Της Κατερίνας Πεσταματζόγλου
"19η Μαΐου" της Φανής Δαλεζίου, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Τσακανάκη.
Θεατρική παράσταση που στήθηκε για να μας ταξιδέψει στο χρόνο. Η ζωή δύο οικογενειών στην Σαμψούντα κυλάει ομαλά στην γη των προγόνων μας, μέχρι που ένας βάρβαρος διεστραμμένος μέθυσος —ο Μουσταφά Κεμάλ—, αποφάσισε να την βάψει με το αίμα των Ελλήνων του Πόντου.
Είναι αυτός ο Κεμάλ, στην μνήμη του οποίου Ελληνόφωνοι πρωθυπουργοί κατέθεσαν στεφάνι και του
απέδωσαν τιμές. Είναι αυτός ο Κεμάλ, που προς τιμήν του ονοματοδοτούν δρόμους
και πλατείες, εκφυλισμένοι τοπικοί φορείς, εδώ, στη μάνα Θεσσαλονίκη.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι διατεθειμένη να κρίνω την
παράσταση με τον παραδοσιακό τρόπο. Πώς στάθηκε ο ένας ηθοποιός, αν είχε δυνατή
φωνή ο δεύτερος, αν ήταν πειστικός ο τρίτος. Καταλαβαίνω ότι δεν πρέπει να
καρφώσω το βλέμμα στο δάχτυλο, όταν αυτό μου δείχνει την ιστορία μου. Δεν μου
το επιτρέπει ούτε η λογική, αλλά ούτε η νοσταλγία, η συγκίνηση, ο πόνος, το
παράπονο.
Πιστεύοντας ότι η Φανή Δαλεζίου που έγραψε το κείμενο ήθελε
να μου ξυπνήσει μνήμες, ο Κωνσταντίνος Τσακανάκης και η Δώρα Βασιλικού με την
σκηνοθεσία τους ήθελαν να με μεταφέρουν στον τόπο και τον χρόνο, ο Χρήστος
Παπαδόπουλος με την μουσική του ήθελε να μεταλάβω την κοινωνία των Ποντίων,
θέλω να τους πω ότι τα κατάφεραν.
Πέρασαν μερικές μέρες, η παράσταση που παιζόταν από τον
Νοέμβριο στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα, κατέβηκε. Αφουγκράζομαι την λύρα που αντηχεί
ακόμη στην ψυχή μου, αυτό το μαγικό όργανο που παίρνει την θλίψη και την κάνει
δύναμη. Κλείνω τα μάτια και βλέπω τους Έλληνες που μαρτύρησαν, να χορεύουν
αδελφωμένα. Όταν τα πόδια τους χτυπάνε στη γη, η δόνηση γίνεται πείσμα.
Να την ανεβάσετε ξανά, παντού. Να την δουν οι Έλληνες. Να
νιώσουν την συνέχειά τους.
Χρειάστηκαν πάνω από 70 χρόνια για να αναγνωρίσουν οι πολιτικοί την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου! Κι όμως ακόμη και τώρα, ανιστόρητοι κομπλεξικοί προσπαθούν με τα λιγδιασμένα τους υπονοούμενα να υποβιβάσουν· να αλλάξουν την ιστορική αλήθεια. Θες επειδή οι μπολσεβίκοι κατέδιδαν τους Ποντίους που κατέφευγαν κυνηγημένοι στον άνω Πόντο και τους παρέδιδαν πίσω στους οθωμανούς προς σφαγή, θες επειδή και για το 1919 αλλά και το 1922, οι ντόπιοι κομμουνιστές δήλωναν ευτυχείς που οι βάρβαροι μωαμεθανοί απέτρεψαν με την βοήθεια των τότε "συμμάχων" μας την δημιουργία της Μεγάλης Ελλάδας, θες επειδή τα βιβλία της ιστορίας μας γράφονται μετά από έγκριση του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου, οι κυβερνώντες δεν μας επιτρέπουν να θυμόμαστε την ιστορία μας. Χαρακτηριστικά αναφέρω, ότι δεν εξεδόθη ποτέ από την Βουλή των Ελλήνων ένα 14τομο έργο του ιστορικού Κωνσταντίνου Φωτιάδη με θέμα την Γενοκτονία, λόγω ...κόστους! Όσο όμως τα υποχθόνια αυτά πλασματάκια αφοδεύουν στην τροφή των μηρυκαστικών που τους ακολουθούν μολύνοντάς τα με τον ιό της λήθης, τόσο κάποια Φανή Δαλεζίου θα μου θυμίζει αυτά που’ χω φυλαγμένα στην καρδιά μου.
Η Ρωμανία αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο...
Συντελεστές:
Κείμενο: Φανή Δαλεζίου
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Τσακανάκης
Β΄ σκηνοθέτης: Δώρα Βασιλικού
Μουσική επιμέλεια και πρωτότυπη σύνθεση: Χρήστος Παπαδόπουλος
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Σκηνικά–κοστούμια: Μαρία Φιλίππου
Παραδοσιακές ενδυμασίες: Ελευθερία Κουρτζόγλου
Φωτογραφίες: Maria Chavdarova Mavrona
Βίντεο–trailer: Αντώνης Μανδρανής, Βασίλης Ρωμανός
Διδασκαλία χορών: Κώστας Αλεξανδρίδης
Δημόσιες σχέσεις–επικοινωνία: Αλέξανδρος Καρατζάς
Μεταφορά στα ποντιακά: Ντιάνα Αναστασιάδου, Κώστας Αλεξανδρίδης
Παίζουν: Ίρις Ανδριοπούλου, Δώρα Βασιλικού, Φανή Δαλεζίου, Ελένη Μανδηλαρά, Ποπέτα Σούκου, Κωνσταντίνος Τσακανάκης.
Συμμετέχουν και οι μικροί: Ντιλιάνα Ζλάτεβα, Λευτέρης Μπορδέλιας
Τιμητική παρουσία και φιλική συμμετοχή: Παύλος Κοντογιαννίδης
Η παράσταση πρωτοπαίχτηκε στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα.
0 comments: