(23-4-2017)Η Κατερίνα Πεσταματζόγλου συνομιλεί με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Θοδωρή Τούμπανο.
—Φέτος σκηνοθετείτε και πρωταγωνιστείτε σε δύο θεατρικές παραστάσεις, τον "Σωτηράκη" και τον "Ερωδιό", αντίστοιχα. Ποιον ρόλο προτιμάτε περισσότερο, του σκηνοθέτη ή του ηθοποιού;
Κοίταξε, εγώ ηθοποιός είμαι. Γενικά ο όρος "σκηνοθέτης" στην Ελλάδα είναι μια περίεργη υπόθεση. Δεν υπάρχει εννοώ, μια σχολή, μια ακαδημία από την οποία βγαίνεις σκηνοθέτης, οπότε γίνεται εμπειρικά. Εγώ ήθελα χρόνια να ασχοληθώ με αυτό και είμαι πολύ χαρούμενος που μου δόθηκε η ευκαιρία μέσω του "Σωτηράκη".
—Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την υποκριτική;
Νομίζω ότι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήθελα να γίνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Πολύ μικρός ήθελα να γίνω μανάβης, κρεοπώλης, δάσκαλος καράτε, ποδοσφαιριστής, ακόμα και παπάς (εντάξει, ήμουν μικρός δεν είχα αρχίσει να βάζω το μυαλό μου να σκέφτεται)! Αργότερα κατάλαβα ότι μπορούσα να είμαι τα πάντα πάνω στη σκηνή του θεάτρου. Δεν ήταν δύσκολη επιλογή για μένα, πάντα αυτό ήθελα.
—Ποιες είναι οι καλλιτεχνικές σας επιρροές; (σκηνοθέτες, ηθοποιοί, ζωγράφοι, φιλόσοφοι κτλ.)
Νομίζω πως δεν σταματάς να επηρεάζεσαι στην τέχνη. Από το οτιδήποτε και καθημερινά. Εκτιμώ πολύ τους μεγάλους Βρετανούς ηθοποιούς (Sir Ian Mackellen, Patrick Stewart, Rowan Atkinson κ.α.), αλλά ως Βαλκάνιος και Μεσόγειος δε μπορώ να μη θαυμάζω τους μεγάλους αριστοφανικούς μας-και όχι μόνο (Θύμιο Καρακατσάνη, Σωτήρη Μουστάκα, Θανάση Βέγγο). Στο χώρο της ζωγραφικής λατρεύω τον Alex Ross και τον Esad Ribik που πραγματικά δημιουργούν αριστουργήματα σε σελίδες κόμικς.
—Θα μας πείτε δυο λόγια για το έργο που σκηνοθετείτε; Ποιος είναι ο περιβόητος Σωτηράκης;
Ο Σωτηράκης μας είναι αυτό που λέμε "κακό σπυρί στον κώλο". Στον κώλο τον δικό μας, του διπλανού μας, της κοινωνίας. Των "πρέπει" και των "έτσι είναι, γιατί έτσι είναι". Δεν είναι ένας άνθρωπος που θέλει να φέρει την αλλαγή, αλλά είναι η ίδια η αλλαγή, έστω και άθελα του. Βέβαια ένας τέτοιος άνθρωπος, ένα τέτοιο ον, το μόνο που θα μπορούσε να κάνει στο δικό μας κόσμο-στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, είναι να ενοχλεί. Η σύγκρουσή του λοιπόν με μορφές του δικού μας "λογικού" κόσμου που όλοι γνωρίζουμε, μόνο το γέλιο μπορεί να αποφέρει!
—Ποιες είναι οι καλλιτεχνικές σας επιρροές; (σκηνοθέτες, ηθοποιοί, ζωγράφοι, φιλόσοφοι κτλ.)
Νομίζω πως δεν σταματάς να επηρεάζεσαι στην τέχνη. Από το οτιδήποτε και καθημερινά. Εκτιμώ πολύ τους μεγάλους Βρετανούς ηθοποιούς (Sir Ian Mackellen, Patrick Stewart, Rowan Atkinson κ.α.), αλλά ως Βαλκάνιος και Μεσόγειος δε μπορώ να μη θαυμάζω τους μεγάλους αριστοφανικούς μας-και όχι μόνο (Θύμιο Καρακατσάνη, Σωτήρη Μουστάκα, Θανάση Βέγγο). Στο χώρο της ζωγραφικής λατρεύω τον Alex Ross και τον Esad Ribik που πραγματικά δημιουργούν αριστουργήματα σε σελίδες κόμικς.
—Θα μας πείτε δυο λόγια για το έργο που σκηνοθετείτε; Ποιος είναι ο περιβόητος Σωτηράκης;
Ο Σωτηράκης μας είναι αυτό που λέμε "κακό σπυρί στον κώλο". Στον κώλο τον δικό μας, του διπλανού μας, της κοινωνίας. Των "πρέπει" και των "έτσι είναι, γιατί έτσι είναι". Δεν είναι ένας άνθρωπος που θέλει να φέρει την αλλαγή, αλλά είναι η ίδια η αλλαγή, έστω και άθελα του. Βέβαια ένας τέτοιος άνθρωπος, ένα τέτοιο ον, το μόνο που θα μπορούσε να κάνει στο δικό μας κόσμο-στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, είναι να ενοχλεί. Η σύγκρουσή του λοιπόν με μορφές του δικού μας "λογικού" κόσμου που όλοι γνωρίζουμε, μόνο το γέλιο μπορεί να αποφέρει!
—Γιατί επιλέξατε αυτό το έργο;
Μου άρεσε ότι δεν ήθελε να μου πει τίποτα και όμως μου είπε τόσα πολλά. Δεν είναι ένα έργο που κουνάει επιδεικτικά το δάκτυλο. Συν ότι λάτρεψα το χιούμορ του.
—Πώς αντιμετωπίζεται ένας "Σωτηράκης" από την κοινωνία μας;
Ως απειλή. Που αν δεν καταφέρει να ενταχθεί στα "αποδεκτά" πλαίσια της "κανονικότητας" θα πρέπει να αποβληθεί.
—Υπάρχει τρόπος να επιβιώσει;
Μένοντας ο ίδιος, όχι. Δυστυχώς, το διαφορετικό θα είναι πάντα στόχος, το μαύρο πρόβατο.
—Το έργο έχει και πολιτικές προεκτάσεις σατιρίζοντας τον κλήρο και την αστυνομία. Το κείμενο ή η σκηνοθεσία κομίζουν κάτι νέο στην παρουσίαση της διεφθαρμένης πλευράς τους; Πιστεύετε πως υπάρχει κίνδυνος ολίσθησης προς μια πολυπαιγμένη και εύπεπτη σάτιρα;
Δεν θεωρώ τόσο ότι σατιρίζει, αλλά ότι σχολιάζει. Και όχι μόνο τον κλήρο και την αστυνομία. Τον στρατό, την ελληνική οικογένεια, την παιδεία, τους ανθρώπους και κυρίως την νοοτροπία τους. Όταν ξεκινάς από εκεί, από το πως έχουμε φτάσει να είμαστε έτσι όπως είμαστε —με τα καλά και τα κακά μας— προσπαθείς να πορευθείς από την αλήθεια και την ειλικρίνεια. Φυσικά και υπάρχει ο κίνδυνος, όπως σε όλα τα θέματα, αν ασχοληθείς επιδερμικά με αυτά.
—Παρά τις οικονομικές δυσκολίες, οι νέοι δημιουργοί δεν παραιτούνται, αναζητώντας την καλλιτεχνική τους ταυτότητα και διεκδικώντας την υπόστασή τους στο χώρο. Συχνά τα καταφέρνουν με πολύ λίγα μέσα, πράγμα που τους κάνει να βρίσκουν λύσεις και να γεννούν ιδέες που δεν θα σκέπτονταν αν είχαν την ευκολία ενός μεγάλου budget. Αντιμετωπίσατε ανάλογους σκοπέλους στη σκηνική απόδοση του έργου και αν ναι, πώς τους χειριστήκατε;
Φυσικά και αντιμετωπίσαμε. Και δεν τελειώνουν με το ανέβασμα του έργου. Εκεί αρχίζουν άλλες. Ο νέος δημιουργός καλείται να αναλάβει πολλούς ρόλους. Γίνεται παραγωγός, κάνει τις δημόσιες σχέσεις, την έρευνα αγοράς και πολλά άλλα. Από τη μία αυτό είναι καλό, επειδή αποκτά μια σφαιρική γνώση που δεν του επιτρέπει να επαναπαυτεί, αλλά από την άλλη, πολλές φορές, του αφαιρούν σημαντικό κομμάτι της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Εμείς όπως και οι περισσότεροι, τις αντιμετωπίσαμε με άγχος, τρέξιμο, αλλά και φαντασία!
—Υπάρχει κάποιο έργο με το οποίο θα θέλατε να ασχοληθείτε στο μέλλον;
—Πώς αντιμετωπίζεται ένας "Σωτηράκης" από την κοινωνία μας;
Ως απειλή. Που αν δεν καταφέρει να ενταχθεί στα "αποδεκτά" πλαίσια της "κανονικότητας" θα πρέπει να αποβληθεί.
—Υπάρχει τρόπος να επιβιώσει;
Μένοντας ο ίδιος, όχι. Δυστυχώς, το διαφορετικό θα είναι πάντα στόχος, το μαύρο πρόβατο.
Δεν θεωρώ τόσο ότι σατιρίζει, αλλά ότι σχολιάζει. Και όχι μόνο τον κλήρο και την αστυνομία. Τον στρατό, την ελληνική οικογένεια, την παιδεία, τους ανθρώπους και κυρίως την νοοτροπία τους. Όταν ξεκινάς από εκεί, από το πως έχουμε φτάσει να είμαστε έτσι όπως είμαστε —με τα καλά και τα κακά μας— προσπαθείς να πορευθείς από την αλήθεια και την ειλικρίνεια. Φυσικά και υπάρχει ο κίνδυνος, όπως σε όλα τα θέματα, αν ασχοληθείς επιδερμικά με αυτά.
Φυσικά και αντιμετωπίσαμε. Και δεν τελειώνουν με το ανέβασμα του έργου. Εκεί αρχίζουν άλλες. Ο νέος δημιουργός καλείται να αναλάβει πολλούς ρόλους. Γίνεται παραγωγός, κάνει τις δημόσιες σχέσεις, την έρευνα αγοράς και πολλά άλλα. Από τη μία αυτό είναι καλό, επειδή αποκτά μια σφαιρική γνώση που δεν του επιτρέπει να επαναπαυτεί, αλλά από την άλλη, πολλές φορές, του αφαιρούν σημαντικό κομμάτι της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Εμείς όπως και οι περισσότεροι, τις αντιμετωπίσαμε με άγχος, τρέξιμο, αλλά και φαντασία!
—Υπάρχει κάποιο έργο με το οποίο θα θέλατε να ασχοληθείτε στο μέλλον;
Θα ήθελα να ασχοληθώ με το νέο ελληνικό έργο. Με έργα που γράφονται σήμερα για το σήμερα.
—Ποια θα είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σας βήματα;
Κανείς δεν ξέρει! Αυτή τη στιγμή απολαμβάνω το ταξίδι του "Σωτηράκη" μας! Το πού θα μας βγάλει ο δρόμος είναι άγνωστο! Τέλος θα ήθελα πολύ να ευχαριστήσω τον Γιώργο Ζαμάνη που μου εμπιστεύτηκε το έργο του, τα παιδιά που χωρίς αυτούς η παράσταση δεν θα υπήρχε -τον Παναγιώτη Δελαβίνια, την Μυριόκαλη Κόγιου, τον Αντώνη Καλομοιράκη, τον Διονύση Λάνη, την Μαρία Φυντριλάκη- την Αθηνά και την Ελισάβετ Μπενίση, τον Δημήτρη Μηλιαράκη και το Νικόλα Μαραγκό. Και φυσικά τον δάσκαλο μου Πολύκαρπο Πολυκάρπου που μας στηρίζει από την πρώτη στιγμή.
—Ποια θα είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σας βήματα;
Κανείς δεν ξέρει! Αυτή τη στιγμή απολαμβάνω το ταξίδι του "Σωτηράκη" μας! Το πού θα μας βγάλει ο δρόμος είναι άγνωστο! Τέλος θα ήθελα πολύ να ευχαριστήσω τον Γιώργο Ζαμάνη που μου εμπιστεύτηκε το έργο του, τα παιδιά που χωρίς αυτούς η παράσταση δεν θα υπήρχε -τον Παναγιώτη Δελαβίνια, την Μυριόκαλη Κόγιου, τον Αντώνη Καλομοιράκη, τον Διονύση Λάνη, την Μαρία Φυντριλάκη- την Αθηνά και την Ελισάβετ Μπενίση, τον Δημήτρη Μηλιαράκη και το Νικόλα Μαραγκό. Και φυσικά τον δάσκαλο μου Πολύκαρπο Πολυκάρπου που μας στηρίζει από την πρώτη στιγμή.
"Ο Σωτηράκης" του Γιώργου Ζαμάνη, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Τούμπανου.
Κοστούμια-εικαστικά: Αθηνά Μπενίση
Μουσική: Νικόλας Μαραγκός
Φωτογραφίες: Μιχαέλα Χρυσοφάκη
Παραγωγή: Θεατρική ομάδα Νοκ-Άουτ
Παίζουν: Παναγιώτης Δελαβίνιας, Αντώνης Καλομοιράκης, Μυριόκαλη Κόγιου, Διονύσης Λάνης, Μαρία Φυντριλάκη.
Τεχνοχώρος Εργοτάξιον (Διογένους 1, Άγιος Δημήτριος, Αθήνα, τηλ. 6986 700020)
Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15
Εισιτήρια: 10€ (κανονικό), 5€ (μειωμένο)
Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά.
0 comments: