Ο Φιλοκτήτης του Ρίτσου και τα τραύματα του παρελθόντος

Καλοκαιριάτικο απόγευμα, σε μια ερημική ακρογιαλιά νησιού-ίσως της Λήμνου.

Δέκατος χρόνος του Τρωικού πολέμου. Ο χρησμός λέει πως χωρίς τον Φιλοκτήτη και τα όπλα του Ηρακλή που αυτός έχει, η Τροία δεν κατακτιέται.

Τον Φιλοκτήτη, στο έρημο νησί που τον έχουν εγκαταλείψει οι σύντροφοί του καθ’οδόν προς την Τροία, τον επισκέπτεται ο Νεοπτόλεμος, ο γιος του Αχιλλέα, παρέα με τον Οδυσσέα. Προσπαθεί να του αποσπάσει τα όπλα. Να πείσει τον ήρωα να επιστρέψει στη μάχη.

Ο Νεοπτόλεμος μιλάει προς τον Φιλοκτήτη με μια εξομολογητική διάθεση, ο Φιλοκτήτης ακούει βουβός τον Νέο σε μια επώδυνη αναδρομή του στο παρελθόν. Συγκεκριμένα στην παιδική του ηλικία με τις εικόνες του πατέρα και της μητέρας, προσώπων που κυριαρχούν στο ψυχικό σύμπαν του παιδιού. Ο Νεοπτόλεμος, νεαρό παιδί και ο Φιλοκτήτης ώριμος και γεμάτος κατανόηση άνδρας.

"Φιλοκτήτης" του Γιάννη Ρίτσου, σε σκηνοθεσία Σίσσυς Παπαθανασίου.

Ο δραματικός μονόλογος του Ρίτσου αποκλίνει από το δράμα του Σοφοκλή και τις σύγχρονες εκδοχές του με ποικίλους τρόπους. Στο ποίημα ο μόνος ομιλητής είναι ο Νεοπτόλεμος και όχι ο Φιλοκτήτης, που παραμένει σιωπηλός καθ όλη τη διάρκειά του και αναφέρεται μόνο στον τίτλο του ποιήματος. Ο Οδυσσέας δεν εμφανίζεται καθόλου ενώ δεν υπάρχει χορός ή αναφορά σε πόνο, απάτη ή από μηχανής θεό. Αυτές και άλλες διαφορές προσθέτουν στην περιπλοκότητα του ποιήματος, χωρίς να αποκλείουν βέβαια τους παραλληλισμούς με το αρχαίο κείμενο.

Ο "Φιλοκτήτης" του Ρίτσου μιλά για την εσωτερική μοναξιά του ανθρώπου, για τα ιδανικά, τα τραύματα του παρελθόντος, το προσωπικό και το κοινωνικό-ιστορικό τραύμα του ατόμου και της κοινωνίας, τη συμφιλίωση, το διεφθαρμένο πολίτικο σύστημα και τα παιχνίδια εξουσίας, την αλλοτρίωση της ψυχής, την οικογένεια και τα ιδεολογικά καθήκοντα του ατόμου, τις πράξεις μας που μας καθορίζουν και τον πόλεμο, την απάτη και τη φιλία, για τις νίκες που χάνουμε και τον εικονικό μας θάνατο που κρεμάμε σαν αδειανό πουκάμισο σε δέντρα για να αποφύγουμε τις απαντήσεις και τις μάχες που καλούμαστε να δώσουμε, για τα προσωπεία που καλούμαστε να φοράμε, για τα όπλα που διαθέτουμε και εκείνα που καθορίζουν την στιγμιαία αθανασία της σκορπισμένης ξενιτιάς του ίδιου μας του είναι.

Σκηνικός χώρος-κοστούμια: Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη
Μουσική σύνθεση-ηχοτοπίο: The Milena principle project
Βοηθός παραγωγής: Φωτεινή Αλεξοπούλου
Βίντεο-φωτογραφία: Αντώνης Morgan-Κωνσταντουδάκης
Αφίσα-σχεδιασμός έντυπου και ηλεκτρονικού υλικού: A4artdesign/VassoAvramopoulou.

Ερμηνεύει ο Ένκε Φεζολλάρι

Συμμετέχει η Βέφη Ρέδη.

Βρυσάκι (Βρυσακίου 17, Πλάκα, Αθήνα, τηλ. 210 3210179)
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:30, από 5 έως 27 Σεπτεμβρίου 2016
Εισιτήρια: 8 (κανονικό), 5 (φοιτητικό, ανέργων)
Διάρκεια παράστασης: 45 λεπτά.

Related Items ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ 2016-2017 ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΠΡΙΣΜΑ