Τσούλες, σε κείμενο και σκηνοθεσία Φωτεινής Βελκοπούλου, στο Studio Όρα.
Πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει μια προδομένη γυναίκα; Η προδοσία λειτουργεί ως ορμητήριο, ως δραματουργική αφετηρία στο έργο που έγραψε η Φωτεινή Βελκοπούλου και οι τύψεις, οι ενοχές, η ερωτική αντιζηλία, οι ακραίες πράξεις εκδήλωσης ερωτικής παραφοράς είναι τα υλικά ενός μείγματος εκρηκτικού. Δύο γυναίκες ζουν στο ίδιο σπίτι και έχουν ερωτική σχέση με τον ίδιο (απόντα από τη σκηνή) άνδρα.
Το έργο αν και σαφώς επηρεασμένο από τις Δούλες του Ζαν Ζενέ (εξαιρετικός ο τολμηρός, ιντριγκαδόρικος τίτλος Τσούλες, που παίζει με τον τίτλο του Ζενέ), δεν είναι μια διασκευή του πρωτότυπου έργου. Η Βελκοπούλου έγραψε ένα νέο κείμενο φωτίζοντας τα στάδια της απώλειας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας κατά τη διαρκεια μιας εξοντωτικής μάχης, μια ατέρμονης ερωτικής διεκδίκησης. Βρήκα εύστοχο και με έντονο δραματουργικό ενδιαφέρον τον τρόπο με τον οποίο αποτυπώνεται η εσωτερική πάλη μέσα στο γυναικείο μυαλό καθώς ο πόθος και η ζήλια φουντώνουν και η λογική υποχωρεί. Η ταυτότητα των δύο γυναικών καλύπτεται με ένα πέπλο ασάφειας κι έτσι η φτηνή συμπεριφορά τους (που τις καθιστά "τσούλες") δεν σχηματοποιείται μέσα σε καλούπια κοινωνικής θέσης, μόρφωσης ή οικονομικής επιφάνειας.
Η σκηνική παρουσίαση του κειμένου ακροβατεί ανάμεσα στην performance σωματικού θεάτρου και στο "συμβατικό" θέατρο πρόζας. Τα συναισθήματα και οι πράξεις των δύο γυναικών αποτυπώνονται ανάγλυφα και καθαρά μέσα από τις κινήσεις των χεριών, την αλληλεπίδραση των σωμάτων, τις χορογραφημένες σκηνές πάλης των δύο ερωτικών αντίζηλων. Δυστυχώς δεν συμβαίνει το ίδιο και στα ερμηνευτικά σημεία της παράστασης όπου η εξωστρεφής και θορυβώδης ερμηνεία της Αλεξίας Φάλλα έρχεται σε αντίθεση με την αδύναμη εκφορά του λόγου της Λουκίας Ορφανίδη και διαχέεται η αίσθηση πως το σκηνοθετικό μέλημα εξαντλήθηκε στην κινησιολογία και άφησε σε δεύτερη μοίρα τον λόγο και την εκφορά του.
Το "έξυπνο" σκηνικό του Γιάννη Φάλλα με τα σχεδιάγραμμα του κρεβατιού και του καθρέφτη στον τοίχο αξιοποιείται σωστά και συμβάλλει στη δημιουργία ενός ονειρικού και εφιαλτικού κλίματος, ονειρώξεων και ερωτικών φαντασιώσεων. Προς την ίδια κατεύθυνση και οι εξαιρετικές, ηλεκτρονικές μουσικές επιλογές του Λευτέρη Κορδιάου. Οι σκηνές που οι γυναίκες ξαπλώνουν στο ζωγραφισμένο στον τοίχο κρεβάτι, δίνοντας την οπτική εντύπωση κάτοψης, ενώ στέκονται όρθιες, είναι από τις πιο καλαίσθητες στιγμές της παράστασης.
Κορνήλιος Ρουσάκης
0 comments: