Της Ήβης ΒασιλείουΑλεπούδες της Dawn King, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, στο Θέατρο Επί Κολωνώ.
Το θέατρο Επί Κολωνώ, συνεχίζοντας τη μακρά παράδοση της παρουσίασης σημαντικών και ανατρεπτικών κειμένων, συμπεριέλαβε φέτος στο πρόγραμμά του το θεατρικό έργο Αλεπούδες της βραβευμένης συγγραφέως Dawn King. Πρόκειται για ένα έργο της σύγχρονης βρετανικής σκηνής που κέρδισε το 2011 τον Διαγωνισμό Νέων Συγγραφέων της θεατρικής εταιρείας Papatango (Papatango New Writing Competition) και χάρισε στην King το βραβείο του περισσότερα υποσχόμενου θεατρικού συγγραφέα (Off West End Awards) το 2012.
Το έργο διαδραματίζεται σε μία αγγλική επαρχία, χωρίς να συγκεκριμενοποιείται ποτέ ο ακριβής χώρος και χρόνος του. Αφορά σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης της χώρας, κατά την οποία κάθε μονάδα της βρίσκεται υπό αυστηρή κρατική επιτήρηση. Θανάσιμος κίνδυνος για την χώρα και τους πολίτες είναι οι αλεπούδες, παρόλο που τείνουν προς εξαφάνιση. Οι αλεπούδες αυτές έχουν μεταφυσικές δυνάμεις με τις οποίες μπορούν να ελέγξουν τα καιρικά φαινόμενα, να καταστρέψουν ιδιοκτησίες και καλλιεργήσιμες εκτάσεις, να παρέμβουν στο ανθρώπινο μυαλό και να το επηρεάσουν, αλλά και να οδηγήσουν ανθρώπους στον θάνατο.
Υπό αυτές τις συνθήκες και κατά τη διάρκεια μιας φοβερής κακοκαιρίας, παρακολουθούμε τη ζωή του Σάμιουελ και της Ιουδίθ, δύο αγροτών που προσπαθούν να συνέλθουν από τον πρόσφατο θάνατο του γιου τους και ταυτόχρονα να αντιμετωπίσουν την κακή σοδειά του τρέχοντος έτους. Στο σπίτι τους φιλοξενείται ένας κυνηγός αλεπούδων που έχει σταλεί από τον κρατικό μηχανισμό για να εξετάσει εάν η μείωση της παραγωγής τους οφείλεται στην ύπαρξη της "κόκκινης απειλής" στην φάρμα. Ο άνδρας αυτός αποτελεί επίλεκτο μέλος μιας ειδικά εκπαιδευμένης μονάδας κυνηγών αλεπούδων. Η έρευνά του ξεκινά με επιφανειακές ερωτήσεις και καταλήγει να διεισδύει στο βάθος των χαρακτήρων των ηρώων, ανακινώντας και ενδυναμώνοντας καταπιεσμένους φόβους και αγωνίες, που κάθε φορά και κατά περίπτωση σχηματοποιούν τη μορφή της τρομερής αλλά αόρατης απειλής, της αλεπούς.
Ο απεσταλμένος κυνηγός είναι ένας νεαρός άνδρας που έχει περάσει ολόκληρη τη ζωή του, έγκλειστος σε ένα ίδρυμα, διάγοντας ασκητικό βίο με σκοπό την σωστή εκπαίδευση για να υπηρετήσει πρώτα το επάγγελμα του και έπειτα τη χώρα του. Έχει στερηθεί κάθε απόλαυση της ζωής και έχει καταπιέσει όλα τα φυσικά ανθρώπινα ένστικτα, τα οποία, καθώς εξελίσσεται η έρευνα του, αδυνατεί να περιορίσει λόγω των συναισθημάτων που αναπτύσσει για την Ιουδίθ. Παρόλο που δεν έχει δει ποτέ ο ίδιος αλεπού, πιστεύει στην ύπαρξη της, πιθανώς γιατί στην περίπτωσή του κρύβεται μέσα του με τη μορφή άγνωστων επιθυμιών και αισθήσεων. Ο Σάμιουελ, αντιθέτως είναι ένας καθημερινός άνθρωπος που υποφέρει από πλήρη ηθική κατάπτωση λόγω της απώλειας του γιου του. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που αναζητά εναγωνίως απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής του. Εύλογα η αλεπού παίρνει τη μορφή του δολοφόνου του γιου του και του δίνει εκ νέου λόγο ύπαρξης μέσα από την επιθυμία για εκδίκηση. Η γυναίκα του, η Ιουδίθ βιώνει τις προσωπικές της αγωνίες τόσο για τη μοίρα της φάρμας, όσο και για τη μοίρα του άνδρα της που βλέπει να βυθίζεται στις πλάνες του. Εκφράζει τη φωνή της λογικής, που τελικά αδυνατεί να κρατήσει τις αλεπούδες μακριά.
Η αλληγορική παράσταση της Ελένης Σκότη κινήθηκε ακροβατώντας ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον συμβολισμό. Το λιτό σκηνικό που αποτελεί σαφή αναφορά στη απλούστερη επαρχιακή ζωή των ηρώων, εξυπηρέτησε ιδανικά την παράσταση, αλλάζοντας μορφή ανάλογα με την εξέλιξη της δράσης. Τα βίντεο – φωτογραφίες του Δημήτρη Στουπάκη συμπεριλήφθηκαν με ωραίο τρόπο στη δράση, παρόλο που είναι μια πρακτική που έχουμε δει συχνά στο θέατρο τα τελευταία χρόνια. Τα καλής αισθητικής σκηνικά και κοστούμια του Γιώργου Χατζηνικολάου έδωσαν μορφή στην έντονη ατμόσφαιρα του έργου, στην οποία συντέλεσε ουσιαστικά και ο Αντώνης Παναγιωτόπουλος με τους φωτισμούς του. Η ηχητική επένδυση της παράστασης από τον Στέλιο Γιαννουλάκη ενέτεινε διαρκώς την αγωνία των θεατών.
Ο Δημήτρης Λάλος χρησιμοποιώντας όλα τα εκφραστικά του μέσα, απέδωσε εξαιρετικά τον συναισθηματικά ασταθή Σάμιουελ. Η Ιωάννα Παππά που ανέλαβε το ρόλο της συζύγου του, κινήθηκε με πειστικότητα και με την απαραίτητη δραματική ένταση αλλά δεν μπόρεσε πάντοτε να κρύψει τις τεχνικές της μεθόδους. Ο Χάρης Χιώτης απέδωσε με ακρίβεια τον προκατειλημμένο κυνηγό αλεπούδων, χάνοντας όμως κάποιες φορές τον έλεγχο της χιουμοριστικής διάστασης του χαρακτήρα, καταλήγοντας σε γκροτέσκ αναφορές. Τέλος, η Σάρα της Ιωάννας Κολιοπούλου συμπλήρωσε σωστά την διανομή.
Η παράσταση αποτέλεσε μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση ενός σύγχρονου έργου, που μας φέρνει αντιμέτωπους με τα μυστήρια της φύσης, τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, την άβυσσο της σκέψης, την αναλγησία των γεγονότων, τις αλεπούδες. Αλεπούδες ανοιχτές σε κάθε συμβολισμό και δεκτικές σε κάθε ερμηνεία, που αναμφίβολα ακολουθούν τους θεατές για καιρό μετά την παράσταση.
0 comments: