Αυτό το υποκοριστικό
που έχεις για κορίτσι μέσα σου,
το μελαγχολικό σου στήθος.
Κι αυτή η σκούρα μπλέ απόχρωση
που έχεις για αγάπη,
αυτή, μακάρι να γνωρίσω.
που έχεις για κορίτσι μέσα σου,
το μελαγχολικό σου στήθος.
Κι αυτή η σκούρα μπλέ απόχρωση
που έχεις για αγάπη,
αυτή, μακάρι να γνωρίσω.
23/6.015(16:30)
Χρήστος Μαθιουδάκης
https://www.facebook.com/thoselostthoughts?fref=nf
Τη μέρα που έκαιγαν τα μαγιάτικα στεφάνια, το κορίτσι από μέσα της, είπε πως θα βγει. Να αρμενίσει. Να ατενίσει.
Η αγάπη της μπλε. Σκούρη. Σαν τον ουρανό - κάπου -κάπου- σαν τον βυθό. Όταν την πλημμυρίζει εκείνη η μελαγχολία, που άλλοι ονομάζουν ευτυχία, αλλάζει χρώμα. Γίνεται (παράξενο) κυανή - πορτοκαλί.
Βγαίνοντας είπε πως θα περάσει να δει τα παιδιά να πηδούν πάνω από τις φωτιές, χωρίς φόβο. Με πάθος. Της θύμιζαν, έλεγε, πάντα λιοντάρια σε τσίρκο. Επιζητούσαν την ανυπακοή στον εαυτό τους που τα εξημέρωνε.
Όταν η φωτιά θέριεψε, αυτή ήταν εκεί. Αισθανόταν να της μιλάει με ακατονόητους τριγμούς. H ίδια χαμογελούσε διάφανη.
Σκέφτηκε
"Τον εαυτό μου ήρθε η ώρα να γνωρίσω
Μέσα στις φλόγες θα χυμήξω"
Μετά τα παιδιά, ήρθε και η σειρά της. Πηδά και προτού προσγειωθεί στα μικρά πέλματά της, πιάνεται απεγνωσμένη από τους πυκνούς καπνούς μιας πύρινης γλώσσας. Ανεβαίνει ψηλά, όλο και ψηλότερα, στον ουρανό.
Τα παιδιά όλο και την κοιτάνε
πως μικραίνει
να μικραίνει
και κάνουν μια ευχή.
Αυτή στον ουρανό τη λέει
κι αυτός γίνεται κυανός - πορτοκαλί.
Του ήλιου η στέψη
είχε όμως προ πολλού τελέψει.
Να ήταν άραγε Αυτή;
Etabel Niopa
0 comments: