Μια φορά ήταν ένας ψαράς. Ένας γκριζομάλλης, γκρινιάρης ψαράς που είχε ένα μοναδικό, μα ξεθωριασμένο από το χρόνο όνειρο. Να γίνει φλογεροπαίχτης!
Κι αντάμωσαν οι δυο τους κάπου εκεί
στη νοτισμένη απ' το θαλασσινό νερό αμμουδιά.
[...]
-Αλλάζουμε; Φώναξε το αγόρι με λαχτάρα, όσο πιο δυνατά μπορούσε.
-Αλλάζουμε! Απάντησε με βιάση ο ψαράς, όσο πιο δυνατά μπορούσε. [...]
(Τσιάμη Σοφία, Ένα αγόρι... Ένας ψαράς... Δυο όνειρα, εικονογράφηση Ανδρέας Κούρτης, Ελληνοεκδοτική, Αθήνα, 2013).
Όνειρα.
Σταυροβελονιές του νου στην αμμουδιά.
Άλλοτε ψαρεύω όνειρα.
Άλλοτε όνειρα μού ψιθυρίζουν μέσα από κοχύλια.
Ξέρεις, αυτόν τον γλυκό ήχο που κάνουν όταν σαλπάρουν.
Άλλοτε τα πλέκω στα μαλλιά της αγαπημένης μου γοργόνας
με την ελπίδα ότι θα φτάσουν στο Βυθό. Στο θεό.
Μην ακούς αυτά που λένε για ουρανό.
Στο Βυθό κατοικεί ο θεός.
Ο ουρανός είναι απλώς η αντανάκλαση του.
Κι όταν φτάσουν
Τότε τα όνειρα γίνονται τρίαινες, τα όπλα του θεού.
Και προκαλούν φουρτούνες.
Μου λένε "Η ζωή είναι μια φουρτούνα...Πού καιρός για όνειρα".
Φύκια και όνειρα ξεβρασμένα στη στεριά.
ΟΧΙ.
Το βράδυ κάνω μια ευχή. Στο δικό μου αστέρι.
Το πρωί στα πόδια μου βρίσκω αστερία πεσμένο από τον ουρανό.
Αναπνέει το όνειρό μου, την ευχή μου.
Το πετάω γρήγορα πίσω στη θάλασσα.
Στο Βυθό, στο θεό.
Εκεί όπου ανήκει.
Etabel Niopa
0 comments: