"Ταρτούφος" του Μολιέρου, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μάρκελλου, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (Αθήνα)
Ο Οργκόν είναι εύπιστος νοικοκύρης. Έχει μητέρα, σύζυγο, γιο, κόρη με αρραβωνιαστικό και υπηρέτρια. Εντυπωσιάζεται από τον χαρισματικό Ταρτούφο, κι αφού τον βάλει στο σπίτι και την ζωή του, τον περιβάλλει με την απόλυτη εμπιστοσύνη του. Από αυτό το σημείο, αρχίζουν τα ευτράπελα.
Έτσι ξεκίνησε ο Μολιέρος την συγγραφή της κωμωδίας του κάπου στα 1660, που είχε σαφείς αναφορές στην θρησκοληψία της εποχής εκείνης και όχι μόνο. Αμέσως μετά την πρώτη "προβολή" του έργου, ο Αρχιεπίσκοπος των Παρισίων έχοντας την εύνοια και την σύμφωνη γνώμη της βασιλομήτορος, διέταξε επί ποινή αφορισμού, την πλήρη απαγόρευσή του. Ο συγγραφέας τότε, άρχισε έναν πολυετή αγώνα για την απενοχοποίηση της προσέγγισής του στα κοινωνικά, θρησκευτικά, πολιτικά, ανθρώπινα ζητήματα που έθιγε.
Αυτή την πασίγνωστη κωμωδία επέλεξε να ανεβάσει στην σκηνή, μια ομάδα νέων καλλιτεχνών με τ’ όνομα "This Famous Tiny Circus theatre group", στο Θέατρο Του Νέου Κόσμου. Μάλιστα προκειμένου να είμαστε ακριβέστεροι, διασκεύασαν το έργο έτσι, ώστε να ξεκινά από την ανάγνωση των επιστολών που έστελνε ο Μολιέρος στον βασιλιά Λουδοβίκο ΙΔ΄, ζητώντας του την αναθεώρηση της άδικης "καταδίκης" του έργου του. Μια ανάγνωση σε ρυθμό καταιγιστικό από τον "χορό" που αποτελούσαν τέσσερις νέοι και ισάριθμες νέες, θυμίζοντας με την συνολική τους παρουσία μια ομάδα παλιάτσων, κωμωδών, διασκεδαστών. Η κίνησή τους ήταν πολύ καλά προβαρισμένη και ευρηματική η χρήση που έκαναν, των διαθέσιμων αντικειμένων.
Επί σκηνής συνεχόμενα, σε όλη την διάρκεια της παράστασης άλλαζαν ρούχα, ρόλους, ύφος, διάθεση κι όλα αυτά πολύ γρήγορα, έξυπνα, ευφάνταστα. Αυτό που προφανώς θέλησαν να τονίσουν ήταν ο κοινωνικός χαρακτήρας του έργου, και να αναδείξουν τους προβληματισμούς που απορρέουν από τα ανθρώπινα λάθη και πάθη. Ατυχώς όμως, επέμειναν περισσότερο απ’ ότι θα έπρεπε στις δυσάρεστες καταστάσεις που κάθε φορά προέκυπταν, με αποτέλεσμα το έργο να χάσει τελικά τον προσανατολισμό του. Κατάφεραν μία πασίγνωστη και χιλιοπαιγμένη κωμωδία, να την μετατρέψουν σε ένα επίπεδο κοινωνικό έργο, χωρίς μάλιστα να υπάρχει κάποιο βαθύτερο/κρυμμένο νόημα, που θα τροφοδοτούσε δεύτερες σκέψεις.
Θεωρώ ότι οι οκτώ νέοι ηθοποιοί παρουσιάστηκαν ως ένα πολύ δεμένο, ομοιόμορφο σύνολο. Άλλοτε χαριτωμένοι, ενίοτε "δραματικοί", πάντοτε υπερενεργητικοί (ίσως κάποιες φορές πιο πολύ απ’ ότι θα ‘πρεπε), προσπάθησαν ελάχιστες στιγμές να αποσπάσουν το γέλιο των θεατών με αυτοσχεδιασμούς και γκριμάτσες, την ώρα που ενώ το ίδιο το έργο ήθελε να προσφέρει δροσιά και χαμόγελο, η σκηνοθετική "αντίληψη" είχε άλλη άποψη.
Ο φωτισμός της Ελίζας Αλεξανδροπούλου ήταν επικεντρωμένος στην δημιουργία της ανάλογης ατμόσφαιρας. Αυτή την ατμόσφαιρα, προσπάθησε να μας μεταφέρει κι ο Γιώργος Κασσαβέτης, ιδιαίτερα με τον υποτονθορισμό που θύμιζε έντονα μαδριγάλι του 16ου αιώνα.
Μετάφραση: Ανδρέας Στάικος
Δραματουργική επεξεργασία: Ανδρέας Στάικος, Κωνσταντίνος Μάρκελλος, Ελένη Στεργίου
Μουσική: Γιώργος Κασαβέτης
Σκηνικά-Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα
Σχεδιασμός Φωτισμών: Ελίζα Αλεξανδροπούλου (
Επιμέλεια Κίνησης-Χορογραφίες: Χρυσηίς Λιατζιβίρη
Σύμβουλος Δραματολογίου-Θεατρολόγος: Βασιλική Δεμερτζή
Σχεδιασμός Ήχου: Μανώλης Ανδρεάδης
Teaser: Κώστας Στάμου, ARTLABOR productions / Βαγγέλης Τσάκας, Eclipse Productions
Φωτογραφίες παράστασης: Μαρία Μαρουλάκου, Ειρήνη Ματθαίου, Μαρία Ασημάκη
Γραφιστικά-Σχεδίαση: Ειρήνη Ματθαίου, Χάρη Καρακουλίδου
Παίζουν: Ελένη Στεργίου, Κωνσταντίνος Δαλαμάγκας, Βασίλης Ψυλλάς, Δέσποινα Φούντα, Ράνια Φουρλάνου, Χριστίνα Μαριάνου, Μάριος Ράμμος, Κωνσταντίνος Μάρκελλος
0 comments: