και τι είμ’ εγώ για να μ’ αλλάζουνε, γραμμόφωνο! εν τοιαύτη περιπτώσει για τους άρεσα την πρώτη ώρα; επειδή ήμουνα κατάλληλη για αλλαγή ή επιδιόρθωση; είπα σε κανέναν τους "πεθαίνω για σένα αλλά σε θέλω αλλιώς"… σε κανένα! πέφτω σαν τυφλή, τα δίνω όλα, τους πιστεύω, ενώ αυτοί μελετάνε μέσα τους πώς να με κάνουνε άλλη! όχι, αγαπημένες μου, εγώ δεν ξεγέλασα κανένα, αυτοί με ξεγελάσανε…! (στη ΜΑΡΙΑ)…εσύ, τουλάχιστο, κατάλαβέ με…!
Απόσπασμα από το θεατρικό έργο: Ιάκωβος Καμπανέλλης, "Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια", Μέρος δεύτερο, Εικόνα πρώτη, από το Θέατρο, τόμος Ε’, Κέδρος, Αθήνα 1991
Η Στέλλα δεν είναι μια σταρ. Είναι τραγουδιάρα σε ταβέρνα. Μια ταβέρνα που τη λένε "Μαρία" και έχει για μόνη φιλοδοξία τη μέρα που θα μετονομαστεί σε νυχτερινό κέντρο "Το όνειρο". Το μαγαζί δεν σφύζει από κόσμο, το πάλκο δεν έχει όλα τα όργανα, η επιχείρηση πάει για φούντο. Ο κόσμος μαζεύεται μόνο απ’ έξω για να ακούσει τις κοπέλες να τραγουδάνε ή για να πάρει που και που και λίγο μάτι. Τι να κάνουν, δεν έχουν μία.
Αγαπητικοί της κάνουν δώρα. Ο Αλέκος, που της χάρισε το πιάνο, είναι ένας κακομαθημένος νεαρός ντόκτορας που πιστεύει πως μπορεί να πάρει την Στέλλα από τον βούρκο και να τη φέρει στα μέτρα του, να της βρει μια θέση στην καλή κοινωνία. Ο Μίλτος, είναι ένας οδηγός φορτηγού σε λατομείο, μεγαλωμένος μέσα στους δυναμίτες, που για να ξεχρεώσει ο ίδιος τα χρέη του, η Στέλλα πουλάει το πιάνο του Αλέκου.
Βαθιά πρωτοπόρος και σύγχρονος,ο Καμπανέλλης μας συστήνει το δίδυμο Στέλλα-Μίλτος, την εποχή ακριβώς που στην άλλη πλευρά του ατλαντικού ο Τέννεσι Γουίλιαμς δημιουργεί τους Μπλάνς και Κοβάλσκι, στο "Λεωφορείο ο Πόθος". Η "Στέλλα" του Καμπανέλλη δεν είναι το αρχέτυπο μιας Femme Fatale. Δεν είναι η μοιραία γυναίκα. Πρόκειται περί παρεξήγησης. Η Στέλλα είναι η Femme Libre. Μια γυναίκα ελεύθερη, μια γυναίκα που δεν συμβιβάζεται, δεν καταπιέζεται, δεν υποχωρεί. Μια γυναίκα που αντιστέκεται σε μια ολόκληρη κοινωνία και στο καλούπι που αυτή της ετοιμάζει. Όχι από ιδιοτροπία, αλλά για δίψα προς τη ζωή. Εκείνη, όπως και όλοι οι ήρωες του Καμπανέλλη, έρχεται από το παρελθόν, όχι απλώς για να επαναφέρει μια εικόνα ή μια δύναμη που έχουμε ξεχάσει, αλλά για να δώσει λίγο φως στις προκαταλήψεις που μας στοιχειώνουν. Να μας θυμίσει ότι είμαστε πλασμένοι από μνήμες και βιώματα.
Που βρίσκεται η ελευθερία του ατόμου; Ποια είναι η ταυτότητα μας; Ποιοι είμαστε πραγματικά και τι θέλουν οι άλλοι να γίνουμε; Έννοιες και αξίες όπως "ισότητα", "ελευθερία", "τιμή", "προδοσία" θίγονται με αριστουργηματικό τρόπο στο σπουδαίο έργο του γεννήτορα του ελληνικού μεταπολεμικού θεάτρου.
Τώρα στη θεατρική σκηνή
"Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια" του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λάλου.
Η σκοτεινή εκδοχή της Στέλλας. Ένας κόσμος που δεν είναι όπως τον μάθαμε. Δεν είναι ωραιοποιημένος. Ένα σύμπαν σκληρό, αδυσώπητο. Χαμαιτυπεία, μπαρμπουτάδικα, τεκέδες, νταήδες, μάγκες, ρεμπέτες, αγαπητικοί, πορτοφολάδες και κλέφτες των λιμανιών. Ο φόνος σε ημερήσια διάταξη. Η Ελλάδα μετά τον εμφύλιο.
Σκηνικά: Μιχάλης Σαπλαούρας
Κοστούμια: Άννα Παπαθανασίου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κρίστελ Καπερώνη
Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης
Art Design Φωτογραφιών: Άννα Παπαθανασίου
Παίζουν: Ξένια Αλεξίου, Γιώργος Γερονιμάκης, Τάσος Δέδες, Νατάσα Εξηνταβελόνη, Χριστίνα Μαριάννου, Πάνος Νάτσης, Γιάννα Τζερμιά, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Ουσίκ Χανικιάν.
Θέατρο Ακαδημία Πλάτωνος, (Σπύρου Πάτση και Μαραθωνομάχων 8, Βοτανικός, Αθήνα, 210 4830330)
Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 20:30, έως 21 Απριλίου 2016
Εισιτήρια: 12, 8 (μειωμένο)
0 comments: