.jpg)
.jpg)
Της Δήμητρας Χριστοδούλου
Όταν έχω εσένα, σε κείμενα Δημήτρη Μανιάτη, Φώτη Μιχαλόπουλου και Σταμάτη Κραουνάκη και σκηνοθεσία Σταμάτη Κραουνάκη, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που ο Σταμάτης Κραουνάκης μας γνώρισε την ομάδα του —την Σπείρα— στο θέατρο Χυτήριο, Όλοι μαύρα κι ένα πιάνο. Ακολούθησαν πολλές τους παραστάσεις, κάθε χρόνο και καλύτερες. Πέρυσι μας υποδέχτηκαν στη Χελώνα, στο Γκάζι, στη Χελώνα του Σταμάτη Κραουνάκη και της Λίνας Νικολακοπούλου. Σ’ ένα γεμάτο πρόγραμμα, δεμένο, με απίστευτες φωνές, με ωραία κείμενα, με τα θεϊκά του τραγούδια, παράσταση εκπληκτική! Κι αυτός εκεί, πάντα παρών, να σε συνεπαίρνει…
Πήγα με μεγάλες, λοιπόν, προσδοκίες χθες στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης να δω τη νέα τους δουλειά. Αλλαγή στον χώρο αλλά και στις συνήθειες των προηγούμενων χρόνων. Οι ταξιθέτριες μας έδειξαν τις θέσεις μας, δεν μας συνόδευσαν τα παιδιά της Σπείρας, θα έβλεπα θέατρο, μουσικό, αλλά θέατρο..Α! Καλά, αυτό ήταν και πέρυσι, αλλά είχες άλλη ατμόσφαιρα…. τραπεζάκι, πάγκο με ποτάκι, τσιγαράκι, κοινωνοί στο θέαμα..Όχι, τώρα θα παρακολουθούσαμε το θέαμα… Μάλιστα. Απ’ έξω.
Ξεκινά με τις εκπληκτικές τους φωνές τις γνώριμες. Σαφώς κι έλειπε η Κρινιώ Νικολάου…. Και οι δυο νεότερες … δεν ξέρω, δεν μ’ άρεσαν ούτε στην πρόζα ούτε στο τραγούδι. Οι άλλοι —οι γνωστοί— εξαιρετικοί. Έκαναν τεράστια προσπάθεια τα παιδιά να στηρίξουν αυτά τα κείμενα που τους δόθηκαν. Τα περισσότερα ήταν κακογραμμένα, ανέμπνευστα, πολύ ερασιτεχνικά. Και όχι πάντα δεμένα με τα τραγούδια… Τα τραγούδια είναι αυτά που είναι. Είναι ο Κραουνάκης, είναι η Σπείρα, είναι όλα.
Αλλά φέτος δεν είχαν ροή, δεν είχαν συνέχεια, δεν με ταξίδεψαν, δεν με παρέσυραν.
Αγχωμένο λοιπόν το πρώτο μέρος και πολύ αμήχανο και σκηνοθετικά. Διάλειμμα ελάχιστο και ξανά στις θέσεις μας. Και βγήκε —επιτέλους— ο Σταμάτης. Ωραίος, όπως τον περίμενα. Αυτός, που θέλω να τον ακούω και να τον βλέπω κάθε βράδυ –αν είναι δυνατόν. Αλλά ως εκεί. Τα σχόλιά του τα είχα ξανακούσει, τα είχα ξαναδεί. Ήταν μια επανάληψη αρκετές στιγμές. Ήταν και στιγμές φωτεινές, συγκινητικές. Πάντως περίμενα σίγουρα πολλά περισσότερα, ξέροντας τις δυνατότητες όλων, και το κοφτερό μυαλό και την συναισθηματική νοημοσύνη του συνθέτη.
Κάποιες απ’ τις εικόνες που προβάλλονταν ήταν ποιήματα. Αντίθετα, τα κοστούμια τους μου φάνηκαν –των περισσότερων- κακόγουστα! Εξαιρέσεις εδώ φωτεινές ο Στιβανάκης, ο Μουστάκας και ο Jerome και στις αλλαγές που έκαναν. Εύχομαι να κάνουν κάποιες αλλαγές, να δουν το σύνολο, να "δέσουν" καλύτερα κείμενα και τραγούδια, βασικά να αλλάξουν κείμενα…. Έστω κάποια…. Έχω μεγάλες προσδοκίες, γιατί τους παρακολουθώ, και δεν πιστεύω ότι "έσκυψαν" όπως μπορούσαν πάνω σ αυτή τη δουλειά.
Έμεινα λοιπόν απ’ έξω, εκεί που μ’ έβαλε η ταξιθέτρια. Α! εκτός απ την Κρινιώ, μου έλειψε κι ο Μουστάκας. Ήταν εκεί, αλλά δεν μού έφτασε… Καλή δύναμη και καλή συνέχεια.
0 comments: