"Σταματία, το γένος Αργυροπούλου" του Κώστα Σωτηρίου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.
Το κείμενο του Κώστα Σωτηρίου διατρέχει την ελληνική κοινωνικοπολιτική ζωή του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, μέσα από την προσωπική ιστορία μιας γυναίκας που ακολουθεί τυφλά και δίχως την παραμικρή απόκλιση, όλα όσα περικλείονται στο τρίπτυχο "πατρίς-θρησκεία-οικογένεια". Το στοιχείο που διαφοροποιεί το έργο του Σωτηρίου από αντίστοιχες μονολογικές αφηγήσεις που έχουν δει το φως της θεατρικής σκηνής είναι το αστείρευτο, σπαρακτικό χιούμορ που μαλακώνει την αψάδα των τραγικών στιγμών. Το χάσμα που χωρίζει δεξιούς κι αριστερούς στα εμφυλιακά, στα μετεμφυλιακά χρόνια, αλλά κι αργότερα στη Μεταπολίτευση, φωτίζεται (κι εν μέρει γεφυρώνεται) μέσα από την απλοϊκή ματιά της (φανατικής) δεξιάς Σταματίας, —το γένος Αργυροπούλου—, μέσα από την αλαφράδα και την στωικότητα που επιστρατεύει η γυναίκα αυτή, για να αντέξει τα απανωτά χτυπήματα της μοίρας.
Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος στήνει με απλά υπαινικτικά υλικά τον μικρόκοσμο της Σταματίας, ένα πεδίο δόξης λαμπρό για να ξεδιπλωθεί και να αναδειχτεί ολοκληρωτικά η ρέουσα και εντελώς ατιθάσευτη πληθωρικότητα της Ελένης Ουζουνίδου. Η παράσταση ενστερνίζεται την απλότητα της φυσικής ροής της αφήγησης και χτίζει γέφυρα για την είσοδο του θεατή σ' έναν χώρο ζεστό και οικείο που έχει τη σφραγίδα του μυαλού, της σκέψης και της ψυχής της Σταματίας. Η γυναίκα βουτάει στο παρελθόν των μνημών της και σαρώνει τον σκηνικό χώρο που κατακλύζεται από το απόλυτο trend, το σήμα κατατεθέν σε κάθε ελληνικό μικροαστικό (και όχι μόνο) καθιστικό των δεκαετιών 1950-1980: το σεμέν, σε κάθε πιθανή παραλλαγή. Η σκηνογράφος Μαγδαληνή Αυγερινού αποθεώνει το σεμέν και δημιουργεί ένα εύστοχο σκηνικό σχόλιο για τον συντηρητισμό της εποχής, μέσα από μια σκηνική εγκατάσταση-κολάζ με σεμεδάκια.
Η Ελένη Ουζουνίδου αποτυπώνει με εντυπωσιακό σκηνικό οίστρο τις εμμονές και τις εξάρσεις, τις υστερίες και τις υποτονικές εσωτερικές στιγμές, μιας γυναίκας που είδε τη ζωή της να τρέχει σε fast forward από δίπλα της και δεν ήξερε πως να απλώσει το χέρι να τη φτάσει. Η ρυθμική κι εκφραστική ακρίβεια, το πέρασμα από το μπρίο σουμπρέτας στην υπερβολική συστολή, από τα κηρύγματα περί ηθικής στα ξανάμματα της κλιμακτηρίου και της απόλυτης σεξουαλικής στέρησης σκιαγραφούνται μέσα από μια ερμηνεία-μάθημα υποκριτικής. Μ' αυτή της την ερμηνεία και με την τριβή με αυτόν τον ρόλο αναδεικνύονται —περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φορά, αφού όλο το υποκριτικό φορτίο είναι στις δικές της πλάτες— οι ήδη παραδεκτές κι αναγνωρισμένες ερμηνευτικές και τραγουδιστικές δυνατότητες της Ελένης Ουζουνίδου.
Η Σταματία —όπως είναι από γραφής, αλλά κι όπως ξεδιπλώνεται μέσα από τον λόγο και την κίνηση της Ουζουνίδου— φέρει μια ιδιαίτερη γοητεία: από τη μια είναι ένα ρετρό, ακραία συντηρητικό και απόλυτα στρατευμένο στις απόψεις του, πρόσωπο, που έρχεται από ενα σκονισμένο παρελθόν, γεμάτο με σεμέν και μυρωδιές από λιβάνι κι από την άλλη είναι μια γυναίκα μόνη και αφημένη που ζει σήμερα στη γειτονιά σου, λίγα τετράγωνα πιο κάτω. Στο σταυροδρόμι που συναντώνται οι "δύο Ελλάδες", του χτες και του αύριο, γεννιούνται γοητευτικά —εκτός του μέσου όρου— πρόσωπα, όπως η Σταματία.
0 comments: