Σχεδίασμα γραφής για απόσπασμα από το παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, Το Ασχημόπαπο.Το ασχημόπαπο, που δεν έχει καταλάβει ακόμη ότι είναι κύκνος -αλλά μόνο το έχει νιώσει- περνάει το χειμώνα μαζί με τις πάπιες στην κρύα λίμνη, κάτι που είναι αντίθετο στη φύση του.
[...]
Τι χειμώνας παγερός! Το παπάκι έπρεπε να κολυμπάει συνέχεια για να μην παγώσει. Μα κάθε νύχτα, η λιμνούλα του γινόταν όλο και πιο μικρή κι ακουγόταν το τρίξιμο του πάγου που πέτρωνε. Κι εκείνο, έπρεπε να κινάει τα ποδαράκια του συνέχεια, να μην παγώσει το νερό και σφηνώσει στον πάγο. Και από την πολλή προσπάθεια το καημένο εξαντλήθηκε, λιποθύμησε κι έμεινε ακίνητο και παγωμένο.
Μα κάποιος περαστικός το είδε το πρωί και, σπάζοντας τον πάγο με το ξυλοπάπουτσό του, το πήρε σπίτι στη γυναίκα του. Εκεί το παπάκι ξαναζωντάνεψε.
[...]
Άντερσεν Χανς Κρίστιαν, Δώδεκα παραμύθια, Το ασχημόπαπο, Πατάκη, Αθήνα, 2005.
Παγωμένη λίμνη. Θέλησε για λίγο να κρατήσει μετέωρη την κίνηση. Τον προορισμό. Ίσως ο πάγος να ήταν η ανάγκη για σιγουριά.
Πάγωσαν οι προθέσεις. Σημασία έχουν τα αποτελέσματα, έλεγαν κάποια ψάρια, κι αυτά παγωμένα στο βυθό.
Βρύα και λειχήνες καταπράσινα, ακίνητα. Παγωμένη χλωρίδα. Μέλλον. Κάποτε θα διακοσμήσει τη γυάλα των ονείρων του με αυτά. Επίσης με χρωματιστά πετραδάκια -αν θυμάσαι- ριγμένα στη γυάλα των ευχών του.
Κυνήγι χαμένου θησαυρού. Ο θησαυρός είναι παγωμένες πέρλες. Ούτε διαμάντια, ούτε χρυσός. Πέρλες που χρησιμεύουν στα τέρατα της θάλασσας και στους Μύθους, για μάτια. Φωτίζουν το σκοτάδι του χρόνου.
Το ασχημόπαπο ευχόταν έστω την εμφάνιση ενός τέρατος, όμοια με τον φυλακισμένο που εύχεται να μπορούσε η αράχνη στο κελί του να μιλήσει.
Δυο πόδια ενός κύκνου -αγαλματένιο ναυάγιο- στηλωμένα στο βυθό. Περιμένουν την Άνοιξη. Που πάντα έρχεται.
Μαζί με τους περαστικούς.
Etabel Niopa
0 comments: