Η αίσθησή μου πάντα ήταν ότι, θαύματα επιτυγχάνονται μέσα από παιδιά. Έτσι αντιλήφθηκα και την ίδρυση της Πρωτοβουλίας για το Παιδί στην πόλη μου.
Εγκιβωτισμός θαύματος. Θαύμα μέσα σε θαύμα, όμοιο με αυτό που συνέβη μέσα μου με την επαφή μου με την οργάνωση και τα παιδιά αυτής της Πρωτοβουλίας.
Είναι φορές που το θαύμα παραπέμπει σε θρησκεία. Η Πρωτοβουλία για το παιδί έχει τη δική της "θρησκεία" και τους δικούς της κανόνες. Δεν μπορώ να μη θυμηθώ τι είπε ο αγαπημένος μου επαναστάτης: "Αλήθεια, σας λέγω, αν δεν αλλάξετε και δεν γίνετε σαν τα παιδιά, δεν θα μπείτε στη βασιλεία των ουρανών".
"Στα 200 π. Χ." ένας ποιητής γράφει κάτι που νιώθω να κουμπώνει στα παραπάνω λόγια:
"Είναι κι αυτή μια στάσις. Νιώθεται".
Μέσα από τα χαμόγελα των παιδιών της Πρωτοβουλίας ζωγραφίστηκε ο κόσμος μου. Κόσμος με πρωτεύουσα τον ενήλικα: εμένα. "Πώς μεγάλωσες έτσι;", με ρωτάω. "Τι τάξη θα πας";
Χαμογελώ. Και τι να απαντήσω στην αστεία μου ερώτηση.
Τίποτε.
Απλώς έντυσα με μεγαλίστικα ρούχα, περισσότερη σάρκα και μεγαλύτερα κόκκαλα, το παιδί που Είναι.
Πάντα εκεί Είναι. Το παιδί. Δεν κρύβεται. Απλά απομακρύνεται. Εσύ νιώθεις πώς μπορείς να το κρύψεις; Το καλούπι άραγε μπορεί ποτέ να μεγαλώσει;
"Να μικραίνεις, να μικραίνεις", μού ψιθυρίζει, "μέχρι να φτάσεις και πάλι στην αρχή".
Απλότητα, αμεσότητα, έκφραση.
Να γίνεις αυτό που είναι ήδη εκεί.
Παιδί.
"Να μαθαίνεις, να μαθαίνεις".
Δεν προσπαθώ να μοιάσω σε τίποτε άλλο, πέρα από το παιδί που έχω μέσα μου.
Μου μοιάζω :)
Etabel Niopa
* http://www.propaidigr.org/
0 comments: