ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
O Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης σκηνοθετεί το έργο του Μάρτιν Μακ Ντόνα "Ο πουπουλένιος". Μια μαύρη κωμωδία που μιλάει για την τρυφερότητα της παιδικής ηλικίας, καταθέτοντας ένα πολιτικό σχόλιο για τη βία της εξουσίας. Σε ένα άγνωστο, αυταρχικό καθεστώς, ένας συγγραφέας ανακρίνεται από δύο αστυνομικούς ερευνητές για τις παράξενες ιστορίες που έχει γράψει. Ιστορίες με παιδιά. Όχι, όμως, "για παιδιά". Κάποιες αστείες και τρυφερές, κάποιες σκληρές και ζοφερές. Είναι, λοιπόν, κακό να γράφεις ιστορίες; Τι ακριβώς έχει συμβεί στην πόλη; Τι έπαθε το κοριτσάκι που βρέθηκε στους θάμνους; Λένε αλήθεια οι αστυνομικοί; Τι συνέβη στο μικρό εβραίο; Γιατί δεν το ‘γραψαν οι εφημερίδες; Είναι αλήθεια πως κάποιος έχει μιμηθεί τις ιστορίες του συγγραφέα; Τι σχέση έχει μ' όλα αυτά ο τρυφερός αδελφός του; Γιατί πάσχει από νοητική στέρηση; Τι τους συνέβη όταν ήταν παιδιά; Τι συνέβη σ' όλους μας, όταν ήμασταν παιδιά; (Αριστοτέλειον, από 12/4)
Μ' ένα βαθιά ποιητικό ερωτικό έργο, την "Αρρώστια του θανάτου" της Μαργκερίτ Ντυράς, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Νεράντζη συνεχίζει το ρεπερτόριό του το Θέατρο Έξω από τα Τείχη. Ένας απροσδιόριστος και αφηρημένος έρωτας ανάμεσα σε μία γυναίκα και έναν άντρα που φοβάται να αγαπήσει. Ένας δραματικός θεατρικός διάλογος που αρχίζει και τελειώνει σε έναν εντελώς άγνωστο τόπο, χωρίς ονόματα, ταυτότητες και προσδιορισμούς. Μία ερωτική πράξη που καθηλώνει όπως οι κοφτές «πινελιές», οι υπαινικτικές φράσεις και οι αλλεπάλληλοι συμβολισμοί. (από 17/4)
Η Εταιρεία Θεάτρου Sforaris επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη και το Θέατρο Αυλαία με την παράσταση "Αβελάρδος και Ελοΐζα", από τις 17 Απριλίου. Στο μεσαιωνικό Παρίσι του 12ου αιώνα, ο σαραντάχρονος θεολόγος και φιλόσοφος Πέτρος Αβελάρδος και η δεκαεξάχρονη μαθήτρια του Ελοΐζα Φυλμπέρ, ερωτεύθηκαν, αψήφησαν μία ολόκληρη κοινωνία, σκανδάλισαν την Εκκλησία και πλήρωσαν για όλη τους τη ζωή, το τίμημα ενός έρωτα που δεν χώρεσε στον καιρό του. Το κείμενο βασίζεται στα αληθινά περιστατικά της ζωής του ζευγαριού, ενώ χρησιμοποιήθηκαν και αποσπάσματα από την αυθεντική αλληλογραφία τους. Σκηνοθετεί ο Γιάννης Καλαβριανός.
Σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο θα παίζεται στο Θέατρο Αυλαία και ο "Σωσίας" του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, σε σκηνοθεσία Έφης Μπίρμπα. Με αφετηρία τη διάσπαση, το κεντρικό μοτίβο των έργων του Ντοστογιέφσκι και μια πληθώρα διακειμενικών αναφορών, οι συντελεστές συστήνουν μια σπουδή στον "Σωσία" του Ντοστογιέφσκι. (από 14/4)
Μετά το επιτυχημένο πρώτο ανέβασμα το Μάιο του 2014, το βραβευμένο "Κομμάτι για 2", σε σύλληψη και σκηνοθεσία Αλέξανδρου Μιχαήλ, ανεβαίνει για λίγες παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη. Δημιουργημένο στις πρόβες από το παιχνίδι των ηθοποιών, το "Κομμάτι για 2" είναι μία σιωπηρή σπουδή στη δυναμική των ανθρώπινων σχέσεων. Μιλάει για δύο ανθρώπους που ενώνονται, για δύο πυρήνες που συγκρούονται, για κάθε μια σχέση που βαθαίνει στο χρόνο, απλώνει στο μέσα χώρο και ποτίζει. Για ό, τι μας κρατά και μας συνέχει σε ένα συμφωνημένο μαζί. Για τη Σύγκρουση, για την Ένωση, για τη Διάβρωση του Ενός από τον Άλλο. Το "Κομμάτι για 2" δεν έχει λόγια. Έχει κίνηση ενέργεια, ρυθμό. Βλέμματα και παύσεις, ένταση στο χώρο, φορτισμένες ατμόσφαιρες. Μιλάει τη γειωμένη γλώσσα της χειρονομίας και της ποίησης. Τη γλώσσα του ανθρώπινου σώματος. Μια γλώσσα καθαρής επικοινωνίας. (Black Box, από 20/4)
Το Θέατρο του Νέου Κόσμου έρχεται στη Θεσσαλονίκη με την παράσταση "Σταματία, το γένος Αργυροπούλου" του Κώστα Σωτηρίου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Η Σταματία είναι γεννημένη στην Αθήνα στα μέσα της δεκαετίας του ’30, κόρη ανώτερου υπάλληλου του Υπουργείου Εμπορίου και διαπαιδαγωγημένη με τα χρηστά ήθη της εποχής και αρραβωνιασμένη με λοχαγό του Εθνικού Στρατού. Ζει στην αυλή του σπιτιού της, αδυνατώντας να παρακολουθήσει και κυρίως να αποδεχτεί τη ζωή που προχωράει δίπλα της. Επιμένει πεισματικά να βλέπει τα πάντα μέσα από τα δικά της παραμορφωτικά γυαλιά, καταλήγοντας άλλοτε τραγική κι άλλοτε κωμική φιγούρα, μέσα στα γεγονότα που διαδραματίζονται δίπλα της και αφορούν άμεσα τόσο την ίδια, όσο και τους δικούς της ανθρώπους. Προσκολλημένη σε αυτό που η ίδια θεωρεί εθνικά, ηθικά και θρησκευτικά σωστό, καταλήγει να έρθει σε ρήξη με το περιβάλλον της και να κάνει την αναδρομή της ζωής της, απομένοντας μόνη. (Άνετον, από 22/4)
Η
Σταματία γεννημένη στην Αθήνα στα μέσα της δεκαετίας του ’30, κόρη
ανώτερου υπάλληλου του Υπουργείου Εμπορίου, διαπαιδαγωγημένη με τα
χρηστά ήθη της εποχής και αρραβωνιασμένη με λοχαγό του Εθνικού Στρατού,
ζει στην αυλή του σπιτιού της, αδυνατώντας να παρακολουθήσει και κυρίως
να αποδεχτεί τη ζωή που προχωράει δίπλα της. Επιμένει πεισματικά να
βλέπει τα πάντα μέσα από τα δικά της παραμορφωτικά γυαλιά, καταλήγοντας
άλλοτε τραγική κι άλλοτε κωμική φιγούρα, μέσα στα γεγονότα που
διαδραματίζονται δίπλα της και αφορούν άμεσα τόσο την ίδια, όσο και τους
δικούς της ανθρώπους. Προσκολλημένη σε αυτό που η ίδια θεωρεί εθνικά,
ηθικά και θρησκευτικά σωστό, καταλήγει να έρθει σε ρήξη με το περιβάλλον
της και να κάνει την αναδρομή της ζωής της, απομένοντας μόνη. - See
more at:
http://www.elculture.gr/blog/stamatia-genos-argyropoulou-theatro-neou-kosmou/#sthash.kzXZwGia.dpuf
Τι απέγινε ο κόμης Δράκουλας όταν ζήτησε από τον πιστό του υπηρέτη Ιγκόρ να μην τον κρύψει όταν ανατείλει ο ήλιος, στην έρημο του Far West;
i. Σκόνη;
ii. Νυχτερίδα
iii. Λαγός;
iv. Κάτι άλλο;
Η απάντηση αυτού και άλλων ερωτημάτων στο: "Dracula S", από την ομάδα Γκραν Γκινιόλ, στο Θέατρο Τ. (από 27/4)
ΑΘΗΝΑ
Το μνημειώδες μυθιστόρημα του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, "Αδερφοί Καραμάζoφ" ανεβαίνει σε σκηνοθεσία της Νατάσας Τριανταφύλλη, διασκευή του Διονύση Καψάλη και πρωτότυπη μουσική της Μόνικας, στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Εικόνες, πρόσωπα, σχέσεις, ατμόσφαιρες, ήχοι που συνδυάζουν τις πιο ασυμβίβαστες αντιφάσεις. Που αποκαλύπτουν "τον καραμαζοφικό άνθρωπο" που όλοι κρύβουμε μέσα μας, ικανό να κινείται και να βλέπει, ταυτόχρονα ψηλά τον κόσμο των ιδανικών και κάτω τον κόσμο της πτώσης και των πολυαίμακτων παθών του. Τον άνθρωπο που αγωνίζεται να βρει την αγάπη. (από 14/4)
Το μονόπρακτο "Δεν έχω τίποτα" (2000) του Έντουαρντ Μποντ αναφέρεται, με πολύ χιούμορ, σε μια κοινωνία του μέλλοντος σαν κλεφτή ματιά στη νοητή συνέχεια της σημερινής κοινωνίας. Τρία πρόσωπα. Δύο άντρες. Μία γυναίκα. Δύο καρέκλες. Ένα δωμάτιο. Κάπου, κάποτε. Πριν, τώρα ή μετά; Χρόνος άχρονος. Ένας κόσμος σε καταστολή. Η συνείδηση διαμελισμένη, η μνήμη σβησμένη, η επαφή απούσα. Άνθρωποι πέφτουν από τις γέφυρες, άνθρωποι κρατούν μαχαίρια σαν κεριά. Μοναξιά. Σιωπή. Γέλιο τρελό. Σκηνοθετεί ο Δημήτρης Μυλωνάς. (Θέατρο του Νέου Κόσμου, από 15/4)
Το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης παρουσιάζει από την Πέμπτη 16 Απριλίου, τη θεατρική μεταφορά του μυθιστορήματος του Ζοζέ Σαραμάγκου, "Ο άνθρωπος αντίγραφο". Ο Τερτουλιάνο Μάσιμο Αφόνσο, καθηγητής της Ιστορίας σε γυμνάσιο, ζει μόνος και πλήττει. Υπήρξε παντρεμένος και δεν θυμάται τι τον οδήγησε στο γάμο, πήρε διαζύγιο και τώρα δεν θυμάται ούτε τους λόγους για τους οποίους χώρισε, ενώ την Ιστορία την βλέπει εδώ και καιρό ως μια κόπωση χωρίς νόημα και μια αρχή χωρίς τέλος. Ένα βράδυ, παρακολουθώντας μια ταινία στο βίντεο, ανακαλύπτει ότι υπάρχει στην ίδια πόλη ένας απόλυτος δίδυμος, ένας σωσίας, ένα αντίγραφό του. Οι συνέπειες που θα έχει η υπόθεση αυτή για τον Τερτουλιάνο Μάσιμο Αφόνσο, η διαδικασία αναζήτησης και ανακάλυψης αυτού του άλλου, θα είναι ακραίες και οριστικές. Σκηνοθετεί η Παρασκευή Καλογεράκη.
Ο Νίκος Καραθάνος σκηνοθετεί τον "Βυσσινόκηπο" του Άντον Τσέχωφ στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Κύκνειο άσμα του Τσέχοφ, ο Βυσσινόκηπος (1904) είναι ένα έργο αποχαιρετισμού, ένα έργο για το τέλος μιας εποχής. Ο κόσμος αλλάζει και σε αυτό το μεταίχμιο ο συγγραφέας στήνει μια γιορτή της απώλειας. Ο υπέροχος βυσσινόκηπος βγαίνει στο σφυρί, οι ιδιοκτήτες του, αρνούμενοι να αποδεχτούν την αλλαγή, δεν κάνουν τίποτα για να τον σώσουν, η ανευθυνότητα και οι αυταπάτες κυριαρχούν, η χρεοκοπία έρχεται. (από 22/4)
0 comments: