Οι Θεατρικές Συναντήσεις του Δήμου Καλαμαριάς που για τέσσερα χρόνια έφεραν στην πόλη αθηναΐκές παραστάσεις που δύσκολα θα επιχειρούσαν μια έξοδο από το κλεινόν άστυ, —και που την περσινή χρονιά δεν πραγματοποιήθηκαν για οικονομικούς λόγους— δίνουν φέτος τη θέση τους στις Θεατρικές Πρεμιέρες.
Ένα νέο (οικονομικότερο) θεατρικό φεστιβάλ που εν πολλοίς μοιάζει με το αντίστοιχο φεστιβάλ που διοργανώνει ο δήμος Θεσσαλονίκης, στο Άνετον. Το Δημοτικό θέατρο Καλαμαριάς, από τις 15 Μαΐου μέχρι τις 2 Ιουνίου, θα υποδεχτεί τρεις "άστεγες" θεατρικές ομάδες της Θεσσαλονίκης που τη φετινή χρονιά παρουσίασαν τις παραγωγές τους στο Studio Κοιτώνες, του στρατοπέδου Κόδρα.
Το πρόγραμμα αναλυτικά:
15, 16, 17, 18, 19 Μαΐου, Ομάδα Ars Moriendi.
Πεθαίνω σαν χώρα του Δημήτρη Δημητριάδη, σε σκηνοθεσία Θάνου Νίκα.
Ποια είναι αυτή; Ποιος είμαι εγώ; Η δική μας γενιά μεγάλωσε κρίνοντας πολύ αυστηρά ό,τι δεν την βόλευε. Ωρίμασε χρησιμοποιώντας εναλλάξ συνθήματα αλληλεγγύης και κυνισμού κατά το δοκούν. Και κάποια στιγμή τρόμαξε κι ο φόβος λειτούργησε αντανακλαστικά βγάζοντας στην επιφάνεια όσα κρύψαμε αλλά ποτέ δεν λύσαμε.
Ένα νέο (οικονομικότερο) θεατρικό φεστιβάλ που εν πολλοίς μοιάζει με το αντίστοιχο φεστιβάλ που διοργανώνει ο δήμος Θεσσαλονίκης, στο Άνετον. Το Δημοτικό θέατρο Καλαμαριάς, από τις 15 Μαΐου μέχρι τις 2 Ιουνίου, θα υποδεχτεί τρεις "άστεγες" θεατρικές ομάδες της Θεσσαλονίκης που τη φετινή χρονιά παρουσίασαν τις παραγωγές τους στο Studio Κοιτώνες, του στρατοπέδου Κόδρα.
Το πρόγραμμα αναλυτικά:
15, 16, 17, 18, 19 Μαΐου, Ομάδα Ars Moriendi.
Πεθαίνω σαν χώρα του Δημήτρη Δημητριάδη, σε σκηνοθεσία Θάνου Νίκα.
Ποια είναι αυτή; Ποιος είμαι εγώ; Η δική μας γενιά μεγάλωσε κρίνοντας πολύ αυστηρά ό,τι δεν την βόλευε. Ωρίμασε χρησιμοποιώντας εναλλάξ συνθήματα αλληλεγγύης και κυνισμού κατά το δοκούν. Και κάποια στιγμή τρόμαξε κι ο φόβος λειτούργησε αντανακλαστικά βγάζοντας στην επιφάνεια όσα κρύψαμε αλλά ποτέ δεν λύσαμε.
Στα μεγάλα κείμενα ο χρόνος με την έννοια που εμείς τον μετράμε δεν υπάρχει. Τελούν εν αχρονία, αφορούν τον άνθρωπο και την κοινωνία κάθε στιγμή. Μόνον που κάποια στιγμή πληγώνουν, δεν κοινωνούν το ακίνητο νόημά τους αλλά εκδικούνται μέσα απ’ αυτό.
Σκηνική εγκατάσταση: Θάνος Νίκας, Πηνελόπη Χατζηδημητρίου
Φωτισμοί: Θάνος Νίκας
Κινησιολογία: Ειρήνη Καλογηρά
Παίζουν: Αννα Γριβάκου, Νίκος Κουνέλης, Θάνος Νίκας, Κατερίνα Συναπίδου, Σπύρος Χατζηαγγελάκης.
22, 23, 24, 25, 26 Μαΐου, Ομάδα Oberon.
Σε τέσσερις τοίχους της Λούλας Αναγνωστάκη, σε σκηνοθεσία Αλέκου Σπυριδάκη.
Πρόκειται για μια παρουσίαση των δύο μονόπρακτων της Αναγνωστάκη, Παρέλαση και Ουρανός κατακόκκινος.
Στην Παρέλαση, δυο αδέρφια, η Ζωή και ο Άρης ζουν απομονωμένα από τον έξω κόσμο, εξόριστοι στην ασφάλεια του δωματίου τους. Η μόνη τους επαφή με την πόλη και τους ανθρώπους είναι ένα "παράθυρο". Η ιδέα της παρέλασης που θα λάβει χώρα κάτω από το σπίτι τους, φαντάζει ως η μοναδική διέξοδος από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Από το παράθυρο θα παρακολουθήσουν την έναρξη, την απρόσμενη εξέλιξη και την αποτρόπαια έκβαση της παρέλασης. Από το παράθυρο θα εισβάλει ο έξω κόσμος, που τόσον καιρό αποφεύγουν, και θα τους συντρίψει.
"Εγώ δεν βολεύομαι. Δεν είμαι μέσος όρος", δηλώνει η Σοφία Αποστόλου, μια γυναίκα που ακούγοντας παλιά γαλλικά τραγούδια και την Τρίτη Διεθνή, ξεκινάει το δικό της ταξίδι προς έναν ανοιχτό ορίζοντα, έναν Ουρανό κατακόκκινο.
Σκηνικά-κοστούμια: Μαριέττα Πανίδου
Μουσική-επιμέλεια ήχων: Κώστας Βόμβολος
Σχεδιασμός φωτισμών: Μαρία Λαζαρίδου
Παίζουν: Αλεξάνδρα Σίμου, Δημήτρης Τσάκας (Παρέλαση)
Ντιάνα Ζαχαροπούλου (Ουρανός κατακόκκινος).
29, 30, 31 Μαΐου & 1, 2 Ιουνίου, Θεατρική ομάδα ριSκο.
Παιχνίδια φόβου των Kado Kostzer-Alfredo Arias, σε διασκευή και σκηνοθεσία Βαγγέλη Οικονόμου.
Τρεις γυναίκες, θελημένα στερημένες, αρνούνται να ζήσουν αληθινά. Ισορροπούν ανάμεσα στη φαντασίωση και την πραγματικότητα. Το παρόν μπλέκεται με το παρελθόν, με ό,τι έχει πραγματικά βιωθεί ή βιώνεται ως φαντασίωση. Ο τρόμος, ο εγκλωβισμός, η κοινωνική απομόνωση και τα αξεδιάλυτα μυστικά, κυριαρχούν. Η μόνη τους αλήθεια, ένα σαδομαζοχιστικό παιχνίδι που φτάνει στα όρια της αλληλοεξόντωσης και του κανιβαλισμού των ανθρώπινων σχέσεων.
Το παιχνίδι έχει ξεκινήσει πριν ανοίξει η αυλαία. Η δικαιολογία είναι προφανής. Χρειάζονται μια ετοιμοθάνατη μητέρα —τη μητέρα τους— ως πρόφαση. Ο κυρίαρχος εξουσιαστής τους έχει βρεθεί. Κι αν δεν υπήρχε θα τον εφηύραν. Επί σκηνής, οι κλασικές οικογενειακές "τελετουργίες" και μαζί με αυτές και το παιχνίδι μυστηρίου. Μέχρι πότε θα έχουν την ανάγκη αυτού του παιχνιδιού; Η σύγκρουση με τον εαυτό τους, τα χαμένα όνειρα, η εξέγερση, δοκιμάζουν τα όρια αυτού του παιχνιδιού.
Μετάφραση: Μαίη Σεβαστοπούλου
Κινησιολογία: Ειρήνη Καλογηρά
Παίζουν: Αννα Γριβάκου, Νίκος Κουνέλης, Θάνος Νίκας, Κατερίνα Συναπίδου, Σπύρος Χατζηαγγελάκης.
22, 23, 24, 25, 26 Μαΐου, Ομάδα Oberon.
Σε τέσσερις τοίχους της Λούλας Αναγνωστάκη, σε σκηνοθεσία Αλέκου Σπυριδάκη.
Πρόκειται για μια παρουσίαση των δύο μονόπρακτων της Αναγνωστάκη, Παρέλαση και Ουρανός κατακόκκινος.
Στην Παρέλαση, δυο αδέρφια, η Ζωή και ο Άρης ζουν απομονωμένα από τον έξω κόσμο, εξόριστοι στην ασφάλεια του δωματίου τους. Η μόνη τους επαφή με την πόλη και τους ανθρώπους είναι ένα "παράθυρο". Η ιδέα της παρέλασης που θα λάβει χώρα κάτω από το σπίτι τους, φαντάζει ως η μοναδική διέξοδος από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Από το παράθυρο θα παρακολουθήσουν την έναρξη, την απρόσμενη εξέλιξη και την αποτρόπαια έκβαση της παρέλασης. Από το παράθυρο θα εισβάλει ο έξω κόσμος, που τόσον καιρό αποφεύγουν, και θα τους συντρίψει.
"Εγώ δεν βολεύομαι. Δεν είμαι μέσος όρος", δηλώνει η Σοφία Αποστόλου, μια γυναίκα που ακούγοντας παλιά γαλλικά τραγούδια και την Τρίτη Διεθνή, ξεκινάει το δικό της ταξίδι προς έναν ανοιχτό ορίζοντα, έναν Ουρανό κατακόκκινο.
Σκηνικά-κοστούμια: Μαριέττα Πανίδου
Μουσική-επιμέλεια ήχων: Κώστας Βόμβολος
Σχεδιασμός φωτισμών: Μαρία Λαζαρίδου
Παίζουν: Αλεξάνδρα Σίμου, Δημήτρης Τσάκας (Παρέλαση)
Ντιάνα Ζαχαροπούλου (Ουρανός κατακόκκινος).
29, 30, 31 Μαΐου & 1, 2 Ιουνίου, Θεατρική ομάδα ριSκο.
Παιχνίδια φόβου των Kado Kostzer-Alfredo Arias, σε διασκευή και σκηνοθεσία Βαγγέλη Οικονόμου.
Τρεις γυναίκες, θελημένα στερημένες, αρνούνται να ζήσουν αληθινά. Ισορροπούν ανάμεσα στη φαντασίωση και την πραγματικότητα. Το παρόν μπλέκεται με το παρελθόν, με ό,τι έχει πραγματικά βιωθεί ή βιώνεται ως φαντασίωση. Ο τρόμος, ο εγκλωβισμός, η κοινωνική απομόνωση και τα αξεδιάλυτα μυστικά, κυριαρχούν. Η μόνη τους αλήθεια, ένα σαδομαζοχιστικό παιχνίδι που φτάνει στα όρια της αλληλοεξόντωσης και του κανιβαλισμού των ανθρώπινων σχέσεων.
Το παιχνίδι έχει ξεκινήσει πριν ανοίξει η αυλαία. Η δικαιολογία είναι προφανής. Χρειάζονται μια ετοιμοθάνατη μητέρα —τη μητέρα τους— ως πρόφαση. Ο κυρίαρχος εξουσιαστής τους έχει βρεθεί. Κι αν δεν υπήρχε θα τον εφηύραν. Επί σκηνής, οι κλασικές οικογενειακές "τελετουργίες" και μαζί με αυτές και το παιχνίδι μυστηρίου. Μέχρι πότε θα έχουν την ανάγκη αυτού του παιχνιδιού; Η σύγκρουση με τον εαυτό τους, τα χαμένα όνειρα, η εξέγερση, δοκιμάζουν τα όρια αυτού του παιχνιδιού.
Μετάφραση: Μαίη Σεβαστοπούλου
Μουσική επιμέλεια: Βαγγέλη Οικονόμου
Σκηνικά-κοστούμια: ΕλληΤελεβάντου
Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης.
Παίζουν: Αγγέλα Μπολέτση, Ελενα Δαμίγου, Λίλη Λαμπούδη.
Δημοτικό θέατρο Καλαμαριάς "Μελίνα Μερκούρη", Μεταμορφώσεως 7-9, Καλαμαριά, τηλ. 2310 458591.
0 comments: