[...]
"Πατέρα" φώναξε πηδώντας στην αγκαλιά του. "Πες μου, τι συνέβη; Πού αφείλεται όλη αυτή η αλλαγή;"
"Σ'εσένα, Πινόκιο" απάντησε γελώντας ο Τζεπέτο. "Μόνο σε σένα!"
"Μα εγώ δεν έκανα τίποτα".
"Όταν τα άτακτα παιδιά γίνονται καλά κι ευγενικά, τότε όλο τους το σπίτι αλλάζει όψη, όλα γίνονται φωτεινά και χαρμόσυνα".
"'Εχω όμως μια απορία. Πού βρίσκεται ο παλιός, ξύλινος Πινόκιο;"
"Να τος!" απάντησε ο Τζεπέτο και του έδειξε μια μεγάλη μαριονέτα, που ήταν ακουμπισμένη σε μια καρέκλα, με το κεφάλι της να γέρνει στο πλάι, τα χέρια της να κρέμονται άπνοα και τα πόδια της λυγισμένα.
Ο Πινόκιο την κοίταξε καλά καλά κι έπειτα είπε από μέσα του: Ήμουν πολύ αστείος ως μαριονέτα! Πόσο χαίρομαι τώρα που έγινα ένα κανονικό αγόρι!
(Κολόντι Κάρλο, Οι περιπέτειες του Πινόκιο, μτφρ. Φίλιππος Μανδηλαράς, εικονογράφηση Ρόμπερτ Ίνγκπεν, Πατάκη, Αθήνα, 2006)
Κάποια ταξίδια έχουν τέλος.
Φτάνουμε;
Ίσως στα μικρά ταξίδια. Τα μεγάλα μπορεί να τα κουβαλάμε πάντα μαζί μας. Μπορεί αν είμαστε τυχεροί να βιώσουμε και το δικό τους τέλος. Έτσι περισσεύουν και οι χάρτες.
Κάθε τόσο ο εαυτός μας πεθαίνει. Τότε γεννιέται ένας καινούριος. Είμαι σίγουρη πως οι παλιοί εαυτοί είναι φτιαγμένοι από ξύλο. Παρατημένοι σε κάποια καρέκλα, στο κλειστό παιδικό δωμάτιο της πρώτης κατοικίας μας. Υπάρχουν φορές που τους επισκεπτόμαστε με οδηγό την ανάμνησή μας. Τους περιεργαζόμαστε και μονολογούμε "Ήμουν πολύ αστείος/α ως μαριονέτα".
Με τον καιρό, μαθαίνει κανείς. Να κόβει τις κλωστές του και να απελευθερώνεται. Οι πράξεις μας κάποτε είναι περισσότερο άξιες της ζωντανής μας σάρκας και τα συναισθήματα, περισσότερο άξια του αληθινού μας εαυτού.
Πρόκειται για τις στιγμές που χαιρόμαστε που είμαστε λίγο περισσότερο, οι "κανονικοί" εαυτοί μας.
Etabel Niopa
0 comments: