Η εποχή της παγκοσμιοποίησης και της μετανεοτερικότητας επέφερε αλλαγές όχι μόνο σε οικονομικό-κοινωνικό αλλά και σε πολιτιστικό επίπεδο. Το θέατρο, έπαψε πια προ πολλού να θεωρείται και να εκφράζεται όπως παραδοσιακά το γνωρίζουμε, μέσα στα πλαίσια της κουλτούρας του δυτικού κόσμου, που δομήθηκε στην αρχαία Ελλάδα και ορίσθηκε από τον Αριστοτέλη. Το ένα και μοναδικό πρότυπο και κέντρο εκπόρευσης της θεατρικής τέχνης, αντικαταστάθηκε από πολλά, αυτόνομα συστήματα σε πλήρη διάδραση και συσχετισμό. Δύση και Ανατολή, έπαψαν να αποτελούν δύο ανεξάρτητους δημιουργικούς κόσμους και ήρθαν σε γόνιμη επικοινωνία και άμεσο πολιτιστικό διάλογο. Αυτό που άλλοτε αντιπροσώπευαν μεμονωμένα άτομα και ιδιαίτερες περιπτώσεις όπως ο Α. Αρτώ και ο Μπ. Μπρεχτ, με τον Π. Μπρουκ και την Αρ. Μνούσκιν, τον Ρ. Σέχνερ, τον Ευ. Μπάρμπα και τον Θ. Τερζόπουλο έγινε μια κοινή πραγματικότητα. Θέατρο της Δύσης και της Ανατολής συγχωνεύθηκαν σε μία ενότητα με συμπληρωματικούς επικοινωνιακούς και εκφραστικούς κώδικες, που συνιστούν μία από τις πιο ενδιαφέρουσες όψεις του θεατρικού μεταμοντερνισμού.
Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης η ανάδειξη των πολιτιστικών στοιχείων άλλων λαών είναι μια μορφή αντίστασης στην επικράτηση της δυτικής κουλτούρας. Η Όπερα του Πεκίνου και το θέατρο Νο αποτελούν τις πιο σημαντικές μορφές παραδοσιακού θεάτρου της Κίνας και της Ιαπωνίας αντίστοιχα. Όμως, παρά τις σχετικές παραστάσεις που έχουν δοθεί κατά καιρούς στην Ελλάδα, η αντίστοιχη βιβλιογραφία είναι εντελώς πενιχρή. Έτσι αυτό το βιβλίο καλύπτει ένα βιβλιογραφικό κενό.
Ο συγγραφέας ωθήθηκε σημαντικά στη συγγραφή αυτού του έργου ακούγοντας τη δήλωση κάποιου δυτικού θεατή μετά από μια παράσταση Όπερας του Πεκίνου: "Βλέποντας την Όπερα του Πεκίνου κατάλαβα πώς παιζόταν η αρχαία ελληνική τραγωδία". Το στυλιζάρισμα, η περίπου ισόμετρη εκπροσώπηση των βασικών τεχνών στην παράσταση (λόγος, όρχηση, μουσική, τραγούδι, ένδυση) είναι στοιχεία που χαρακτηρίζουν τόσο την αρχαία ελληνική τραγωδία όσο και το ασιατικό θέατρο.
Ο αναγνώστης αυτού του βιβλίου, εκτός του ότι θα γνωρίσει τις πιο σημαντικές μορφές του ασιατικού θεάτρου, θα διαπιστώσει σημαντικές ομοιότητες με την αρχαία ελληνική τραγωδία.
Ο συγγραφέας ωθήθηκε σημαντικά στη συγγραφή αυτού του έργου ακούγοντας τη δήλωση κάποιου δυτικού θεατή μετά από μια παράσταση Όπερας του Πεκίνου: "Βλέποντας την Όπερα του Πεκίνου κατάλαβα πώς παιζόταν η αρχαία ελληνική τραγωδία". Το στυλιζάρισμα, η περίπου ισόμετρη εκπροσώπηση των βασικών τεχνών στην παράσταση (λόγος, όρχηση, μουσική, τραγούδι, ένδυση) είναι στοιχεία που χαρακτηρίζουν τόσο την αρχαία ελληνική τραγωδία όσο και το ασιατικό θέατρο.
Ο αναγνώστης αυτού του βιβλίου, εκτός του ότι θα γνωρίσει τις πιο σημαντικές μορφές του ασιατικού θεάτρου, θα διαπιστώσει σημαντικές ομοιότητες με την αρχαία ελληνική τραγωδία.
0 comments: