Στην αγκαλιά μου κι απόψε σαν άστρο κοιμήσου
δεν απομένει στον κόσμο ελπίδα καμιά
τώρα που η νύχτα κεντά με φιλιά το κορμί σου
μέτρα τον πόνο κι άσε με μόνο στην ερημιά
Αν θυμηθείς τ’ όνειρό μου
σε περιμένω να `ρθεις
μ’ ένα τραγούδι του δρόμου να ρθεις όνειρό μου
το καλοκαίρι που λάμπει τ’ αστέρι με φως να ντυθείς
Νίκος Γκάτσος
-.-.-.-
Μέσα στην τρέχουσα επικαιρότητα να θυμηθώ να μην ξεχάσω τ'όνειρό μου, τα όνειρα των φίλων μου και της χώρας μου. Αστείο;
Πορείες υπέρ ενός ναι και ενός όχι με ουρά και ίσως υπονοούμενα. Ο κόσμος στρατεύεται ανάμεσα στις δυο αυτές λέξεις, όμως ουσιαστικά πρόκειται για στράτευση μεταμφιεσμένων ονείρων. Πίσω από πανό και σημαίες παραφυλούν όνειρα.
Ποιος θυμάται άραγε τα όνειρά μας; Αυτά εκδικούνται; Σίγουρα απαιτούν. Διαδηλώνουν την ύπαρξή τους με τρία γράμματα: είτε ναι, είτε όχι. Σκέφτηκα πάντως πως η λέξη "όχι" δικαίως τονίζεται. Από θυμό, απογοήτευση και αγανάκτηση. Ας μη θυμώνουμε με το όχι. Το όχι θέλει να τονίσει την απόγνωσή του για κατανόηση.
Τα όνειρα των νέων που πάλεψαν και παλεύουν, ξεχειλίζουν. Χιλιάδες κέρματα που πετάχτηκαν σε πηγάδι ευχών. Το κάθε ένα έχει τη δική του αξία. Σωρεία ενός ολόκληρου θησαυρού. Θησαυρός από αναξιοποίητα όνειρα. Δεν έχουν νερό πια τα πηγάδια. Μόνο όνειρα.
Που αναζητούν τη δική τους ευθύνη.
Etabel Niopa
0 comments: