Μία νεκρή επισκέπτεται έναν ετοιμοθάνατο.
Η Νόρμα Ντέσμοντ τον Εριχ φον Στροχάιμ.
Η εκ των πραγμάτων ετοιμότητα τού Εριχ για τον θάνατό του, είναι ένας από τούς λόγους τής επίσκεψης τής Νόρμα, οι άλλοι θα αποκαλυφθούν κατά την διάρκεια τού διαλόγου τους, ενός νεκρικού διαλόγου που διαδραματίζεται συγχρόνως επί γής και επί σκηνής.
Η διπλή διάσταση τού χώρου, συναιρείται με την διπλή διάσταση τού χρόνου και τού άχρονου, καθώς και με την διμερή διάσταση τής συναλλαγής ανάμεσα στην επισκέπτρια και στον επισκεπτόμενο.
Αυτός ο τριπλός διπλασιασμός γίνεται τριπλασιασμός με μία άλλη πλευρά/γωνία λήψεως/θέση αντιλήψεως, την Ντενίζ, πρόσωπο απόλυτης οικιακής και σκηνικής αναγκαιότητας, συγχρόνως παρουσία και απουσία, διακριτικότητα και παρέμβαση, αφανής και εμφανής υποκινητήρια διάσταση, εποπτεύουσα όραση και προσλαμβάνουσα ακοή οι οποίες συμπληρώνουν τις απονεκρωμένες και νεκρώσιμες αισθήσεις των άλλων δύο συνεργών, αισθήσεις που, μολονότι κατηργημένες από τον επιτελεσμένο θάνατο τής Νόρμα και καταργήσιμες από τον επερχόμενο τού Εριχ, δεν στερούνται υλικότητας, μιάς υλικότητας και λειτουργικότητας που καθίστανται ενεργές, μαζί με εκείνες τής Ντενίζ, χάρις στο γεγονός ότι ανήκουν εξ υπαρχής στο θεατρικό συμβάν/παίγνιο το οποίο τις επανενεργοποιεί εκ βάθρων προκειμένου να λάβει αισθησιακή/αισθαντική/αισθητική χώρα η θεατρική πράξη.
Ετσι, θάνατος και σκηνή, δηλαδή ζωή και επανατοποθέτησή της, συνευρίσκονται για να αποδώσουν στην τρίτη συμμετοχή, που είναι η Ντενίζ, δηλαδή ο θεατής/αυτόπτης μάρτυς/αυτήκοος ακροατής, την δυνατότητα να γίνει η υπερβατική χρήση τής θεατρικής μηχανής, τής δραματουργικής οντολογίας, τού σκηνικού/σκηνοθετικού/ερμηνευτικού θεαθήναι.
Η εκ τού μη όντος εμφάνιση τής νεκρής Νόρμα Ντέσμοντ και η εν συνεχεία συναλλαγή της με τον εκπνέοντα Εριχ φον Στροχάιμ, επιτελείται με την από μηχανής θεά Ντενίζ, χωρίς την οποία, η επιτέλεση δεν θα συνετελείτο, αλλά και δεν θα ήταν αυτό που γίνεται, δηλαδή μία εκ των υστέρων αλλά εκ νεκρών προσφορά, μία ανέφικτη εν ζωή δωρεά, μία προσβάσιμη και τετελεσμένη ανταπόδοση, την οποία μόνο το θέατρο, αυτή η επινοημένη ανάσταση, επιτρέπει να συμβεί με όλη την φαντασμαγορία τού αδιανόητου και τού υπερλογικού.
Μία νεκρή χαρίζει σε έναν σταδιακά απονεκρούμενο και στο ύστατο στάδιο τού ζην ευρισκόμενο ζωντανό, εκείνο που είχε αποτελέσει το κίνητρο ολόκληρης τής ζωής του : το ψεύδος και την επαλήθευσή του, την αναπόδεικτη εν ζωή απόδειξη ότι η αλήθεια ενδειάται το ψεύδος για να αποδειχθεί.
Τού το χαρίζει όπως μία εκλιπούσα μπορεί να το κάνει σε έναν ακόμη ζώντα, σε κάποιον δηλαδή που υποδέχεται τον αληθινό θάνατό του ως επαλήθευση τής ψευδούς ουσίας τής ζωής του.
Ετσι, όταν, εν κατακλείδι, εμφανίζεται ο αυτοκράτωρ Φραγκίσκος-Ιωσήφ, και ο Εριχ φον Στροχάιμ στέκεται δίπλα του, ώστε να τραβήξει το ανύπαρκτο ως εκείνη την στιγμή στιγμιότυπο με τούς δύο μαζί η Νόρμα Ντέσμοντ, ο θάνατος γίνεται το εκτυφλωτικό φλάς τής ανύπαρκτης φωτογραφικής μηχανής, και ο τερματισμός τού θεατρικού φάσματος μετατρέπεται σε απαρχή μιάς πλέον ολοκληρωμένης ζωής που ήταν ανολοκλήρωτη χωρίς αυτόν ακριβώς τον λάμποντα θάνατο.
Η ανάσταση εκ νεκρών είναι αυτή η άλλη ζωή που πάντα μία αλλά και όποια Ντενίζ τής ανοίγει την πόρτα για να εισέλθει απαστράπτουσα και μεγαλοπρεπής στο χαμόσπιτο κάποιας ανώνυμης καθ' ημέραν διαβίωσης/αποβίωσης, και να την μεταλλάξει σε τόπο αθανασίας, τής μόνης εφικτής και προσδόκιμης αφού δεν έχει άλλον τόπο για να συντελεστεί παρ' εκτός από αυτόν τής προσποιητής/ποιητικής αλήθειας.
Δημήτρης Δημητριάδης
Τώρα στη θεατρική σκηνή
Στροχάιμ του Δημήτρη Δημητριάδη, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή.
Ο Δημήτρης Δημητριάδης γοητευμένος από την παράξενη και σύνθετη προσωπικότητα του αυστροαμερικανού σκηνοθέτη και ηθοποιού Έριχ Φον Στροχάιμ, αλλά και από τις μοναδικές ερμηνείες τόσο του ίδιου όσο και της Γκλόρια Σουάνσον στην ταινία–σταθμό "Η λεωφόρος της δύσης" του Μπίλλυ Ουάιλντερ γράφει τον "Στροχάιμ", ένα λυρικό κείμενο, που ξεκινά από εκεί που τελειώνει η ταινία.
Ο συγγραφέας εξερευνά μια άλλη αρχέγονη πηγή, αυτή της απαρχής του κινηματογράφου και μιας από τις εμβληματικές του μορφές, του κινηματογραφιστή και ηθοποιού Έριχ Φον Στροχάιμ. Στο έργο έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε ανθρώπινους και σαρκαστικούς διαλόγους περί αλήθειας και ψεύδους, πραγματικού και φανταστικού, ζωής και θανάτου. Περί τέχνης εντέλει, την μόνη διαφυγή της ανθρώπινης ύπαρξης σε καιρούς χαλεπούς.
Σκηνικά: Νίκος Αναγνωστόπουλος
Κοστούμια: Ντένη Βαχλιώτη
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Μουσική επιμέλεια: Παύλος Η. Αγιαννίδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Θεοδώρα Καπράλου.
Παίζουν: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Ακις Βλουτής, Αγλαϊα Παππά.
Από Μηχανής Θέατρο (Ακαδήμου 13, Κεραμεικός, Αθήνα, τηλ. 210 5231131)
Κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στις 21:00, από 22 Απριλίου 2015
Εισιτήρια: 14, 10 (μειωμένο), 5 (ατέλειες)
0 comments: