Η θεατρική ομάδα Ρίσκο ιδρύθηκε το Νοέμβριο του 2009 από τους Έφη Δραμαλή, Λίλη Λαμπούδη, Χρήστο Μαυρίδη, Νάντια Ρωμανίδου και Γιώργο Σαββίδη. Είναι μια ανεξάρτητη ομάδα, αυτοχρηματοδοτούμενη, χωρίς μόνιμη έδρα, η οποία εμπνέεται και επιμένει να λειτουργεί σε όλα της τα επίπεδα με το πνεύμα της συλλογικότητας. Η επιθυμία της πρακτικής ενασχόλησης με το θέατρο καθώς και η εμπειρία των μελών της, από διάφορα εργαστήρια και ομάδες της πόλης, οδήγησαν στη δημιουργία αυτής της ομάδας. Εμψυχωτής αυτής της προσπάθειας είναι ο σκηνοθέτης-εμψυχωτής θεάτρου Βαγγέλης Οικονόμου.
Πρώτη παράσταση της ομάδας υπήρξε Η δολοφονία της οδού Αποντάκα, μια δουλειά πάνω στο κείμενο του Χοσέ Τριάνα Η νύχτα των δολοφόνων. Μια παραγωγή που πραγματοποιήθηκε με την εποπτεία–εμψύχωση του σκηνοθέτη της παράστασης Βαγγέλη Οικονόμου και παρουσιάστηκε στο Χώρο Δράσης της Πειραματικής Σκηνής της Μονής Λαζαριστών, το 2010, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων που διοργάνωσε το Κ.Θ.Β.Ε. με τίτλο: To act or not to act?.
Ένας άστεγος θίασος, πέντε νέων ηθοποιών στην προσπάθειά τους να ανεβάσουν το θεατρικό έργο Η νύχτα των δολοφόνων, βρίσκουν έναν υπόγειο "εγκαταλελειμμένο" χώρο και τον χρησιμοποιούν για τις τελευταίες πριν την παράσταση πρόβες τους. Χωρίς δικά τους σκηνικά, κοστούμια και φροντιστήριο, προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν, αυτοσχεδιαστικά, ό,τι βρίσκουν μέσα σε αυτόν τον χώρο. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν ως θίασος, τα διαφορετικά τους κίνητρα, καθώς και το ίδιο το κείμενο έχουν ως αποτέλεσμα να αναπτύσσονται συγκρούσεις μεταξύ τους, οι οποίες θέτουν ανά πάσα στιγμή σε κίνδυνο την ύπαρξη της ίδιας της πρόβας-παράστασης.Η υπόθεση του έργου που ετοιμάζουν, αφορά σε τρία ενήλικα άτομα τα οποία είναι "παγιδευμένα" στο υπόγειο του πατρικού τους σπιτιού. Εκεί, μέσα σε ένα περιβάλλον γεμάτο προσωπικές μνήμες, οδηγούνται σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι, με διάσταση ψυχοδράματος για τους τρεις "χαρακτήρες" του κειμένου, αλλά και για τους ηθοποιούς του θιάσου που τους υπερασπίζονται. Το θέμα του: "Η δολοφονία των γονιών". Η παράσταση επαναλήφθηκε τον Φεβρουάριο του 2011 στο Studio Κοιτώνες του πρώην στρατοπέδου Κόδρα.
Στον ίδιο χώρο παρουσιάστηκε και η επόμενη δουλειά της ομάδας, το έργο Τα εργαζόμενα κορίτσια δε γερνούν ποτέ, που βασιζόταν στο κείμενο του Φρανκ ΜακΓκίνες Factory Girls. Η παράσταση πραγματευόταν τις σχέσεις πέντε εργαζόμενων γυναικών που ζουν το πολιτικοοικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο της Ιρλανδίας των αρχών της δεκαετίας του ‘80. Πέντε εργαζόμενες γυναίκες που ούτε μεγαλώνουν ούτε γερνούν ποτέ αλλά παραμένουν πάντα, σύμφωνα με τον συγγραφέα του έργου, εργαζόμενα… κορίτσια!
Τον προσεχή Νοέμβριο η ομάδα επιστρέφει στον ίδιο χώρο με το έργο του Έντουαρντ Μποντ, Τίποτα δικό μου. Το έργο διαδραματίζεται στο μέλλον, στο έτος 2077, σε μια απροσδιόριστη χώρα του δυτικού κόσμου. Η επιχείρηση "αναμόρφωσης" των προαστίων έχει φέρει τέλος στις εξάρσεις των ανεξέλεγκτων αυτοκτονιών που είχαν παρατηρηθεί. Η τάξη και η πειθαρχία είναι πλέον εξασφαλισμένες μέχρι θανάτου. Η οποιαδήποτε επίδειξη συναισθηματικής αδυναμίας εξαλείφεται στιγμιαία. Σε αυτό το περιβάλλον, που θυμίζει έντονα το 1984 του Τζώρτζ Όργουελ, ένα ζευγάρι συμβιώνει σε ένα άδειο, σαν κελί, δωμάτιο. Δεν έχουν τίποτα δικό τους. Δεν τους ανήκει ούτε η ζωή τους. Στο χώρο αυτό και στη "στείρα" ζωή του ζευγαριού, στερημένη από τα πάντα, ακόμα και τη στοιχειώδη επικοινωνία, εισβάλλει ξαφνικά ένας "άγνωστος". Ο παράξενος αυτός επισκέπτης αποτελεί τεράστιο κίνδυνο ως φορέας αυτού ακριβώς που είναι παράνομο να υφίσταται: της μνήμης του παρελθόντος. Η ωρολογιακή βόμβα που περιέχει τη νοσταλγία, την ανάγκη για επαφή και επικοινωνία, την ανθρώπινη φύση, είναι έτοιμη να εκραγεί ανά πάσα στιγμή…Το Τίποτα δικό μου (Have I none, 2000) αναφέρεται, με πολύ χιούμορ, σε μια εφιαλτική κοινωνία του μέλλοντος που θα μπορούσε να είναι η λογική συνέχεια αυτής που ζούμε σήμερα.
0 comments: