Ο διακεκριμένος ιάπωνας σκηνοθέτης Yukio Ninagawa σκηνοθέτησε τη Μήδεια με τρεις άνδρες ηθοποιούς (στο Τόκιο το 1978) και παρέμεινε σε βαθμό αξιοσημείωτο πιστός στο κείμενο του Ευριπίδη. Η παράσταση του Ninagawa έδειχνε πόσο μπορούσε να διευρύνει τη συγκινησιακή κλίμακα της δράσης ένας χορός ασκημένος σε χορευτικές τεχνικές του θεάτρου Καμπούκι. Η παράσταση ταξίδεψε και μέχρι το Εδιμβούργο, το 1986, σε μια περίοδο που η Μήδεια είχε την τύχη να παιχτεί σε αρκετές νέες φεμινιστικές και αντιρατσιστικές παραστάσεις στο Λονδίνο.
Μια τριλογία με τη Μήδεια, τις Τρωάδες του Ευριπίδη και την Ηλέκτρα του Σοφοκλή παρουσίασε ο Andrei Serban το 1989, όταν μετά την ανατροπή του καθεστώτος του Ceausescu, κλήθηκε να επιστρέψει στη Ρουμανία και να γίνει διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου. Ο Serban ασχολήθηκε σχεδόν μόνο κατ' επίφαση με τα κείμενα των έργων, καθώς ερμήνευσε στην τριλογία ως μυθολογικό κύκλο με θέμα την οικογένεια των Ceausescu, στο ύφος του Γκροτόφσκι.
Η διαδρομή που ακολούθησε η Μήδεια με την Diana Rigg σε σκηνοθεσία Jonathan Kent, από το Almeida Theatre του Λονδίνου το 1992, έπειτα στο Wyndham's Tehatre στο West End το 1993 και τέλος στο Broadway το 1994, μαρτυρεί ουσιαστικά ότι οι αρχαίες ελληνικές τραγωδίες βρίσκονται στο επίκεντρο του παραδοσιακού ρεπερτορίου του αγγλόφωνου θεάτρου.
Fiona Macintosh, "Η τραγωδία επί σκηνής: θεατρικές παραστάσεις τον δέκατο ένατο και τον εικοστό αιώνα", στο: P. E. Easterling (επίμ.), Οδηγός για την αρχαία ελληνική τραγωδία, μετ. Λίνα Ρόζη, Κώστας Βαλάκας, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2010.
Fiona Macintosh, "Η τραγωδία επί σκηνής: θεατρικές παραστάσεις τον δέκατο ένατο και τον εικοστό αιώνα", στο: P. E. Easterling (επίμ.), Οδηγός για την αρχαία ελληνική τραγωδία, μετ. Λίνα Ρόζη, Κώστας Βαλάκας, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2010.
Τώρα στη Θεσσαλονίκη
Διαχρονικά επίκαιρο και πολύσημο, εκτός των άλλων μελετά τις αντοχές της συνύπαρξης αλλότριων ανθρώπινων χαρακτήρων που τους ένωσε το ερωτικό πάθος, ενοφθαλμίζοντας μια ξένη σε ένα διαφοροποιημένο αξιακά και πολιτισμικά περιβάλλον.
Πάθος πρωτόγονο, ενστικτώδες και απόλυτο, εγκλωβισμένο σε συμβάσεις που ορίζουν ο ορθολογισμός, η χρησιμοθηρία και ο κυνισμός των ατομικών συμφερόντων.
Έτσι ο ποιητής χτίζει την προσωπικότητα της αλλοδαπής Μήδειας και συντάσσει γεωμετρικά μια χορογραφία θανάτου και καταστροφής, την συνέπεια του στενότερου ανθρώπινου δεσμού, και την αγριότερη γυναικεία μορφή του αρχαίου ελληνικού δράματος που έλλογα σπαράσσει και σπαράσσεται, ολοκληρωτικά δοσμένη στην μανία της εκδίκησης που γέννησε η διάψευση της απόλυτης διαθεσιμότητάς της στον έλληνα Ιάσωνα.
info: Μετάφραση: Μίνως Βολανάκης, ήχος: Θοδωρής Μαυροειδής, μουσική επιμέλεια: Μιχάλης Γούτης, επιμέλεια κίνησης: Πέννυ Γραικού, εκτέλεση κοστουμιών: Κική Ιωαννίδου, φωτογραφία: Σοφία Ζωντανού, Σχεδιασμός αφίσας - έντυπου υλικού: Σοφία Ζωντανού.
Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Μακίσογλου Ελένη, Κολότσιος Σάκης, Γραικού Πέννυ, Μωραΐτοπούλου Βάλια, Τσιλινίκος Δημήτρης, Δεληνικόπουλος Χάρης.
Στο θέατρο Έξω από τα Τείχη (Πανεπιστημίου 2, Ευαγγελίστρια), από 21 Δεκεμβρίου.
Παρασκευή-Κυριακή: 21:15.
Πολύ ενδιαφέρον.
ΑπάντησηΔιαγραφή