Της Δήμητρας ΧριστοδούλουΤότε: Βερολίνο αρχές δεκαετίας του ’30. Οικονομικό κραχ στην Αμερική, άνοδος του ναζισμού στη Γερμανία.
Τώρα: Αθήνα, φθινόπωρο του 2013…ρευστή κοινωνικο-πολιτική κατάσταση, πολύς λόγος περί ναζισμού, μην πω για κραχ κάτι…
Το έργο, γνωστό κυρίως από την ταινία ήταν, λέει ο σκηνοθέτης, όνειρό του πολλά χρόνια τώρα. Ο ίδιος πάντως βασίστηκε στο θεατρικό έργο κι όχι στην κινηματογραφική αναφορά. Λίγο πριν την Πρωτοχρονιά του 1930 ο Αμερικάνος συγγραφέας Κλίφορντ Μπράντσο φτάνει στο Βερολίνο και γίνεται θαμώνας στο καμπαρέ Kit Kat Club. Εκεί γνωρίζει τη Σάλι Μπόουλς με την οποία γίνεται ζευγάρι. Παράλληλα με τη δική του ιστορία, στην σκιά του οικονομικού κραχ του 1929 στην Αμερική και της ανόδου των Ναζί στη Γερμανία, εκτυλίσσονται τα νούμερα του καμπαρέ και οι ιστορίες των ανθρώπων που το περιβάλλουν: της ιδιοκτήτριας δωματίων Φροϊλάιν Σνάιντερ και του Εβραίου Χερ Σουλτς, της αμφιβόλου ηθικής Φροϊλάιν Κοστ και του εθνικοσοσιαλιστή Ερνστ Λουντβιχ. Σχολιαστής και συνδετικός δεσμός όλων, ο Κομπέρ, σήμα-κατετεθέν του καμπαρέ.
Το θέμα λοιπόν στην παράσταση αυτή από μόνο του έχει ξεκάθαρες αναφορές στο δικό μας σήμερα, αλλά το "θέμα" δεν είναι αυτό. Αν μέναμε εκεί θα μας αρκούσε και μια ανάγνωση απλώς του έργου.
Το θέμα είναι στην σκηνοθετική άποψη, στη ματιά του Κωνσταντίνου Ρήγου, που ακόμα κι αν κάποιος διαφωνεί με την αισθητική του, δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει ότι πρόκειται για έναν σκηνοθέτη που ξέρει πολύ καλά τι θέλει να κάνει, πώς θα το πετύχει απ’ όλα τα επίπεδα της παράστασης, και που δεν παρασύρεται σε στιγμές εντυπωσιασμού. Οι ρόλοι όλοι τους δουλεμένοι στην παραμικρή λεπτομέρεια στο λόγο, στην κίνηση, ρόλοι και όχι χαρακτήρες –για μιούζικαλ πρόκειται- κι αυτό έδειξε να το χειρίζεται άψογα ο σκηνοθέτης. Ο καθένας άξιζε αυτό που του αναλογούσε και στο έργο… Σάλι Μπόυλς: δυναμική, αυθόρμητη, ακόμα έφηβη, Κομπερ: ανάμεσα στο κέρδος και στο χαμένο του συναίσθημα, Κλίφορντ Μπράντσο: αμερικάνος συγγραφέας που ψάχνει την έμπνευση, τι άλλο να περιμένει κανείς… Παναγιώτης Μπουγιούρης διεκπεραιωτικός όπως κι ο ρόλος, Τάνια Τσανακλίδου πιο συναισθηματική και Μιχάλης Μητρούσης σχεδόν
καρικατούρα… Δεν ξέρω αν αυτό το ταίριασμα ήταν τυχαίο, αλλά πιστεύω ότι η διανομή ήταν εξαιρετική.
Και λέγοντας πριν για ξεκάθαρη και ολοκληρωμένη άποψη του σκηνοθέτη, δεν μπορώ να μη μιλήσω για τα κοστούμια του Γιώργου Σεγρεδάκη, για τα φώτα του Σάκη Μπιρμπίλη και για τους στίχους του Νίκου Μωραϊτη. Η αλλαγή στα κοστούμια και στο φως από το πρώτο στο δεύτερο μέρος είναι αξιοσημείωτη και ευφυέστατη. Θα αφήσω μόνο για το τέλος κάτι που πραγματικά με άφησε άφωνη.
Πρόκειται για τη μετάφραση που έχει κάνει η Έρι Κύργια, η οποία νομίζω ότι είναι το μισό κομμάτι της σκηνοθεσίας. Η ίδια μάλιστα είδα ότι επιμελήθηκε και το πρόγραμμα της παράστασης που αξίζει να το διαβάσει κανείς.
Μια παράσταση άρτια, δεμένη, με πολλά επίπεδα ανάγνωσης, στεγασμένη σ’ έναν χώρο που της αξίζει. Τόσα τεχνικά μέσα και τέτοια σκηνικά για να στηρίξουν αυτό που ο Ρήγος ήθελε δεν ξέρω αν θα έβρισκαν εύκολα στέγη αλλού.
0 comments: