Ό,τι κι αν δω το καταπίνω αυτομάτως,
Ακριβώς όπως είναι, αθάμπωτο από αγάπη ή απαρέσκεια.
Δεν είμαι σκληρός, μόνο ειλικρινής-
Το μάτι ενός μικρού θεού, τετραγωνισμένο.
Τον περισσότερο καιρό αυτοσυγκεντρώνομαι στον απέναντι τοίχο. Είναι ροζ, με στίγματα. Τον έχω κοιτάξει τόσο πολύ
Που νομίζω πως είναι μέρος της καρδιάς μου. Αλλά τρεμοσβήνει.
Πρόσωπα και σκοτάδι μας χωρίζουν ξανά και ξανά.
(Σύλβια Πλαθ, απόσπασμα από το ποίημα Καθρέφτης στη συλλογή Ποιήματα από τις εκδόσεις Κέδρος) .
ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ: Κάποτε κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Τον κόσμο. Τον καταπίνω αυτομάτως, έτσι όπως είναι. Με όλη την αδικία, την ανισότητα, την παράνοια. Αναρωτιέμαι γιατί υπάρχει έτσι. Τι εξυπηρετεί;
Μα ύστερα βλέπω τους κήπους, τους ουρανούς, τα χαμόγελα. Δεν εξυπηρετούν. Απλά ε ί ν α ι. Όλα τα άλλα υπάρχουν απλώς για να συμπληρώσουν την κατανόηση του χαμόγελου. Είναι ακριβό το χαμόγελο, δύσκολο να το καταλάβεις.
Είναι φτιαγμένο από μαργαριτάρια. Από κόστος. Από "τη στιγμή", που λένε. Όλα τα άλλα συμβαίνουν, για να καταλάβεις ότι νόημα πιο βαθύ δεν υπάρχει, πιο πολύτιμη στιγμή δεν έχει.
Ξέρω. Βρέχει πολλές φορές δάκρυα στους κήπους και έχει σύννεφα στους ουρανούς. Πριν, στο μεταξύ ή μετά θα συναντήσεις τα χαμόγελα. Είναι ζεστά, όπως ο ήλιος που ακολουθεί το χειμώνα.
Χαμόγελα... Τα δώρα των κήπων και των ουρανών. Τα δώρα των ανθρώπων στους ανθρώπους.
Τα μόνα δώρα.
Etabel Niopa
0 comments: