Αναγκάστηκα να το ξεχάσω - η λήθη ήταν προϋπόθεση για να παίξω σωστά το παιχνίδι. Για να γίνω κάποιος. Ήξερα το τίμημα. Βέβαια, δεν ήξερα ότι το ήξερα. Το ήξερα, όμως, έτσι κι αλλιώς. Βυθισμένος στο παιχνίδι να γίνω κάποιος, στην αρχή δεν είχα καταλάβει τι είχα χάσει ξεχνώντας το. Αλλά σιγά-σιγά άρχισα να την αισθάνομαι αυτή την απώλεια, και μετά άρχισα να νιώθω και τη γεύση της: πόνος στα κόκαλα και ύστερα ξινή διάθεση. Ο δρόμος μεγάλης απόστασης (ενν. μαραθώνιος) με ξαναγυρίζει σ'αυτό που ήξερα κάποτε.
(Mark Rowlands, Τρέχοντας με την αγέλη- Σκέψεις από τον δρόμο για το νόημα της ζωής και τη θνητότητα, μτφρ. Ελένη Βαχλιώτη, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, Αθήνα, 2013).
ΔΡΟΜΕΑΣ: Όταν τρέχω, εγγράφω με τα βήματά μου, όλα όσα ήξερα κάποτε σαν παιδί και η λογική μου αδυνατεί ή ψάχνει τώρα να εξηγήσει. Ενασχολούμενος με το καθημερινό χάος, αδυνατώ να θυμηθώ. Με οδηγό τη μνήμη μου, τρέχοντας, πατάω πάνω στα ανέμελα βήματα που έκανα σαν παιδί. Κάπου είχα ακούσει ότι τα παιδιά είναι άγγελοι που όσο μεγαλώνουν "ξεπέφτουν" στην ανθρώπινη κατάσταση. Τώρα σκέφτομαι πως η "πτώση" γίνεται πάνω σε χορτάρι και εν κινήσει- πράσινα πούπουλα, σπαρμένες αναμνήσεις των χρόνων της αθωότητας.
Το χορτάρι, η γη, το νερό, τρέφουν και σμιλεύουν την ψυχή μου.
Σκάβω με τα δάχτυλα τη γη πίσω στο χρόνο. Να φτάσω στο "πριν", πριν τις αναρίθμητες απόψεις, πριν η τεχνολογία γίνει το μέσο να στέκομαι αβοήθητος στις καθημερινές τραγωδίες του κόσμου. Με τα πόδια μου, τρέχοντας, θέλω να φτάσω στην ανθρώπινη εγγενή αξία, αυτή που απέχει από την κατασκευασμένη αξία της ηθικής ή της λογικής.
Νιώθω ψέμμα το γεγονός ότι με τη σκέψη μπορείς να φτάσεις στην ουσία. Κάθε βήμα μου τσαλαπατά την ανάλυση, τους ουτοπικούς τόπους της τεχνολογίας και μού υπενθυμίζει ότι όλα έχουν το δικό τους ρυθμό, όπως τα βήματά μου. Το δικό τους όριο, όπως το σώμα μου. Κάθε βήμα με φέρνει πιο κοντά στην ολοκλήρωσή μου, κάνοντας το χρόνο να αποκτά την πραγματική του ουσία.
Όταν τρέχω, τρέχω μακριά από την ευτυχία των εγχειριδίων. Την ευτυχία που δεν υπάρχει. Δεν υπάρχουν σωστά βήματα, παρά μόνο η ενδόμυχη ανάγκη και φυσική εντελέχεια να φτάσεις λίγο πιο πέρα από ό,τι ήσουν χθες. Ένα βήμα τη φορά. Στο ρυθμό σου. Με τους δικούς σου κανόνες και τις δικές σου αξίες.
Etabel Niopa
0 comments: