Το θέατρο Vieux Colombier

Το Vieux Colombier είναι ένα μικρό θέατρο που σφράγισε την ιστορία του θεάτρου. Το 1913, ο δημιουργός του Vieux Colombier, Ζακ Κοπώ, απομακρύνθηκε από τα μεγάλα εμπορικά θέατρα, που βρίσκονται κατά μήκος των πολυσύχναστων παρισινών λεωφόρων, με στόχο να ανακαλύψει ένα νέο είδος θεάτρου. Έτσι έφτασε στην αριστερή όχθη του Παρισιού, στον αριθμό 21 της οδού Colombier. Το όραμά του περιελάμβανε τον πειραματισμό σε μια επαναστατική σκηνογραφία και σε μια νέα μέθοδο υποκριτικής. Στην πραγματικότητα αναζητούσε ένα νέο είδος θεατρική εμπειρίας. Το ιδανικό θέατρο ήταν το πνευματικό θέατρο, που επικεντρώνεται γύρω από τις λέξεις του ποιητή. Θέατρο συμβολιστικό κι όχι ρεαλιστικό· θα έπρεπε να είναι "καθαρό" και ως εκ τούτου απαλλαγμένο από αναφορές σε ασήμαντα γεγονότα της καθημερινής ζωής.

Η σκηνή του Vieux Colombier χτίστηκε δυο φορές. Η πρώτη φορά ήταν το 1913 από τον Ζουρνταίν, ο οποίος αφαίρεσε τις κουίντες (αφήνωντας μόνο τις δύο πλαϊνές πόρτες της σκηνής) και κατασκεύασε μια διπλή αψίδα προσκηνίου. Ένας συνδυασμός από πανιά, καθόλου καταπακτές ή σύνθετοι μηχανισμοί. Δεν είναι ακόμη η εντελώς ανοιχτή σκηνή που κατασκευάζεται μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά ήδη η απογύμνωση είναι γεγονός, η σύμβαση βασιλεύει πάνω σε αυτή τη σκηνή. Η δεύτερη ανακαίνιση έγινε από τον Λουί Ζουβέ, ο οποίος σχεδίασε μια σκηνή χωρίς αψίδα προσκηνίου, περιόρισε την απόσταση και το χάσμα που χωρίζει τη σκηνή και την πλατεία και δημιούργησε ένα μόνιμο σκηνικό φόντο. Ήταν μια ριζική σκηνογραφική αλλαγή· ήταν ένας γεωμετρικός, αφαιρετικός σκηνικός χώρος, πολύ διαφορετικός από τη ρεαλιστική σκηνογραφία της παράδοσης του 19ου αιώνα.[1]
Η τοποθεσία του θεάτρου είχε, επίσης, ιδιαίτερη σημασία: μακριά από τις παραδοσιακές θεατρικές συνοικίες της δεξιάς όχθης του Σηκουάνα και ανάμεσα σε χώρους και σημεία που ανθούσε η καλλιτεχνική και πνευματική πρωτοπορία. Την εποχή όπου θριαμβεύουν η λάμψη των Ρωσικών Μπαλέτων και η ντεκορομανία, ο Κοπώ επιλέγει τη στοιχειώδη σκηνή, μια σκηνή προορισμένη για το παίξιμο του ηθοποιού και ικανή να δώσει στον λόγο αλλά και στην κίνηση όλη τους την δραστικότητα.

Το φθινόπωρο του 1913, τα έργα Μια γυναικά σκοτωμένη από την τρυφερότητα, οικογενειακή τραγωδία του ελισαβετιανού Χέυγουντ, και Ο Έρως γιατρός του Μολιέρου, εγκαινιάζουν το Vieux Colombier. Η παράσταση δεν έχει μεγάλη επιτυχία, αλλά η αισθητική του Κοπώ φαίνεται καθαρά: κάποια ουδέτερα πανιά, σπάνια αξεσουάρ και σκηνικά στοιχεία, ένα υποβλητικό φως, αφήνουν το προβάδισμα στο έργο και στο "δευτεροβάθμια φυσικό" παίξιμο των ηθοποιών, που αρνείται την ακαδημαϊκή απαγγελία και τους πλατειασμούς του νατουραλισμού.[2]
Η πρώτη περίοδος του Vieux Colombier κράτησε για δέκα χρόνια, αλλά η επιρροή του θεάτρου αυτού ήταν πολύ σημαντική. Ο Κοπώ έχει εμπνεύσει πολλούς θεατρικούς σκηνοθέτες και στην πραγματικότητα ήταν η αφορμή για να δημιουργηθεί μια αδιάκοπη αλυσίδα των πειραματικών θεάτρων του Παρισιού.

Σήμερα το θέατρο Vieux Colombier αποτελεί μία από τις τρεις σκηνές της Comedie Francaise. Στις 9 Απριλίου 1993, οι πόρτες του θεάτρου ξανάνοιξαν. Αν δεν είχε αγοραστεί το κτίριο από το γαλλικό κράτος, το 1986, και αν δεν υπήρχε η βούληση να γίνει η δεύτερη σκηνή της Comedie Francaise, αυτό το σημαντικό σημείο της σύγχρονης θεατρικής ιστορίας θα είχε εξαφανιστεί. Η αρχιτεκτονική ανακατασκευή ανατέθηκε στον Bernard Kohn, ο οποίος προέβη σε μια προσεκτική παρατήρηση των όγκων για να επιτευχθεί μια πραγματική επιστροφή στις ρίζες του θεάτρου.[3]

[1] http://www.kvl.cch.kcl.ac.uk/THEATRON/
[2] Denis Bablet, Ιστορία σύγχρονης σκηνοθεσίας, 1ος τόμος: 1887-1914, μετ. Δαμιανός Κωνσταντινίδης, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2008, σ. 108.
[3] http://www.comedie-francaise.fr/la-comedie-francaise-aujourdhui.php?id=547

Related Items ΘΕΑΤΡΟ ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΟΡΩΝ ΜΑΚΕΤΑ