Στη συμβολή των οδών Παρασκευοπούλου και Αμαλίας —σε μια θεατρική γειτονιά με το Άνετον, το Ράδιο Σίτυ λίγο πιο κάτω και την Αίθουσα Μάντεως Τειρεσία, του Κέντρου Θεατρικής Έρευνας Θεσσαλονίκης— ο πρώην κινηματογράφος Αμαλία φιλοξένησε για δεκαετίες τις παραστάσεις της Πειραματικής Σκηνής και τους θεατρόφιλους που ακολουθούν πιστά τις επιλογές του θιάσου.
Η πρώτη παράσταση που είδα στο θέατρο Αμαλία ήταν το έργο των Κεχαϊδη-Χαβιαρά, Με δύναμη από την Κηφισιά, το 2000. Μια σημαντική καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία του θιάσου, ένα έργο που αποτυπώνει με γλαφυρό τρόπο την ανάδυση ενός lifestyle (την πτώση αυτού του lifestyle και τις συνέπειες του βιώνουμε αυτό το χρονικό διάστημα). Από εκείνη τη μέρα παρακολουθούσα στενά το ρεπερτόριο της Πειραματικής. Ένα ρεπερτόριο πολυσυλλεκτικό, με πρώτες παρουσιάσεις σύγχρονων έργων (σύγχρονο ιρλανδικό θέατρο για παράδειγμα), σημαντικά κλασικά κείμενα (Γλάρος, Βρικόλακες), μεγάλες εμπορικές επιτυχίες όπου το θεατρόφιλο κοινό της πόλης γέμιζε ασφυκτικά την αίθουσα (χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ουρές για το Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης του Άκη Δήμου), αλλά και έργα που επαναδιαπραγματεύονται τη σκηνική δημιουργία με νέους όρους όπως το κινηματογραφικής αισθητικής Θα σε πάρει ο δρόμος του Σάκη Σερέφα και Οι έμποροι του Ζοέλ Πομμερά. Ασφαλώς έχουν προηγηθεί αρκετά χρόνια δημιουργίας από το 1979 που ξεκίνησε η Πειραματική Σκηνή τη δραστηριότητά της και για τα οποία μπορούν να μιλήσουν οι θεατές που είδαν τις παραστάσεις. Τα Θεατρικά Τετράδια που σταθερά εκδίδει η Πειραματική Σκηνή αποτελούν ένα πολύτιμο αρχειακό υλικό και μια ευκαιρία για επαφή με σημαντικές παραγωγές που σφράγισαν αυτόν τον χώρο. Το θέατρο Αμαλία —μια κοιτίδα σημαντικών συγκινητικών και χαρούμενων στιγμών, ένα σημείο συνάντησης αρκετές φορές μέσα στον χρόνο— και οι παραστάσεις που παρακολούθησα εκεί, στάθηκαν η αφορμή για την αλλαγή πλεύσης και τη στροφή μου προς τις θεατρικές σπουδές.
Σε μια εποχή που η μοναδική κυβερνητική πράξη στον τομέα του πολιτισμού ήταν η συγχώνευση του Υπουργείου Πολιτισμού με το Υπουργείο Παιδείας (άρα και η υποβάθμισή του;) και που η φράση: "Είναι χρέος και μέλημά μας να φροντίσουμε τα πολιτιστικά αγαθά της χώρας" (φράση που ξεχνιέται λίγες ώρες μετά την εξαγγελία των προγραμματικών δηλώσεων της εκάστοτε κυβέρνησης και που ακούγεται τόσο κλισέ και παρωχημένη όσο η θεατρική φράση: "Περνάμε καλά στα καμαρίνια και αυτό περνάει και στη σκηνή") ακούγεται σαν ανέμπνευστο αστείο, προκαλεί θλίψη ο τερματισμός της μόνιμης στέγασης ενός ιστορικού θιάσου της πόλης. Το παλαιότερο αίτημα της Πειραματικής Σκηνής να στεγαστεί σε μια από τις αίθουσες/αποθήκες του λιμανιού, που μένουν ανενεργές το μεγαλύτερο διάστημα του έτους, έμεινε απλό αίτημα.
Τα φώτα του θεάτρου Αμαλία σβήνουν, μια θεατρική εποχή τελειώνει και πλέον ανεβαίνοντας την Παρασκευοπούλου, φτάνοντας στη συμβολή με την Αμαλίας, δύσκολα το βλέμμα θα στραφεί προς τα δεξιά, προς το θέατρο. Η Πειραματική Σκηνή της Τέχνης συνεχίζει τη θεατρική της δράση, αρχικά στο δημοτικό θέατρο Άνετον και στη συνέχεια σε διάφορους θεατρικούς ή μη χώρους της πόλης, όπως πράττουν και οι υπόλοιποι θίασοι της πόλης που δεν έχουν μόνιμη στέγη.
0 comments: