"Δηλαδή; Εξηγήστε μου".
"Ε λοιπόν", συνέχισε αφήνοντας να του ξεφύγει μια κίνηση ανυπομονησίας, "είναι ο Θεός δίχως ανθρώπους..."-
(Balzac, Ένα πάθος στην έρημο, μτφρ. Διονυσοπούλου Σοφία, Άγρα, Αθήνα, 2013)
Κάποτε ένας θεός, απογοητεύτηκε και αποφάσισε να φύγει μακριά από τους ανθρώπους.
Από τη λύπη του εκείνη την ημέρα όμως έχασε τις αισθήσεις του. Όταν συνήλθε, είχε χάσει και τη μορφή του. Άπλωσε στο απέραντο σύμπαν, λευκός και φωτεινός, όπως μια συννεφιασμένη μέρα. Χάθηκε ανάμεσα σε βαρέλια με κόκκινο κρασί και η ύπαρξή του άρχισε να πίνει για να ξεχάσει τη μοναξιά του. Έπληξε και θύμωσε με την παντοδυναμία του. Δεν άντεχε τη σιωπή της πλάσης του.
Απέμεινε σαν αιχμάλωτος ζωγράφος στο ατελιέ του, περιτριγυρισμένος από πίνακες που δεν είχε πού να τους χαρίσει. Ο θεός χωρίς τους ανθρώπους ούτε που διανοήθηκε να πρωτοτυπήσει με ένα καινούριο λουλούδι ή ένα καινούριο χρώμα.
Ξέχασε να αισθάνεται χαρά και λύπη. Ο θεός χωρίς τους ανθρώπους σκέφτηκε αν είχε σημασία να είναι θεός.
Και έτσι επέστρεψε.
Etabel Niopa
0 comments: