Ένας καλλιτέχνης που έγραψε θεατρικά έργα, υπηρέτησε την τέχνη της performance και της Bic-art, ίδρυσε τον περιβόητο καλλιτεχνικό οργανισμό Troubleyn, σκηνοθέτησε παραστάσεις και ταινίες, μπήκε πανηγυρικά στο Λούβρο, φιλοτέχνησε την οροφή του παλατιού των Βρυξελλών, εξερεύνησε τις δυνατότητες της γλυπτικής και των έργων μνημειακών διαστάσεων. Τέσσερις δεκαετίες μετά, η φήμη του έχει εξαπλωθεί παγκοσμίως, το όνομά του έγινε τίτλος τραγουδιού των Motovune, εκείνος όμως δεν επαναπαύεται στις δάφνες του. Δραστήριος, με αντισυμβατικό λεξιλόγιο και ενσυνείδητους αναχρονισμούς, πάντα στα όρια, όπως οφείλει να κάνει κάθε καλλιτέχνης που σέβεται το χώρο που υπηρετεί, επιστρατεύει τη δυναμική της επιτέλεσης για να παίξει το ολισθηρό παιχνίδι ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, με βασικό όχημα επικοινωνίας το ανθρώπινο σώμα. Ένα σώμα στην επιφάνεια του οποίου η κοινωνία, μέσα από τις δικές της επιτελέσεις, αφήνει τα αποτυπώματα και τις κατευθυντήριες οδηγίες της. Σώμα-εκτελεστής, σώμα-θύτης, σώμα-τραγικό, αλλά και αθεράπευτα ερωτευμένο με την υλικότητά του.
Το "Mount Olympus/24h: Η αποθέωση της κουλτούρας της τραγωδίας" είναι το πλέον προ(σ)κλητικό όσο και φιλόδοξο project του Jan Fabre, όπου συναθροίζονται όλα εκείνα τα στοιχεία που τον έκαναν παγκόσμια καλλιτεχνική είδηση. Το μνημειακών διαστάσεων project του αναμετράται με το χρόνο. 24 ώρες είναι μια συγκεκριμένη μονάδα χρόνου: μία μέρα και μία νύχτα. Είναι επίσης μια απλή μονάδα δράσης: όλες οι δραστηριότητες λαμβάνουν χώρα μέσα σε 24 ώρες – εργασία, φαγητό, ανάπαυση, ύπνος, έρωτας, συζήτηση, διαφωνία, αποπλάνηση, απόλαυση, ικανοποίηση αναγκών, έγνοια, θυμός. Ένα 24ωρο είναι, τέλος, μια συγκεκριμένη μονάδα χώρου: η σκηνή, ο σκοτεινός καθρέφτης του κόσμου, αυτός ο σκοτεινός χώρος μέσα στον οποίο η φαντασία λάμπει πρόσκαιρα, για να σβήσει σταδιακά.
Ο Jan Fabre διευρύνει το χρόνο, τον αφήνει να τρέξει γρηγορότερα, άλλοτε πιο αργά, πιο τρελά. Καταργεί τις γραμμικότητες. Μια τον κουρδίζει, μια τον ξεκουρδίζει, σαν ωρολογοποιός που ρυθμίζει το ξυπνητήρι των αισθήσεων και παραισθήσεών μας. Κι όλα τούτα συμπυκνωμένα σε ένα μακρόσυρτο και συνάμα απόλυτα θνησιγενές «εδώ και τώρα», που είναι η πεμπτουσία της θεατρικής πράξης και πρόσληψης.
Μια δίνη σκηνικών εικόνων, ένας λαβύρινθος από θραύσματα σωμάτων, κειμένων, χρόνων, τόπων και εμπειριών καταλήγουν σε μια πραγματική ετεροτοπία με τις αισθήσεις να χτυπάνε διαρκώς στο κόκκινο. Κανείς δεν μπορεί να εφησυχάσει σε αυτήν εδώ την performance, γιατί ακριβώς τίποτα δεν εγγυάται τον εφησυχασμό. Όλα είναι έτσι δοσμένα ώστε να κυριαρχεί το απρόβλεπτο.
Τριάντα ερμηνευτές, τέσσερις ηλικιακά γενιές δρουν και κοιμούνται επί της σκηνής, παρίστανται ακατάπαυστα για να ερμηνεύσουν ένα έργο μεγάλης κλίμακας που έρχεται να εξερευνήσει και να επαναπροσδιορίσει τα όρια της θεατρικής εμπειρίας: 24 ώρες επί σκηνής, χωρίς διακοπή, μια παρατεταμένη ροή, μια συνεχής κραυγή.
"Telos" χωρίς χρόνο. Χρόνος ατελής. Ο χρόνος είναι μια πίστα, από το παρόν στο παρελθόν, και αντίστροφα. Ένα ζαλιστικό στροβίλισμα που άλλοτε περνά ξυστά από κείμενα και άλλοτε καρφώνεται κατευθείαν στην καρδιά τους και τα αποδομεί.
Η ποιότητα και οι αναγνώσεις της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας από τον Fabre δικαιώνουν πέρα ως πέρα τον τίτλο του δημιουργού-auteur. Ενός δημιουργού που έχει διακηρύξει πως πρέπει να επαναπροσδιοριστούν οι χαμένες αξίες, ενός μεταδραματικού δημιουργού που πιστεύει στη δύναμη των συμβολισμών και της επιτέλεσης. Στα χέρια του ο αρχαιοελληνικός μύθος απαλλάσσεται από την ανάγκη ερμηνείας και ουμανιστικής κατανόησης του κόσμου. Το ενδιαφέρον τώρα στρέφεται σε θέματα πρωταρχικής σπουδαιότητας, σκληρά και συγκλονιστικά, θέματα «ά-λογα» αλλά τόσο ουσιαστικά. Μήδεια, Αντιγόνη, Προμηθέας, Οιδίποδας και Ηλέκτρα, φιγούρες συγκλονιστικές και συνάμα ανεξήγητες και άπιαστες, μιλούν μια γλώσσα που παραπαίει, που σωπαίνει, που κροταλίζει, που πληγώνει και πληγώνεται, που ξερνά χολή ή γίνεται κραυγή απελπισίας.
Στον κόσμο αυτών των περιπλανόμενων αλλά, φευ, πλανόμενων υπάρξεων, η πολυαναμενόμενη στιγμή της αναγνώρισης δεν έρχεται ποτέ, γιατί απλούστατα ο μυθολογικός τους κόσμος κυριαρχείται από το σκοτάδι, την έλλειψη κατανόησης, την ωμή βία, την παρανοϊκή αγάπη. Ένας κόσμος ιδιαίτερος, πολύ δικός τους αλλά και ανομολόγητα δικός μας. Μια φυλακή σωμάτων και ψυχών.
Το έργο του Fabre δεν διεκδικεί εύσημα επαναστατικής βλασφημίας. Ανήκει στην κατηγορία αρχετυπικών προσωποποιήσεων του ρίσκου, του πάθους, της απειλής, της απώλειας, της μοναξιάς. Είναι ένα έργο που λειτουργεί στα όρια, στα όρια της κατανόησης και των αισθήσεων. Είναι ένα έργο που δείχνει τα πεδία των μαχών. Για 24 ώρες. Ο Τρωικός Πόλεμος δεν τελειώνει ποτέ.
Σύλληψη, σκηνοθεσία: Jan Fabre
Χορογραφία: Jan Fabre
Κείμενο: Jeroen Olyslaegers, Jan Fabre
Μουσική: Dag Taeldeman
Δραματουργία: Miet Martens
Βοηθός σκηνοθέτη: Floria Lomme
Scent concept / olfactory artist: Peter De Cupere
Φωτογράφος σκηνής: Phil Griffin
Σχεδιασμός φωτισμού: Jan Fabre, Helmut Van Den Meersschaut
Κοστούμια: Jan Fabre, Kasia Mielczarek
Φωτογραφία και webcontent: Sam De Mol
Συνεργαζόμενοι δραματουργοί: Hans-Thies Lehmann, Luk Van Den Dries, Freddy Decreus
Οργάνωση παραγωγής: Sebastiaan Peeters.
Performers: Lore Borremans, Katrien Bruyneel, Annabelle Chambon, Cédric Charron, Renée Copraij, Anny Czupper, Els Deceukelier, Barbara De Coninck, Piet Defrancq, Mélissa Guérin, Stella Höttler, Sven Jakir, Ivana Jozic, Marina Kaptijn, Gustav Koenigs, Sarah Lutz, Moreno Perna, Gilles Polet, Pietro Quadrino, Antony Rizzi, Matteo Sedda, Merel Severs, Kasper Vandenberghe, Lies Vandewege, Andrew Van Ostade, Marc Moon Van Overmeir, Fabienne Vegt.
50ά Δημήτρια
Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (25ης Μαρτίου 1, Θεσσαλονίκη, τηλ. 2310 895938)
Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015, από τις 17:00
Εισιτήρια: 30 (24 ώρες), 20 (16 ώρες), 15 (8 ώρες). Φοιτητικά: 15 (24 ώρες), 10 (16 και 8 ώρες)
Κατάλληλο για θεατές άνω των 18 ετών.
0 comments: