Μια ανάσα έμεινε γι αυτό το δημοψήφισμα που όπως λένε θ’ αλλάξει την ζωή μας. Άνθρωποι του λόγου και του θεάτρου, θέλησαν να μοιραστούν τις σκέψεις τους μαζί μας, απαντώντας έτσι με φωνή στεντόρεια στα διλήμματα που τίθενται. Ευχαριστώ μέσα απ’ την καρδιά μου για την ανταπόκριση στον ασφυκτικά πιεσμένο χρόνο. Σαν επίλογο, καταθέτω κι εγώ με την σειρά μου την δική μου θέση.
Με αλφαβητική σειρά μιλούν οι:
Αθηνά Μουστάκα, Σπύρος Μπιμπίλας, Γιάννης Μποσταντζόγλου, Άντζελα Μπρούσκου, Σταύρος Νικολαΐδης, Κάτια Νικολαΐδου, Βάσια Παναγοπούλου, Σοφία Πανάγου, Θέμις Πάνου, Λευτέρης Πλασκοβίτης, Όμηρος Πουλάκης
Αθηνά Μουστάκα (ηθοποιός)
"Κανείς δε θα σου περάσει αλυσίδα στο πόδι αν δεν τον αφήσεις να σου πάρει τα μέτρα"
Αργύρης Μαρνέρος
Κάθε φορά που συζητάμε για τις κακοδαιμονίες του Έλληνα που "συνεχώς χύνει την καρδάρα με το γάλα" καταλήγουμε στη διαπίστωση ότι όλα τα πράγματα είναι θέμα παιδείας και κουλτούρας ενός λαού. Ενός λαού που έγινε έθνος-κράτος χωρίς όμως να μπορέσει να γαλουχήσει πολίτες και χωρίς οι πολίτες να μπορέσουν να εμπιστευτούν το κράτος. Μια κοινωνία που δε βλέπει πέρα από τα όρια του σογιού της (το πολύ στενό περιβάλλον της οικογένειας και της εντοπιότητας) και δεν τιμά την ιδιότητα του πολίτη. Ίσως η μόνη λαμπρή εξαίρεση, να ήταν στην αρχαία Αθήνα, όπου η έννοια του πολίτη είχε άλλη βαρύτητα. Έτσι η κάθε πλευρά καταβάλλοντας ελάχιστη προσπάθεια —καμιά φορά ακόμα και χωρίς αυτή— να αποκομίσει τα μεγαλύτερα οφέλη χωρίς να εμπιστεύεται κανείς κανέναν. Όμως χωρίς εμπιστοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει συνεργασία και ακόμα περισσότερο να χτίσεις ένα μέλλον που προϋποθέτει στρατηγικό σχεδιασμό, πρόγραμμα και μακρόχρονη υλοποίηση. Άλλωστε η μεταφυσική γραφή "δος ημίν σήμερον" μας αποστρέφει από τα πιο πάνω. Έτσι αντί να έχουμε ένα κράτος με πολιτικούς και πολίτες έχουμε από την μια εμπόρους πολιτικούς, και από την άλλη πελάτες ψηφοφόρους. Συγχέουμε έτσι την πολίτική με την κομματικοποίηση και το στενό προσωπικό συμφέρον. Δεν σημαίνει φυσικά ότι όλοι οι πολιτικοί συμπεριφέρονται μ’αυτόν τον τρόπο. Το κακό όμως είναι ότι ελάχιστοι απ’ όσους έχουν καλές προθέσεις μπορούν να αντέξουν αυτό το κλίμα, οι περισσότεροι εξ αυτών ή συμβιβάζονται ή αποχωρούν από την πολιτική. Μόνο μερικά παραδείγματα είναι αρκετά για να επιβεβαιώσουν τα πιο πάνω.
1ον: πολιτικοί που μας έκλειναν το μάτι νομιμοποιώντας κάθε φορά καινούργια γενιά αυθαιρέτων κι εμείς ευχαριστημένοι δεν μιλάγαμε και τους ξαναψηφίζαμε καταστρέφοντας τις πόλεις μας. Είναι τυχαίο ότι ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί το κτηματολόγιο –για το δασολόγιο ούτε λόγος- ενώ υπάρχουν χώρες που τα έχουν εδώ και 200 χρόνια.
2ον: πολιτικοί που χαρίζουν με νομοθετικές ρυθμίσεις οφειλές προς το δημόσιο γιατί είναι ανίκανοι να τις εισπράξουν. Έτσι κάνουν τον όποιο έντιμο και συνεπή πολίτη είτε να νιώθει ηλίθιος, είτε το να σκεφτεται την άλλη φορά αν θα πληρώσει.
3ον: με την αρωγή πολιτικών ευρωπαϊκά προγράμματα εκατομμυρίων ή και δισεκατομμυρίων αντί να οδηγήσουν σε ανάπτυξη τη χώρα, οδήγησαν νεοέλληνες σε εύκολους τρόπους πλουτισμού και επίδειξης -βλέπε καγιεν και λουί βιτον- και την χώρα στην απραξία και τη μη παραγωγικότητα. Έτσι φτάσαμε σήμερα το καλύτερο δυναμικό να φεύγει από την Ελλάδα για να αναζητήσει την τύχη του στο εξωτερικό.
4ον: πολιτικοί που χαμηλώνουν τον πήχυ στην παιδεία αφού δέχονται να εισέρχονται υποψήφιοι στα πανεπιστήμια με βαθμό 3 και 4. Εμάς φυσικά δεν μας ανησυχεί αυτό γιατί το μόνο που μας νοιάζει είναι το χαρτί, για να χωθεί το παιδί μας στο Δημόσιο, παράγοντας που οδήγησε στην πληθώρα και στην απαξίωση των πτυχίων και σε ανειδίκευτους επιστήμονες που δεν μπορούν να απασχοληθούν πουθενά.
5ον: υπουργοί που γκρεμίζουν ότι οικοδόμησαν οι προηγούμενοι μόνο και μόνο γιατί δεν το εμπνεύστηκαν οι ίδιοι. Άλλωστε η ζηλοφθονία είναι ένα από τα καταστρεπτικότερα ελαττώματα μας. Και μόνο μια μικρή αναδρομή στην ιστορία από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα θα μας διδάξει —ή μήπως όχι;— για τους εμφυλίους που έχουμε κένει καταστρέφοντας ότι με θυσίες κι αγώνες είχαμε κατακτήσει.
6ον: πολιτικοί που απαξίωσαν την πολιτική και γαλούχησαν μια γενιά της απολιτικοποίησης και της ιδιώτευσης. Μόνο που στην αρχαία Αθήνα "ιδιώτης" σημαίνε "ηλίθιος" όπως και στα αγγλικά idiot, όρος που υπάρχει και στην ιατρική. Αυτά είναι μόνο λίγα από τα παραδείγματα που θα μπορούσαν να αναφερθούν. Το χειρότερο όμως απ’όλα αυτά, είναι ότι δημιουργούν μια νοοτροπία και μια κουλτούρα και για τις νεότερες γενιές.
Κι ο αντίλογος. Οι άλλοι δε φταίνε; οι ξένοι δε φταίνε; Προφανώς και οι άλλοι έχουν ευθύνη με τις παρεμβάσεις τους, για τα δικά τους συμφέροντα. Όμως η μεγαλύτερη ευθύνη είναι ο κακός μας εαυτός. Μόνο αν κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη, μόνο τότε θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε αυτό που βλέπουμε και να διορθώσουμε καταστάσεις. Φτάνει να μην κοιταχτούμε σε κάποιον παραμορφωτικό καθρέφτη όπου μας δείχνει σαν τον ομορφότερο και εξυπνότερο λαό πάνω στην γη, όπου "όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, οι άλλοι έτρωγαν βελανίδια ή ήταν πάνω στα δέντρα" ή "πως όλοι συνωμοτούν εναντίον μας για να μας καταστρέψουν". Γιατί το χειρότερο το κάνουμε μόνοι μας. Και όπως λέει ο λαός "ποιος σου έβγαλε το μάτι;" "ο αδερφός μου" "γι’ αυτό στο έβγαλε βαθιά !"
Σπύρος Μπιμπίλας (ηθοποιός)
Ξημέρωσε μια καινούργια μέρα για την Ελλάδα... Η ώρα που όλοι πρέπει να σκεφτούμε κατ' αρχήν ότι είμαστε αδέλφια... Και οι του ΝΑΙ και οι του ΟΧΙ.. Και να αναλογιστούμε τα 40 μεταπολιτευτικά χρόνια της εικονικής ευδαιμονίας, των δανεικών χρημάτων, της χλιδής και των κυβερνήσεων που κατάκλεψαν τον συνυπεύθυνο ελληνικό λαό.. Ήρθε η ώρα να υψώσουμε επιτέλους το ανάστημά μας και να δείξουμε τουλάχιστον στους Ευρωπαίους ότι στη χώρα που γέννησε την Δημοκρατία για την οποία κόπτονται ΟΛΟΙ δεν μπορεί καμιά ξένη δύναμη όσο φιλική κι αν είναι να επεμβαίνει... Τόσα χρόνια δεν έβλεπαν τι γινόταν, δεν ήξεραν για τα λεφτά των φοροφυγάδων που κρύβουν στις τράπεζές τους; Μόνοι τους δεν προετοίμασαν το έδαφος γι' αυτήν την κατρακύλα από την οποία αποκομίζουν κέρδη? ΑΝ υπάρχει λοιπόν αλληλεγγύη των ευρωπαϊκών λαών κι αν είναι όντως φίλοι πρέπει και να μας σεβαστούν και να μας διευκολύνουν όπως διευκολύναμε όλοι την Γερμανία μετά την ήττα της στο Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ, ΚΑΙ ΝΑ ΣΕΒΑΣΤΟΥΝ ΤΗΝ ΝΟΜΙΜΑ ΕΚΛΕΓΜΕΝΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ.
Γιάννης Μποσταντζόγλου (ηθοποιός)
Πρώτον, οί έταίροι μας πανάθεμά τους θέλουν νά τιμωρήσουν τήν άριστερή κυβέρνησή μας πού τούς χαλάει τήν σούπα καί δημιουργεί κακά προηγούμενα!
Δεύτερον, άκόμα κι άν δεχτούμε ότι οί δικοί μας μαθαίνουν όπως καί οί προηγούμενοι στού κασίδη τό κεφάλι (δηλαδή τό δικό μας πάντα), άλλο τόσο καί οί έξωθεν Εύρωπαίοι, οί δήθεν φωτισμένοι,μάς τραβολογάνε άναισχύντως καί μάς έκβιάζουν όμοίως!
Τρίτον, είναι σαφές ότι άντί νά ένώνουν ούμανιστικά τήν Εύρώπη, αύτοί καί οί τραπεζίτες τους τήν διαχωρίζουν κατά τό δοκούν! Κι άλλα χίλια πεντακόσια τέτοια! Προκειμένου λοιπόν νά έχουμε Δημοκρατία, ίσονομία καί άποψη καί άξιοπρέπεια σάν κράτος, άς πούμε ΟΧΙ στήν δουλικότητα, στήν άπάθεια ,τήν άφασία καί άς δείξουμε έπιτέλους ότι δέν είμαστε πειθήνια ἐρἰφια πρός σφαγήν! Μπορούμε νά είμαστε δημιουργικοί, πολιτισμένοι καί Δημοκράτες όσο δέν φαντάζονται! Άς άφήσουμε έπιτέλους τίς Έλληνικού τύπου παθογένειες καί άς άρθούμε στό ύψος τών περιστάσεων γιατί οί καιροί δέν περιμένουν! Ούτε τά παιδιά μας καί τό μέλλον τους!
Άντζελα Μπρούσκου (σκηνοθέτις)
Αισθάνομαι ότι έχουμε υποχρεωθεί να γίνουμε μέρος ενός reality show όπου βγαίνει ο χειρότερος εαυτός μας. Λυπάμαι πολύ που σαν λαός ξεχνάμε κ γινόμαστε μόνο αριθμοί κ καταθέσεις...
Σταύρος Νικολαΐδης (ηθοποιός)
Το μόνο που έχω να πω είναι πως όποια αμφιβολία κι αν είχα μέχρι χθες για το τί θα ψηφίσω, μου έσβησε παρακολουθώντας τη μανία και τη λύσσα με την οποία υποστηρίζουν αυτοί που έφτασαν τη χώρα εδώ και τώρα την αγάπησαν ξαφνικά τόσο πολύ, που δεν θέλου να τη δουν να καταστρέφεται. Τώρα αν όλο αυτό είναι ένα τόσο καλοστημένο παιχνίδι με τη συμμετοχή όλων κι εμείς απλά τα πιόνια... ε, παίξαμε και χάσαμε! Αλλά έτσι κι αλλιώς χαμένοι ήμαστε, απλώς τώρα θα έχουμε χάσει και τα πιστεύω μας.
Κάτια Νικολαΐδου (ηθοποιός)
Ας ψηφίσουμε ανεπηρέαστοι, ενωμένοι, με γνώμονα πάντα το καλό του τόπου μας και των παιδιών μας. Περάσαμε πολλά ως εδώ! Δεν πάει άλλο!
Βάσια Παναγοπούλου (ηθοποιός)
Την Κυριακή καλούμαστε να επιλέξουμε, τι; Αυτό το ακαταλαβίστικο που λέει επάνω το ψηφοδέλτιο; Αυτό που προσπαθούν να μας πουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες; 5 μήνες η κυβέρνηση ψάχνει συνεννόηση και δεν έχει βγάλει άκρη. Και έχει και όλα τα χαρτιά στα χέρια της. Εγώ πώς θα βγάλω άκρη; Θα τυπωθεί κάποιο φυλλάδιο με την πρόταση των "δανειστών" ώστε να ενημερωθώ πάνω σε τι θα πω "ΟΧΙ" ή "ΝΑΙ"; Θα ψηφίσω για ένα ακαθόριστο "Ό,ΤΙ ΝΑ ’ΝΑΙ", όπως μου λένε αυτοί που λένε ψεύτες την κυβέρνησή μου;;
Θέλω μια Ελλάδα περήφανη και νηφάλια, θέλω μια πατρίδα ελεύθερη και αν χρειαστεί να ξεπληρώσουμε τα "μαζί τα φάγαμε", να το κάνουμε με συνείδηση. Η ζωή δεν είναι δανεικά κι αγύριστα, δεν είναι ξαπλώστρα στη Μύκονο και φραπεδιά, δεν είναι Πόρσε και "έχει ο Θεός". Έρχεται η ώρα που η αλόγιστη κατασπατάληση χρήματος, πληρώνεται. Αυτό είναι το μάθημα που θα πάρουν οι ερχόμενες γενεές. Μόνο που σας παρακαλώ, πέστε μου για ποιο πράγμα ΑΚΡΙΒΩΣ καλούμαι να ψηφίσω. Ακόμα το ψάχνω...
Σοφία Πανάγου (ηθοποιός)
Στην καρδιά της Ευρώπης χτυπάνε αξίες όπως δημοκρατία, δικαιοσύνη, ευημερία... βλέπεις η Ευρώπη κτίστηκε πάνω στο αρχαίο πνεύμα των Ελλήνων που είναι και η συγκολλητική μας ουσία. Και είναι αυτές οι αξίες που μας βαστάνε στα δύσκολα, που μας στηρίζουν ώστε να ξεπερνάμε τις όποιες δυσκολίες…
Αυτές οι αξίες έχουν χαθεί πια και έχει επικρατήσει μια σπείρα τεχνοκρατών που εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα προσπαθώντας να επιβάλει αντιλαϊκά και αντιδημοκρατικά μέτρα με πρόσχημα τα δάνεια… Εμείς ένας λαός ταπεινωμένος. Ένας λαός που αντί για κράτος "μπαμπά και μαμά'" μας έλαχε όλα αυτά τα χρόνια να έχουμε νταβάδες.
Κι εμείς δεν φταίμε; Εννοείται ότι φταίμε, οι κυβερνήσεις άλλωστε είναι η ανάκλαση των πολιτών. Φταίμε αλλά τώρα όλα δείχνουν ότι ξυπνάμε… Ένας λαός δεν μπορεί να παρασιτεί για πάντα. Τώρα είναι η ώρα μας να αποδείξουμε ότι έχουμε κάτι να πούμε, κάτι να προσφέρουμε και πάλι στο κόσμο...
Αυτό το "ΟΧΙ" το δικό μας "ΟΧΙ" το περιμένουν πολλοί… Ισπανοί, Πορτογάλοι, ακόμη και Γερμανοί! Αυτό το "ΟΧΙ" το δικό μας, θα είναι η ελπίδα ότι η Ευρώπη δεν χάθηκε, ότι ακόμη και τώρα που οι εταιρίες γιγαντώνονται και τα συμφέροντα έχουν επικρατήσει υπάρχει ένα Γαλατικό χωριό που αντιστέκεται, όπως έκανε πάντα. Λες και αυτό είναι το πεπρωμένο μας… να ξυπνάμε στα δύσκολα… και να κοιμόμαστε στα εύκολα!
"Άνθρωπος που θυσιάζει την ελευθερία του για να του παρέχουν ασφάλεια, δεν είναι άξιος ούτε της ελευθερίας αλλά ούτε και της ασφάλειας!" είπε ο Αριστοτέλης.
Από την δική μου οπτική το δημοψήφισμα που καλούμαστε να απαντήσουμε είναι το εξής: θέλεις να παραμένεις ξαπλωμένος στην εντατική και να σε συντηρούν με μάσκα οξυγόνου μέχρι να σε αποστραγγίσουν τελείως ή θέλεις να κανείς τα πρώτα σου δύσκολα βήματα ώστε να σηκωθείς και να στηριχτείς στα πόδια σου;
Θέμις Πάνου (ηθοποιός)
Πιστεύω ότι δεν είναι κάτι που αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά ολόκληρη την παγκόσμια οικονομία, η οποία είναι σε φάση αναδιοργάνωσης. Αυτή τη στιγμή βιώνουμε τις συνέπειες της κρίσης του καπιταλισμού και ό,τι ζήσουμε στο μέλλον θα έχει να κάνει με έναν καινούργιο κόσμο που δεν θα υπάρχουν έθνη και κράτη μα μόνο οικονομικές ζώνες. Επειδή ο σύγχρονος καπιταλισμός χρειάζεται νέες αγορές κατευθύνεται στην κατασκευή περιοχών, όπως για παράδειγμα η περιοχή της Μεσογείου, όπου αξιοποιείται κυρίως ο τουριστικός τομέας. Σαν χώρα, επιλέξαμε να ενταχθούμε στην Ε.Ε. που απαιτούσε μια συγκεκριμένη συμπεριφορά. Σκεφθήκαμε όμως, γιατί θέλαμε να ανήκουμε κάπου; Δεν ήμασταν σίγουροι για την ταυτότητά μας;
Όταν μπήκαμε το '80, έπρεπε να παραιτηθούμε από την αγροτική οικονομία και να περιοριστούμε στον τουρισμό και τις υπηρεσίες ως κύρια πηγή εισοδήματος. Έτσι στραφήκαμε προς αυτή τη μονομέρεια, η οποία εφόσον δεν παράγει κάτι είναι ζημιογόνα για τη χώρα. Εξάλλου το μέλλον μας στην Ευρώπη είναι ετεροβαρές. Η έννοια της ανάπτυξης έχει να κάνει με το αν σου δίνεται η δυνατότητα να αναπτυχθείς. Ζούμε σε ένα καθεστώς ανισοτιμίας. Μας περιμένουν καιροί πιο δύσκολοι απ' ό,τι φανταζόμαστε. Το θέμα είναι εμείς πού θέλουμε να είμαστε. Δέκα χρόνια εξάρτησης από την Ε.Ε. και τώρα βιώνουμε τις συνέπειες. Όταν μπήκαμε όμως γνώριζαν τα ελλείμματά μας, άρα καταλάβαιναν ότι δεν μπορούμε να πάμε παρακάτω. Επομένως είναι συνυπεύθυνοι. Το ερώτημα ΝΑΙ ή ΟΧΙ απαιτεί να σκεφθούμε πολλά. Ακόμη κι αν μείνουμε στο Ευρώ, πάλι φτωχοί θα είμαστε. Ο πανικός που επικρατεί είναι ανάλογος των καταθέσεων του καθενός. Θα πτωχεύσουν αυτοί που ζουν στα όρια. Αυτοί που από πριν δεν είχαν τίποτα, τι άλλο να πάθουν τώρα;
Λευτέρης Πλασκοβίτης (ηθοποιός)
Στην πιο κρίσιμη στιγμή για τη χώρα μας μετά την μεταπολίτευση, καλούμαστε όλοι μας να αποφασίσουμε, ποια Ελλάδα θέλουμε και με ποιους λαούς θα συμπορευόμαστε στο εγγύς, αλλά και το απώτερο μέλλον. Θεωρώ ότι την Κυριακή, στο δημοψήφισμα, οφείλουμε να ψηφίσουμε με την λογική και όχι με τον τωρινό δικαιολογημένο θυμό μας απέναντι σε μερικούς σημερινούς Ευρωπαίους ηγέτες, που έτσι και αλλιώς είναι προσωρινοί.
Δεν διανοούμαι ότι η πατρίδα των, Αριστοτέλη, Πλάτωνα, Σοφοκλή, Ευριπίδη, Γκρέκο, Σολωμού, Ελύτη, Καβάφη, Ρίτσου κ.π.ά., μπορεί να ανήκει σε διαφορετική οικογένεια από την πατρίδα των, Σαίξπηρ, Λόρκα, Ίψεν, Γκαίτε, Πικάσο, Μότσαρτ, Μπετόβεν κ.α
Η κοινή πολιτισμική και ιστορική μας οικογένεια είναι και πρέπει να παραμείνει στο διηνεκές Η ΕΥΡΩΠΗ!
Όμηρος Πουλάκης (ηθοποιός)
Σήμερα είναι Τρίτη 30 Ιουνίου του 2015.
Από το βράδυ του προηγούμενου Σαββάτου έχουν διακινηθεί οι πρωτόγνωρες πολιτικές και κοινωνικές διαδικασίες ενός δημοψηφίσματος, κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί όσο είμαι ζωντανός. Διατηρούσα και εξακολουθώ να διατηρώ την πεποίθηση ότι ο διάλογος έχει την δυνατότητα να επιλύει εκείνο που μπορεί να φαίνεται άλυτο, να κατορθώνει εκείνο που μπορεί να μοιάζει ακατόρθωτο. Η περιστολή του διαλόγου, που πέντε ολόκληρα χρόνια επικράτησε ως πρακτική και υπηρετήθηκε από διάφορους ανθρώπους και σε διάφορες συνθήκες, ευτυχώς έχει αρχίσει να ξεθωριάζει. Ο κοινωνικός διάλογος που προκαλεί το δημοψήφισμα φέρνει τον καθέναν από εμάς αντιμέτωπο με την σκέψη του και με την σκέψη του διπλανού του. Και διαμορφώνει τους δεσμούς ανάμεσα στους συνομιλητές. Γιατί, κατά την άποψή μου, το βαθύ ζήτημα των τελευταίων χρόνων είναι η ίδια η Δημοκρατία, τόσο ως έννοια όσο και ως πρακτική.
Η Δημοκρατία, που στέκεται μακριά από δομές που λαμβάνουν αποφάσεις με μοναδικό κριτήριο την οικονομική ισχύ, που επιθυμεί και διεκδικεί την συναντίληψη και την συνδιαμόρφωση, που επιλέγει να μοιράζεται και να επερωτά, που τοποθετεί στον διάλογο όλες τις πτυχές και δεν φοβάται να ακούσει. Δεν γνωρίζω ποιες μπορεί να είναι οι πολιτικές εξελίξεις των επόμενων ημερών.
Γνωρίζω όμως πως το κεκτημένο της Δημοκρατίας είναι, ακριβώς, κεκτημένο και όχι δεδομένο. Και εύκολα περιορίζεται και καταπατείται όπως μας δίδαξαν τα τελευταία πέντε χρόνια.
Και πως ο αγώνας για την υπεράσπιση αυτού του κεκτημένου αξίζει πάντοτε τον κόπο και δεν τελειώνει ποτέ. (Χρειάζεται άραγε να πω πως η απάντηση μου στο ερώτημα του δημοψηφίσματος είναι όχι ; Φαντάζομαι ...όχι).
Άλλωστε δεν θέλω να φοβάμαι πλέον το ότι κάποτε θα πεθάνω ή ότι μπορεί να πεθάνω ανά πάσα ώρα και στιγμή. Αλλά φοβάμαι το να περάσει η ζωή και εγώ να μην έχω κατορθώσει να υπάρξω ζωντανός )
Κατερίνα Πεσταματζόγλου
Εγώ την Κυριακή θα ψηφίσω τ’ όνειρό μου. Να ζω περήφανη και αξιοπρεπής σε μια ελεύθερη χώρα. Χωρίς να φοβάμαι το αύριο. Πρόκληση για μένα θα είναι η βελτίωση, η εξέλιξη. Θέλω να δημιουργήσω, να αφήσω το στίγμα μου. Οι παλιοί, οι μεγάλοι, οι σοφοί, μας έβαλαν σ’ ένα δρόμο. Καλά έκαναν. Όμως κουράστηκαν, διαβρώθηκαν, εκφυλίστηκαν. Έκαναν τον άνεργο πατέρα μου να προσπαθεί να κρύψει την απόγνωσή του.
Εγώ ονειρεύομαι δικαιοσύνη και αξιοκρατία σ’ ένα κόσμο γεμάτο ευκαιρίες, χωρίς χρωστούμενα. Τα οικονομικά δεν μ’ άρεσαν ποτέ, δεν τα ξέρω. Να! Γι’ αυτό ένας Θεός ξέρει πόσο πολύ χρειάζομαι την συμβουλή όσων τα γνωρίζουν και κατάφεραν να κρατήσουν καθαρή την ψυχή τους. Ας θυμηθούν πώς ήθελαν να ‘ναι ο κόσμος όταν ήταν παιδιά κι ας προσφέρουν με ανιδιοτέλεια ψήγματα της πείρας τους για να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου, που κάποτε ήταν και δικά τους.
0 comments: