Πεθαίνω σαν χώρα του Δημήτρη Δημητριάδη

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1944. Σπούδασε θέατρο και κινηματογράφο στις Βρυξέλλες από το 1963 μέχρι το 1968. Εκεί έγραψε, το 1965-66, το πρώτο θεατρικό του έργο, Η τιμή της ανταρσίας στην μαύρη αγορά, το οποίο ανέβασε ο Patrice Chereau, το 1968, στο Theatre de la Commune d’ Aubervilliers, στο Παρίσι. Το 1978 εκδόθηκε το Πεθαίνω σαν χώρα, το πρώτο του πεζογράφημα και το 1980 η ποιητική ενότητα Κατάλογοι 1-4. Μετέφρασε έργα των J. Genet, M. Blanchot, G. Bataille, Nerval, Balzac, W. Gombrowicz, B. – M. Koltes, T. Williams, Moliere, Shakespeare, M. Duras, Courteline, S. Beckett, Ευριπίδη και Αισχύλου.

Α’ αντίφαση
Το μοναδικό παιδί στον κόσμο είν’ εκείνο που διαψεύδει συνεχώς και με κάθε τρόπο την ελπίδα που έχει στηρίξει σ’ αυτό η ανθρωπότητα. Κάθε πρωί, σηκώνεται κι αρχίζει να χτίζει έναν κόσμο χειρότερο απ’ τον πραγματικό, και κάθε πρωί, ο καινούριος κόσμος του είναι χειρότερος απ’ τον κόσμο της προηγούμενης μέρας, που κάθε φορά ήταν όλο και χειρότερος απ’ τον πραγματικό. Του δίνει τόση χαρά αυτό που κάνει, το ενθουσιάζει τόσο πολύ, γελάει τόσο πολύ με τα καθημερινά του απροσδόκητα και λαμπρά αποτελέσματα, ώστε δε φοβάται μην εξαντληθεί καμιά μέρα η απύθμενη μαύρη φαντασία του. Είναι το μοναδικό παιδί στον κόσμο επειδή διαψεύδει τις ελπίδες που στηρίζει σ’ αυτό ο κόσμος. Και το παιδί θα γίνει πιο παιδί από κάθε άλλη φορά όταν ο χειρότερος κόσμος, που θα έχει χτίσει, θα αντικαταστήσει τον πραγματικό σε όλη του την έκταση. Τότε δε θα είναι πια παιδί γιατί θα έχει εκπληρώσει τον μοναδικό προορισμό του.
Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980) του Δημήτρη Δημητριάδη.

Πηγή: http://dimitrisdimitriadis.wordpress.com/

Τώρα στη Θεσσαλονίκη

Πεθαίνω σαν χώρα του Δημήτρη Δημητριάδη.

Στα μεγάλα κείμενα ο χρόνος με την έννοια που εμείς τον μετράμε δεν υπάρχει. Τελούν εν αχρονία, αφορούν τον άνθρωπο και την κοινωνία κάθε στιγμή. Μόνον που κάποια στιγμή πληγώνουν, δεν κοινωνούν το ακίνητο νόημά τους αλλά εκδικούνται μέσα απ’ αυτό.

Στιγμή 1η: Μια ερώτηση γραμμένη στον τοίχο με σπρέι ΞΕΧΑΣΑΜΕ Ή ΑΡΓΗΣΑΜΕ; επαναφέρει επιτακτικά όλα όσα επιμελώς κρύψαμε.

Στιγμή 2η: Ο τίτλος στο γκρι εξώφυλλο κομμένος στα δύο ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΑΝ ΧΩΡΑ

Ποια είναι αυτή; Ποιος είμαι εγώ;

Η δική μας γενιά μεγάλωσε κρίνοντας πολύ αυστηρά ό, τι δεν την βόλευε. Ωρίμασε χρησιμοποιώντας εναλλάξ συνθήματα αλληλεγγύης και κυνισμού κατά το δοκούν. Και κάποια στιγμή τρόμαξε κι ο φόβος λειτούργησε αντανακλαστικά βγάζοντας στην επιφάνεια όσα κρύψαμε αλλά ποτέ δεν λύσαμε.

info: Πεθαίνω σαν χώρα του Δημήτρη Δημητριάδη, σε σκηνοθεσία Θάνου Νίκα. Σκηνική εγκατάσταση: Πηνελόπη Χατζηδημητρίου και Θάνος Νίκας, Φωτισμοί: Θάνος Νίκας, Κινησιολογία: Ειρήνη Καλογηρά.

Παίζουν: Ειρήνη Καλογηρά, Νίκος Κουνέλης, Θάνος Νίκας, Κατερίνα Συναπίδου, Σπύρος Χαγγελάκης.
Στο Studio Κοιτώνες (Γ’ Κτίριο του πρώην Στρατόπεδο Κόδρα, τέρμα της οδού Σοφούλη), από 1 Δεκεμβρίου.

Related Items ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΠΡΙΣΜΑ