Η μαμά μου ποτέ δεν πεθαίνει της Claire Castillon, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά.
Έντεκα γυναίκες, διαφορετικής ηλικίας, κατάστασης, διανοητικού επιπέδου, κοινωνικής και οικονομικής θέσης, αφηγούνται ιστορίες με τις μάνες ή τις κόρες τους. Για τις γυναίκες, ο δεσμός μητέρας-κόρης είναι καθοριστικός. Είτε αβάσταχτος, είτε ευλογημένος. Στην πρωταρχική του δομή, αναζητείται η αγάπη. Η ανάγκη της, η αγωνία της, η παρουσία ή η απουσία της, η επιβεβαίωση, η απόδειξη της ύπαρξής της ή όχι, είναι καταλυτική για την ύπαρξη τους. Για την ακρίβεια είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Κυριολεκτικά ή μεταφορικά.Η σχέση αυτή έχει αποτελέσει συχνά το αντικείμενο μελετών, μυθιστορημάτων ή ποιημάτων, τα οποία εξυμνούν κυρίως τη δοτικότητα και τη θυσία της μάνας, για χάρη της κόρης της. Οι ιστορίες όμως, στο παρόν κείμενο, απέχουν πολύ από αυτήν τη ειδυλλιακή εικόνα. Παρουσιάζουν μητέρες τρωτές, γεμάτες ανασφάλειες και τραύματα, τα οποία νομοτελειακά προβάλλονται πάνω στις κόρες τους, που σημαδεύονται από τις συμπεριφορές αυτές, και που κυρίως όμως τις κληροδοτούν.
Η Claire Castillon βουτάει στην σκοτεινή πλευρά της πολύπλοκης αυτής σχέσης, και με απίστευτη ικανότητα αποκαλύπτει μέσα από τις ιστορίες της, τον ομφάλιο λώρο που δεν κόβεται εύκολα και πολλές φορές τυλίγεται σφικτά γύρω απ τον λαιμό μας στερώντας μας το οξυγόνο.
Οι γυναίκες αυτές ξαναζούν μνήμες γλυκόπικρες, επώδυνες, κομμάτια της ζωής τους, στιγμές που θα τις κυνηγούν για πάντα. Μιλάνε για σχέσεις στοργής, οργής, ανταγωνισμού, αγάπης και μίσους. Αναζητούν την αποδοχή, την επιδοκιμασία, τρόπους επικοινωνίας, ζητούν να σταθούν στα πόδια τους... Γελούν, συγκινούνται, θυμώνουν, ξεσπούν, αγανακτούν, θλίβονται, πονούν, φοβούνται στην ιδέα της φυγής της κόρης, τρέμουν στην σκέψη της απώλειας της μάνας, κρίνουν και κρίνονται, μα κυρίως σπαράζουν.
info: Μετάφραση: Kατερίνα Μανιάτη, πρωτότυπη μουσική: Μάνος Αντωνιάδης, σκηνικά-φωτογραφίες: Δέσποινα Χαραλάμπους, κοστούμια: Celebrity Skin, φωτισμοί : Βαγγέλης Μούντριχας, βοηθός σκηνοθέτη: Αθανασία Κούσουλα, Β' βοηθός σκηνοθέτη: Κική Μαυρίδου.
Παίζουν: Νίκη Αναστασίου, Κική Μαυρίδου, Ιωάννα Πηλιχού, Ειρήνη Σταματίου, Γιάννα Σταυράκη, Αθηνά Τσιλύρα.
Κάθε Παρασκευή & Σάββατο στις 21:15 και Κυριακή στις 18:15.
Bent* του Μάρτιν Σέρμαν, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά.
Το έργο ακολουθεί τη διαδρομή του Μαξ, ενός απελευθερωμένου σεξουαλικά ομοφυλόφιλου άντρα στο Βερολίνο του 1934, ο οποίος συζεί με έναν χορευτή (Ρούντυ) που δουλεύει στο φημισμένο για την εποχή gay club της Γκρέτα και συχνάζει εκεί παραδομένος στο αλκοόλ, την κοκαΐνη και το ευκαιριακό σεξ. Ένα βράδυ γνωρίζει ένα νεαρό αξιωματικό (Βολφ) και τον πηγαίνει σπίτι, για ακόμα μία ερωτική βραδιά. Το ίδιο βράδυ ο Χίτλερ, με το πρόσχημα της οργάνωσης πραξικοπήματος, αποφασίζει να καθαιρέσει και να απομακρύνει τους ομοφυλόφιλους από τα στρατεύματα του, αφού πρώτα δολοφονήσει πάνω από διακόσια ηγετικά στελέχη των Ες–Ες και τους συντρόφους τους. Ταυτόχρονα αναθεωρείται το άρθρο 175, που καθιστά την ομοφυλοφιλία παράνομη, μιας και θεωρείτο ότι ήταν αποτέλεσμα εκδήλωσης εκφυλισμού που κατέστρεφε την Γερμανική-Άρια φυλή. Απαγορεύεται όχι μόνο το φίλημα, το αγκάλιασμα και η ομοφυλοφιλική διάθεση, αλλά ακόμη η σκέψη κι η φαντασίωση. Ο Μαξ και ο Ρούντυ γίνονται αναπόφευκτα στόχος άγριου διωγμού. Ο δεύτερος δεν επιβιώνει, ενώ ο Μαξ με τη βοήθεια ενός άλλου κρατουμένου, δηλωμένου ομοφυλόφιλου, (Χορστ) καταλήγει στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου. Εκεί, η γνωριμία των δύο γίνεται αφορμή για να έρθει η αξιοπρέπεια, οι προσδοκίες και ο έρωτας σε σύγκρουση με την σκληρή πραγματικότητα της επιβίωσης.Το Bent πέρα από την gay θεματολογία του, είναι ένα έργο για το παράλογο της εξουσίας. Το τι μπορεί να συμβεί σε μια ομάδα ανθρώπων όταν η μοίρα τους εξαρτάται από τις διαθέσεις κάποιων συνανθρώπων τους, που έχουν στα χέρια τους εξουσία που τροφοδοτείται από μίσος, προκαταλήψεις και φανατισμό. Εξετάζει επίσης στα άκρα τα όρια της ανθρώπινης αντοχής, όταν όλες οι στοιχειώδεις αξίες γκρεμίζονται και εν κατακλείδι θέτει το ερώτημα: «Πόσα μπορεί να θυσιάσει κανείς για να επιβιώσει».
Η ασυδοσία, ο εγωισμός, η προδοσία, η υποκρισία, η ανθρώπινη σκληρότητα, η συναισθηματική αναπηρία, η άρνηση της ταυτότητας, η ανάγκη της επικοινωνίας, το ένστικτο της επιβίωσης, η εκμηδένιση της αξιοπρέπειας, οι τύψεις, οι ηθικές κρίσεις, η φρίκη και ο παραλογισμός του πολέμου, η τρομοκρατία, η συνειδητοποίηση της αλήθειας, είναι μερικά από τα φλέγοντα θέματα που θίγονται στο Bent.
Μέσω της ιστορίας που αφηγείται, ο Martin Sherman θέλει να δείξει την τεράστια δύναμη του ανθρώπινου πνεύματος, ικανό να ανταποκριθεί ακόμη και στις πιο δύσκολες καταστάσεις, να αντλήσει δύναμη και κουράγιο, αποδεικνύοντας ότι η μόνη και ουσιαστική επένδυση που αξίζει κανείς να κάνει είναι στον ίδιο τον άνθρωπο. Εμφανής σε όλο το έργο είναι η αδάμαστη φύση της ανθρώπινης ψυχής να βρει συντροφικότητα κι αγάπη, παρά τα ανυπέρβλητα εμπόδια, απέναντι στις πιο αντίξοες συνθήκες και μέσα από τους πιο σκοτεινούς δρόμους. Εντέλει το Bent είναι ο θρίαμβος της ελπίδας, της αγάπης και του έρωτα.
Πρωτοανέβηκε το 1979 στο West End με τον Ian Mc Kellen (Μαξ) και την επόμενη χρονιά στο Broadway με τον Richard Gere (Μαξ). Μέσα σε 32 χρόνια έχει παιχτεί πάνω από χίλιες φορές σε 40 χώρες. Στην Ελλάδα πρώτη φορά ανέβηκε το 1982 με Γιάννη Φέρτη (Mαξ) και Πέτρο Φυσσούν (Χόρστ) από τον Γιώργο Θεοδοσιάδη. Το εν λόγω ανέβασμα είναι το 4ο στην χώρα μας.
Το 1997 το έργο γνώρισε την κιν/φική του μεταφορά με τους Clive Owen (Max), Lothaire Bluteau (Horst), Ian Mc Kellen (uncle Freddie) και τον Mick Jagger στο ρόλο της Greta. Σκηνοθεσία Sean Mathias. Η ταινία τιμήθηκε με τέσσερα βραβεία εκ των οποίων το ένα στις Κάννες (youth award) και το άλλο στο Τορίνο (best film).
*ετυμολογία λέξης bent: αυτός που γέρνει, που έχει κλίση, κυρτός. Επίσης ο αποφασισμένος να φτάσει μέχρι τα άκρα. Παλιότερα η λέξη χαρακτήριζε την ομοφυλοφιλία.
info: Μετάφραση: Γιώργος Θεοδοσιάδης, πρωτότυπη μουσική: Μάνος Αντωνιάδης, σκηνικά-αφίσα: Δέσποινα Χαραλάμπους, κοστούμια: Κλιμενώφ Δήμος, κοστούμια Ναζί: Μιχάλης Παπαδόπουλος, φόρεμα Γκρέτας (Δημιουργία): Miltos, επιμέλεια κίνησης: Θοδωρής Πανάς, φωτισμοί: Οδυσσέας Παυλόπουλος-Βαγγέλης Μούντριχας, φωτογραφίες: Διονύσης Κούτσης, βοηθός σκηνοθέτη: Πάνος Μπρατάκος, Β’ βοηθός σκηνοθέτη: Νικόλας Σουλογιάννης.
Παίζουν: Πολ Ζαχαριάδης, Στέφανος Κακαβούλης, Δημήτρης Καρατζιάς, Πάνος Ροκίδης, Γιώργος Στεφανουδάκης, Νικόλας Σουλογιάννης, Στέλιος Ψαρουδάκης.
Κάθε Σάββατο στις 18:15 και Κυριακή στις 21:15.Πολυχώρος Πολιτισμού Vault Theatre Plus.
Μελενίκου 26, Βοτανικός, Αθήνα.
τηλ. 210 3302348 / 6983863324
0 comments: