Με φόντο μια εκλογική αναμέτρηση και όλα τα φέιγ βολάν σκορπισμένα, ενώ όλα υπαινίσσονται διακριτικά τη δεύτερη πιο σημαντική περίοδο στην πολιτική ζωή της χώρας μετά τη μεταπολίτευση, δηλαδή τα χρόνια μετά την πρώτη περίοδο της διακυβέρνησης του τόπου από το κόμμα της "Αλλαγής", η Αναγνωστάκη βάζει τους ήρωές της να ζουν πολιτικά αμέτοχοι —και για αυτόν ακριβώς τον λόγο συμμέτοχοι— στον νευρωτικό μικρόκοσμό τους. Μια ολόκληρη κοινωνία δοκιμάζεται και πασχίζει να χωρέσει μέσα σε νέα σχήματα, την ίδια στιγμή που ψυχαναγκαστικά προσπαθεί να στηρίξει μικροαστικά προσχήματα που αναβαθμίστηκαν σε μεγαλοαστικές ονειρώξεις. Κι ενώ η αγαπημένη και αγαπησιάρικη ελληνική και αγία οικογένεια δέχεται στο πλέγμα των σχέσεων που αναπτύσσει η Αναγνωστάκη στο έργο της τα πιο χαριστικά βέλη, οι ήρωες της καλούνται πέρα από τις εκλογές της πολιτικής να επιλέξουν και έναν νέο τρόπο και σύστημα ζωής που θα τους πάρει μακριά από το τωρινό αδιέξοδο τέλμα.[1]
Ένα καλοκαιριάτικο απόγευμα, μια γυναίκα παντρεμένη από χρόνια στην επαρχία, έρχεται στην Αθήνα για να ψηφίσει στις βουλευτικές εκλογές. Έχει πολύ τρακ γιατί, έπειτα από ένα χρόνο, θα συναντήσει εδώ και τον 18χρονο γιο της. Θα συναντήσει και άλλα πρόσωπα και όλα θα συμβούν μέσα σε λίγες ώρες, ενώ απ' έξω μαίνεται η πανηγυριώτικη προεκλογική ατμόσφαιρα.[2]
Μια μεταιχμιακή εποχή (Σκέψεις και απόψεις της Αναγνωστάκη)
Έχω την εντύπωση πως η νεολαία, κι εννοώ πάντα τα πολύ νέα παιδιά, ζουν σήμερα σε ένα περιβάλλον που τα απορρίπτει. Τα ίδια αισθάνονται μια έχθρα να τα κυκλώνει από παντού. Ζούμε μια σκοτεινά μεταιχμιακή εποχή, όπου όλα έχουν διαταραχθεί.
Ο παραδοσιακός νέος, όπου πάνω του μπορούσαν να επενδύουν πατρίδα, ιδεολογία και οικογένεια, μοιάζει να μην υπάρχει. Κανείς δεν προτείνει πια τίποτα συγκεκριμένο. Κυρίως η οικογένεια, που άλλοτε έπαιζε βασικό ρόλο στην Ελλάδα. Με τις ραγδαίες κοινωνικοοικονομικές μετατοπίσεις, την απότομη είσοδο της γυναίκας στην παραγωγή, η οικογένεια συμπεριφέρεται αμήχανα και αλλοπρόσαλλα. Νευρικά.
Οι νέοι αισθάνονται να είναι πηγή άγχους και μόνο. Κι αυτό τους κάνει επιθετικούς. Τυχεροί οι "παραδοσιακοί", οι πολιτικοποιημένοι και οι καλλιτέχνες. Οι άλλοι όμως; Αυτοί που βιώνουν άμεσα τη συνταρακτική εποχή που όλοι αισθανόμαστε ότι έρχεται; Με τι μέτρα να κριθούν; Έχουν έναν άλλο ψυχισμό.[3]
[1] http://greek-theatre.blogspot.gr/2008/03/o.html
[2] Λούλα Αναγνωστάκη, Ο ήχος της ζωής, Σειρά: Σκέψη, Χρόνος και Δημιουργοί, Καστανιώτης, Αθήνα 2006, σ. 21.
[3] Στο ίδιο, σ. 31,32.
[1] http://greek-theatre.blogspot.gr/2008/03/o.html
[2] Λούλα Αναγνωστάκη, Ο ήχος της ζωής, Σειρά: Σκέψη, Χρόνος και Δημιουργοί, Καστανιώτης, Αθήνα 2006, σ. 21.
[3] Στο ίδιο, σ. 31,32.
0 comments: