Μια ανάσα έμεινε γι αυτό το δημοψήφισμα που όπως λένε θ’ αλλάξει την ζωή μας. Άνθρωποι του λόγου και του θεάτρου, θέλησαν να μοιραστούν τις σκέψεις τους μαζί μας, απαντώντας έτσι με φωνή στεντόρεια στα διλήμματα που τίθενται. Ευχαριστώ μέσα απ’ την καρδιά μου για την ανταπόκριση στον ασφυκτικά πιεσμένο χρόνο. Σαν επίλογο, καταθέτω κι εγώ με την σειρά μου την δική μου θέση.
Με αλφαβητική σειρά μιλούν οι:
Λίνα Σακκά, Χρήστος Σαπουντζής, Θεοδώρα Σιάρκου, Χρήστος Σιμαρδάνης, Πάνος Σταθακόπουλος, Άννα Ταμπάκη, Τάκης Τζαμαργιάς, Μαρία Τζομπανάκη, Κώστας Φιλίππογλου, Πόλυ Χατζημανωλάκη
Λίνα Σακκά (ηθοποιός)
Δεν μπορώ να πω ένα ναι ή ένα όχι σε ένα ερώτημα που δεν είναι ξεκάθαρο και δεν μπορώ να καταλάβω που αποσκοπεί... Θα προσπαθήσω να το αποκωδικοποιήσω ενεργοποιώντας τις μαγικές μου δυνάμεις για να δώσω την ψήφο μου. Αισθάνομαι και εγώ ένα παιχνιδάκι στα χέρια κάποιων που μου κλέβουν τη ζωή... Τόσα χρόνια σκληρής δουλειάς για να φτάσουμε οι καλλιτέχνες να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας και μας τα κλέβουν σε μια νύχτα.... Λέω όχι στην υποταγή παντός τύπου... Λέω ψυχραιμία...ηρεμία.. σύνεση... ένωση... να είμαστε μαζί χέρι χέρι και να υποστηριζόμαστε μεταξύ μας... Να περιμένουμε μονό από μας και όχι από τους άλλους....Έχω ένα παιδάκι που με τραβάει από το χέρι και πρέπει να σηκωθώ...
Χρήστος Σαπουντζής (ηθοποιός)
Η πείνα, ή, η προοπτική της πείνας, μας δοκιμάζει κατρακυλώντας μας στο κτήνος. Καταργείται κάθε διάθεση για στοχασμό, για σκέψη δημιουργική, παύεις να θέτεις τα σωστά ερωτήματα και να δίνεις απαντήσεις. Παύει η ανάγκη να δίνεις νόημα στη γαμοζωή. Κι όποιος σου πετάξει ένα κομμάτι ψωμί, του γλύφεις το χέρι. Ο καλύτερος τρόπος να χαλιναγωγήσεις και να υποτάξεις έναν λαό: ΚΑΝΕ ΤΟΝ ΝΑ ΠΕΙΝΑΣΕΙ. Τύφλωσέ τον.
Θεοδώρα Σιάρκου (ηθοποιός)
Κάπου διάβασα στο διαδίκτυο, ότι οι μέρες που ζούμε θα είναι τα sos στο μάθημα της Ιστορίας μετά από 50 χρόνια! Το τι θα γράψει όμως η Ιστορία, είναι στο χέρι μας! Αδιαμφισβήτητα βρισκόμαστε σ' ένα κρίσιμο σταυροδρόμι πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων και ο καθένας από μας οφείλει να αφουγκραστεί τη συνείδηση του... Λέει ο Σοφοκλής μέσα από τη Χρυσόθεμη στην Ηλέκτρα του: "Το δίκαιο δεν πρέπει να χωρίζει τους ανθρώπους...πρέπει να τους ενώνει". Συντάσσομαι!
Χρήστος Σιμαρδάνης (ηθοποιός)
Τα τελευταία χρόνια, με αποκορύφωμα τους τελευταίους μήνες, αναρωτιόμουν ποιο είναι αυτό το πολιτικό σύστημα, που επέτρεψε, και άφησε τα περιθώρια σε τράπεζες και τραπεζικούς οργανισμούς να γίνουν ισχυρότερα από κράτη.
Σε μια μικρή έρευνα που έκανα, έμαθα ότι το σφάλμα πάει περίπου τετρακόσια χρόνια πριν, κάπου στην Αμερική, μετά τον εμφύλιό τους και όταν προσπάθησαν να γίνουν κράτος, κάτι παίχτηκε εκεί με το δολάριό τους..., ούτε όταν το διάβαζα καταλάβαινα ακριβώς τι έλεγαν, και πιστέψτε με, πολύ βλάκας δεν είμαι.
Όπως ακόμα μου είναι αδιανόητο, ότι ένα κράτος είναι δυνατόν να χρεοκοπήσει... και αν τέλος πάντων συμβεί κάτι τέτοιο, πως δεν μπορούν να εντοπιστούν οι ένοχοι, έστω και 400 χρόνια πριν, δεν θα είχε ενδιαφέρον;;;
Έστω και σαν παράδειγμα προς αποφυγήν στο μέλλον, στο όποιο μέλλον μας περιμένει. Ο Χ Ι, ότι δεν έχω την απάντηση...
Πάνος Σταθακόπουλος (ηθοποιός)
Την Κυριακή καλούμαστε να ψηφίσουμε με ένα ΝΑΙ η ένα ΟΧΙ για το μέλλον της χώρας μας. Κι ερωτώ. Γιατί κύριε Τσίπρα ρίχνετε το μπαλάκι στον ελληνικό λαό να αποφασίσει; Γιατί δεν κάνετε εσείς αυτό για το οποίο σας πίστεψε, εμπιστεύτηκε και σας ψήφισε ο ελληνικός λαός; Τι απόφαση να πάρουμε εμείς οι απλοί άνθρωποι, γριούλες και γέροντες, χωρίς πραγματική ενημέρωση, και καλούμαστε να σηκώσουμε εμείς το βάρος της καταστροφής; Άραγε ποιο είναι το καλύτερο εδώ που φτάσαμε; Η αυτοκτονία, η εξαθλίωση, η υποταγή και η υπακοή στους κανόνες που μας επιβάλουν; Κλείνοντας θεωρώ απαράδεκτο σε ένα δημοψήφισμα που πρέπει δημοκρατικά να αποφασίσει ο ελληνικός λαός, η κυβέρνηση να κάνει προπαγάνδα για να ψηφίσουμε ΟΧΙ. Αφού είστε κατώτεροι των περιστάσεων, τουλάχιστον αφήστε μας να ψηφίσουμε εμείς αυτό που θεωρούμε ΣΩΣΤΟ.
Άννα Ταμπάκη (καθηγήτρια του τμήματος Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών)
Αισθάνομαι απέραντη θλίψη βλέποντας την πανέμορφη χώρα μας να μετατρέπεται, ερήμην των περισσοτέρων μας, σε χώρα του Τρίτου Κόσμου. Γεννήθηκα στην Ελλάδα, άρα ανήκω στην Ευρώπη, πιστεύω στις κοινές ρίζες του ευρωπαϊκού μας πολιτισμού. Τις αλληλεπιδράσεις στα γράμματα και στις τέχνες, στη διαμόρφωση των ιδεών μελετώ τριάντα πέντε χρόνια τώρα, γράφω γι' αυτές και τις διδάσκω.
Είχα την τύχη αλλά και την επιμονή να αναζητήσω τη γνώση και να ταξιδέψω. Η επικοινωνία με τους άλλους λαούς είναι το μέγα σχολείο του κόσμου, διευρύνει τους ορίζοντες, αφαιρεί τις παρωπίδες, καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι το επίκεντρο, βλέπεις όμως και την ακατάλυτη σφραγίδα της κλασικής παιδείας. Δεν θέλω με κανένα τρόπο αυτή η γοητευτική όσμωση να μετατραπεί σε μια επίπεδη άρνηση και στροφή προς ολισθηρά μονοπάτια. Κυρίως φοβάμαι τον μανιχαϊσμό και την απολυτότητα!
Έμαθα από μικρή στο σχολείο ότι οι Έλληνες είναι ταξιδευτές και φιλοπερίεργοι και πράγματι προκόβουν και ευημερούν παντού. Τι απέγιναν αυτοί οι ριψοκίνδυνοι "ταξιδευτές"; Φοβισμένα πλάσματα που αρνούνται, χωρίς να γνωρίζουν και σε βάθος, την ευρωπαϊκή ιδέα; Προχθές μόλις, ο ρηξικέλευθος δημιουργός Romeo Castellucci, σε ανοιχτή συζήτηση που διοργανώσαμε με το κοινό, σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Αθηνών, αναφέρθηκε, κατά κόρον, στην καταλυτική επίδραση που ασκεί στον στοχασμό του και στο έργο του η κλασική αρχαιότητα και η αττική τραγωδία. Και η Ιταλία είναι άλλωστε μια χώρα που υποφέρει αυτή τη στιγμή, καθώς και οι περισσότερες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.
Αρνούμαι να απαρνηθώ την ευρωπαϊκή μου ταυτότητα, ό,τι είμαι δηλαδή όλα αυτά τα χρόνια, επειδή οι πολιτικοί έκαναν ένθεν και ένθεν, εδώ και πολλά χρόνια, κακούς, ολέθριους χειρισμούς. Υπάρχει πάντα η Ευρώπη των λαών και από την άλλη αυτή των συμφερόντων.
Ας κοιτάξουμε πίσω στην Ιστορία και θα διδαχθούμε για τη δύναμη που έχει η κοινή γνώμη, η διανόηση, το λαϊκό αίσθημα. Αυτά γιγάντωσαν στον 19ο αιώνα το κίνημα του Φιλελληνισμού που επέδρασε σε σημαντικό βαθμό στη δυνατότητα εδραίωσης του νεοελληνικού κράτους. Η ΓΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ !
Τάκης Τζαμαργιάς (σκηνοθέτης)
01/07/2015
Είναι γνωστό ότι οι καλλιτέχνες οσμίζονται με τον δικό τους τρόπο την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και την αποτυπώνουν μετουσιωμένα στο έργο τους ποικιλότροπα και πολύσημα. Κάποιες φορές, κατά τη γνώμη μου, οι καλλιτέχνες αστοχούν βάναυσα εκφράζοντας απόψεις επί παντός επιστητού.
Οι στιγμές που ζούμε είναι κρίσιμες, περισσεύει ο θυμός και κυριαρχεί ο φόβος γι αυτό ο καθένας από το μετερίζι του οφείλει να είναι προσεχτικός και μόνο τότε γίνεται ουσιαστικός και ωφέλιμος. Ιδεοληψίες και μανιχαϊσμοί υπέρ του ναι ή του όχι οδηγούν απροκάλυπτα σε κλίμα πόλωσης και διχασμού. Οφείλουμε με κάθε τρόπο να συμβάλλουμε με τη στάση μας στην αναστολή διχαστικού κλίματος από όπου κι αν προέρχεται.
Μαρία Τζομπανάκη (ηθοποιός)
Δεν ανέχομαι να μου λένε ξένοι πολιτικοί η τεχνοκράτες, τι να επιλέξω για το "ΚΑΛΟ" της χώρας μου. Επιλέγω την φωνή της καρδιάς μου που βογγάει από την αδικία που βρήκε δυστυχώς έδαφος και στην Ελλάδα την χώρα που φώτισε με τις αρχές του Αριστου Μέτρου, το Ωραίον και το Αληθινόν των πολιτισμών της Ευρώπης...
Επιλέγω και την λογική, που συνθέτει συμπεράσματα μετά από πολλά μαθήματα, και μου λέει, να εμπιστευτώ μια μοναδική ευκαιρία, να με σεβαστούν σαν Ελληνίδα και να κουνήσω αρνητικά το δάχτυλο σ' αυτούς που θέλουν οι επόμενες γενιές των Ελλήνων να γίνουν εργάτες της Ξενιτιάς.
Επιλέγω τη σκληρή δουλειά, και την αξιοπρέπεια να 'μαι εργάτης στον τόπο μου.
Επιλέγω να είμαι Ελληνίδα , πολίτης, μιας χώρας της Ευρώπης αλλά με ίσους όρους μεταχείρισης. Επιλέγω να έχω συνείδηση της ιστορίας μας και της μεγάλης γεωπολιτικής αξίας της χώρας μου και αρνούμαι να ξεπουληθεί
Επιλέγω να σκέφτομαι το καλό των παιδιών μας και όχι μόνο την πάρτη μου.
Κώστας Φιλίππογλου (σκηνοθέτης)
Αυτή τη στιγμή οι πολίτες αυτής της χώρας βιώνουν πανικό και φόβο. Τεράστια και αρχέγονα συναισθήματα που παραλύουν το σώμα. Χάνεται η έννοια της συλλογικότητας και ο καθένας προσπαθεί να σωθεί όπως μπορεί. Έχω δει χαρούμενα πρόσωπα από ανθρώπους που κατάφεραν να αποσύρουν τις καταθέσεις τους και να εξασφαλίσουν ένα βραχύβιο μέλλον, αδιαφορώντας για το δράμα και τις δυσκολίες των άλλων.
Βλέπω τρομαγμένα πρόσωπα από ανθρώπους που δεν ξέρουν που θα βρίσκονται και πως θα ζήσουν την επόμενη εβδομάδα. Ξέρουν ότι κανείς δεν θα τους βοηθήσει. Ο φόβος σε παραλύει και σε απομονώνει. Η αντίδραση απέναντι στο φόβο και την εξωτερική απειλή έχει δύο εκφάνσεις. Και είναι και οι δύο ενστικτώδεις. Όποια και να επιλέξεις θα το κάνεις χωρίς λογική, ακόμα κι αν νομίζεις ότι το αποφάσισες ώριμα. Ή στέκεσαι με χαμηλωμένο το κεφάλι απέναντι στο τέρας ελπίζοντας να σε λυπηθεί και να σε αφήσει να ζήσεις ή αντιστέκεσαι, υψώνεις το ανάστημά σου, ανατριχιάζεις και πολεμάς. Σε αυτή την περίπτωση η αδρεναλίνη που θα παραχθεί είναι πολύ μεγάλη, η δύναμη σου πολλαπλασιάζεται και ο κίνδυνος να κατασπαραχθείς ίσως είναι μεγαλύτερος. Καμία από τις δύο επιλογές δεν σου εξασφαλίζει την επιβίωση, χωρίς την συλλογικότητα.
Όμως η αντίσταση σαν απόφαση είναι πιο ηρωική και ελπιδοφόρα. Σε κάνει να νιώθεις περήφανος/η. Η μη αντίσταση είναι συμβιβασμός. (σεβαστός βέβαια)
Εγώ θα σταθώ αντιμέτωπος στο τέρας του φόβου μου. Αν σταθούμε πολλοί μπορεί και να το νικήσουμε. Σαν τα ενωμένα χορτοφάγα θηλαστικά που κατατροπώνουν το λιοντάρι.
Στο δημοψήφισμα θα ψηφίσω όχι. Δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς. Έτσι είμαι.
Πόλυ Χατζημανωλάκη (ποιήτρια, λογοτέχνις)
2 Ιουλίου 2015
Να ανάψουμε το φως, να χειραφετηθούμε
Την ώρα που διαβάζεις, έχει γράψει κάπου ο σπουδαίος φιλόσοφος και επικοινωνιολόγος Marshall Mc Luhan, παίρνεις διαρκώς αποφάσεις. Εκεί που περνούν δηλαδή από μπροστά σου οι φράσεις, οι λέξεις και κοιτάς δήθεν παθητικά, είναι που διαρκώς προσπαθείς να βγάλεις νόημα, να αποφασίσεις αν αυτό σημαίνει το ένα ή το άλλο από πλήθος επιλογές, να ξεχορταριάσεις δηλαδή ένα μονοπάτι σε μια απάτητη περιοχή και να βαδίσεις.
Αυτές τις κρίσιμες μέρες, μέρες με ιστορική προοπτική, είναι σαν να διαβάζω ένα πολύπλοκο, πολύχρωμο και διαδραστικό βιβλίο και διαρκώς προσπαθώ να καταλάβω ποια είναι η ιστορία που θέλει να μου πει. Οι πληροφορίες, τα γεγονότα, συμβολικές χειρονομίες ένας καταιγισμός από πληροφορίες, ειδήσεις, γεγονότα, αναλύσεις, συνεντεύξεις, ανακοινωθέντα από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Προσπαθώ, προσπαθώ να κατανοήσω, να αποκρυπτογραφήσω, να νοηματοδοτήσω την πραγματικότητα και αισθάνομαι τα γόνατά μου να λυγίζουν, το στομάχι μου να σφίγγεται, χάνω τον ύπνο μου πολλές φορές, χάνω το ηθικό και το κουράγιο μου, δεν βγάζω άκρη. Αισθάνομαι πως φτάνουμε στα όρια την έννοια της δημοκρατίας και της συμμετοχής, της εκπροσώπησης σε αυτές τις νέες κοινωνίες του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που μόλις ο ασήμαντος άνθρωπος καλείται να αποφασίσει για την τύχη του κλείνουν οι στρόφιγγες, κλείνουν οι τράπεζες και νοιώθει ακόμα περισσότερο την αδυναμία του και το πόσο η δημοκρατία και η συμμετοχή του είναι περιττή, δεν χρειάζεται.
Δεν θέλω να είμαι ψεύτικα αισιόδοξη, πιστεύω όμως ότι αυτές τις μέρες, έχουμε την ευκαιρία να νοηματοδοτήσουμε την δημοκρατία στην πατρίδα μας. Αν δεν χρειάζεται αυτό το δημοψήφισμα, στο οποίο καλούμαστε να απαντήσουμε αν μας αρέσει ενός είδους συμφωνία για το μέλλον μας, γιατί διαστρέφουν όλοι το ερώτημα και μας λένε ότι ψηφίζουμε για την παραμονή μας ή όχι στο ευρωπαϊκό νόμισμα; Αν είναι άχρηστο γιατί οι ισχυροί της ευρωπαϊκής ένωσης μας ζητούν να ψηφίσουμε οπωσδήποτε ΝΑΙ όποια και να είναι η ερώτηση; Γιατί προσπαθούν να μας οδηγήσουν σε ένα μέλλον χωρίς προοπτική όπου μόνο θα υπάρχει ο φόβος; Αν δεν έχει σημασία αυτό γιατί νοιάζονται τόσο για το αποτέλεσμα;
Μερικές από τις ερωτήσεις που θέτω στον εαυτό μου, δεν μπορώ να τα αντιμετωπίσω όλα – πιστεύω πως αυτό είναι μια τελευταία ευκαιρία να αντιμετωπίσουμε το φόβο, τον εκφοβισμό, να ανάψουμε το φως να χειραφετηθούμε, να δηλώσουμε τι δεν θέλουμε για μέλλον μας.
Κατερίνα Πεσταματζόγλου
Εγώ την Κυριακή θα ψηφίσω τ’ όνειρό μου. Να ζω περήφανη και αξιοπρεπής σε μια ελεύθερη χώρα. Χωρίς να φοβάμαι το αύριο. Πρόκληση για μένα θα είναι η βελτίωση, η εξέλιξη. Θέλω να δημιουργήσω, να αφήσω το στίγμα μου. Οι παλιοί, οι μεγάλοι, οι σοφοί, μας έβαλαν σ’ ένα δρόμο. Καλά έκαναν. Όμως κουράστηκαν, διαβρώθηκαν, εκφυλίστηκαν. Έκαναν τον άνεργο πατέρα μου να προσπαθεί να κρύψει την απόγνωσή του.
Εγώ ονειρεύομαι δικαιοσύνη και αξιοκρατία σ’ ένα κόσμο γεμάτο ευκαιρίες, χωρίς χρωστούμενα. Τα οικονομικά δεν μ’ άρεσαν ποτέ, δεν τα ξέρω. Να! Γι’ αυτό ένας Θεός ξέρει πόσο πολύ χρειάζομαι την συμβουλή όσων τα γνωρίζουν και κατάφεραν να κρατήσουν καθαρή την ψυχή τους. Ας θυμηθούν πώς ήθελαν να ‘ναι ο κόσμος όταν ήταν παιδιά κι ας προσφέρουν με ανιδιοτέλεια ψήγματα της πείρας τους για να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου, που κάποτε ήταν και δικά τους.
0 comments: