Στόχος της ομάδας, όπως δείχνει και η σύνθεση των συντελεστών της, ήταν η συνένωσή τους ως μια πρωτοβουλία αναστροφής του κλίματος πολιτιστικού μαρασμού, που εδώ και δεκαετίες μαστίζει την πόλη της Θεσσαλονίκης, αλλά και ως μια προσπάθεια συγκράτησης των νέων και ταλαντούχων ηθοποιών που αποφοιτούν από τις δραματικές σχολές της πόλης.
Πρώτη παραγωγή της ομάδας ήταν το κλασικό έργο του Άντον Τσέχοφ Τρεις αδερφές, που παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία την άνοιξη του 2011, στο θέατρο "Έξω από τα Τείχη" κερδίζοντας κοινό και κριτική. Η διανομή της παράστασης στηρίχτηκε κυρίως σε νέους αλλά ταλαντούχους ηθοποιούς, επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά την πεποίθηση της ομάδας ότι "υλικό υπάρχει", κι ότι εκείνο που χρειάζεται είναι να του δώσουμε χώρο να εκφραστεί και να δημιουργήσει.
Το επόμενο βήμα έγινε με ένα σύγχρονο έργο, την Ολεάννα του Ντέιβιντ Μάμετ, όπου με αφορμή το θέμα της σεξουαλικής παρενόχλησης, θίγονται θέματα, όπως η εκπαίδευση και ο ρόλος της, η χρήση της γλώσσας και η κατάχρηση της εξουσίας, η αντιπαλότητα στις σχέσεις των δύο φύλων.
Πρόκειται για ένα εξαιρετικά προκλητικό έργο, όχι μόνο ως προς το θέμα του αλλά ως προς τις βεβαιότητες, πάνω στις οποίες μάθαμε να στηρίζουμε τη ζωή μας, προκειμένου να την κρύβουμε πίσω από τις λέξεις, να την παραμερίζουμε μπροστά στις φιλοδοξίες μας, να την ξοδεύουμε σπάταλα για να κερδίσουμε μια καρέκλα. Το έργο παρουσιάστηκε με τη συνεργασία και τη στήριξη της Πειραματικής Σκηνής της "Τέχνης".
Από τον Απρίλιο του 2012 σε συνεργασία με δύο νέους ηθοποιούς και σκηνοθέτες, με μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό, την Ειρήνη Αμπουμόγλι (Lassaâd Ecole Internationale de Théâtre, Βρυξέλλες-Παιδαγωγική Jacques Lecoq) και τον Γιώργο Καραβασίλη (ΜΑ Drama Central St. Martins, University of the Arts London) δημιουργήθηκε και ένας μικρός χώρος έρευνας και φιλοξενίας τεχνών, το Passatempo Inn, που ήδη ξεκίνησε την δραστηριότητά του με δύο σεμινάρια, ένα πάνω στην τεχνική εμψύχωσης της εκφραστικής μάσκας κι ένα πάνω στην υποκριτική τεχνική του Meisner.Πρόκειται για ένα εξαιρετικά προκλητικό έργο, όχι μόνο ως προς το θέμα του αλλά ως προς τις βεβαιότητες, πάνω στις οποίες μάθαμε να στηρίζουμε τη ζωή μας, προκειμένου να την κρύβουμε πίσω από τις λέξεις, να την παραμερίζουμε μπροστά στις φιλοδοξίες μας, να την ξοδεύουμε σπάταλα για να κερδίσουμε μια καρέκλα. Το έργο παρουσιάστηκε με τη συνεργασία και τη στήριξη της Πειραματικής Σκηνής της "Τέχνης".
Το καλοκαίρι του 2012 η ομάδα παρουσιάζει την Όπερα του ζητιάνου του Τζον Γκέι, στο πλαίσιο των Γιορτών Ανοιχτού Θεάτρου του δήμου Θεσσαλονίκης (26,27 Ιουλίου, Θέατρο Κήπου). Είναι μια μουσικοθεατρική σάτιρα, πρότυπο της μεταγενέστερης Όπερας της πεντάρας του Μπρεχτ, με θέμα τη διαφθορά των κατώτερων τάξεων της Αγγλίας στις αρχές του 18ου αιώνα. Πρόκειται για ένα κλασικό στο είδος του έργο —με αυτό εγκαινιάζεται το είδος της λαϊκής όπερας (ballad opera)— που στις σημερινές οικονομικές συνθήκες αποκτά απροσδόκητη επικαιρότητα.
0 comments: