[...] Ανοίξαμε λοιπόν το βήμα και βρήκαμε ένα γέρο και ένα νεαρό, να δουλεύουν με κέφι σε μια πρασιά, που την πότιζαν με νερό απ'την πηγή. Στεκόμασταν φοβισμένοι μα και χαρούμενοι μαζί. Το ίδιο κι εκείνοι, που είχαν μείνει και μας κοιτούσαν άφωνοι. Εντέλει μίλησε ο γέρος:
"Εσείς τώρα τι είσαστε;", είπε. "Άνθρωποι σαν κι εμάς ταλαίπωροι, ή τίποτα θαλασσινοί θεοί; Όσο για μας, από κει που είμασταν άνθρωποι και ζούσαμε στη στεριά, απ' τη στιγμή που μάς κατάπιε τούτο το θηρίο, έχουμε γίνει πια θαλασσινά και δεν καταλαβαίνουμε επιτέλους τι μας γίνεται. Τη μια μας φαίνεται πως έχουμε πεθάνει, την άλλη μέρα νομίζουμε πως ζούμε".
"Άνθρωποι είμαστε κι εμείς, παππούλη" τού απάντησα, "νεοφερμένοι είμαστε. Χτες μας κατάπιε κι εμάς το θηρίο μαζί με το καράβι μας και τώρα ξεκινήσαμε να δούμε πώς είναι αυτό το δάσος, γιατί φαινότανε μεγάλο και πυκνό. Πάντως κάποιος θεός πρέπει να μάς οδήγησε και σε βρήκαμε κι έτσι να μάθουμε πως δεν είμαστε μονάχα εμείς φυλακισμένοι εδώ μέσα. Για πες μας τώρα, ποιος είσαι και πώς έτυχε και βρέθηκες εδώ".
(Λουκιανός, Αληθινή Ιστορία, μτφρ. Καλοκύρης Δημήτρης, Ύψιλον)
Μες σε κήτος αν θέλεις να κρυφτείς,
ή αν κτήνος θελήσεις να γενείς,
ή έστω πίσω από κτήνος να ξεγελαστείς
ότι τάχα είσαι μόνος ή με το σκοπό αυτό,
ποτέ αυτό δεν θα γίνει αλήθεια.
Την αναπόφευκτη συνάντηση,
ποτέ δεν θα μπορέσεις να αρνηθείς.
Θα είσαι πάλι εσύ, εκεί, στην ώρα σου,
με άλλη φωνή, πρόσωπο και σώμα.
Σε συναντήσεις θα επαναληφθείς,
με φαντασία στις μορφές σου.
Από σπασμένο καθρέφτη,
θα ξεπηδά ο νέος εαυτός σου.
Μη φοβηθείς.
Είναι γούρι, όχι γρουσουζιά.
Για ένα να σιγουρευτείς:
ποτέ δεν τελειώνουν
οι άνθρωποι
οι μορφές
οι συναντήσεις.
Σαν τη φλόγα ο άνθρωπος
σε νέο εμπρησμό καλείται,
εμπρηστής.
Etabel Niopa
0 comments: