Φεγγάρια μου παλιά
καινούρια μου πουλιά
διώχτε τον ήλιο και τη μέρα απ'το βουνό
για να με δείτε να περνώ
σαν αστραπή στον ουρανό.
(Νίκος Γκάτσος, Τ'αστέρι του βοριά)
Μια λίμνη γεμάτη νούφαρα- φεγγάρια. Τα παλιά της φεγγάρια. Μακριά οι στεριές από γύρω. Τις βλέπει. Θα δραπετεύσει με άλματα. Από το ένα φεγγάρι στο άλλο. Κάποτε θα φτάσει.
Στα μεσοδιαστήματα, τότε που τα πόδια της θα αιωρούνται στον αέρα σαν ξεκομμένα από τη ζωή, κάτι σαν κύμα θα παφλάζει. Σε κάποια φεγγάρια θα ξεκουραστεί για λίγο. Θα θυμηθεί τους παλιούς της εαυτούς και κυρίως τους ανθρώπους. Σαν ασπρόμαυρη ταινία. Τα παλιά φεγγάρια θα στραφταλίζουν παράξενα όταν οι αναμνήσεις ζωντανεύουν. Θα περάσει ο χρόνος αλλά δεν θα μπορεί να χρονοτριβήσει άλλο. Τα πουλιά θα την περιμένουν. Στο τελευταίο φεγγάρι. Έτσι έχουν συμφωνήσει. Ένα σμήνος από διαφορετικά μεταξύ τους πουλιά. Όχι μια αγέλη ομοίων.
Ο αέρας θα είναι ο σύντροφος πλάι στο πρόσωπό της. Το εμβατήριό της, ο ήχος από τις φτερούγες στα αυτιά της. Στα μάτια της μόνο αστραπές. Και πολύ βροχή. Για να ξεπλύνει τα λόγια. Και να την αφήσει με την πραγματικότητα.
Γαλήνη. Αυτή είναι η μόνη πολλά υποσχόμενη έξοδος.
Etabel Niopa
0 comments: