search
Από το Blogger.
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΠΡΟΣΕΧΩΣ: "Υπόγειο" (Αυλαία, 23-26/9), "Προσωπική συμφωνία" (Κολοσσαίον, 25/9-6/10), "Ρένα" (Αριστοτέλειον, 27/9-6/10), "Οθέλλος" (Αμαλία, 2-13/10), "Οι 12 ένορκοι" (Αθήναιον, 4-5/10)

ΘΕΑΤΡΟΛΟΓΙΟ

H γυναίκα. ο μάγειρος. το καλοκαίρι. Γκοντάρ. το πτυχίο. η γιαγιά. η σιωπηλή. Πάτμος. ανύποπτοι χρόνοι. Μαρινέλλα. Άβα Γκάρντνερ. Κίνα. το μέλλον. η γάτα. ο ρεσεψιονίστ. ιδανικές μορφές. αργοί θάνατοι. τεκίλα φρηζ. τα γκάπα γκούπα. άλματα στο χρόνο. ο Άγιος. η πληγωμένη αξιοπρέπεια. το κόλπο. το μωβ φτερό. τα Κύματα. ένα μαύρο γιλέκο. η άλλη κοπέλα. άχρωμα μέρη. What's wrong with Marcel Proust? έλλειψη φαντασίας. η ψηλή. το κτήνος. βρομόλογα. η ιστορία. πόζες. καρτ ποστάλ. η Μονεμβασιά. η αυτοσυσχέτιση. Φισκάρδο. τα νοκ άουτ. πόδια στον τοίχο. Έβγα. τα χιλιάρικα. η Μιμή. το τράβελινγκ. χαντάκι. πανσέληνος. Σοβιετική ταινία. λίγο πιπεράκι. η τελευταία μέρα. ο Μπαλιμπάρ. ο Αποστολάρας. η αυλαία. τα σαπουνορυάκια. ο σοσιαλισμός. Γυναίκα στο Φεγγάρι. τα κάγκελα της Πατησίων. η υπηρέτρια. χρωματιστά παπούτσια. σέικ. Αθήνα. η γραβάτα. ο Θάνος. λαϊκά τραγούδια. η δική μου εκδοχή. Μαίρη Λίντα. μια παραλία στη Σίφνο. Γκλόρια. δίσκοι 45 στροφών. μοτέρ. γροθιές. το σενάριο. μια βαλίτσα. Παζολίνι. ανακωχή. ο Σεσίλ Ντε Μιλ. η σκηνή. μυθιστορηματικά πρόσωπα. αθλητικά στιγμιότυπα. αργοί θάνατοι. Κοπεγχάγη. ο φίλος μου ο Τάσος. η πρωτοχρονιά. το ταξίδι. η ξανθιά. ο μαλάκας. συνειρμός. ιδανικές μορφές. το Κυψελάκι. οι αναμνήσεις. Βάνα. εκρήξεις λόγου. ο μουστακαλής. παιδική ηλικία. συναισθηματικό σαμποτάζ. η βότκα. επανάσταση. το πανηγύρι. οι Γκουσγκούνηδες. ο χορός. ο Καλβίνο. η μοιραία. απιθανότητες. η Κινέζα. ο Αποστολάρας. ο Μιζογκούσι. οι Κυριακές. οι ερμηνευτικές μεταβλητές. το χαντάκι. η γραμμή του ορίζοντος. ασπρόμαυρο. η χαμένη Ατλαντίδα. ο Ρήγας Φεραίος. κατσίκι ψητό. Φισκάρδο. σκωτσέζικο ντους. τζουκ μποξ. λιωμένη σοκολάτα. οικονομετρία. οι πτυχιούχοι.

Ο Χρήστος Βακαλόπουλος (1956- 1993), κινηματογραφιστής, κριτικός κινηματογράφου, συγγραφέας και ραδιοφωνικός παραγωγός, γράφει σε ηλικία 28 ετών τους Πτυχιούχους.

Δύο φίλοι, ο Μάρκος Μπαρδάς κι ο Σήφης Σουρώδης ετοιμάζονται να δώσουν το τελευταίο μάθημα για το πτυχίο. Ο χρόνος μοιάζει άλλοτε με κινηματογραφικό φλας μπακ κι άλλοτε διαστέλλεται σαν στιγμή από ραδιοφωνική εκπομπή.

Τώρα στη θεατρική σκηνή
Οι πτυχιούχοι του Χρήστου Βακαλόπουλου, σε σκηνοθεσία Βάσιας Ατταριάν.
Θεατρική διασκευή: ο θίασος, μουσική επιμέλεια: ο θίασος, 
επιμέλεια κίνησης- χορογραφίες: Έλενα Γεροδήμου, σκηνικά: Γκάυ Στεφάνου,
κοστούμια: Αλεξία Χρυσοχοίδου, φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας, 
μουσική διδασκαλία: Αγγελική Δημάκη, βοηθός Σκηνοθέτη: Θαλασσιά Αντωνοπούλου
φωτογραφίες παράστασης: Ευτυχία Βλάχου.

Παίζουν: Παναγιώτης Κατσώλης, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Σεραφείμ Ράδης.

Στο θέατρο 104-Black Box (Eυμολπιδών 41, Γκάζι, Μετρό Κεραμεικός), από 4 Φεβρουαρίου.
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15.
1 χρόνος Σκηνοβασίες σε θεατρικά και λογοτεχνικά γεγονότα!
380 αναρτήσεις, 60.000 επισκέψεις!
Σας ευχαριστούμε!


"Εντρέπομαι να το ομολογήσω. Επέρασαν οκτώ μήνες αφ' ότου υπανδρεύθην και είμαι ακόμη ερωτευμένος με την γυναίκα μου, ενώ ο κυριώτερος λόγος δια τον οποίον την επήρα ήτο, ότι δεν μου ήρεσκε διόλου η κατάστασις ερωτευμένου. Δεν πιστεύω να υπάρχη άλλη αρρώστια τόσον βασανιστική. Ούτε όρεξιν είχα, ούτε ύπνον, ούτε διάθεσιν να εργασθώ ή να διασκεδάσω. Εκτός της Χριστίνας, όλα τα άλλα τα εύρισκα άνοστα, ανάλατα, ανούσια και πληκτικά. Ενθυμούμαι ότι μίαν ημέραν εις το ξενοδοχείον έκαμα όλον τον κόσμον να γελάση παραπονεθείς ότι ήτο ανάλατη και η λακέρδα. Οι συγγενείς μου δεν ήθελαν αυτόν τον γάμον, δια τον λόγον ότι εκείνη δεν είχε τίποτε και ούτ' εγώ πολλά: την πατρικήν μου οικίαν, τρεις χιλιάδας δραχμάς εισόδημα από δύο αποθήκας και μίαν θέσιν εκατόν εξήντα δραχμών. Πώς λοιπόν ήτο δυνατόν να ζήσωμεν με αυτά αφού η νέα, αν και χωρίς προίκα, ήτο μοναχοκόρη καλομαθημένη και αγαπούσε τον καλόν κόσμον, τας διασκεδάσεις, τα στολίδια και τους χoρoύς;

Όσα μου έλεγαν τα εύρισκα όλα σωστά! Δεν ημπορώ καν να είπω προς δικαιολογίαν μου ότι μ' ετύφλωσε το πάθος, ούτε πιστεύω να υπάρχη άνθρωπος θετικώτερος από εμέ. Οι άλλοι ερωτευμένοι φαντάζονται την απόλαυσιν της φιλτάτης των ευτυχίαν τόσω μεγάλην, ώστε δεν φοβούνται να γελασθούν αγοράζοντες αυτήν εις οποιανδήποτε τιμήν. Εγώ όμως δεν ήμουν ρωμαντικός. Τίποτε έκτακτον δεν ωνειρευόμην, αλλά μόνον να επανέλθουν τα πράγματα εις την τακτικήν αυτών κατάστασιν, εις την οποίαν ευρίσκοντο πριν ερωτευθώ. Την μακαρίαν εκείνην κατάστασιν την ενθυμούμην με τον φλογερόν πόθον, με τον οποίον ενθυμείται ο άρρωστος τον καιρόν όπου ήτο υγιής. Την Χριστίναν την ήθελα μόνον και μόνον δια να την απολαύσω, να την χορτάσω, να την βαρεθώ και ν' αρχίσω έπειτα, καθώς πριν, να τρώγω, να κοιμούμαι, να πηγαίνω εις τον περίπατον και να παίζω πρέφαν και κοντσίναν εις την λέσχην. Και πάλιν όμως δεν θ' απεφάσιζα να την νυμφευθώ, αν δεν συνέβαινε ν' αποθάνη κατ' εκείνας τας ημέρας από την στέρησιν και την κακοπάθειαν γέρων θείος μου, τον οποίον επιστεύαμεν όλοι απένταρον, βλέποντες αυτόν να ενδύεται ως Διογένης και να τρέφεται ως ασκητής. Πάσχων προ καιρού από το στήθος, μου είχε ζητήσει εκατόν δραχμάς δια τον ιατρόν και ιατρικά. Αντί όμως να τας μεταχειρισθή προς τοιούτον σκοπόν, είχε προτιμήσει να προσθέση και αυτάς εις άλλας πέντε χιλιάδας, όπου είχε κρυμμένας εις το αχυρόστρωμα, επί του οποίου ευρέθη ένα πρωί νεκρός. Το πάθημά του μ' έκανε να σκεφθώ, ότι θα ήτο ανοησία να εξακολουθώ να βασανίζωμαι από την αϋπνίαν και την ανορεξίαν, αφού είχα τα μέσα να ιατρευθώ. Την Χριστίναν την επήρα καθώς παίρνει κανείς κινίνον δια ν' απαλλαχθή από τον πυρετόν".

Η Ψυχολογία συριανού συζύγου (1894) είναι ένα από τα διηγήματα της τελευταίας φάσης του ροΐδικού έργου και αποτελεί ταυτόχρονα ένα δείγμα του ανατρεπτικά ειρωνικού ύφους του με δόσεις σάτιρας για τα λογοτεχνικά δεδομένα της Ελλάδας και όχι μόνο.
Ένας ορκισμένος εργένης ερωτεύεται παράφορα μια νέα και για να μπορέσει να απαλλαγεί από την "κατάστασιν ερωτευμένου" κάνει το προφανές... την παντρεύεται. Όσο περνάει ο καιρός διαπιστώνει ότι ο έρωτας αντί να κοπάσει έχει φουντώσει... Και τότε αρχίζει το προσωπικό του παραλήρημα και οι εφιαλτικές νύχτες του, αποτελούμενες από υποψήφιους εραστές, εκνευριστικές χοροεσπερίδες και προκλητική κοκέτικη συμπεριφορά της γυναίκας του.
Ο ήρωας θα βρει την λύση και θα μπορέσει να καταλαγιάσει τον πυρετό του βρίσκοντας το λυτρωτικό "κινίνον"...

Τώρα στη θεατρική σκηνή
Ψυχολογία συριανού συζύγου του Εμμανουήλ Ροΐδη, σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη.
Μουσική: Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, σκηνικά: Δέσποινα Γαμβρούδη, κοστούμια: Αγγελική Καραμούτσου, κίνηση: Χρήστος Παπαδόπουλος, φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος.
Παίζουν: Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Ειρήνη Μουρελάτου.

Μια παραγωγή της θεατρικής ομάδας GAFF.

 Στο θέατρο Αυλαία (Τσιμισκή 102, κτίριο Χ.Α.Ν.Θ., Θεσσαλονίκη), από 30 Ιανουαρίου.
Τετάρτη-Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 20:00.
Είναι άντρας... χωρίς έρωτα, είναι συγγραφέας... χωρίς έμπνευση, είναι ηθοποιός... χωρίς ρόλο,
είναι αλκοολικός... χωρίς ποτό.
Όταν μία άγνωστη του χτυπήσει την πόρτα, θα πρωταγωνιστήσει στην πιο κωμική παράσταση της ζωής του. Αυτή η απρόσμενη επίσκεψη αλλάζει τα δεδομένα, σε ένα έργο που δε γράφτηκε ποτέ!
Όταν η τραγωδία της μοναξιάς, της εξάρτησης και της επαγγελματικής αποτυχίας ισοπεδώνεται από την απόλυτη βλακεία, τότε η τραγωδία της ζωής μετατρέπεται σε επικίνδυνη κωμωδία.
Άλλωστε το πιο ενδιαφέρον έργο είναι η ζωή… απρόβλεπτη, με συνεχείς ανατροπές και τέλος που δε γνωρίζουμε ποτέ… 

Τελικά… "Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από έναν ευφάνταστο ηλίθιο" (Scott Adams αμερικανός συγγραφέας κόμικς)

Δε θα μείνω πολύ του Νίκου Ποριώτη σε σκηνοθεσία Γιώργου Νινιού.
Σκηνικά: Ηλένια Δουλαδίρη
Κοστούμια: Ευγενία Ζήνδρου
Μουσική & Τραγούδι Παράστασης: Γιώργος Νινιός
Ενορχήστρωση: Γιώργος Αναστασόπουλος
Διάρκεια παράστασης: 90' 
Παίζουν: Νίκος Ποριώτης, Κατερίνα Μπιλάλη

Στο θέατρο του Ήλιου (Φρυνίχου 10, Πλάκα, Αθήνα)
Κάθε Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 20:00.

Το Σχήμα εκτός Άξονα θα διοργανώσει το Βήμα στους Νέους για τρίτη συνεχή χρονιά, δίνοντας την δυνατότητα σε νέους κάτω των 35 ετών να παρουσιάσουν την δουλειά τους στο κοινό, προσφέροντας τον χώρο του στην Πλάτωνος 35, στη Θεσσαλονίκη.

Δοκιμασία στη σκηνοθεσία:
Οι ενδιαφερόμενοι πρέπει να δηλώσουν συμμετοχή έως 31 Ιανουαρίου του 2013.
Ο αριθμός των παραστάσεων θα είναι περιορισμένος και οι ημερομηνίες που θα πραγματοποιηθούν θα είναι μετά το Πάσχα.
Ο χώρος θα δοθεί μόνο για τις τρεις τελικές πρόβες.
Την ευθύνη και το κόστος για την οργάνωση της παράστασης φέρει ο ενδιαφερόμενος.

Πληροφορίες και δήλωση συμμετοχής στο 2310 823444 - shimaeax@gmail.com
Το Θέατρο Αυλαία ένα χρόνο μετά το δυναμικό του άνοιγμα τον Ιανουάριο του 2012 παραμένει πιστό στις δεσμεύσεις του και ολοκληρώνει έναν υψηλού επιπέδου καλλιτεχνικό προγραμματισμό για τη δεύτερη θεατρική του περίοδο.

Το πρόγραμμα αναλυτικά:

30 Ιανουαρίου - 10 Φεβρουαρίου
Ψυχολογία συριανού συζύγου του Εμμανουήλ Ροΐδη, σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη.
Δύναται ένας ορκισμένος ανεξάρτητος άντρας να απαλλαγεί από την κατάστασιν ερωτευμένου; Πως διατηρείται ζωντανόν το πάθος; Είναι ο γάμος ο τάφος του έρωτος; Μία φιλόστοργος σύζυγος μπορεί να προσφέρει στιγμάς υπερτάτης ηδυπαθείας; Τις απαντήσεις στα ερωτήματα δίνει με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο ο Εμμανουήλ Ροΐδης.
Παίζουν: Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Ειρήνη Μουρελάτου.

13-14 Φεβρουαρίου
Erofili Synopsis από την εταιρεία θεάτρου Χώρος, σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα.
Η παράσταση ξεφεύγει από τον ασκησιολογικό χαρακτήρα που είχαν τα προηγούμενα δύο σχεδιάσματα. Ο σκηνοθέτης Σίμος Κακάλας και ο θίασός του επιχειρούν πια μια καθαρά θεατρική προσέγγιση. Το κείμενο διασκευάζεται με μια μεγαλύτερη διάθεση ελευθερίας φωτίζοντας κάποιες εικόνες από την εκπληκτική Ερωφίλη του Χορτάτση. Τρεις γυναίκες επί σκηνής. Η μάσκα το κύριο ερμηνευτικό μέσο. Το έργο πιο επίκαιρο από ποτέ.
Παίζουν: Έλενα Μαυρίδου, Δήμητρα Κούζα, Δήμητρα Λαρεντζάκη.

20 Φεβρουαρίου - 17 Μαρτίου
Ο γυάλινος κόσμος του Τένεσι Ουΐλλιαμς, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου.
Η παράσταση ακολουθεί μια λιτή, αφαιρετική, αισθητική, γραμμή, επιχειρώντας να απομακρυνθεί από τον ρεαλισμό τον οποίο αποκηρύσσει ο Ουΐλλιαμς. Η σκηνοθέτις Κατερίνα Ευαγγελάτου, η οποία με την παράσταση αυτή συστήνεται στο κοινό της Θεσσαλονίκης, χρησιμοποιήσε την αρχική, πρωτοποριακή για εκείνη την εποχή, απαίτηση του Ουΐλλιαμς για προβολές που συμπληρώνουν τη σκηνική δράση.
Παίζουν: Ναταλία Τσαλίκη, Αντίνοος Αλμπάνης, Αμαλία Νίνου, Κωνσταντίνος Γαβαλάς.

11 Μαρτίου - 9 Απριλίου
Η Ειλύθια σε κείμενο και σκηνοθεσία Μιχάλη Δαρνάκη και Μαρίας Λαφτσίδου.
Μια εύθυμη παράσταση για τον άνθρωπο και τις αδυναμίες του. Τη Λάμψη, τη Δόξα και τη Ματαιοδοξία που γίνονται κινητήριες δυνάμεις του. Μέχρι που μπορεί να φτάσει κανείς για να πραγματοποιήσει τα όνειρά του; Θήβα, 5ος αιώνας π.Χ., μια Βασίλισσα, άγνωστη μέχρι σήμερα, θα κάνει τα πάντα για να γίνει η ζωή της το επόμενο σουξέ της Επιδαύρου. «Αυτή τη φορά ξέρω τα λάθη μου…ξέρω πως να κινηθώ!» θα είναι το μότο της.
Παίζουν: Φένια Πλιάτσικα, Έστερ Σερεμέτη Αζάρια, Αλέξανδρος Νικολαΐδης κ.α.

3 - 14 Απριλίου
Γιοι και κόρες, σε κείμενο και σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού.
Μια παράσταση για την αναζήτηση της ευτυχίας. "Μπορείτε να θυμηθείτε την ιστορία που στιγμάτισε τη ζωή σας;" Το ερώτημα τέθηκε από τους 5 ηθοποιούς της παράστασης σε 85 νέους του παρελθόντος, παππούδες και γιαγιάδες δηλαδή, από όλη την Ελλάδα και την Κύπρο. Από το υλικό που συγκεντρώθηκε επελέγησαν οι προσωπικές ιστορίες που διαδραματίστηκαν παράλληλα με γνωστά ιστορικά γεγονότα και εκτείνονται από το 1920 έως την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, με τον κάθε ηθοποιό να ενσαρκώνει τον ηλικιωμένο με τον οποίο συνομίλησε. Η παράσταση είναι έτσι ένα μωσαϊκό των άγνωστων ιστοριών που έγραψε η ζωή παράλληλα με την επίσημη Ιστορία της χώρας.
Παίζουν: Άννα Ελεφάντη, Αλεξία Μπεζίκη, Κωνσταντίνος Ντέλλας, Γιώργος Παπαπαύλου, Στέφη Πουλοπούλου.

14 - 28 Απριλίου
Sunset Limited του Κόρμακ Μακάρθυ, σε σκηνοθεσία Άσπας Καλλιάνη.
Δυο άντρες σεμια ακραία σύγκρουση. Ένας καθηγητής πανεπιστημίου θέλει να δώσει τέλος στη ζωή του. Ένας αμόρφωτος μετανάστης και πρώην κατάδικος τον τραβάει με το "έτσι θέλω" από τον θάνατο την τελευταία στιγμή. Τώρα, μέσα σ’ ένα σαπισμένο διαμέρισμα στα γκέτο της Νέας Υόρκης ο αμόρφωτος μετανάστης έχει δύο ώρες να πείσει τον μηδενιστή καθηγητή πως η ζωή έχει νόημα. Μπορεί η απλότητα να νικήσει τη σύνθεση; Η καρδιά τον εγκέφαλο; Η αγάπη το τίποτα;
Παίζουν: Γιάννης Βούρος, Αλέκος Συσσοβίτης.

8 - 19 Μαΐου
Mistero Buffo του Ντάριο Φο, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου.
Ο Ντάριο Φο μεταγράφει τις εμβόλιμες κωμικές σκηνές των μεσαιωνικών λειτουργικών δραμάτων στα κείμενα που του χάρισαν το βραβείο Νόμπελ, όπου το θείο και το ανθρώπινο δράμα ξαναδιαβάζονται με τραγικωμικό τρόπο και με έντονο κοινωνικοπολιτικό σχόλιο και καυστική αντιεξουσιαστική σάτιρα. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι το συγκεκριμένο έργο έχει μεταφραστεί σε 30 διαφορετικές γλώσσες και έχει παρουσιαστεί σε όλον τον κόσμο με μεγάλη επιτυχία. Κάθε παράσταση περιλαμβάνει διαφορετικές σκηνές, καθώς ο αριθμός των σκηνών είναι τόσο μεγάλος που δεν μπορούν να παρουσιαστούν σε μία μόνο παράσταση.
Παίζουν: Αννα ΚαλαϊτζΙδου, Αννα Μάσχα, Κώστας Μπερικόπουλος, Αργύρης Ξάφης, Θάνος Τοκάκης, Γιώργος Χρυσοστόμου.

22 Μαΐου - 2 Ιουνίου
Όταν έκλαψε ο Νίτσε του Ίρβιν Γιάλομ, σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζόπουλου, Ακύλα Καραζήση.
Δύο μεγάλες προσωπικότητες του 19ου αιώνα, ο Φρίντριχ Νίτσε και ο Γιόζεφ Μπρόιερ, σε κρίση μέσης ηλικίας. Μια εμπνευσμένη διαδικασία διπλής ψυχοθεραπείας. Επί σκηνής ξετυλίγεται η ανθρώπινη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στον θεραπευτή και στον θεραπευόμενο, δύο ανθρώπους που ο καθένας έχει τις δικές του ανάγκες και αδυναμίες. Ο Νίτσε θα κλάψει, αλλά και ο Μπρόιερ θα λυτρωθεί. Η διαδικασία της κατανόησης της ανθρώπινης ψυχής έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας αστυνομικής ιστορίας: αναζήτηση στοιχείων, απρόβλεπτες εξελίξεις, εμφάνιση σχεδόν ανυπέρβλητων εμποδίων,α κόμα και κίνδυνο θανάτου.
Παίζουν: Ακύλας Καραζήσης, Νίκος Χατζόπουλος, Χάρης Φραγκούλης.

www.avlaiatheatre.gr
Οι Σκηνοβασίες κλείνουν έναν χρόνο και το γιορτάζουν με θεατρικές προσκλήσεις για τους αναγνώστες και τα μέλη.


Μια διπλή πρόσκληση για την παράσταση της ομάδας Ubuntu Η χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ, σε σκηνοθεσία Ελεάνας Τσίχλη, το Σάββατο 26/1 στις 21.00 στο Bios στην Αθήνα, σας περιμένει.


Για συμμετοχή στην κλήρωση γράψτε το όνομα σας, με σχόλιο στην ανάρτηση.

                                                   
Γιατί περνάνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι από την ζωή μας;
Εμείς τους φέρνουμε;
Τι θέλουν ο Γιάννης, ο Σήφης, η Μαρία, ο Μπάμπης, ο Αλέξανδρος, η Τασούλα, ένας πρίγκιπας, μια πριγκίπισσα και ένας star του σινεμά;

Γιατί είμαστε μόνοι;
Γιατί δεν είμαστε μόνοι;
Είμαστε όμορφοι;
Είμαστε άσχημοι;
Γιατί τρέχουμε πίσω από τον έρωτα και την αγάπη;
Μη ρωτήσεις τη μαμά. Αυτή σίγουρα δεν ξέρει.
Κι αν ξέρει;

Ένα αγόρι και ένα κορίτσι διανύουν οκτώ έρωτες από την παιδική τους ηλικία μέχρι την ενηλικίωση.
Η αγάπη μέσα από τις βιωματικές τους ιστορίες μας πάει σε κόσμους παιδικούς. Η ευθύτητα των παιδιών μερικές φορές πονάει. Το χυδαίο γίνεται τρυφερό, το αφελές σοφό. Μια αλήθεια που πότε μας χαρίζει απλόχερα το γέλιο και πότε τη συγκίνηση. Μια ματιά κωμική, σχεδόν σαρκαστική για την αναζήτηση της αγάπης.


Σύλληψη-Σκηνοθεσία: Δημήτρης Σταμούλης*
Παίζουν: Γιώργος Κεμερλής, Αφροδίτη Κλεάνθη
Βοηθός παραγωγής: Σταμάτης Τσιμπίδης


Στον πειραματικό χώρο αν[ά]μεσα (Σερβίων 8, 1ος όροφος, Βοτανικός, Αθήνα, τηλ: 210 5248731)

Από 26 Ιανουαρίου μέχρι 17 Μαρτίου
Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη στις 21:00
Τιμές εισιτηρίων: 10, 8 (φοιτητικό, άνεργοι)
Διάρκεια: 60΄
Κρατήσεις: 210 5248731, 6944109305. 

*Ο Δημήτρης Σταμούλης γεννήθηκε στο Σίδνεϋ Αυστραλίας και μεγάλωσε στην Αμμόχωστο Κύπρου. Σπούδασε γραφικές τέχνες, ζωγραφική και θέατρο. Ως ζωγράφος έχει παρουσιάσει έργα του σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις και ως ηθοποιός έχει παίξει στο θέατρο, στην τηλεόραση και σε κινηματογραφικές ταινίες. Από το 2008 ασχολείται και με τη σκηνοθεσία. Το 2011 κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο «Ποιός είπε ότι η νύχτα είναι μαύρη;», από τις εκδόσεις Ποταμός.
Αυτή την εποχή μικρές ιστορίες και σκίτσα του δημοσιεύονται στη Lifo.
Η φράση "Μαράν Αθά" προέρχεται από την πρώτη επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς Κορινθίους, κεφάλαιο 16, παράγραφος 22: "Όστις δεν αγαπά τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, ας ήναι ανάθεμα. Μαράν αθά". Η φράση είναι Χαλδαϊκής προέλευσης (η Χαλδαϊκή γλώσσα ταυτίζεται με την Αραμαϊκή του Ευαγγελίου και, εκμοντερνισμένη, ομιλείται ακόμα στις μέρες μας σε κάποιες περιοχές της Συρίας). Σημαίνει "Ο Κύριος είναι κοντά".

Μαράν Αθά σημαίνει "Ο Κύριος είναι κοντά" για να τιμωρήσει τα όσα ανόσια και βλάσφημα έπραξες.
Μαράν Αθά είναι η κολασμένη ζωή ενός άντρα που στα νιάτα του έζησε τον έρωτα σαν αμαρτία και τον ιερατικό βίο σαν τιμωρία.
Σε προχωρημένη πια ηλικία, αφήνεται σε μια εκ των υστέρων χειμαρρώδη εξομολόγηση.
Γιατί όσοι πατήσουν το αγκάθι της ζωής ματώνουν εκ των υστέρων.

"Η γραφή γένεται Κόλαση, αφού με βάνει να ξαναζώ εις τον πόνον... Ματώνει η καρδία μου να λέγω όσα έπραξα. Άμα πάλιν δεν ιστορήσω τα όσα της ζωής, ουδέν μένει. Σκύβαλα κι ανεμίδα! Και τίποτις... Ωσάν να μην πέρασα από τον κόσμο τούτο! Ο ύστερος Λόγος είναι οπού πετσώνει τα όσα επράχθησαν. Κι έτσι η γραφή γένεται σωτηρία".


Τώρα στη θεατρική σκηνή
Μαράν Αθά, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Θωμά Ψύρρα, σε διασκευή και σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη.

Ένας 90χρονος μοναχός, ύστερα από 65 χρόνια ηθελημένης σιωπής εξομολογείται, λίγο προτού πεθάνει, τα πεπραγμένα της ζωής του, τη φρικτή τιμωρία και τον ευνουχισμό του από τον προστάτη δεσπότη που τον ανέθρεψε και τον προόριζε για τη διαδοχή του.  Σταλμένος απ’ αυτόν σ’ ένα απόμακρο χωριό της Θεσσαλίας να παρακολουθήσει τις μυστικές τελετουργικές συναντήσεις εννέα γυναικών, των Ταρσών, μυείται άθελά του στην γυναικεία απόκρυφη γνώση και του αποκαλύπτεται ένα άγνωστο γοητευτικό σύμπαν που τον οδηγεί στον αληθινό έρωτα και την αγάπη του για μια Ταρσή.
Η αναγνώριση του εαυτού μας, μέσα από την αναγνώριση του άλλου και τα όρια της προσωπικής μας βούλησης και ευθύνης είναι τα εσώτερα μοτίβα της παράστασης.

Μουσική: Βαγγέλης Γιαννάκης, σκηνικά–κοστούμια: Μαρία Πασσαλή.
Ερμηνεύει η Γιασεμή Κηλαηδόνη.
Παραγωγή: θέατρο Μεταξουργείο.

Στο θέατρο Αυλαία (Τσιμισκή 102, κτίριο Χ.Α.Ν.Θ., Θεσσαλονίκη), από 21 Ιανουαρίου.
Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00.
Το Τρίτο Κύμα ήταν ένα πείραμα πάνω στη φύση του φασισμού και των αιτίων της υποστήριξής του από απλούς ανθρώπους, που έγινε τον Απρίλιο του 1969 σε ένα γυμνάσιο του Πάλο Άλτο της Καλιφόρνια, από τον δάσκαλο Ρον Τζόουνς. Αν και ξεκίνησε σαν απλή άσκηση πειθαρχίας, το πείραμα προς το τέλος του ξέφυγε από τον έλεγχο, και τέλειωσε με πρωτοβουλία του δασκάλου με έναν διδακτικό, όσο και οδυνηρό τρόπο.
Ο Τζόουνς δίδασκε παγκόσμια Ιστορία στις μεσαίες τάξεις του γυμνασίου. Όταν η διδασκαλία έφτασε στην περίοδο της ναζιστικής Γερμανίας, μέσα στη τάξη τέθηκε το ερώτημα: "πως μπορεί ο γερμανικός λαός να ισχυρίζεται ότι είχε άγνοια για την εξόντωση των Εβραίων;".
Ο Τζόουνς ομολογεί ότι δεν ήξερε να απαντήσει στην απορία των μαθητών του. Αποφάσισε όμως να κάνει ένα πείραμα στην τάξη πάνω στο θέμα αυτό. Το πείραμα κράτησε πέντε μέρες.

Ξεκίνησε εισάγοντας τους 30 μαθητές της τάξης του στην έννοια της πειθαρχίας, το κύριο χαρακτηριστικό του ναζισμού. Έτσι ξεκίνησε ή μάλλον διέταξε (όπως λέει ο ίδιος) να υιοθετήσουν οι μαθητές μια «στάση προσοχής», όταν κάθονται στα θρανία (γόνατα σε ορθή γωνία, ίσια ραχοκοκαλιά, κλπ). Οι μαθητές όχι μόνο δέχτηκαν να κάθονται προσοχή, αλλά μετά από μια μικρή εξάσκηση κατόρθωσαν να μπαίνουν από τον διάδρομο στην τάξη και να κάθονται σε στάση προσοχής στα θρανία μέσα σε 5 δευτερόλεπτα. Στη συνέχεια ο Τζόουνς επέβαλε και άλλα στοιχεία πειθαρχίας, πχ απαίτησε οι μαθητές να απαντούν στις ερωτήσεις του με τρεις λέξεις το πολύ! Με έκπληξη ο Τζόουνς διαπίστωσε ότι, παρ’ όλο που η συμπεριφορά του ήταν δικτατορική, οι μαθητές όχι μόνο υπάκουαν αλλά άρχισαν να συμμετέχουν πιο έντονα στο μάθημα απ’ ότι πριν από το πείραμα.

Στη συνέχεια διέταξε τους μαθητές να φωνάζουν το σύνθημα "Δύναμη μέσα από την κοινότητα", πράγμα που οι μαθητές έκαναν με μεγάλο ενθουσιασμό. Στο τέλος του μαθήματος, καθιερώθηκε και ο χαιρετισμός μεταξύ των μελών της κοινότητας αυτής: Το δεξί χέρι υψωμένο στον ώμο, με τα δάχτυλα λυγισμένα σαν κύμα που ετοιμάζεται να σκάσει. Ο Τζόουνς ονόμασε τον χαιρετισμό αυτό "Τρίτο Κύμα", γιατί υποτίθεται ότι το τρίτο κύμα που φθάνει στην ακτή είναι και το δυνατότερο, είναι προφανής όμως η σχέση τόσο με το Τρίτο Ράιχ όσο και με το χαιρετισμό ανάμεσα σε μέλη του Ναζιστικού Κόμματος. Παρ' όλα αυτά, η τάξη υιοθέτησε τον χαιρετισμό αυτό, και σύντομα άλλοι μαθητές, παρατηρώντας τον χαιρετισμό έξω από την τάξη, ρωτούσαν περί τίνος πρόκειται, και αν θα μπορούσαν και αυτοί να γίνουν μέλη στο Τρίτο Κύμα.
Το επόμενο βήμα ήταν να εκδώσει "ταυτότητες μέλους" για όσους μαθητές ήθελαν να συνεχίσουν το πείραμα. Ούτε ένας μαθητής δεν θέλησε να αποχωρήσει από το πείραμα. Όταν μοίραζε τις ταυτότητες ο Τζόουνς σημάδεψε τρεις από αυτές με ένα κόκκινο Χ και είπε στους αντίστοιχους μαθητές που τις πήραν ότι αυτοί οι τρεις έχουν ειδική αποστολή "να αναφέρουν (στον Τζόουνς) τους μαθητές που δεν συμμορφώνονται στις υποδείξεις".
Στο σημείο αυτό ο Τζόουνς άρχισε να ανησυχεί, γιατί ενώ είχε αναθέσει μόνο σε τρεις να κάνουν τον χαφιέ, περίπου 20 μαθητές(!) με δική τους πρωτοβουλία άρχισαν να "καρφώνουν" τους συμμαθητές τους για παράβαση των κανόνων. Ακόμα οι μαθητές έπαιρναν δικές τους πρωτοβουλίες, για να αυξήσουν την ισχύ των κανόνων. Έτσι, ο Ρόμπερτ, ένα από τα πιο μεγαλόσωμα παιδιά μέσα στην τάξη και από τους τελευταίους μαθητές σε απόδοση στα μαθήματα, ζήτησε από τον Τζόουνς να του επιτρέψει να γίνει ο σωματοφύλακας του (!). Όταν ο Τζόουνς τον δέχτηκε ο Ρόμπερτ, που ήταν "αθέατος" ως μαθητής, μέχρι τότε, άρχισε να περπατάει καμαρωτός δίπλα στο δάσκαλο και να χαιρετάει τους πάντες με το χαιρετισμό του "τρίτου κύματος".

Από τους 30 μαθητές στην τάξη μόνο τρία κορίτσια που ήταν και οι καλύτερες μαθήτριες της τάξης, δεν συμμετείχαν ολόψυχα στην "κοινότητα", αλλά έπαιρναν μέρος στις διάφορες δραστηριότητες σχεδόν μηχανικά. Όπως λέει τώρα ο Τζόουνς, οι άριστες αυτές μαθήτριες φαίνονταν "σαν πνευματικά καθυστερημένες" μέσα στην στρατιωτική ατμόσφαιρα της "κοινότητας".

Σύντομα ο Τζόουνς κατάλαβε ότι τα πράγματα είχαν αγριέψει. Όχι μόνο οι μαθητές είχαν γίνει ναζιστόμουτρα, αλλά, όπως ομολογεί, και στον ίδιο είχε αρχίσει να αρέσει ο ρόλος του δικτάτορα!Προσπαθώντας να βρει τρόπο να κλείσει το πείραμα είπε στους μαθητές ότι το πείραμα δεν ήταν πείραμα αλλά πραγματικά είχαν δημιουργηθεί σε όλα τα γυμνάσια της Αμερικής "κοινότητες" σαν τη δική τους, που σκοπός τους ήταν να αλλάξουν το πολιτικό καθεστώς της Αμερικής. Ανακοίνωσε δε, ότι την επόμενη μέρα (την Παρασκευή) θα γινόταν μεγάλη "συγκέντρωση" στο αμφιθέατρο του σχολείου, στην διάρκεια της οποίας κάποιος νέος υποψήφιος πρόεδρος της Αμερικής θα ανακοίνωνε τη δημιουργία του "τρίτου κύματος".

Μάλιστα, για να γίνει πιο πιστευτός, διέταξε να απομακρυνθούν από την τάξη οι τρεις μαθήτριες που αντιδρούσαν στο "τρίτο κύμα" και να κλειστούν στη βιβλιοθήκη του σχολείου υπό φρούρηση. Και ενώ ο Τζόουνς περίμενε ότι κάποιοι μαθητές θα βάζανε τα γέλια, όχι μόνο δεν έγινε κάτι τέτοιο, αλλά οι μαθητές άρχισαν να φωνάζουν ενθουσιασμένοι.

Τέλος ο Τζόουνς ανακοίνωσε ότι στη μεγάλη "συγκέντρωση" θα ήταν μόνο μέλη του "τρίτου κύματος" (που ήδη είχαν γίνει πάνω από 200 με εγγραφές και από άλλες τάξεις) εκτός από τα τρία κορίτσια. Επίσης είπε στους μαθητές να μην πουν σε κανένα για τη μεγάλη "συγκέντρωση".

Την Παρασκευή το αμφιθέατρο γέμισε με τα 200 μέλη και με λάβαρα που είχαν φτιάξει τα ίδια τα μέλη του "τρίτου κύματος". Στη σκηνή της αίθουσας είχε τοποθετηθεί μια τηλεόραση από την οποία υποτίθεται θα μιλούσε ο "αρχηγός".

Αφού χαιρέτισε τη συγκέντρωση ο Τζόουνς και αντιχαιρετήθηκε από περισσότερα από διακόσια μανιασμένα χέρια των μελών, έσβησε τα φώτα και άναψε την τηλεόραση στην οποία φάνηκε μόνο το σήμα του σταθμού. Οι μαθητές μέσα σε νεκρική σιγή περίμεναν να φανεί ο αρχηγός. Όμως στην οθόνη υπήρχε μόνο το σήμα του σταθμού. Αυτό κράτησε δυο ολόκληρα λεπτά. Και τότε κάποιος μαθητής φώναξε: "δεν υπάρχει αρχηγός, έτσι δεν είναι;". Τότε ο Τζόουνς άναψε τα φώτα και, σιγά σιγά, άρχισε να μιλάει στους μαθητές. Αφού τους διαβεβαίωσε ότι δεν υπάρχει αρχηγός ούτε "τρίτο κύμα" είπε: "δεν είσαστε καλύτεροι από τους ναζί που μελετάμε. Νομίζετε ότι είσαστε οι εκλεκτοί… αφήστε με να σας δείξω ποιο θα ήταν το μέλλον σας".

Στη συνέχεια, ο Τζόουνς ξανάσβησε τα φώτα και πρόβαλε ένα ντοκυμανταίρ με τη μεγάλη συγκέντρωση του Χίτλερ στη Νυρεμβέργη, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, κλπ. Αφού τέλειωσε το φιλμ, ανέλυσε το πείραμα το φιλμ και κατέληξε με τα παρακάτω λόγια:
"είδαμε ότι ο φασισμός δεν είναι κάτι που έκαναν αυτοί οι άλλοι άνθρωποι. είναι παρών εδώ. Μέσα σε αυτή την αίθουσα… και εάν η αναπαραγωγή της φασιστικής νοοτροπίας (που κάναμε) είναι πλήρης, τότε ούτε ένας από σας δεν θα παραδεχθεί ποτέ πως ήταν παρών στην τελική αυτή "συγκέντρωση" του "τρίτου κύματος". Όπως και οι Γερμανοί, δε θα μπορέσετε ποτέ να παραδεχθείτε ότι πήγατε τόσο μακριά".
Όπως κι έγινε. Ο Τζόουνς δίδαξε στο γυμνάσιο αυτό της Καλιφόρνιας για τέσσερα χρόνια ακόμη. Μέσα σε αυτά τα χρόνια κανένας μαθητής δεν παραδεχόταν ότι έλαβε μέρος στη μεγάλη συγκέντρωση του τρίτου κύματος.

Ο ίδιος ο Τζόουνς κράτησε το μυστικό του πειράματος για πάνω από δέκα χρόνια. Πρωτοδημοσίευσε όλα αυτά μόλις το 1980. Το 1972 δημοσίευσε ένα διήγημα όπου περιέγραφε ορισμένες λεπτομέρειες, και το 1981 διασκευάστηκε σε ταινία. Ο συγγραφέας Τοντ Στράσσερ, με το ψευδώνυμο Μόρτον Ρου, έγραψε το μυθιστόρημα Το Κύμα, βασισμένο πάνω στην ταινία αλλά και τη διήγηση του Τζόουνς. Το βιβλίο γνώρισε επιτυχία, και στη Γερμανία προτεινόταν σαν ανάγνωσμα στα σχολεία. Διασκευάστηκε σε θεατρικό έργο και μιούζικαλ.

Τώρα στη θεατρική σκηνή
Το κύμα του Ρον Τζόουνς, σε σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα.
Μετάφραση: Ελπίδα Βιάννη, σκηνικά: Κώστας Αρώνης, κοστούμια: Χρήστος Μπρούφας, φωτισμοί: Στέλιος Τζολόπουλος, Κίνηση: Κώστας Γεράρδος, βίντεο: Γιάννης Πειραλής, βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Γρίβα.

Παίζουν: Δημήτρης Σιακάρας, Έκτωρ Καλούδης, Μαρία Καραμήτρη, Πάολα Μυλωνά, Χρύσα Τουμανίδου, Ανδρέας-Άγγελος Καρανικόλας, Χάρης Παπαδόπουλος, Τρυφωνία Αγγελίδου, Λίλα Βλαχοπούλου, Ελένη Κιλινκαρίδου, Γιάννης Σαμψαλάκης, Σταυριάννα Παπαδάκη, Ελένη Μισχοπούλου, Γιάννης Κολόι, Αίγλη Κατσίκη, Θανάσης Ρέστας.

Μια παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.

 Στο Νέο Υπερώο του θεάτρου Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών (Εθνικής Αμύνης 2, Θεσσαλονίκη), από 16 Ιανουαρίου.
Τετάρτη & Κυριακή στις 19:00, Πέμπτη, Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο στις 18:00 & 21:00.




Η πρωτοεμφανιζόμενη ομάδα Ubuntu παρουσιάζει το έργο Η χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ που βασίζεται στο έργο του νομπελίστα γερμανού συγγραφέα Heinrich Böll. Μια παράσταση–αφήγηση της ιστορίας μιας κοπέλας απολύτως καθημερινής, που όμως στην πορεία μετουσιώνεται σε ένα σύμβολο, σε ένα "αρχέτυπο" πίστης και ηθικής.

Η Καταρίνα Μπλουμ , μια νεαρή και ωραία οικιακή βοηθός, γίνεται άθελά της "πρόσωπο της ημέρας": σε ένα αποκριάτικο πάρτι, γνωρίζει και ερωτεύεται τον Λούντβιχ Γκαίττεν που, όπως αποδεικνύεται, καταζητείται από την αστυνομία για διάφορα "εγκλήματα" και "τρομοκρατικές ενέργειες". 

Έτσι η Καταρίνα βρίσκεται άξαφνα στο στόχαστρο του κίτρινου Τύπου -που εκπροσωπείται από την Εφημερίδα "Die Zeitung", και κυρίως στο στόχαστρο του αδίστακτου δημοσιογράφου Ταίτγκες. Η ιδιωτική ζωή της ηρωίδας καταστρέφεται. Ο αδίστακτος δημοσιογράφος δημοσιεύει συνεχώς πράγματα που κηλιδώνουν την υπόληψή της και δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια. Eκθέτει τους φίλους και την οικογένεια της με μια σειρά ψεύτικων και δυσφημιστικών δημοσιευμάτων που κηλιδώνουν την υπόληψή της και δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια. Η Καταρίνα απελπισμένη από το διασυρμό της δολοφονεί τον διεφθαρμένο δημοσιογράφο Ταίτγκες. Η εκδίκηση σε βάρος του έρχεται ως κάθαρση.

Σκηνοθεσία-διασκευή: Ελεάνα Τσίχλη,  βοηθός σκηνοθέτη: Βασιλική Τσιροπούλου,
κίνηση: Δημήτρης Κουτσούμπας.

Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Κατερίνα Λάττα, Κλεοπάτρα Μάρκου, Μαριάνθη Παντελοπούλου, Ελεάνα Στραβοδήμου.

Στο Βios Cinematheque, Πειραιώς 84, Αθήνα. 
Από 19 Ιανουαρίου έως 3 Φεβρουαρίου.
Σάββατο 21:00, Κυριακή 21:30.


Η ομάδα Ubuntu
Μια ιστορία: Κάποτε, ένας ανθρωπολόγος πρότεινε το ακόλουθο παιχνίδι στα παιδιά μιας Αφρικάνικης φυλής: Τοποθέτησε ένα καλάθι γεμάτο ζουμερά φρούτα δίπλα σ’ ένα δέντρο και είπε στα παιδιά ότι όποιο από αυτά φτάσει πρώτο στο καλάθι, θα πάρει όλα τα φρούτα.

Όταν τους έδωσε το σινιάλο για να τρέξουν, πιάστηκαν χέρι χέρι και ξεκίνησαν να τρέχουν όλα μαζί. Ύστερα κάθισαν σ’ έναν κύκλο για να φάνε τα φρούτα. Όταν ρώτησε τα παιδιά γιατί το έκαναν αυτό, αφού κάποιο από αυτά θα μπορούσε να είχε καρπωθεί όλα τα φρούτα, τα παιδιά απάντησαν..."ΟΥΜΠΟΥΝΤΟY (Ubuntu)" που στην γλώσσα τους σημαίνει: "Υπάρχω γιατί υπάρχουμε".

Ζούμε σε μια χώρα και σε μια ιστορική συγκυρία, όπου ο κρατικός μηχανισμός παραλύει και ο κοινωνικός περίγυρος παραληρεί. Η πνευματική οκνηρία θέλει έτοιμη τροφή για να θρέψει τη λαιμαργία της και γίνεται ο πιο πιστός "καταναλωτής" του junk food που προσφέρουν οι φτηνές ειδήσεις, οι εύκολες κατηγορίες και οι αφελείς κατηγοριοποιήσεις. Το σκοτάδι, ο φόβος, η απελπισία, η οργή, αιχμαλωτίζουν την ύπαρξη που γυρεύει να σκοτώσει ή να σκοτωθεί.
Στις Ευτυχισμένες μέρες του Σάμουελ Μπέκετ παρακολουθούμε τον ακατάπαυστο και σπασμωδικό μονόλογο της Γουίνι —μιας γυναίκας μέσης ηλικίας— ο οποίος συμβολίζει την προσπάθεια της ηρωίδας να ζήσει όσο πιο έντονα μπορεί τις μικρές στιγμές της καθημερινότητας, αντιδρώντας έτσι στη σίγουρη πορεία της προς το τέλος. Ο Μπέκετ έγραψε το έργο το 1960-61, περιγράφοντας με σαρκασμό, τρυφερότητα αλλά και χιούμορ το αδήριτο αίσθημα μοναξιάς που αναδύεται από τις κατακερματισμένες ανθρώπινες σχέσεις και το υπαρξιακό αδιέξοδο.

Σε όλο το έργο η Γουίνι βρίσκεται χωμένη σε έναν αμμόλοφο, σε ένα απομεινάρι μιας κατεστραμμένης γης, κρατώντας μια μαύρη τσάντα γεμάτη με καθημερινά μικροαντικείμενα και μια μισοδιαλυμένη ομπρέλα. Κοντά της βρίσκεται ο Γουίλι, ο ακίνητος, σχεδόν άφωνος σύζυγος, που περιορίζει το λεξιλόγιο του σε μερικά μουγκρίσματα ή επιφωνήματα, αποτελώντας τη μοναδική συντροφιά για τη Γουίνι.
Ένα κουδούνι χτυπά και ξυπνά τη Γουίνι. Προσεύχεται και ξεκινά μια "τελετουργική" διαδικασία καθημερινών αναγκών (βούρτσισμα δοντιών κ.τ.λ), χρησιμοποιώντας αντικείμενα που βρίσκονται μέσα στην τσάντα. Θρηνεί για τον δυστυχή Γουίλι λέγοντας πως δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για τη ζωή και παραδέχεται πως ο ακατάπαυστος ύπνος του, είναι ένα δώρο που κι εκείνη θα λαχταρούσε να έχει. 
Η Γουίνι προσπαθεί να διαβάσει κάτι που είναι γραμμένο στη λαβή της οδοντόβουρτσας. Σπρώχνει τον Γουίλι με την ομπρέλα, για να τον ξυπνήσει. Βγάζει ένα περίστροφο από την τσάντα, το φιλά και το βάζει πάλι μέσα. Μετά βγάζει ένα κόκκινο μπουκαλάκι με φάρμακο. Πίνει λίγο και το πετά στον Γουίλι. Το μπουκάλι σπάει. Η Γουίνι διακηρύσσει πως θα είναι "άλλη μια ευτυχισμένη μέρα" και ο Γουίλι διαβάζει εφημερίδα. Διαβάζει τους τίτλους: ένας ιερέας πνίγηκε στην μπανιέρα του και δεκάδες νέες θέσεις εργασίας για τους νέους. Η Γουίνι με έναν μεγεθυντικό φακό κοιτά τις τρίχες της οδοντόβουρτσας. Βλέπει μια κάρτα που κρατά ο Γουίλι και ζητά να τη δει. Συγκλονίζεται από αυτό που βλέπει και του την επιστρέφει...   Η συνέχεια στη θεατρική σκηνή.

Ευτυχισμένες μέρες του Σάμουελ Μπέκετ, σε σκηνοθεσία Δήμητρας Χουμέτη.
Μετάφραση: Διονύσης Καψάλης, σκηνικά-κοστούμια: Μαρία Καβαλιώτη, βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Αναστασίου.
Ερμηνεύει η Ελένη Δημοπούλου.
Συμμετέχουν: Αλέξανδρος Κωχ, Ρίτσαρντ Άντονυ.

Μια παραγωγή της Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης.
Στο θέατρο Άνετον, (Παρασκευοπούλου 42, Θεσσαλονίκη), από 16 έως 27 Ιανουαρίου.
Τετάρτη έως Σάββατο: 21.00, Κυριακή: 19.00.
Η θεατρική ομάδα Σημείο Μηδέν δημιουργήθηκε το 2009 από τον Σάββα Στρούμπο, τον Μιλτιάδη Φιορεντζή, την Ελεάνα Γεωργούλη, τη Μαρία Αθηναίου, τον Θοδωρή Σκυφτούλη, τη Ρόζα Προδρόμου, την Αντιγόνη Ρήγα, τη Δανάη Σπηλιώτη και τον Γιώργο Κολιό.
Πρώτη παράσταση της ομάδας το έργο Στη σωφρονιστική αποικία του Φραντς Κάφκα, που παρουσιάστηκε στον Χώρο Ιστορικής Μνήμης 1941-1944 της οδού Κοραή, σε σκηνοθεσία Σάββα Στρούμπου. Στη Σωφρονιστική Αποικία ένας ερευνητής επισκέπτεται μια αποικία, αποδεχόμενος την πρόσκληση του διοικητή της με σκοπό να παρακολουθήσει μια δημόσια εκτέλεση. Υποψήφιο θύμα ένας στρατιώτης, ο οποίος τιμωρήθηκε για απειθαρχία και ανυπακοή ανωτέρου. Ο στρατιώτης θα υποστεί ένα φριχτό βασανιστήριο. Ένας εγγραφέας θα χαράξει πάνω στο κορμί του το απόσπασμα του νομικού κώδικα που έχει παραβεί. Υπεύθυνος για τη σωστή λειτουργία -του φριχτού στη σύλληψη μέσου βασανισμού και πολύπλοκου στη χρήση- μηχανήματος είναι ένα αξιωματικός ο οποίος γεμάτος περηφάνια εξηγεί στον επισκέπτη πώς το μηχάνημα αυτό με τη βοήθεια ειδικών βελόνων και κατάλληλου προγραμματισμού χαράσσει στο κορμί του τιμωρημένου την εκάστοτε ποινή. Η παράσταση παρουσιάστηκε και στις φυλακές Γεντί Κουλέ στη Θεσσαλονίκη.

Ακολούθησε τον Ιανουάριο του 2010 μια ελεύθερη διασκευή πάνω στο έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ Όπως σας αρέσει, στο Studio Κινητήρας. Ο έρωτας της Ροζαλίντα με τον Ορλάντο, η μεταμόρφωση της πρώτης σε αγόρι για να επιβιώσει μέσα στο δάσος, αλλά και η απομυθοποίηση όλου του φάσματος της ερωτικής επιθυμίας των δύο νέων από τον Φιλοσοφικόλιθο, δημιουργούν ένα πλέγμα έρωτα και τρέλας, όπου τα πάντα μπορεί να συμβούν.
Για το ανέβασμα του έργου του Αλμπέρ Καμύ, Οι δίκαιοι, η ομάδα τιμήθηκε με τον Έπαινο Νέων Δημιουργών από την Ένωση Ελλήνων Θεατρικών Κριτικών. Η παράσταση έγινε με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου και του Μουσείου Πολιτικών Εξορίστων του Αη Στράτη, και παρουσιάστηκε και πάλι στον χώρο Ιστορικής Μνήμης, στα πρώην κρατητήρια της Γκεστάπο.
Το 2012 η ομάδα επιστρέφει στον Κάφκα και ανεβάζει αυτή τη φορά τη Μεταμόρφωση, αρχικά στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης στην Αθήνα και στη συνέχεια στη Λευκάδα, στην Πάτρα, στον Πύργο, στα Χανιά και στη Θεσσαλονίκη. Το έργο γράφτηκε το 1912. Εκατό χρόνια μετά, οι σύγχρονοι πλέον, μηχανισμοί από-ανθρωποποίησης εξακολουθούν να παγιδεύουν τους ανθρώπους στα αναρίθμητα γρανάζια μιας καλοκουρδισμένης μηχανής οδύνης.

simeiomiden.wordpress.com/
Έλση Σακελλαρίδου, Θέατρο, αισθητική, πολιτική, Περι-διαβάζοντας τη σύγχρονη βρετανική σκηνή στο γύρισμα της χιλιετίας, Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2012.

Τα μελετήματα που συνθέτουν τον παρόντα τόμο αποτελούν μια περιδιάβαση της σύγχρονης βρετανικής σκηνής, που φιλοδοξεί να δώσει το χαρακτηριστικό στίγμα και παλμό που διέπουν τη σκέψη, απασχολούν τη γραφή και προβληματίζουν τη σκηνική αναπαράσταση μέσα στο πολυφωνικό πλαίσιο της νέας βρετανικής θεατρικής δημιουργίας στο γύρισμα της χιλιετίας.

Τα μελετήματα αυτά είναι καρπός πρωτογενούς έρευνας αλλά και προσωπικών βιωμάτων της συγγραφέως με τις τρέχουσες εξελίξεις της βρετανικής κουλτούρας, τον ιδεολογικό επαναπροσδιορισμό των εννοιών της "αγγλικότητας" ή "βρετανικότητας" καθώς και τις εντάσεις, αντιστάσεις αλλά και οσμώσεις που δημιουργεί στην τέχνη και στο θέατρο ειδικότερα η παγκοσμιοποίηση της κοινωνίας και της αγοράς στην εντοπιότητα της θεατρικής παραγωγής.

Οι συγγραφείς, τα θεατρικά έργα και οι παραστάσεις πάνω στα οποία εστιάζονται οι μελέτες αυτές απηχούν ακριβώς όλες αυτές τις ιδεολογικές τάσεις και καλλιτεχνικές αντιδράσεις σε μια βίαιη και προκλητική εποχή που έχει ρευστοποιήσει παγιωμένα μυθεύματα και επιτάσσει έναν πλήρη αναστοχασμό της θέσης των ατομικών και συλλογικών υποκειμένων και "δη της καλλιτεχνικής ματιάς απέναντι στα νέα κοινωνικά και γεωπολιτικά μορφώματα του σύγχρονου κόσμου.

Το βρετανικό θέατρο έδειχνε ανέκαθεν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις ευαίσθητες σχέσεις ατόμου και κοινωνίας καθώς και για τους μηχανισμούς ιδεολογικής επιβολής και καταστολής. Ο παρών τόμος ευελπιστεί με την ευρύτητα των προσεγγίσεων του να δώσει όλη την γκάμα των εξελίξεων και προβληματισμών στον τομέα αυτόν, ενώ συγχρόνως παρακολουθεί και τις συγγραφικές και σκηνοθετικές ανησυχίες για μια φόρμα εύκαμπτη και προσαρμοστική στην πλήρη έκφραση της σύγχρονης εμπειρίας.
Με ευχές για μια ευτυχισμένη, δημιουργική και άκρως θεατρική χρονιά επιλέγουμε κάποιες από τις παραστάσεις που κάνουν ποδαρικό στο νέο έτος.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

 Η πρώτη πρεμιέρα της χρονιάς γίνεται στο Υπερώο του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος με το έργο Το κύμα του Ρον Τζόουνς, σε σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα. Πρόκειται για ένα σχόλιο πάνω στον ολοκληρωτισμό. Πώς είναι δυνατόν απλοί άνθρωποι να υποστηρίξουν ένα καθεστώς όπως αυτό του ναζισμού; Προσπαθώντας να απαντήσει σ' αυτήν την ερώτηση ενός μαθητή, ο καθηγητής Ρον Τζόουνς εφάρμοσε ένα πείραμα σε σχολείο της Καλιφόρνιας στα τέλη της δεκαετίας του '60. Οι λεπτομέρειες του "πειράματος" έγιναν γνωστές το 1972 όταν ο Τζόουνς δημοσίευσε ένα διήγημα όπου το περιέγραφε. (από 4/1).
Την ίδια μέρα στον χώρο τέχνης SourliBoom παρουσιάζεται το έργο του Δημήτρη Κυρατσούδη και της Κωνσταντίνας Κομμάτα, Γυμνή συμφωνία. Μια απαγωγή με απρόσμενο τέλος και η κρίση ενός ταλαιπωρημένου μυαλού που έρχεται να λυτρωθεί μέσα από το τελευταίο θύμα του. (από 4/1).
Για δύο παραστάσεις έρχεται στην πόλη η ομάδα Σημείο Μηδέν με το έργο του Φραντς Κάφκα, Μεταμόρφωση, σε σκηνοθεσία Σάββα Στρούμπου. (5 και 6 του μήνα στο θέατρο Άνετον).
Έξι πρόσωπα και μια γαλοπούλα αναζητούν δολοφόνο στη σκηνή του θεάτρου Ταξίδι Ονείρου. Στο έργο του Λεωνίδα Σούλη συμβαίνουν κωμικές καταστάσεις, παρεξηγήσεις και απρόοπτα, σε ένα ξενοδοχείο, με μία ιδιόρρυθμη καμαριέρα. (από 5/1).
Η ομάδα Oberon επιστρέφει με έναν νέο κύκλο παραστάσεων του έργου Und του Χάουαρντ Μπαρκερ. Μια ανατομία του ερωτικού πάθους και των τραγικών εμπειριών του σύγχρονου κόσμου. Ένα κείμενο που βουτάει στη διττή φύση του ανθρώπου. Στην ατέρμονη συνδιαλλαγή της λογικής με το συναίσθημα, ένα υπαρξιακό πρόβλημα που από προσωπικό γίνεται οικουμενικό. (Studio Κοιτώνες, από 11/1).
Η Πειραματική Σκηνή της Τέχνης επιστρέφει στα θεατρικά δρώμενα της πόλης με τις εμβληματικές Ευτυχισμένες μέρες του Μπέκετ. Σκηνοθετεί η Δήμητρα Χουμέτη και ερμηνεύει η Ελένη Δημοπούλου (από 16/1 στο θέατρο Άνετον).

Συνεχίζουν τις παραστάσεις τους
Το μεγάλο μας τσίρκο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, στο Βασιλικό θέατρο.
Η σονάτα των φαντασμάτων του Αυγούστου Στρίντμπεργκ, σε σκηνοθεσία Δαμιανού Κωνσταντινίδη, στο Studio Όρα.
Nordost του Τόρστεν Μπουχστάινερ, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Σιώνα, στο θέατρο Όρα.
Το μαυρό νερό της Ρεζά ντε Βετ, σε σκηνοθεσία Ελεονώρας Αϊβαζίδου, στο Studio Vis Motrix.

ΑΘΗΝΑ
Στη θεατρική σκηνή μεταφέρεται το μυθιστόρημα της Ιωάννας Καρυστιάνη Σουέλ. Η Ελένη Καστάνη υποδύεται την κομμώτρια Λίτσα Τσίχλη που επί 40 χρόνια "διοικούσε" 200 κεφάλια και επί 40 χρόνια ήταν κρυφή αγαπημένη του καπετάνιου Μήτσου Αυγουστή. Σκηνοθετεί ο Χρήστος Παληγιαννόπουλος. (Θέατρο Τέχνης-Φρυνίχου από 8/1).
Ο Κωνσταντίνος Ρήγος διασκευάζει σε μιούζικαλ και σκηνοθετεί τα θρυλικά Κόκκινα φανάρια του Αλέκου Γαλανού, στη σκηνή Κοτοπούλη-Ρεξ του Εθνικού θεάτρου. (17/1)
Μια μέρα μετά κάνει πρεμιέρα ο Καλός άνθρωπος του Σετσουάν του Μπέρτολτ Μπρεχτ. Το τολμηρό, ποιητικό αλλά και επίκαιρο έργο ανεβάζει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών η Κατερίνα Ευαγγελάτου. Οι θεοί εντοπίζουν τον μόνο καλό άνθρωπο επί γης: μια πόρνη στην επαρχία Σετσουάν της Κίνας και την ανταμείβουν με ένα χρηματικό ποσό.
Μια πολύ ενδιαφέρουσα συνάντηση πρόκειται να λάβει χώρα στο Θέατρο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης από 21 Ιανουαρίου. Για πρώτη φορά θα συναντηθούν επί σκηνής η Ξένια Καλογεροπούλου και ο Μηνάς Χατζησάββας ως πρωταγωνιστές της θεατρικής μεταφοράς του διηγήματος του Ιρβιν Γιάλομ, Ο Δήμιος του Έρωτα, σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη.
Ο πυρήνας του μύθου της Μεταμόρφωσης του Κάφκα είναι τόσο απλός όσο και σουρεαλιστικός: ο Γκρέγκορ Σάμσα, ένας πλασιέ, ξυπνάει ένα πρωί μεταμορφωμένος σε έντομο. Με αυτή τη βάση και μέσα από τα μάτια του ήρωα-εντόμου, ο Κάφκα στήνει μια καθαρά ρεαλιστική ιστορία, ένα απολύτως πιστευτά ψυχολογικό πείραμα, που υπογραμμίζεται από πλήθος οδυνηρών και εύστοχων λεπτομερειών στην περιγραφή προσώπων και πραγμάτων. Ο Κάφκα ξετυλίγει με αριστοτεχνικό τρόπο τις αγωνίες, τις ενοχές και την αλλοτρίωση του σύγχρονου ανθρώπου και μετασχηματίζει αυτή την άχαρη και ανούσια ύπαρξη σε ύλη, σε σωματική υπόσταση.
"Τα βιβλία που έχουμε ανάγκη είναι εκείνα που πέφτουν σαν το τσεκούρι στην παγωμένη θάλασσα της ψυχής μας", έγραφε ο Κάφκα στον Όσκαρ Πόλλακ λίγα χρόνια πριν από τη συγγραφή της Μεταμόρφωσης, ενός έργου που ανήκει χωρίς αμφιβολία ακριβώς σε αυτή την κατηγορία βιβλίων.  Γράφτηκε το 1912 και κυκλοφόρησε το 1916 -ένα από τα λίγα έργα του Τσέχου συγγραφέα που εκδόθηκαν όσο εκείνος ζούσε.

Απόσπασμα από το κείμενο
Ξυπνώντας από έναν εφιάλτη, o Γκρέγκορ Σάμσα, συνειδητοποιεί πως έχει μεταμορφωθεί σε τεράστιο έντομο. Ξαπλωμένος ανάσκελα πάνω στη σκληρή πλάτη του που έμοιαζε με πανοπλία, σκύβει λίγο το κεφάλι του για να δει την τουρλωτή καφετιά κοιλιά του που ήταν χωρισμένη σε σκληρά τμήματα. Τα πολυάριθμα πόδια του, που ήταν αξιοθρήνητα λεπτά σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα του, έτρεμαν αδύναμα μπροστά στα μάτια του. 
"Τι μου συνέβη;" σκέφτηκε. Δεν ήταν όνειρο. Το δωμάτιο του, ένα συνηθισμένο δωμάτιο λίγο πιο μικρό από το κανονικό, στεκόταν ήσυχο ανάμεσα στους τέσσερις γνώριμους τοίχους του. Πάνω από το τραπέζι, όπου ήταν σκορπισμένα ανάκατα δείγματα από υφάσματα —ο Σάμσα ήταν περιοδεύων πωλητής—, κρέμονταν μια εικόνα που είχε κόψει πρόσφατα από ένα περιοδικό και που την είχε βάλει σε επίχρυση κορνίζα. Η εικόνα παρίστανε μια γυναίκα με γούνινο καπέλο και γούνινη εσάρπα, που άπλωνε προς το μέρος του θεατή ένα γούνινο μανσόν που μέσα του χανόταν το χέρι της από τον αγκώνα και κάτω. 
Ο Γκρέγκορ στράφηκε προς το παράθυρο. Ο βροχερός καιρός ( οι σταγόνες της βροχής έπεφταν πάνω στο μεταλλικό περβάζι του παραθύρου) τον μελαγχόλησε. "Γιατί να μην κοιμηθώ λιγάκι και να ξεχάσω όλες αυτές τις ανοησίες", σκέφτηκε, όμως αυτό δεν μπορούσε να το κάνει, γιατί είχε συνηθίσει να κοιμάται γυρισμένος προς τα δεξιά και τώρα στην κατάσταση που βρισκόταν ήταν αδύνατο να στρίψει. Το προσπάθησε εκατό φορές με κλειστά τα μάτια για να μην βλέπει τα αδύναμα πόδια του και εγκατέλειψε μόνο όταν ένιωσε έναν ελαφρύ πόνο στο πλευρό του, που μέχρι τότε του ήταν άγνωστος.

Τώρα στη θεατρική σκηνή
Η μεταμόρφωση του Φραντς Κάφκα, σε σκηνοθεσία Σάββα Στρούμπου.
info: Μετάφραση: Δανάη Σπηλιώτη, Σάββας Στρούμπος, σκηνικά: Γιώργος Κολιός,
κοστούμια: Γιώργος Κολιός, Rebekka Gutsfeld, μουσική: Λεωνίδας Μαριδάκης,
φωτισμοί : Κώστας Μπεθάνης.
Παίζουν: Μαρία Αθηναίου, Ελεάνα Γεωργούλη, Θοδωρής Σκυφτούλης, Σάββας Στρούμπος, Μιλτιάδης Φιορέντζης.

Μια παραγωγή της ομάδας θεάτρου Σημείο Μηδέν.
Στο θέατρο Άνετον (Παρασκευοπούλου 42, Θεσσαλονίκη), 5 & 6 Ιανουαρίου στις 21:00.
Στα σκοτεινά νερά του υποσυνείδητου

Το μαύρο νερό (African Gothic), σε σκηνοθεσία Ελεονώρας Αϊβαζίδου, στο Studio Vis Motrix.

Στο έργο της νοτιοαφρικανής Ρεζά ντε Βετ δύο αδέρφια που έχασαν τους γονείς τους με βίαιο τρόπο, προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σε αντίξοες συνθήκες, ανταλλάσσοντας οικογενειακά κειμήλια με τρόφιμα. Ζουν σε μια απομονωμένη αγροικία, αδυνατούν να αποδεχτούν τη ζοφερή πραγματικότητα και κινούνται ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν. Ανακαλούν συχνά στιγμές και περιστατικά του οικογενειακού τους παρελθόντος και τα ζωντανεύουν παίζοντας τους ρόλους των γονιών τους. Τα πρόσωπα του έργου αδυνατούν να προβούν σε επιβεβλημένες αλλαγές και όταν αυτές τους επιβάλλονται υποχρεωτικά, οδηγούνται σε καταστροφικά αποτελέσματα. Αυτή η συνθήκη και η αντιπαραβολή της με τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, κάνουν το έργο εξαιρετικά επίκαιρο.

Στο κείμενο της ντε Βετ υπάρχουν στοιχεία που παραπέμπουν στη σύγχρονη βρετανική γραφή (τα έργα της άλλωστε έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά και έχουν παρουσιαστεί σε αγγλόφωνες χώρες). Η συγγραφέας χρησιμοποιεί ένα συνηθισμένο δραματουργικό μοτίβο αυτής της σχολής, αυτό της εισβολής ενός "ξένου" που έρχεται να διαταράξει τις ισορροπίες και να αναδιαμορφώσει συνήθειες και συμπεριφορές. Χαρακτηριστικό στοιχείο της γραφής του Πίντερ, που συναντούμε και σε έργα του in yer face theatre. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο "ξένος" είναι ένα δικηγόρος που καταφθάνει για να αλλάξει, να αλλοιώσει τον κόσμο που επιμελώς έχουν χτίσει και έχουν αγκιστρωθεί πάνω σε αυτόν, τα δύο αδέλφια.
Το έργο θυμίζει το Penetrator του Άντονι Νίλσον και ακόμη περισσότερο τον Δίκρανο Disney του Φίλιπ Ρίντλεϊ. Οι κοινές αναφορές με το δεύτερο έργο είναι ακόμη περισσότερες αφού και εδώ έχουμε δύο ορφανά παιδιά που αναμοχλεύουν ιστορίες από το παρελθόν και δέχονται την επίσκεψη μιας αλλόκοτης, ξένης φιγούρας. Η κοινοτοπία (και αδυναμία) της δραματουργικής φόρμας και της πλοκής του έργου, φωτίζεται από τον μυστηριακό, γοητευτικό χώρο δράσης στον οποίο τοποθετείται το έργο, την αφρικανική εξοχή με το χώμα και τη σκόνη και από τα στοιχεία του μαγικού ρεαλισμού με τα οποία είναι εμποτισμένο.

Η σκηνοθετική πρόταση της Ελεονώρας Αϊβαζίδου ενισχύει το κείμενο, φωτίζει τα προτερήματα του και κάνει ενδιαφέρουσα τη σκηνική του παρουσίαση. Η σκηνοθεσία αναδεικνύει το παιχνίδι ανάμεσα στο συνειδητό και στο ασυνείδητο που διατρέχει όλο το έργο και ταυτόχρονα το φέρνει σε αντιπαραβολή με τα κωμικά στοιχεία που αφθονούν στο έργο. Το αποτέλεσμα είχε ρυθμό και κατά τη γνώμη μου η σκηνική προσέγγιση του κειμένου ήταν πιο μεστή από το ίδιο το κείμενο.
Το κουαρτέτο των ηθοποιών προσμετράται στα θετικά της παράστασης. Στους ρόλους των δύο παιδιών η Μαρία Χατζηιωαννίδου και ο Γρηγόρης Παπαδόπουλος. Δημιούργησαν ένα δίδυμο αλληλοεξαρτώμενων ανθρώπων, δύο συγκοινωνούντων δοχείων. Δύο σώματα σε διαρκή σκηνική αλληλεπίδραση που κινούνται με ακρίβεια στον χώρο παίζοντας ένα επώδυνο παιχνίδι με διαρκείς στάσεις στο συνειδητό και στο ασυνείδητο. Καλύτερες στιγμές τους αυτές που "φέρνουν" στη σκηνή τις εικόνες από το παρελθόν και υποδύονται τους γονείς τους. Η Μαρία Χατζηιωαννίδου καταθέτει μια πιο ολοκληρωμένη ερμηνεία, αφού καταφέρνει να απεικονίσει σκηνικά τις διαρκείς ψυχικές μεταπτώσεις της ηρωίδας, από το επίπεδο της απάθειας σε αυτό της ακραίας ψυχολογικής φόρτισης, και αντίστροφα, ενώ έχει και σπαρταριστές κωμικές στιγμές όταν υποδύεται την αυστηρή, απόμακρη μητέρα, σαρώνοντας τη σκηνή με το μισοφορεμένο μεγαλίστικο φόρεμα.
Στους υπόλοιπους ρόλους, η Μάρα Τσικάρα ως μυστηριώδης νταντά που υποκαθιστά την μητρική προστατευτική φιγούρα και ο Αλέξανδρος Ζαφειριάδης, ως αμήχανος "εισβολέας" δικηγόρος, που πέφτει θύμα των ίδιων του των προθέσεων.

Κορνήλιος Ρουσάκης
Η δημοφιλέστατη διασκευή της Μήδειας από τον Robinson Jeffers, η οποία παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 1947 στη Νέα Υόρκη και συνέχισε με 214 παραστάσεις επί τρία χρόνια, είναι ένα παράδειγμα που δείχνει ότι ο διεθνής ρόλος της αναβίωσης του αρχαίου ελληνικού δράματος διευρύνεται. Η Μήδεια του Jeffers ήταν η πρώτη θεατρική παραγωγή αρχαίας ελληνικής τραγωδίας που γεννήθηκε στην Αμερική και μεταφέρθηκε στην Ευρώπη, σε μια περιοδεία η οποία έγινε το 1951.

Ο διακεκριμένος ιάπωνας σκηνοθέτης Yukio Ninagawa σκηνοθέτησε τη Μήδεια με τρεις άνδρες ηθοποιούς (στο Τόκιο το 1978) και παρέμεινε σε βαθμό αξιοσημείωτο πιστός στο κείμενο του Ευριπίδη. Η παράσταση του Ninagawa έδειχνε πόσο μπορούσε να διευρύνει τη συγκινησιακή κλίμακα της δράσης ένας χορός ασκημένος σε χορευτικές τεχνικές του θεάτρου Καμπούκι. Η παράσταση ταξίδεψε και μέχρι το Εδιμβούργο, το 1986, σε μια περίοδο που η Μήδεια είχε την τύχη να παιχτεί σε αρκετές νέες φεμινιστικές και αντιρατσιστικές παραστάσεις στο Λονδίνο. 
Μια τριλογία με τη Μήδεια, τις Τρωάδες του Ευριπίδη και την Ηλέκτρα του Σοφοκλή παρουσίασε ο Andrei Serban το 1989, όταν μετά την ανατροπή του καθεστώτος του Ceausescu, κλήθηκε να επιστρέψει στη Ρουμανία και να γίνει διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου. Ο Serban ασχολήθηκε σχεδόν μόνο κατ' επίφαση με τα κείμενα των έργων, καθώς ερμήνευσε στην τριλογία ως μυθολογικό κύκλο με θέμα την οικογένεια των Ceausescu, στο ύφος του Γκροτόφσκι. 
Η διαδρομή που ακολούθησε η Μήδεια με την Diana Rigg σε σκηνοθεσία Jonathan Kent, από το Almeida Theatre του Λονδίνου το 1992, έπειτα στο Wyndham's Tehatre στο West End το 1993 και τέλος στο Broadway το 1994, μαρτυρεί ουσιαστικά ότι οι αρχαίες ελληνικές τραγωδίες βρίσκονται στο επίκεντρο του παραδοσιακού ρεπερτορίου του αγγλόφωνου θεάτρου.

 Fiona Macintosh, "Η τραγωδία επί σκηνής: θεατρικές παραστάσεις τον δέκατο ένατο και τον εικοστό αιώνα", στο: P. E. Easterling (επίμ.), Οδηγός για την αρχαία ελληνική τραγωδία, μετ. Λίνα Ρόζη, Κώστας Βαλάκας, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2010.

Τώρα στη Θεσσαλονίκη
Μήδεια του Ευριπίδη, σε καλλιτεχνική επιμέλεια Απόστολου Αποστολίδη.

Το Θέατρο Έξω από τα Τείχη παρουσιάζει τη Μήδεια του Ευριπίδη, έργο που διδάχτηκε το 431 π.Χ. με την έναρξη του Πελοποννησιακού πολέμου.
Διαχρονικά επίκαιρο και πολύσημο, εκτός των άλλων μελετά τις αντοχές της συνύπαρξης αλλότριων ανθρώπινων χαρακτήρων που τους ένωσε το ερωτικό πάθος, ενοφθαλμίζοντας μια ξένη σε ένα διαφοροποιημένο αξιακά και πολιτισμικά περιβάλλον.
Πάθος πρωτόγονο, ενστικτώδες και απόλυτο, εγκλωβισμένο σε συμβάσεις που ορίζουν ο ορθολογισμός, η χρησιμοθηρία και ο κυνισμός των ατομικών συμφερόντων.
Έτσι ο ποιητής χτίζει την προσωπικότητα της αλλοδαπής Μήδειας και συντάσσει γεωμετρικά μια χορογραφία θανάτου και καταστροφής, την συνέπεια του στενότερου ανθρώπινου δεσμού, και την αγριότερη γυναικεία μορφή του αρχαίου ελληνικού δράματος που έλλογα σπαράσσει και σπαράσσεται, ολοκληρωτικά δοσμένη στην μανία της εκδίκησης που γέννησε η διάψευση της απόλυτης διαθεσιμότητάς της στον έλληνα Ιάσωνα.
info: Μετάφραση: Μίνως Βολανάκης, ήχος: Θοδωρής Μαυροειδής, μουσική επιμέλεια: Μιχάλης Γούτης, επιμέλεια κίνησης: Πέννυ Γραικού, εκτέλεση κοστουμιών: Κική Ιωαννίδου, φωτογραφία: Σοφία Ζωντανού, Σχεδιασμός αφίσας - έντυπου υλικού: Σοφία Ζωντανού.
Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Μακίσογλου Ελένη, Κολότσιος Σάκης, Γραικού Πέννυ, Μωραΐτοπούλου Βάλια, Τσιλινίκος Δημήτρης, Δεληνικόπουλος Χάρης.

Στο θέατρο Έξω από τα Τείχη (Πανεπιστημίου 2, Ευαγγελίστρια), από 21 Δεκεμβρίου.
Παρασκευή-Κυριακή: 21:15.

Η Eunic Greece Thessaloniki (Ένωση Εθνικών Πολιτιστικών Ινστιτούτων της Ε.Ε στη Θεσσαλονίκη) σε συνεργασία με την Αντιδημαρχία Πολιτισμού και Τουρισμού του Δήμου Θεσσαλονίκης διοργανώνει μία σειρά αναγνώσεων γνωστών ευρωπαϊκών παραμυθιών και ιστοριών, προσκαλώντας μικρούς και μεγάλους να πλάσουν με τη φαντασία τους κόσμους μαγικούς.

Γνωστοί ηθοποιοί θα διηγηθούν τις διαχρονικές ιστορίες των αδελφών Γκριμ από τη Γερμανία, του Σαρλ Περώ από την Γαλλία, του Τσάρλς Ντίκενς από τη Βρετανία και παραδοσιακούς θρύλους από την Ισπανία, ενώ μουσικά σύνολα του Δήμου θα ντύσουν με γιορτινές νότες το ξαναζωντάνεμα παραμυθένιων ηρώων της παιδικής ηλικίας.

Από τις 17 έως και τις 27 Δεκεμβρίου, Των Χωρών Τα Παραμύθια και οι εορταστικές μελωδίες που τα συνοδεύουν θα πλημμυρίσουν την αίθουσα πολλαπλών χρήσεων και το φουαγιέ του Δήμου Θεσσαλονίκης, σε πέντε ξεχωριστές εκδηλώσεις με ελεύθερη είσοδο.

Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων αναλυτικά:

Αίθουσα Πολλαπλών Χρήσεων Δημαρχείου Θεσσαλονίκης
17 Δεκεμβρίου 2012
19.30 - Άκης Σακελλαρίου
Ο Κοντορεβιθούλης του Σαρλ Περώ
Ο Ιππότης της Αγάπης, Λαϊκός θρύλος της Γρανάδας
Συνοδεύει το κουαρτέτο σαξοφώνων «Θεόφιλος Σωτηριάδης»
Μουσική Επιμέλεια: Θεόφιλος Σωτηριάδης

18 Δεκεμβρίου 2012
19.30 - Θοδωρής Αθερίδης
Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Τσάρλς Ντίκενς
Η Πεντάμορφη Και Το Τέρας του Σαρλ Περώ
Τα Καλικαντζαράκια των Γιάκομπ και Βίλχελμ Καρλ Γκριμ
Συνοδεύει η Φιλαρμονική Ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης
Διεύθυνση - Μουσική Επιμέλεια: Νίκος Ψαλτόπουλος

Φουαγιέ Δημαρχείου Θεσσαλονίκης
20 Δεκεμβρίου 2012
20.30 - Γιάννης Σαρακατσάνης
Ο Παπουτσωμένος Γάτος του Σαρλ Περώ
Συμμετέχει η χορωδία του Α.Π.Θ "Γιάννης Μάντακας"
Διεύθυνση Χορωδίας: Πέτρος Μπεκιαρίδης
Συνοδεύει η Φιλαρμονική Ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης
Διεύθυνση - Μουσική Επιμέλεια: Νίκος Ψαλτόπουλος
Χριστουγεννιάτικη Συναυλία Φιλαρμονικής Ορχήστρας Δήμου Θεσσαλονίκης
Διεύθυνση: Νίκος Ψαλτόπουλος

21 Δεκεμβρίου 2012
21.00
Ο Πέτρος και ο Λύκος του Σεργκέι Προκόφιεφ
Tuttifäntchen του Πάουλ Χίντεμιτ
Χριστουγεννιάτικα κάλαντα από χώρες της Ευρώπης
Συμμετέχει η Παιδική Χορωδία Ι.Ν. Κυρίλλου και Μεθοδίου
Διεύθυνση χορωδίας: Μαρία Μελιγκοπούλου
Με την Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης
Μουσική Διεύθυνση: Βλαδίμηρος Συμεωνίδης

27 Δεκεμβρίου 2012
21.00 - Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
Ο Ευτυχισμένος Πρίγκηπας του Όσκαρ Ουάιλντ
Τα γοβάκια που είχαν λιώσει απ' τον πολύ χορό των Γιάκομπ και Βίλχελμ Καρλ Γκριμ
Συνοδεύει η Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης
Μουσική Διεύθυνση: Βλαδίμηρος Συμεωνίδης
Κατά το καλοκαίρι του 1907, ενώ ακόμη προετοιμαζόταν, γίνονταν τα πρώτα διαβήματα σχετικά με το  "Θεατράκι μας", ο Στρίντμπεργκ έγραψε στον Άουγκουστ Φαλκ, τον μέλλοντα διευθυντή, τις ιδέες τους και τους στόχους του για το "Οικείο θέατρο" ή —αν προτιμάτε— "θεατράκι μας" καθώς και τον τρόπο της λειτουργίας του.

 Σημείωμα
1. Όχι μπαρ.
2. Όχι απογευματινές την Κυριακή.
3. Παραστάσεις σύντομες: οκτώ με δέκα. Διαλείμματα σύντομα ή καθόλου διαλείμματα.
4. Όχι χειροκροτήματα στη διάρκεια της παράστασης.
5. Όχι υποβολέας. Όχι ορχήστρα, μουσική στη σκηνή μονάχα.
6. Το κείμενο θα πουλιέται στο ταμείο και στο φουαγιέ.
7. Εκατόν εξήντα θέσεις μόνο στην αίθουσα. Όχι κίνδυνος πυρκαγιάς, γιατί θα απαγορεύεται το κάπνισμα. Θα υπάρχει κεντρική θέρμανση και ηλεκτρική θέρμανση στα καμαρίνια.
8. Ο Λούθηρος και Ο δρόμος για τη Δαμασκό παίζονται με ταυτόχρονα σκηνικά ή στην ελισαβετιανή σκηνή στο Μόναχο. Μια αψίδα και αυλαίες.

Αν με ρωτήσουν τώρα τι θέλει το "Θεατράκι Μας", ποιος είναι ο στόχος του, θα απαντήσω: να αναπτύξει μες στο δραματικό έργο ένα θέμα φορτωμένο σημασία αλλά περιορισμένο. Αποφεύγουμε τα επινοήματα της επιτυχίας, τα νούμερα για τις βεντέτες, τα εύκολα εφέ, τα σημεία παλικαριάς. Ο συγγραφέας δεν πρέπει να συνδέεται από πριν με κανέναν κανόνα, γιατί το θέμα είναι που καθοδηγεί στη φόρμα. Συνεπώς, ελευθερία πλήρη για τον τρόπο που θα μεταχειριστεί το θέμα, αρκεί να γίνεται σεβαστή η ενότητα της σύλληψης και του ύφους.

Αναζητήσαμε μια μικρή αίθουσα όπου οι φωνές των ηθοποιών να ακούγονται από παντού χωρίς να χρειαστεί να φωνάζουν. Είναι στα αλήθεια κάτι θέατρα μεγάλα που οι πρωταγωνιστές πρέπει να φορτσάρουν τη φωνή τους, να ουρλιάζουν τις ερωτικές εξομολογήσεις τους, να βροντοφωνάζουν τις εκμυστηρεύσεις τους, να μουρμουρίζουν τα μυστικά τους με φουσκωμένους τους πνεύμονες, οπότε τελικά μοιάζουν όλοι θυμωμένοι ή σαν να βιάζονται να τα πουν και να φύγουν.
Όταν ο Φαλκ έθεσε τέλος στις μεγάλες παραστάσεις που τελείωναν κατά τα μεσάνυχτα, ξέκοβε ταυτόχρονα και με το κλασικό θέατρο-οινοπωλείο. Ήταν τόλμημα, γιατί η πώληση του αλκοόλ πληρώνει τουλάχιστον το μισό νοίκι στα μεγάλα θέατρα. Όμως τούτη η σύζευξη δραματικής τέχνης και σταθμού οινοποσίας απαιτούσε μεγάλα διαλείμματα που τη διάρκειά τους την καθόριζε ο εστιάτορας.
Η δυσμένεια που δημιουργούνταν με τη διακοπή του έργου για ν΄ αφήσουν το κοινό να πάει να πιει δυνατά ποτά είναι φανερή. Χαλούσε την ατμόσφαιρα, η γοητεία κοβόταν και κείνο που θα έπρεπε να παραμείνει υποσυνείδητο γίνεται συνειδητό. Η ψευδαίσθηση, που έδινε το δραματικό έργο, διαλύεται και το μυαλό ξαναγυρίζει στις καθημερινές σκοτούρες του. Ο θεατής στήνεται να διαβάσει τη βραδινή εφημερίδα του ή μιλάει για τούτο και για κείνο με τους φίλους του που βρίσκει στο μπαρ. Το νήμα του έργου έχει κοπεί, η ροή της δράσης έχει ξεχαστεί και το κοινό ξαναγυρίζει στη θέση του στην αίθουσα με διαθέσεις τελείως ξένες προς το έργο. Η κατάχρηση αυτή προχώρησε τόσο που μερικοί πήγαιναν στο μπαρ πριν καν αρχίσει το έργο και τελικά θεωρούσαν το έργο σαν... διάλειμμα. Κι αν κατά τύχη ο καναπές του φουαγιέ ήταν ιδιαίτερα άνετος, έμεναν έξω ενόσω παίζονταν μια ολόκληρη πράξη.
Η οικονομική κατάσταση στο "Θεατράκι μας" δεινοπάθησε με την αλλαγή, αλλά το θέατρο τελικά κέρδισε: η προσοχή της αίθουσας συγκεντρώθηκε στη σκηνή και το κοινό είχε όλο τον καιρό, στο τέλος, να κουβεντιάζει καθώς έπαιρνε τη σούπα του, γύρω από τι είδε και τι άκουσε.

 Άουγκουστ Στρίντμπεργκ, Το παράλογο και το μυστικιστικό θέατρο, μτφ. Ιάνις Λο Σκόκο, εκδόσεις Αναγνωστίδη, Αθήνα χ.χ.
Τώρα στη Θεσσαλονίκη
Η σονάτα των φαντασμάτων του Αύγουστου Στρίντμπεργκ, σε απόδοση στα ελληνικά και σκηνοθεσία Δαμιανού Κωνσταντινίδη.

Σε τρεις διαδοχικές κινήσεις, σαν εκείνες που χαρακτηρίζουν μια μουσική σονάτα, παρουσιάζεται η πορεία του ιδεαλιστή φοιτητή Άρκενχολτζ από τον δρόμο στην καρδιά ενός μεγαλόπρεπου και εκθαμβωτικού σπιτιού που τον γοητεύει και τον έλκει, όπως και οι κάτοικοί του. Είναι στην πραγματικότητα μια πορεία ζωής και μύηση στη ζωή, ένα ταξίδι αυτογνωσίας και συνειδητοποίησης. Καθ’ οδόν, άνθρωποι και πράγματα απεκδύονται την απατηλή όμορφη όψη τους και φανερώνουν την αενάως μεταβαλλόμενη φύση τους.
Ελάχιστα παιγμένη, (λόγω ίσως των σκηνικών δυσκολιών της), ακατάτακτη, αινιγματική και ανοιχτή σε πολλαπλές ερμηνείες, η Σονάτα, γραμμένη το 1907, προαναγγέλλει πολλές μετέπειτα καλλιτεχνικές αναζητήσεις και εξελίξεις (εξπρεσιονισμό, σουρεαλισμό, θέατρο της σκληρότητας, θέατρο του παραλόγου…). Πρόκειται για ένα ονειρόδραμα όπου, σύμφωνα με τον συγγραφέα, "όλα είναι πιθανά, όλα είναι δυνατά" και που "είναι τρομακτικό όπως είναι η ίδια η ζωή όταν πέφτουν τα λέπια που καλύπτουν τα μάτια μας και βλέπουμε τα πράγματα έτσι όπως είναι". Έργο οριακό, αλλά και έργο όπου τα όρια συγχέονται. Το πραγματικό και το μη πραγματικό, οι ζωντανοί και οι νεκροί, η ομορφιά και η ασχήμια, η αθωότητα και η διάβρωση, το τραγικό και το κωμικό, ανταλλάσσουν διαρκώς τις ταυτότητές τους, θολώνοντας το περίγραμμα και την ουσία τους…

Info: Σκηνκά–κοστούμια–φωτισμοί: Απόστολος Αποστολίδης, μουσική: Κωστής Βοζίκης,
μακιγιάζ: Μελίνα Γλαντζή, βοηθός σκηνοθέτη: Αντιγόνη Μπάρμπα, βοηθόςενδυματολόγου: Διδώ Γκόγκου.
Παίζουν: Δέσποινα Κολτσιδοπούλου, Αντιγόνη Μπάρμπα, Αναστασία Μιροσνιτσένκο, Πέτρος Παπαζήσης, Νίκος Πολοζιάνης, Κωστής Ραμπαβίλας, Αναστάσης-Δημήτρης Ροϊλός, Γιώργος Σοφικίτης, Στεργιάνα Τζέγκα.

Μια παραγωγή της ομάδας Angelus Novus.
Στο Studio Όρα (Αντωνίου Καμάρα 3, Θεσσαλονίκη), από 20 Δεκεμβρίου.
Πέμπτη-Σάββατο: 21.15, Κυριακή: 20.00

Γιάννης Τσαρούχης, Ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, πέντε κείμενα, Άγρα, Αθήνα 2006.

Το βιβλίο εκδόθηκε με την ευκαιρία της έκθεσης έργων του Γιάννη Τσαρούχη με τον τίτλο Ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, με επιλογές από τη συλλογή του Ιδρύματος Γ. Τσαρούχη. Η έκθεση πραγματοποιήθηκε στο παλιό εργοστάσιο Φιξ, τον Φεβρουάριο-Απρίλιο 2000, με τη συνεργασία του Υπουργείου Πολιτισμού, της Εταιρείας Αττικό Μετρό Α.Ε. και του Ιδρύματος Γιάννη Τσαρούχη, με επιμέλεια έκθεσης της Άννας Καφέτση. Η επιλογή των πέντε κειμένων έγινε από το Ίδρυμα Γ. Τσαρούχη.
Στα εξομολογητικά αυτά κείμενα ο Γιάννης Τσαρούχης δίνει σαφείς πληροφορίες για την πορεία του στις καλλιτεχνικές του επιλογές, για τους ζωγράφους και τα ρεύματα που τον επηρέασαν ή τον οδήγησαν στο δικό του ξεχωριστό δρόμο ανάμεσα Ανατολή και Δύση.

Τα πέντε κείμενα είναι:
1. Απολογία (α΄ δημοσίευση στο περ. Ζυγός, τ. 4, 1973 και β΄ στον τόμο Αγαθόν το εξομολογείσθαι, εκδ. Καστανιώτης, 1986)
2. Πρόλογος στον κατάλογο της Θεσσαλονίκης (α΄ δημοσίευση στην έκδοση του Μακεδονικού Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης με την ευκαιρία της αναδρομικής του έκθεσης στη Θεσσαλονίκη, 1981 και β΄ στον τόμο Αγαθόν το εξομολογείσθαι, εκδ. Καστανιώτης, 1986)
3. Όσα δεν λέγονται με τα έργα (α δημοσίευση στην έκδοση του καταλόγου του Μακεδονικού Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης με την ευκαιρία της αναδρομικής του έκθεσης στη Θεσσαλονίκη, 1981 και β στον τόμο Αγαθόν το εξομολογείσθαι, εκδ. Καστανιώτης, 1986. Περιλήφθηκε επίσης στον κατάλογο της έκθεσης "Παρθένης, Ν. Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Γ. Τσαρούχης, Γ. Μόραλης" που έγινε στη Λευκωσία (Οκτ.-Νοέμ. 1995) και, στα γαλλικά, στον κατάλογο της έκθεσης "Tsarouchis - Peintures et gouaches, Galerie Claude Bernard", Παρίσι, Μάιος 1997)

4. Η ιστορία μιας κατσαρίδας (α' δημοσίευση στο περ. Λέξη, τ. 51, 1986 και β' στον τόμο Αγαθόν το εξομολογείσθαι, εκδ. Καστανιώτης, 1986)

5. Νυν και αεί ή ποτέ πια (α' δημοσίευση στο περ. Ζυγός, τ. 4, 1973 και β' στον τόμο Αγαθόν το εξομολογείσθαι, εκδ. Καστανιώτης, 1986)


"Είναι ανώτερο το έργο που σχεδιάζεται με τη χρωματική αναζήτηση από το σχέδιο που γίνεται υπομονετικά με τέλεια φωτοσκίαση και αναλογίες, δηλαδή εν μέρει σα φωτογραφία."
"Αργά κατάλαβα ότι είναι δυσκολότατο να συνενώσει κανείς τις δυο τεχνοτροπίες,
τη σχεδιαστική που λαμβάνει υπόψη το κιάρο σκούρο και την, ας πούμε, ανατολίτικη αντίληψη
που περιέχει την ποιότητα των χρωματικών επιπέδων.
[... ] Το να ενώσω τους δύο τρόπους ζωγραφικής ήτανε πάντα η επιθυμία μου.
Δεν ξέρω αν είναι νόμιμο ή απλώς επιθυμητό.
Η ελληνιστική ζωγραφική με τον τρόπο της το κατάφερε αυτό και πέρασε ολίγο
αυτή την αντίληψη στην Αναγέννηση,
η οποία ακολουθεί την ελληνιστική παράδοση λίγο ή πολύ".

Γιάννης Τσαρούχης
Η ομάδα "πανωκατω7" είναι μια νεοσύστατη ομάδα σκηνογράφων, η οποία παρουσιάζει την παράσταση Κάτι λείπει. Μια παράσταση που παρουσιάστηκε ως διπλωματική εργασία των "πανωκατω7", στη σκηνογραφία-ενδυματολογία με επόπτη καθηγητή τον Απόστολο Βέττα, τον Ιούνιο του 2012, στο Τμήμα Θεάτρου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Η παράσταση αποτελεί μια εικαστική απόδοση ετερόκλητων κειμένων με κεντρικό άξονα το κομμάτι που λείπει από τον καθένα μας. Το κοινό περιηγείται στο χώρο, ανακαλύπτοντας τις ημιτελείς ιστορίες 6 χαρακτήρων, έως ότου μια μπάλα μπιλιάρδου προκαλέσει μια τυχαία(;) συνάντηση.

Σκηνοθεσία : η ομάδα
Σκηνικά-Κοστούμια-Βίντεο-Φωτισμοί: πανωκατω7
Παίζουν: Αλίκη Ατσαλάκη, Μαριλού Βόμβολου, Πάνος Δεληνικόπουλος, Πένυ Ελευθεριάδου, Ηλιάνα Καλαδάμη, Παναγιώτης Τόλιας, Άντα Φλώκου, Δημήτρης Χατζημιχαηλίδης, Νατάσα Χίντζογλου
πανωκατω7: Χαρά Αργυρούδη, Μάρθα Γωγάκου, Πετρούλα Λιώρα, Αντρέας Λουκά, Αναστασία Παπαϊωάννου, Όλγα Σφέτσα.  

13/12 στις 23:00
14 & 15/12 στις 22:15 και 23:00

Coo Cafe Bar, Βασιλέως Ηρακλείου 4, Πλατεία Χρηματιστηρίου, Θεσσαλονίκη.
Είσοδος ελεύθερη.
H Ομάδα Θεάτρου "Νοητή Γραμμή" ιδρύθηκε το 1999 από την Όλγα Ποζέλη. Εναρκτήρια παράσταση της ομάδας ήταν η Μεγάλη της Ευκαιρία του Alan Bennett και το Κήρυγμα του David Mamet, στον Τεχνοχώρο Υπό Σκιάν.

Ακολούθησε το Dο You Love Me?, μια παράσταση devised theatre βασισμένη στη ζωή και τα κείμενα του ψυχίατρου R. D. Laing, αρχικά στον Άδειο Χώρο της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου (Ιούνιος 2001) και κατόπιν στο Θέατρο Φούρνος (Οκτώβριος – Δεκέμβριος 2001), στο Δημοτικό Θέατρο Άνετον της Θεσσαλονίκης (Φεβρουάριος 2002) και στο Φεστιβάλ Πειραματικού Θεάτρου της Τρίπολης (Ιούλιος 2002). Το Do You LoveMe? ήταν υποψήφιο για δύο βραβεία του περιοδικού Αθηνόραμα. Για το Do You Love Me? η Όλγα Ποζέλη ήταν υποψήφια για το βραβείο Νέου Δημιουργού της Ένωσης Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών.

Το Μάρτιο του 2003 η ομάδα ανέβασε στο Θέατρο Εμπρός το έργο του Steven Berkoff Κβετς. Ήταν υποψήφιο για έξι βραβεία του περιοδικού Αθηνόραμα, μεταξύ των οποίων και αυτά της καλύτερης παράστασης και σκηνοθεσίας.

Ακολούθησε τον Απρίλιο του 2004, το έργο Το Πουλί της Ηδονής που παρουσιάστηκε στο θέατρο Επί Κολωνώ. Ήταν μια παράσταση devised εμπνευσμένη από το διήγημα του βραβευμένου Αυστραλού συγγραφέα Peter Carey, Exotic Pleasures.

Τον Μάϊο του 2007, η "Νοητή Γραμμή" ανέβασε στο θέατρο Αργώ Studio την παράσταση devised, Όλα όσα έχω ξεχάσει μπορούν να γεμίσουν ένα σπίτι;, εμπνευσμένη από μια εικαστική εγκατάσταση των Peter Fischli & David Weiss και τον Δεκέμβρη του 2008 το, επίσης, devised Ποτέ μην πας απ’ τις σκάλες, με αφορμή διηγήματα του Haruki Murakami.

Στο θέατρο Φούρνος παρουσιάστηκε η παράσταση Μην κρίνεις έναν άνθρωπο από την ουρά του, με αφορμή και έμπνευση μία εικαστική εγκατάσταση του Ilya Kabakov. Η παράσταση ταξίδεψε στην Τεχεράνη όπου έλαβε μέρος στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου Fadjr, ανάμεσα σε μεγάλα ονόματα της παγκόσμιας σκηνής όπως ο Peter Stein και ο Romeo Castellucci.

Η "Νοητή Γραμμή" προσπαθεί να ανακαλύψει καινούργιους κώδικες χρησιμοποιώντας την τεχνική του devised αλλά και θεατρικά κείμενα που εμπνέουν. Προσπαθεί να επικοινωνήσει ιδέες και συναισθήματα με ειλικρίνεια και αμεσότητα. Παίρνει ρίσκα, πειραματίζεται και συνδυάζει τον λόγο, την κίνηση και τη μουσική πιστεύοντας ότι η σύγκλιση των τεχνών είναι ο καινούργιος δρόμος. 
Τις παραστάσεις της "Νοητής Γραμμής" σκηνοθετεί η Όλγα Ποζέλη και σκηνογραφεί ο Κωστής Δάβαρης.
Η Reza de Wet γεννήθηκε στη πόλη Senekal της Νοτίου Αφρικής. Είχε εργαστεί σαν ηθοποιός, ενώ είχε master στην αγγλική λογοτεχνία και δίδαξε στο Rhodes University του Grahamstown.
Παραγωγική συγγραφέας, με 12 έργα σε περίπου 15 χρόνια, έχει κερδίσει περισσότερα βραβεία από οποιονδήποτε άλλο αφρικανό συγγραφέα. Ανάμεσα σε αυτά το βραβείο Hertzog, το πιο διάσημο αφρικανικό λογοτεχνικό βραβείο, το οποίο κέρδισε δύο φορές.
Έγραφε κυρίως στα αφρικανικά, αλλά τα έργα της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά. Τρία από αυτά παρουσιάστηκαν στο Λονδίνο. Στο Miracle που ανέβηκε στο Leicester Square Theatre το 2010, τον πρωταγωνιστικό ρόλο κρατούσε η Susannah York. Τα περισσότερα έργα της έχουν σκοτεινούς, gothic τόνους, με πινελιές μαγικού ρεαλισμού. Κυριαρχεί κάτι παράξενο και απόκοσμο. Αυτή η αναμφισβήτητα σκοτεινή φύση μπορεί να σχετίζεται με την γνωριμία της de Wet με τον, εθισμένο στη μορφίνη, νατουραλιστή ποιητή Eugene Marais, ο οποίος έγραψε τα ποιήματα The Soul of the White Ant και The Soul of the Ape, λίγο πριν αυτοκτονήσει. Είχε μια ιδιαίτερη σχέση με τη μητέρα της και ισχυριζόταν πως επικοινωνούσε μαζί της και με τη γιαγιά της, μετά τον θάνατό τους. Ήταν βαθιά διαισθητική και κάποιες φορές έκανε ακριβείς προβλέψεις.
Ήταν μια πλευρά της που βρήκε έκφραση στο γράψιμο και δεν αντικατόπτριζε την καθημερινή της στάση ζωής. Για εκείνους που την γνώριζαν είχε πάντα ένα λαμπερό χαμόγελο και μια διάθεση να αντιμετωπίζει τα πάντα με χιούμορ. Αντλούσε υλικό από απλά περιστατικά και ιστορίες καθημερινών ανθρώπων.
Όπως και ο αγαπημένος της θεατρικός συγγραφέας, Άντον Τσέχωφ, αισθανόταν μια παρόρμηση να διερευνήσει τις απλές, καθημερινές στιγμές της ζωής και να μελετήσει σχολαστικά τα κρυφά "υπόγεια ρεύματα", τα σημεία που βρίσκεται, συνήθως, η αλήθεια.
Εκτός από θεατρικά έργα, έγραψε και ένα μυθιστόρημα με τίτλο Heathcliff goes home, το οποίο αναφέρεται στη ζωή του ήρωα της Emily Bronte, πριν την άφιξή του στο Wuthering Heights.
Μετά το τελευταίο της έργο, Die See (The Sea) που παρουσιάστηκε στο Klein Karoo National Arts Festival τον Απρίλιο του 2011, ανακοίνωσε την απόφαση της να σταματήσει το γράψιμο, αφού είχε πει όσα ήθελε να πει.
Στα τέλη Οκτωβρίου νόσησε από μια ιδιαίτερα επιθετική μορφή λευχαιμίας. Πέθανε τρεις μήνες αργότερα στις 27 Ιανουαρίου 2012, σε ηλικία 59 ετών.

Τώρα στη Θεσσαλονίκη
Tο μαύρο νερό (African Gothic) της Reza de Wet, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Ελεονώρας Αϊβαζίδου.

Το έργο διαδραματίζεται σε μια απομονωμένη αγροτική φάρμα και ακολουθεί τις ζωές δύο ορφανών αδελφών (ενός αγοριού κι ενός κοριτσιού), που μεγάλωσαν χωρίς γονική επιτήρηση, αρνούμενοι την πραγματικότητα και δημιουργώντας έναν αλλόκοτο κόσμο για να ζήσουν σε αυτόν. Στην απουσία των γονέων, τα παιδιά αναλαμβάνουν συχνά να τους υποδυθούν ή μάλλον να μετενσαρκωθούν σε αυτούς, διαιωνίζοντας έτσι τον κύκλο της Αμαρτίας-Τιμωρίας. Η άφιξη ενός δικηγόρου θα αναστατώσει, θα αμφισβητήσει, θα θελήσει να αλλάξει αυτόν τον κόσμο, "να τα καταστρέψει όλα". Τέταρτο πρόσωπο στο έργο, η νταντά. Ένας άγρυπνος παρατηρητής, μια "σκιά" που διέπει όλο το έργο με ένα μυστήριο και μια σχεδόν ιερή δύναμη. 
Το έργο διαθέτει τόσο στοιχεία δράματος, όσο και αρχετυπικούς συμβολισμούς που παραπέμπουν στις μεγάλες αρχαίες τραγωδίες. Διέπεται από μια αλλόκοτη ατμόσφαιρα μυστηρίου, με έντονες νότες μαγικού ρεαλισμού και μαύρης κωμωδίας.
Παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και είναι μια παραγωγή του Εclipse sgroup theater.
info: Σκηνικό-κοστούμια: Μαρίνα Γκούμλα, μουσική: Μιχάλης Σιώνας, σχεδιασμός φωτισμών: Πολύβιος Σερδάρης, βοηθός σκηνοθέτη: Ματίνα Κουλουριώτη, οργάνωση παραγωγής: Χρήστος Αθηνέλης.
Παίζουν: Μαρία Χατζηϊωαννίδου, Γρηγόρης Παπαδόπουλος, Mάρα Τσικάρα, Αλέξανδρος Ζαφειριάδης.

Στο Studio Vis Motrix (Αγνώστου Στρατιώτη 20, Θεσσαλονίκη), από 15 Δεκεμβρίου.
Πέμπτη-Κυριακή: 21.00