Προς το παρόν τουλάχιστον , το ασταμάτητο ξέσπασμα των κυμάτων πάνω στην άμμο έφθανε ως εμένα από ένα χώρο όπου στροβιλιζόταν μια χρυσή γύρη.
Θάλασσα, εξοχή, σιωπή, αρώματα αυτής της γης, γέμιζα από μια μοσχοβόλα ζωή και δάγκωνα το ήδη χρυσό φρούτο του κόσμου, συγκλονισμένος από την αίσθηση του γλυκού κι έντονα γευστικού χυμού του πάνω στα χείλη μου. Όχι, δεν μετρ ούσαμε, ούτε ο κόσμος ούτε εγώ, αλλά μόνο η συμφωνία και η σιωπή που από κείνον σ'εμένα γεννούσε την αγάπη. Αγάπη που δεν είχα την αδυναμία να διεκδικήσω μόνο για μένα, με τη συνείδηση και την περηφάνια πως τη μοιράζομαι μ'έναν ολόκληρο λαό που γεννήθηκε από τον ήλιο και τη θάλασσα, ζωηρό κι αισθησιακό, που αντλεί το μεγαλείο του από την απλότητά του και που, όρθιος στις παραλίες, απευθύνει το συνένοχο χαμόγελό του στο αστραφτερό χαμόγελο των αιθέρων του.
(Καμύ Αλμπέρ, Οι γάμοι-Αφηγήματα, μτφρ. Νίκη Καρακίτσου- Ντούζε/ Μαρία Κασαμπάλογλου- Ρομπλέν, Καστανιώτης, Αθήνα, 2008)
Τα κύματα χειροκροτούν πάνω στους βράχους και σχηματίζουν ανάγλυφα χαμόγελα. Ακόμη κι αυτή είναι μια φθορά, μα έτσι νιώθουν και οι βράχοι πως ζούνε. Η ζωή καράβι πάνω στη θάλασσα της φθοράς.
Κάποτε τα κύματα γίνονται δυνατά, τόσο που αναρωτιέται κανείς αν πρόκειται για χειροκρότημα πια, αν είναι αυτή μια έκφραση χαράς. Τελευταία, κάποιοι είδαν και τους βράχους να δακρύζουν. Η θάλασσα αγκαλιάζει με πάθος τα βράχια, τα κάνει δικά της και μετά απομακρύνεται γλιστρώντας πάνω τους, αφήνοντας δάκρυα.
Τα δάκρυα της ολοκλήρωσης είναι μεταμφιεσμένα χαμόγελα πληρότητας. Ανίκανος να εκφράσεις τα θαύματα της φύσης, δημιουργείς μέσα στις σταγόνες σωτήριες λέμβους, για να κυλήσουν τα όνειρά σου.
Etabel Niopa
0 comments: