(26-4-2017)
Με αφορμή το Athens Comedy Festival (19-21 Μαΐου, Gazarte) η Κατερίνα Πεσταματζόγλου συνομιλεί με την stand up κωμικό Χρύσα Κατσαρίνη.
—Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με το Stand up;
Όταν ήμουν στο πρώτο έτος της Δραματικής Σχολής του Ανδρέα Βουτσινά, ένας φίλος μου πρότεινε να δω στο YouTube μια παράσταση Stand up του Eddie Murphy, το "Delirious". Και με το που το είδα έπαθα σοκ, κάτι κούμπωσε μέσα μου και ξεκίνησα να γράφω ένα κωμικό κείμενο, το οποίο το τελείωσα όταν ήμουν στο τρίτο έτος της Σχολής.
—Δυο χρόνια το έγραφες;
—Δυο χρόνια το έγραφες;
Ναι, ναι. Σκέψου ότι για να βγει ένα καλό πεντάλεπτο κείμενο, μπορεί να πάρει έναν και δύο μήνες.
—Και πώς αξιοποίησες το πρώτο σου κείμενο;
Έκανα παράσταση μίας ώρας σε ένα μαγαζί στη Θεσσαλονίκη. Ήταν κακό! Μία ώρα stand up;; Ο Eddie Murphy για να γυρίσει εκείνο το βίντεο, έκανε πρώτα μια μεγάλη περιοδεία στην Αμερική παίζοντας με πολύ καλούς κωμικούς και μαγνητοσκόπησε το αποτέλεσμα της καλύτερής του παράστασης. Κι εγώ είχα αυτό ως εικόνα για το stand up… Άσε που δεν υπήρχαν τότε και τα open mic, δεν υπήρχε τίποτα να με βοηθήσει να γράψω.. Έτσι έπαιζα μία ώρα. Φαντάσου ότι κατέβηκα στην Αθήνα και ξεκίνησα να παίζω 5 λεπτά. Δηλαδή έχτισα πάλι τα κείμενα μου από το μηδέν. Πέρασαν 5 χρόνια για να μπορέσω να πω ότι οκ, τώρα αξίζει να ανεβάσω την πρώτη μου solo παράσταση. Τότε δεν ήταν σε καμία περίπτωση έτοιμο. Η Χρύσα του 2017 δε θα πρότεινε σε κανέναν να πάει να δει τη Χρύσα του 2012.
—Άσχετο εντελώς, αλλά θυμήθηκα κάτι που είχες πει σε παλιότερη συνέντευξή σου, ότι κωμωδία ίσον τραγωδία συν χρόνος.
Είναι quote της αμερικανίδας Κάρολ Μπερνέτ και είναι ακριβώς αυτό. Κάτι που σε πονάει, όταν περάσει ο καιρός μπορείς να το διακωμωδήσεις και να το απομυθοποιήσεις. Από τη στιγμή που μπορώ να κάνω τον κόσμο να γελάσει με αυτό, μπορώ να το κάνω μικρό σαν γεγονός στο μυαλό μου. Αυτά που με πόνεσαν πιο πολύ στη ζωή μου, αυτά βγάζουν το μεγαλύτερο γέλιο γιατί πηγάζουν από κάτι τρομερά αληθινό, κάτι με το οποίο πολλοί άνθρωποι μπορούν να συνδεθούν, είτε είναι ένας χωρισμός, αλκοολικός πατέρας, μια κλοπή στον δρόμο κτλ.
—Και πώς αξιοποίησες το πρώτο σου κείμενο;
Έκανα παράσταση μίας ώρας σε ένα μαγαζί στη Θεσσαλονίκη. Ήταν κακό! Μία ώρα stand up;; Ο Eddie Murphy για να γυρίσει εκείνο το βίντεο, έκανε πρώτα μια μεγάλη περιοδεία στην Αμερική παίζοντας με πολύ καλούς κωμικούς και μαγνητοσκόπησε το αποτέλεσμα της καλύτερής του παράστασης. Κι εγώ είχα αυτό ως εικόνα για το stand up… Άσε που δεν υπήρχαν τότε και τα open mic, δεν υπήρχε τίποτα να με βοηθήσει να γράψω.. Έτσι έπαιζα μία ώρα. Φαντάσου ότι κατέβηκα στην Αθήνα και ξεκίνησα να παίζω 5 λεπτά. Δηλαδή έχτισα πάλι τα κείμενα μου από το μηδέν. Πέρασαν 5 χρόνια για να μπορέσω να πω ότι οκ, τώρα αξίζει να ανεβάσω την πρώτη μου solo παράσταση. Τότε δεν ήταν σε καμία περίπτωση έτοιμο. Η Χρύσα του 2017 δε θα πρότεινε σε κανέναν να πάει να δει τη Χρύσα του 2012.
—Άσχετο εντελώς, αλλά θυμήθηκα κάτι που είχες πει σε παλιότερη συνέντευξή σου, ότι κωμωδία ίσον τραγωδία συν χρόνος.
Είναι quote της αμερικανίδας Κάρολ Μπερνέτ και είναι ακριβώς αυτό. Κάτι που σε πονάει, όταν περάσει ο καιρός μπορείς να το διακωμωδήσεις και να το απομυθοποιήσεις. Από τη στιγμή που μπορώ να κάνω τον κόσμο να γελάσει με αυτό, μπορώ να το κάνω μικρό σαν γεγονός στο μυαλό μου. Αυτά που με πόνεσαν πιο πολύ στη ζωή μου, αυτά βγάζουν το μεγαλύτερο γέλιο γιατί πηγάζουν από κάτι τρομερά αληθινό, κάτι με το οποίο πολλοί άνθρωποι μπορούν να συνδεθούν, είτε είναι ένας χωρισμός, αλκοολικός πατέρας, μια κλοπή στον δρόμο κτλ.
—Στην Αθήνα ήρθες το 2012. Πώς ήταν το ξεκίνημά σου;
Όταν κατέβηκα Αθήνα άρχισα να βλέπω κωμικούς εδώ και να διακρίνω τις διαφορές των κειμένων μας. Έμαθα λοιπόν, ότι πρέπει να φτάνεις στο αστείο με όσο το δυνατόν λιγότερες λέξεις. Άρχισα να γράφω πιο σωστά, γιατί μέχρι τότε έβαζα σάλτσες κτλ. Όταν κατέβηκα στην Αθήνα ξεκίνησα από το μηδέν. Άρχισα γράφοντας πεντάλεπτα κείμενα. Για αυτό όταν με ρωτάνε πότε ξεκίνησα το stand up δεν θα απαντήσω Δεκέμβριο του 2011, αλλά Μάη του 2012.
—Πώς έμαθες να γράφεις πιο άρτια δομημένα κείμενα;
Χτίζεται σιγά σιγά. Πρώτα ήρθα σε επαφή με τους άλλους κωμικούς, τους έβλεπα να δουλεύουν και μάθαινα, συνέχισα να γράφω, να βλέπω πολύ stand up κτλ. Τώρα πλέον υπάρχουν και σεμινάρια που κάνουν κωμικοί και βιβλία μπορείς να διαβάσεις, αλλά αυτό που θα καθορίσει την δουλεία σου ως κωμικός είναι να ανέβεις στη σκηνή να παίξεις, δε γίνεται αλλιώς.
—Και πώς ξεκίνησες να καθιερώνεσαι στην Stand Up σκηνή;
Όταν κατέβηκα απ' τη Θεσσαλονίκη, ήμασταν ακόμη πολύ λίγοι στο είδος αυτό. Οι παλιότεροι κωμικοί που είχανε ξεκινήσει με την Λουκία Ρικάκη, είχαν τις σόλο παραστάσεις τους. Το καλοκαίρι του 2012 μου πρότεινε ο Φισφής να παίξω σε μια σειρά παραστάσεων που θα γινόταν στο Mike's Irish Bar και θα ήταν η πρώτη παράσταση που θα μαζευόμασταν πολλοί κωμικοί μαζί. Ήμουν με τον Φισφή, την Βρανά, τον Ατζαράκη, τον Χριστοφορίδη, τον Θεοδωρόπουλο, τον Δημόπουλο και τον Τιτκώβ. Πρώτη φορά ήμουν σε μία κωμική ομάδα. Ήμασταν λίγοι και χρειαζόμασταν ο ένας τον άλλον. Ακόμα χρειαζόμαστε καινούριους κωμικούς. Είναι υγιές να βγαίνουν καινούριοι άνθρωποι με φρέσκες ιδέες στον χώρο. Για τον λόγο αυτό είναι απαραίτητα τα open mic.
—Τι σου αρέσει στο συγκεκριμένο είδος;
Νομίζω τα πάντα. Μου αρέσει πάρα πολύ το ότι έχω τον απόλυτο έλεγχο και την ευθύνη μιας παράστασης. Η αποτυχία ή η επιτυχία της παράστασης θα είναι όλη δική μου. Εγώ παίζω και σκηνοθετώ τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν αν κάτι δεν πάει καλά. Εκτός αν δεν ακούγεσαι την ώρα της παράστασης ή δεν φωτίζεσαι καλά. Τότε μπορείς να πεις ότι έφταιγαν τα φώτα, το μικρόφωνο κτλ. Αλλά και πάλι, πρέπει να φροντίζεις εσύ και γι' αυτά, να φέρεις δικό σου εξοπλισμό αν δεν έχει το μαγαζί. Είναι όλα πάνω σου. Μου αρέσει ακόμη ότι μιλάς για πράγματα που ντρέπεσαι ή σε τρομάζουν και συνειδητοποιείς ότι συμβαίνει και σε άλλο κόσμο και νιώθεις ότι δεν είσαι μόνος σου. Επίσης μου αρέσει πολύ το όλο κλίμα. Έχω φίλους κωμικούς, αληθινούς φίλους, που μοιράζομαι τα προβλήματα και τα άγχη μου μαζί τους, με βοηθάνε, είναι άνθρωποι που λατρεύω. Είμαι ένας αγνά ευτυχισμένος άνθρωπος. Κάνω μια δουλειά που λατρεύω, ζω απ' αυτή και είμαι αγνά ευτυχισμένη. Θα ήμουν τρομερά μίζερη αν δεν έκανα stand up. Έβλεπα τις προάλλες αυτά τα παλιά ποστ που σου βγάζει το fb, εεε η Χρύσα του 2009, είναι ξεκάθαρα ένας από τους ανθρώπους που θα έκανα hide σήμερα. Βασικά όχι, block, για να μην με ξαναβρεί ποτέ.
—Το stand up είναι διαδεδομένο είδος στην Ελλάδα;
Άρχισε να γίνεται.
—Γιατί;
Γιατί είναι ένας φθηνός και καταπληκτικός τρόπος διασκέδασης. Θα πας σε ένα μπαρ να πιεις ένα ποτό και ξαφνικά έχεις μία παράσταση που σε κάνει να γελάς συνεχόμενα για δύο ώρες. Κανένα άλλο θεατρικό είδος δε σε κάνει να γελάς για δύο ώρες ασταμάτητα.
—Ένας άνθρωπος που έχει πολύ χιούμορ, μπορεί να γίνει stand up κωμικός; Ποια είναι τα απαραίτητα προσόντα που πρέπει να διαθέτει ένας επαγγελματίας κωμικός;
Αρχικά θα πρέπει να θέλει να γίνει Stand Up κωμικός, να μπορεί να εκτεθεί στο κοινό, να έχει όρεξη για δουλειά, να αντέχει την αποτυχία, την κριτική…Δεν είναι εύκολο να αποδεχτείς την αποτυχία. Και σε αυτή την δουλεία είναι, ειδικά στην αρχή πολύ συχνό φαινόμενο. Ο κόσμος γενικά δεν αντιλαμβάνεται την δυσκολία. Έρχονται και μου λένε "Ρε συ, αυτό το κάνω κι εγώ στην παρέα μου!". Ναι, στην παρέα σου. Που όλοι έχετε κοινούς κώδικες, σε ξέρουν και σε συμπαθούν….Πίστεψέ με δεν είναι το ίδιο πράγμα με τον να βγαίνεις μπροστά σε 60, 70, 300 άτομα που δε σε ξέρουν, δεν έχετε κοινούς κώδικες ή χιούμορ και να ΠΡΕΠΕΙ να τους κάνεις να γελάσουν, γιατί αυτή είναι η δουλειά σου. Είναι τελείως διαφορετικό".
—Γιατί είναι λιγότερες οι γυναίκες Stand Up κωμικοί;
Θεωρώ ότι τα ταμπού, τα κόμπλεξ και οι προκαταλήψεις μια κοινωνίας καθορίζουν την πορεία σε οποιονδήποτε τομέα. Αν σαν κοινωνία γίνουμε πιο φιλικοί με τις γυναίκες, ίσως και οι γυναίκες να αποκτήσουν την δύναμη και την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται κάποιος για να ασχοληθεί με αυτό το είδος. Το πρόβλημα βρίσκεται βαθιά. Για παράδειγμα. Τα κοπλιμέντα που θα πάρει ένα μικρό κοριτσάκι, κατά μέσο όρο, κινούνται γύρω από την εμφάνισή της. "Τι όμορφη που είσαι, τι ωραίο φορεματάκι είναι αυτό, τι όμορφα που είναι τα μαλλάκια σου έτσι κτλ". Τα αγοράκια από την άλλη ακούν "αααα είσαι πολύ έξυπνος, πω πω είσαι δυνατός, τι αστείος που είσαι εσύ". Μας μεγαλώνουν με την ιδέα ότι η γυναίκα πρέπει να είναι όμορφη, ατσαλάκωτη, πριγκίπισσα. Όχι με την ιδέα ότι πρέπει να είσαι αστεία, έξυπνη, δυναμική. Οπότε, φαντάζομαι, ότι θεωρείται αδυναμία όταν μία γυναίκα τσαλακώνεται και λέει πόσο άβολα νιώθει με το σώμα της. Επίσης όταν μια γυναίκα μιλάει για το σεξ είναι τεράστιο ταμπού, ακόμα και σήμερα. Θεωρείται ότι η γυναίκα που μιλάει ανοιχτά για το σεξ είναι εύκολη. Χρειαζόμαστε κι άλλες γυναίκες. Τον τελευταίο χρόνο έχουν ξεκινήσει να έρχονται σε open mic αρκετές γυναίκες και είναι πολύ ευτυχές. Κορίτσια, σας περιμένουμε.
—Πώς είναι να δουλεύεις σε έναν ανδροκρατούμενο τομέα;
Ό,τι δουλειά έχω κάνει ήταν σε ανδροκρατούμενο χώρο. Σε γυράδικα που δούλευα, στις καφετέριες, όταν έκανα πρωταθλητισμό στο σκι, συνεχώς με περιέβαλλαν άνδρες. Οπότε δεν μπορώ να το αντισταθμίσω με κάτι άλλο για να κάνω την σύγκριση. Οι άντρες συνάδελφοί μου (στον χώρο του Stand up - στις καφετέριες όχι και τόσο) μου έχουν φερθεί πολύ όμορφα, με σεβασμό και εκτίμηση.
—Ποια είναι η θεματολογία των κειμένων σου;
Εκφράζω τις απόψεις μου για πράγματα που με απασχολούν στην καθημερινότητα, μιλάω για τη μητέρα μου, για τη ζωή μου, για τις σχέσεις, τις φοβίες μου κτλ.
—Ποια θέματα αποφεύγεις;
Αποφεύγω αστεία που μπορεί να είναι ρατσιστικά, ομοφοβικά, ή να έχουν μέσα fat shaming. Επίσης δε γράφω για θέματα της επικαιρότητας, αφού θα τελειώσουν σε λίγο καιρό, δε θέλω λοιπόν να αναλωθώ σε αυτό. Δεν ασχολούμαι με την πολιτική σάτιρα. Γενικά αποφεύγω να γράφω για ό,τι με κάνει να βαριέμαι. Το θέμα που θα επιλέξω πρέπει να μου προκαλεί έντονα συναισθήματα.
—Παρακολουθείς τις πολιτικές εξελίξεις;
Κοίτα, δεν είμαι ο άνθρωπος που θα τον ρωτήσεις για την τρέχουσα κατάσταση και θα την αναλύσω πλήρως. Έχω μια ιδεολογία, σκέφτομαι, αλλά δεν παρακολουθώ τα δρώμενα. Νιώθω αδύναμη επειδή δεν μπορώ να αλλάξω τα πράγματα και με στεναχωρεί. Έχω κι άλλα θέματα για να με πιάσει κατάθλιψη, δε θα μπω και στην πολιτική.
—Πώς θα περιέγραφες με σύντομο κωμικό τρόπο την πολιτική σκηνή της Ελλάδας σε σχέση με την παγκόσμια;
Σε σχέση με τις άλλες χώρες, η Ελλάδα νομίζω ότι είναι λίγο το παιδάκι της σφαλιάρας που του κάνουν bulling. Σε φάση, σκάει η Γερμανία και οι άλλες χώρες της Ε.Ε. και σε βάζουν να φέρεις νερό και μετά το χύνουν μπροστά στα πόδια σου και σου λένε "Ωχ τι έγινε τώρα Ελλάδα; Πρέπει να το γλύψεις από το πάτωμα;" κι εσύ είσαι σε φάση "Παιδιά, απλά θέλω να με κάνετε παρέα. Με βάλατε πριν μερικά χρόνια στην παρέα, ε μη μου γαμάτε την ψυχή τώρα". Η Αμερική είναι ο καθηγητής και λέει "Ε, παιδιά ελάτε, μη φέρεστε έτσι. Αφού ξέρετε… Η Ελλάδα έχει θεματάκια… δεν είναι καλά… μη την πιέζεται πολύ, γιατί καμιά φορά δεν ξέρεις πώς θα αντιδράσει. Ή θα αυτοκτονήσει, ή δεν ξέρω γω τι… Ε, ας το προσέχουμε λίγο το παιδί…"
—Ποια είναι η διαδικασία που ακολουθείς για να γράψεις ένα κείμενο;
Μου έρχονται διάφορες ιδέες μέσα στη μέρα και τις ηχογραφώ στο κινητό για πιο γρήγορα και για να έχω την αίσθηση του συναισθήματος και της προσέγγισης, γιατί όποτε λέω, "ε, αυτό θα το θυμάμαι", δεν υπάρχει περίπτωση να το θυμηθώ αργότερα. Όταν πάω στο σπίτι το ακούω και ηχογραφώ τον εαυτό μου, κάνω ένα ραντ, αναλύω δηλαδή την κεντρική ιδέα μέχρι να φτάσω στο αστείο. Όσο πιο συγκεκριμένη είναι η ιδέα, τόσο πιο εύκολα φτάνεις στο αστείο, όσο πιο γενική είναι, τόσο πιο εύκολα γράφεις ένα μεγάλο κείμενο. Δε μ' αρέσει να γράφω στον υπολογιστή. Θέλω να πιάνω το χαρτί και το στυλό. Και αφού γράψω την ιδέα, τη δοκιμάζω σε Open mic ή σε ένα δεκάλεπτο παράστασης χώνω κι ένα δίλεπτο από το καινούργιο κείμενο για να δω πώς λειτουργεί.
—Ποιο είναι το πιο τολμηρό θέμα για το οποίο έχεις μιλήσει σε παράστασή σου και πώς αντέδρασε το κοινό;
Αρχικά θεωρούσα ότι τα πιο τολμηρά μου θέματα είναι τα σεξουαλικά, αλλά δεν είναι, γιατί η προσέγγισή μου είναι πολύ mild, πολύ προσεκτική. Νομίζω πλέον, το πιο τολμηρό μου θέμα είναι για τη θρησκεία. Για το σεξισμό που υπάρχει στην Εκκλησία. Είναι λίγο δύσκολο για την Ελλάδα να μπεις σε τέτοια χωράφια. Αλλά το κοινό το δέχτηκε καλά (και αυτό είναι ελπιδοφόρο).
—Είχες σε ποτέ σε παράστασή σου κάποια περίεργη αντίδραση από θεατή;
Ναι. Έχουν απειλήσει τη ζωή μου.
—Ορίστε;
Ναι, ναι. Μιλούσα για μια συγκεκριμένη πολιτική ομάδα και ένας μου φώναξε από κάτω "Το πρωί θα σε βρει η μάνα σου σε χαντάκι". Ήμουν στη Σαντορίνη τότε. Προφανώς δεν το άφησα να πέσει κάτω, το αντιμετώπισα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι είχα τρομάξει πολύ. Πήρα δύο διαφορετικά ταξί για να γυρίσω στο ξενοδοχείο. (όπως όλοι καταλάβαμε μιλάω για τους Οικολόγους Πράσινους)(#νοτ).
—Πώς νιώθεις όταν ένα αστείο σου δε λειτουργεί και δε γελάει το κοινό;
Στην αρχή πανικοβάλλεσαι, νιώθεις εκτεθειμένος, χάνεις τα λόγια σου, είναι τρομερό. Αλλά μαθαίνεις να το διαχειρίζεσαι. Όταν δεν παίρνεις γέλιο είναι σαν να πεθαίνεις. Γι' αυτό το λέμε "θάνατο" όταν δε γελάει το κοινό. Ανάλογα με το πόσο πιστεύεις ένα αστείο σου που δεν πάει καλά, το δουλεύεις ξανά και ξανά μέχρι να λειτουργήσει. Ένα αστείο μου το δούλευα 1 χρόνο περίπου, μέχρι να βρω πως θα πάρει γέλια. – Ένα χρόνο για ένα κείμενο που κρατάει 40 δευτερόλεπτα. Βλέπεις το πρόβλημα έτσι;
—Η σχέση σου με το Ίντερνετ;
Φιλική.
—Η σχέση σου με το χρήμα;
Μακρινοί συγγενείς. Αυτοί που βλέπεις στις γιορτές. (γιατί στις γιορτές πιάνω λεφτά στα χέρια μου, να 'ναι καλά οι κοντινοί συγγενείς). Γενικά δεν ξοδεύω ιδιαίτερα. Αλλά δεν έχω κιόλας, οπότε δεν μπορώ και να το τεστάρω.
—Τι λατρεύεις και τι αντιπαθείς στους ανθρώπους;
Λατρεύω πολλά πράγματα, όπως την ευγένεια, τη συμπαράσταση, την κατανόηση, τη στοργή, την αγάπη, τη φροντίδα. Αντιπαθώ πάρα πολύ την αγένεια, ένας άνθρωπος που θα πέσει πάνω σου και δε θα σου ζητήσει συγγνώμη ας πούμε. Δεν κατάλαβες ότι ένα σώμα έπεσε πάνω σου; Δεν έχεις νευρικές απολήξεις; Δε νιώθεις; Τι συμβαίνει; Επίσης μισώ το αδικαιολόγητο μίσος π.χ. για τις σεξουαλικές επιλογές ενός ανθρώπου, για το χρώμα του κτλ. Μισώ την βία.… Δεν μπορώ να τα καταλάβω όλα αυτά!
—Αγαπημένη πεντάδα ξένων κωμικών;
Louis C.K., Dave Chappelle, Bill Burr, Patrice O'Neal, Anthony Jeselnik, Mike Birbiglia, Marc Maron, Jim Lefferies ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΜΕ!
—3 πλεονεκτήματα και 3 ελαττώματα σου;
Είμαι πολύ κτητική με τους ανθρώπους μου, είμαι αγχώδης και τρομερά ανασφαλής. Έχω πολλά μειονεκτήματα. Πλεονεκτήματα…θα ζοριστώ…αλήθεια δεν έχω πολλά. Πρέπει 3;… (21 λεπτά μετά) Έχω κατανόηση, δίνομαι ολοκληρωτικά. Αυτά, δεν μου έρχεται άλλο.
—Τα πέντε λεπτά πριν βγεις στη σκηνή. Πώς νιώθεις και τι κάνεις;
Είμαι πάντα αγχωμένη. Μιλάω με τους υπόλοιπους κωμικούς γιατί με χαλαρώνει και διαβάζω τα κείμενά μου μέχρι την τελευταία στιγμή.
—Τι θα παρουσιάσεις στο Athens Comedy Festival;
Θα παρουσιάσω την πρώτη μου solo παράσταση που λέγεται "Ό,τι πολυτιμότερο έχω" που έχει μέσα όλα μου τα κείμενα, παλιότερα και νέα. Είμαι πολύ ενθουσιασμένη και πάρα πολύ τρομαγμένη. Ο χώρος είναι 180 θέσεων. Θα έρθουν 10 φίλοι μου. Από κει και πέρα βασίζομαι στον κόσμο. Να δω τι θα γίνει με τις άλλες 170 θέσεις που θα με κοιτάζουν σε φάση "Τι; Εμείς τίποτα;".
—Θα πας μετά την παράσταση αυτή σε κάποιο σταθερό χώρο;
Αρχικά θα παίξω στις 29 Απριλίου στο Μαιευτήριο στη Θεσσαλονίκη και στις 7 Μαΐου στην Πάτρα στο θέατρο Act. Μετά το φεστιβάλ από την νέα σεζόν ίσως το πάω σε κάποιο θέατρο.
Όταν κατέβηκα Αθήνα άρχισα να βλέπω κωμικούς εδώ και να διακρίνω τις διαφορές των κειμένων μας. Έμαθα λοιπόν, ότι πρέπει να φτάνεις στο αστείο με όσο το δυνατόν λιγότερες λέξεις. Άρχισα να γράφω πιο σωστά, γιατί μέχρι τότε έβαζα σάλτσες κτλ. Όταν κατέβηκα στην Αθήνα ξεκίνησα από το μηδέν. Άρχισα γράφοντας πεντάλεπτα κείμενα. Για αυτό όταν με ρωτάνε πότε ξεκίνησα το stand up δεν θα απαντήσω Δεκέμβριο του 2011, αλλά Μάη του 2012.
—Πώς έμαθες να γράφεις πιο άρτια δομημένα κείμενα;
Χτίζεται σιγά σιγά. Πρώτα ήρθα σε επαφή με τους άλλους κωμικούς, τους έβλεπα να δουλεύουν και μάθαινα, συνέχισα να γράφω, να βλέπω πολύ stand up κτλ. Τώρα πλέον υπάρχουν και σεμινάρια που κάνουν κωμικοί και βιβλία μπορείς να διαβάσεις, αλλά αυτό που θα καθορίσει την δουλεία σου ως κωμικός είναι να ανέβεις στη σκηνή να παίξεις, δε γίνεται αλλιώς.
—Και πώς ξεκίνησες να καθιερώνεσαι στην Stand Up σκηνή;
Όταν κατέβηκα απ' τη Θεσσαλονίκη, ήμασταν ακόμη πολύ λίγοι στο είδος αυτό. Οι παλιότεροι κωμικοί που είχανε ξεκινήσει με την Λουκία Ρικάκη, είχαν τις σόλο παραστάσεις τους. Το καλοκαίρι του 2012 μου πρότεινε ο Φισφής να παίξω σε μια σειρά παραστάσεων που θα γινόταν στο Mike's Irish Bar και θα ήταν η πρώτη παράσταση που θα μαζευόμασταν πολλοί κωμικοί μαζί. Ήμουν με τον Φισφή, την Βρανά, τον Ατζαράκη, τον Χριστοφορίδη, τον Θεοδωρόπουλο, τον Δημόπουλο και τον Τιτκώβ. Πρώτη φορά ήμουν σε μία κωμική ομάδα. Ήμασταν λίγοι και χρειαζόμασταν ο ένας τον άλλον. Ακόμα χρειαζόμαστε καινούριους κωμικούς. Είναι υγιές να βγαίνουν καινούριοι άνθρωποι με φρέσκες ιδέες στον χώρο. Για τον λόγο αυτό είναι απαραίτητα τα open mic.
—Τι σου αρέσει στο συγκεκριμένο είδος;
Νομίζω τα πάντα. Μου αρέσει πάρα πολύ το ότι έχω τον απόλυτο έλεγχο και την ευθύνη μιας παράστασης. Η αποτυχία ή η επιτυχία της παράστασης θα είναι όλη δική μου. Εγώ παίζω και σκηνοθετώ τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν αν κάτι δεν πάει καλά. Εκτός αν δεν ακούγεσαι την ώρα της παράστασης ή δεν φωτίζεσαι καλά. Τότε μπορείς να πεις ότι έφταιγαν τα φώτα, το μικρόφωνο κτλ. Αλλά και πάλι, πρέπει να φροντίζεις εσύ και γι' αυτά, να φέρεις δικό σου εξοπλισμό αν δεν έχει το μαγαζί. Είναι όλα πάνω σου. Μου αρέσει ακόμη ότι μιλάς για πράγματα που ντρέπεσαι ή σε τρομάζουν και συνειδητοποιείς ότι συμβαίνει και σε άλλο κόσμο και νιώθεις ότι δεν είσαι μόνος σου. Επίσης μου αρέσει πολύ το όλο κλίμα. Έχω φίλους κωμικούς, αληθινούς φίλους, που μοιράζομαι τα προβλήματα και τα άγχη μου μαζί τους, με βοηθάνε, είναι άνθρωποι που λατρεύω. Είμαι ένας αγνά ευτυχισμένος άνθρωπος. Κάνω μια δουλειά που λατρεύω, ζω απ' αυτή και είμαι αγνά ευτυχισμένη. Θα ήμουν τρομερά μίζερη αν δεν έκανα stand up. Έβλεπα τις προάλλες αυτά τα παλιά ποστ που σου βγάζει το fb, εεε η Χρύσα του 2009, είναι ξεκάθαρα ένας από τους ανθρώπους που θα έκανα hide σήμερα. Βασικά όχι, block, για να μην με ξαναβρεί ποτέ.
—Το stand up είναι διαδεδομένο είδος στην Ελλάδα;
Άρχισε να γίνεται.
—Γιατί;
Γιατί είναι ένας φθηνός και καταπληκτικός τρόπος διασκέδασης. Θα πας σε ένα μπαρ να πιεις ένα ποτό και ξαφνικά έχεις μία παράσταση που σε κάνει να γελάς συνεχόμενα για δύο ώρες. Κανένα άλλο θεατρικό είδος δε σε κάνει να γελάς για δύο ώρες ασταμάτητα.
—Ένας άνθρωπος που έχει πολύ χιούμορ, μπορεί να γίνει stand up κωμικός; Ποια είναι τα απαραίτητα προσόντα που πρέπει να διαθέτει ένας επαγγελματίας κωμικός;
Αρχικά θα πρέπει να θέλει να γίνει Stand Up κωμικός, να μπορεί να εκτεθεί στο κοινό, να έχει όρεξη για δουλειά, να αντέχει την αποτυχία, την κριτική…Δεν είναι εύκολο να αποδεχτείς την αποτυχία. Και σε αυτή την δουλεία είναι, ειδικά στην αρχή πολύ συχνό φαινόμενο. Ο κόσμος γενικά δεν αντιλαμβάνεται την δυσκολία. Έρχονται και μου λένε "Ρε συ, αυτό το κάνω κι εγώ στην παρέα μου!". Ναι, στην παρέα σου. Που όλοι έχετε κοινούς κώδικες, σε ξέρουν και σε συμπαθούν….Πίστεψέ με δεν είναι το ίδιο πράγμα με τον να βγαίνεις μπροστά σε 60, 70, 300 άτομα που δε σε ξέρουν, δεν έχετε κοινούς κώδικες ή χιούμορ και να ΠΡΕΠΕΙ να τους κάνεις να γελάσουν, γιατί αυτή είναι η δουλειά σου. Είναι τελείως διαφορετικό".
—Γιατί είναι λιγότερες οι γυναίκες Stand Up κωμικοί;
Θεωρώ ότι τα ταμπού, τα κόμπλεξ και οι προκαταλήψεις μια κοινωνίας καθορίζουν την πορεία σε οποιονδήποτε τομέα. Αν σαν κοινωνία γίνουμε πιο φιλικοί με τις γυναίκες, ίσως και οι γυναίκες να αποκτήσουν την δύναμη και την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται κάποιος για να ασχοληθεί με αυτό το είδος. Το πρόβλημα βρίσκεται βαθιά. Για παράδειγμα. Τα κοπλιμέντα που θα πάρει ένα μικρό κοριτσάκι, κατά μέσο όρο, κινούνται γύρω από την εμφάνισή της. "Τι όμορφη που είσαι, τι ωραίο φορεματάκι είναι αυτό, τι όμορφα που είναι τα μαλλάκια σου έτσι κτλ". Τα αγοράκια από την άλλη ακούν "αααα είσαι πολύ έξυπνος, πω πω είσαι δυνατός, τι αστείος που είσαι εσύ". Μας μεγαλώνουν με την ιδέα ότι η γυναίκα πρέπει να είναι όμορφη, ατσαλάκωτη, πριγκίπισσα. Όχι με την ιδέα ότι πρέπει να είσαι αστεία, έξυπνη, δυναμική. Οπότε, φαντάζομαι, ότι θεωρείται αδυναμία όταν μία γυναίκα τσαλακώνεται και λέει πόσο άβολα νιώθει με το σώμα της. Επίσης όταν μια γυναίκα μιλάει για το σεξ είναι τεράστιο ταμπού, ακόμα και σήμερα. Θεωρείται ότι η γυναίκα που μιλάει ανοιχτά για το σεξ είναι εύκολη. Χρειαζόμαστε κι άλλες γυναίκες. Τον τελευταίο χρόνο έχουν ξεκινήσει να έρχονται σε open mic αρκετές γυναίκες και είναι πολύ ευτυχές. Κορίτσια, σας περιμένουμε.
—Πώς είναι να δουλεύεις σε έναν ανδροκρατούμενο τομέα;
Ό,τι δουλειά έχω κάνει ήταν σε ανδροκρατούμενο χώρο. Σε γυράδικα που δούλευα, στις καφετέριες, όταν έκανα πρωταθλητισμό στο σκι, συνεχώς με περιέβαλλαν άνδρες. Οπότε δεν μπορώ να το αντισταθμίσω με κάτι άλλο για να κάνω την σύγκριση. Οι άντρες συνάδελφοί μου (στον χώρο του Stand up - στις καφετέριες όχι και τόσο) μου έχουν φερθεί πολύ όμορφα, με σεβασμό και εκτίμηση.
—Ποια είναι η θεματολογία των κειμένων σου;
Εκφράζω τις απόψεις μου για πράγματα που με απασχολούν στην καθημερινότητα, μιλάω για τη μητέρα μου, για τη ζωή μου, για τις σχέσεις, τις φοβίες μου κτλ.
—Ποια θέματα αποφεύγεις;
—Παρακολουθείς τις πολιτικές εξελίξεις;
Κοίτα, δεν είμαι ο άνθρωπος που θα τον ρωτήσεις για την τρέχουσα κατάσταση και θα την αναλύσω πλήρως. Έχω μια ιδεολογία, σκέφτομαι, αλλά δεν παρακολουθώ τα δρώμενα. Νιώθω αδύναμη επειδή δεν μπορώ να αλλάξω τα πράγματα και με στεναχωρεί. Έχω κι άλλα θέματα για να με πιάσει κατάθλιψη, δε θα μπω και στην πολιτική.
—Πώς θα περιέγραφες με σύντομο κωμικό τρόπο την πολιτική σκηνή της Ελλάδας σε σχέση με την παγκόσμια;
Σε σχέση με τις άλλες χώρες, η Ελλάδα νομίζω ότι είναι λίγο το παιδάκι της σφαλιάρας που του κάνουν bulling. Σε φάση, σκάει η Γερμανία και οι άλλες χώρες της Ε.Ε. και σε βάζουν να φέρεις νερό και μετά το χύνουν μπροστά στα πόδια σου και σου λένε "Ωχ τι έγινε τώρα Ελλάδα; Πρέπει να το γλύψεις από το πάτωμα;" κι εσύ είσαι σε φάση "Παιδιά, απλά θέλω να με κάνετε παρέα. Με βάλατε πριν μερικά χρόνια στην παρέα, ε μη μου γαμάτε την ψυχή τώρα". Η Αμερική είναι ο καθηγητής και λέει "Ε, παιδιά ελάτε, μη φέρεστε έτσι. Αφού ξέρετε… Η Ελλάδα έχει θεματάκια… δεν είναι καλά… μη την πιέζεται πολύ, γιατί καμιά φορά δεν ξέρεις πώς θα αντιδράσει. Ή θα αυτοκτονήσει, ή δεν ξέρω γω τι… Ε, ας το προσέχουμε λίγο το παιδί…"
—Ποια είναι η διαδικασία που ακολουθείς για να γράψεις ένα κείμενο;
Μου έρχονται διάφορες ιδέες μέσα στη μέρα και τις ηχογραφώ στο κινητό για πιο γρήγορα και για να έχω την αίσθηση του συναισθήματος και της προσέγγισης, γιατί όποτε λέω, "ε, αυτό θα το θυμάμαι", δεν υπάρχει περίπτωση να το θυμηθώ αργότερα. Όταν πάω στο σπίτι το ακούω και ηχογραφώ τον εαυτό μου, κάνω ένα ραντ, αναλύω δηλαδή την κεντρική ιδέα μέχρι να φτάσω στο αστείο. Όσο πιο συγκεκριμένη είναι η ιδέα, τόσο πιο εύκολα φτάνεις στο αστείο, όσο πιο γενική είναι, τόσο πιο εύκολα γράφεις ένα μεγάλο κείμενο. Δε μ' αρέσει να γράφω στον υπολογιστή. Θέλω να πιάνω το χαρτί και το στυλό. Και αφού γράψω την ιδέα, τη δοκιμάζω σε Open mic ή σε ένα δεκάλεπτο παράστασης χώνω κι ένα δίλεπτο από το καινούργιο κείμενο για να δω πώς λειτουργεί.
—Ποιο είναι το πιο τολμηρό θέμα για το οποίο έχεις μιλήσει σε παράστασή σου και πώς αντέδρασε το κοινό;
Αρχικά θεωρούσα ότι τα πιο τολμηρά μου θέματα είναι τα σεξουαλικά, αλλά δεν είναι, γιατί η προσέγγισή μου είναι πολύ mild, πολύ προσεκτική. Νομίζω πλέον, το πιο τολμηρό μου θέμα είναι για τη θρησκεία. Για το σεξισμό που υπάρχει στην Εκκλησία. Είναι λίγο δύσκολο για την Ελλάδα να μπεις σε τέτοια χωράφια. Αλλά το κοινό το δέχτηκε καλά (και αυτό είναι ελπιδοφόρο).
—Είχες σε ποτέ σε παράστασή σου κάποια περίεργη αντίδραση από θεατή;
Ναι. Έχουν απειλήσει τη ζωή μου.
—Ορίστε;
Ναι, ναι. Μιλούσα για μια συγκεκριμένη πολιτική ομάδα και ένας μου φώναξε από κάτω "Το πρωί θα σε βρει η μάνα σου σε χαντάκι". Ήμουν στη Σαντορίνη τότε. Προφανώς δεν το άφησα να πέσει κάτω, το αντιμετώπισα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι είχα τρομάξει πολύ. Πήρα δύο διαφορετικά ταξί για να γυρίσω στο ξενοδοχείο. (όπως όλοι καταλάβαμε μιλάω για τους Οικολόγους Πράσινους)(#νοτ).
—Πώς νιώθεις όταν ένα αστείο σου δε λειτουργεί και δε γελάει το κοινό;
—Η σχέση σου με το Ίντερνετ;
Φιλική.
—Η σχέση σου με το χρήμα;
Μακρινοί συγγενείς. Αυτοί που βλέπεις στις γιορτές. (γιατί στις γιορτές πιάνω λεφτά στα χέρια μου, να 'ναι καλά οι κοντινοί συγγενείς). Γενικά δεν ξοδεύω ιδιαίτερα. Αλλά δεν έχω κιόλας, οπότε δεν μπορώ και να το τεστάρω.
—Τι λατρεύεις και τι αντιπαθείς στους ανθρώπους;
Λατρεύω πολλά πράγματα, όπως την ευγένεια, τη συμπαράσταση, την κατανόηση, τη στοργή, την αγάπη, τη φροντίδα. Αντιπαθώ πάρα πολύ την αγένεια, ένας άνθρωπος που θα πέσει πάνω σου και δε θα σου ζητήσει συγγνώμη ας πούμε. Δεν κατάλαβες ότι ένα σώμα έπεσε πάνω σου; Δεν έχεις νευρικές απολήξεις; Δε νιώθεις; Τι συμβαίνει; Επίσης μισώ το αδικαιολόγητο μίσος π.χ. για τις σεξουαλικές επιλογές ενός ανθρώπου, για το χρώμα του κτλ. Μισώ την βία.… Δεν μπορώ να τα καταλάβω όλα αυτά!
—Αγαπημένη πεντάδα ξένων κωμικών;
Louis C.K., Dave Chappelle, Bill Burr, Patrice O'Neal, Anthony Jeselnik, Mike Birbiglia, Marc Maron, Jim Lefferies ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΜΕ!
—3 πλεονεκτήματα και 3 ελαττώματα σου;
Είμαι πολύ κτητική με τους ανθρώπους μου, είμαι αγχώδης και τρομερά ανασφαλής. Έχω πολλά μειονεκτήματα. Πλεονεκτήματα…θα ζοριστώ…αλήθεια δεν έχω πολλά. Πρέπει 3;… (21 λεπτά μετά) Έχω κατανόηση, δίνομαι ολοκληρωτικά. Αυτά, δεν μου έρχεται άλλο.
—Τα πέντε λεπτά πριν βγεις στη σκηνή. Πώς νιώθεις και τι κάνεις;
Είμαι πάντα αγχωμένη. Μιλάω με τους υπόλοιπους κωμικούς γιατί με χαλαρώνει και διαβάζω τα κείμενά μου μέχρι την τελευταία στιγμή.
—Τι θα παρουσιάσεις στο Athens Comedy Festival;
Θα παρουσιάσω την πρώτη μου solo παράσταση που λέγεται "Ό,τι πολυτιμότερο έχω" που έχει μέσα όλα μου τα κείμενα, παλιότερα και νέα. Είμαι πολύ ενθουσιασμένη και πάρα πολύ τρομαγμένη. Ο χώρος είναι 180 θέσεων. Θα έρθουν 10 φίλοι μου. Από κει και πέρα βασίζομαι στον κόσμο. Να δω τι θα γίνει με τις άλλες 170 θέσεις που θα με κοιτάζουν σε φάση "Τι; Εμείς τίποτα;".
—Θα πας μετά την παράσταση αυτή σε κάποιο σταθερό χώρο;
Αρχικά θα παίξω στις 29 Απριλίου στο Μαιευτήριο στη Θεσσαλονίκη και στις 7 Μαΐου στην Πάτρα στο θέατρο Act. Μετά το φεστιβάλ από την νέα σεζόν ίσως το πάω σε κάποιο θέατρο.
0 comments: