Η μία ήταν χήρα κι η άλλη άτεκνη.
Μες στη νύχτα ξετύλιγαν τις ζωές τους
γελώντας δυνατά στις σεξουαλικές σκηνές.
Πίσω απ' τις πολυθρόνες τους
ανέβαινε το φεγγάρι
που είχε λιώσει τόσες φορές
βούτυρο φωτεινό πάνω στα σώματά τους.
Όσο να δύσει, η μία είχε φτάσει
στην κηδεία κι η άλλη στην αιμορραγία.
Στην πόρτα: "Να μη χαθούμε
τώρα που ξαναβρεθήκαμε", είπανε.
(Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ, Επίλογος αέρας)
Είναι τύχη να βρεθείς ένα βράδυ με γυναίκες που μιλούν με αλήθεια. Οι γυναίκες που έχουν ζήσει και πονέσει, μιλούν με τα χέρια απλωμένα, σαν αγκαλιές που χωρούν τον κόσμο. Έχουν ζυμωθεί με τη μοναξιά και αγαπούν να μοιράζονται. Όμως πάντα τα πάνε καλά με τις σιωπές.
Η κατάλληλη στιγμή για να ειπωθούν τα πιο ουσιαστικά, έρχεται όταν το φεγγάρι παίρνει θέση ανάμεσά τους. Είναι άλλωστε πάντα ο επίτιμος καλεσμένος τους. Τότε αυτές χαμογελούν. Ξέρουν να το υπολογίζουν και να το σέβονται, χωρίς να το ενοχλούν. Μόνο σε κάποιες παύσεις της κουβέντας, γυρνούν και το κοιτάνε.
Το φεγγάρι ασάλευτο. Καθρέφτης του κόσμου. Σαν μάνα, ειδικεύεται περισσότερο να ακούει ανομολόγητα μυστικά και αυτά που πονούν την ψυχή τους. Γι' αυτό και στέκεται πάντα ψηλά και μακριά. Αυτόπτης μάρτυρας- θεός που από αγάπη δεν παρεμβαίνει.
Είναι όμορφο σαν κόσμημα. Χρυσό ή ασημί, τις γυναίκες δεν τις νοιάζει. Τη γοητεία του, τη λάτρεψαν σιωπηλά στις πιο ιδιαίτερες στιγμές: τις πιο δικές τους.
Etabel Niopa
0 comments: