Φτάνοντας στο επιβλητικό αρχοντικό ο θεατής συναντά την επιγραφή «Πωλείται», που στέκει στην είσοδο και αποτελεί μια εισαγωγή στην ατμόσφαιρα του site specific θεάματος που δημιούργησε η «άστεγη», για φέτος, Πειραματική Σκηνή της Τέχνης.
Το έργο παρουσιάζεται σε μια καλοδουλεμένη, διαφορετική σκηνική ανάγνωση που εκτυλίσσεται στο σαλόνι του αρχοντικού της οικογένειας Καπαντζή. Ένας ατμοσφαιρικός χώρος, φυσικό σκηνικό για το έργο. Η πορεία ζωής της εύπορης οικογένειας Καπαντζή που έχασε την περιουσία της στη Θεσσαλονίκη των αρχών του 20ου αιώνα και μετοίκησε στην Κωνσταντινούπολη εμφανίζει ομοιότητες με την οικονομική πτώση της Λιουμπόφ Αντρέγιεβνα και την πώληση του βυσσινόκηπου.
Ο λόγος του Τσέχοφ, στην καίρια μετάφραση της Χρύσας Προκοπάκη, ιδιαίτερα επίκαιρος στις ισχύουσες οικονομικοκοινωνικές συνθήκες γεμίζει τον χώρο. Η Χατζηβασιλείου ανέδειξε τα κωμικά, σχεδόν φαρσικά, στοιχεία που συχνά «αποσιωπούνται» στα τσεχοφικά ανεβάσματα, αλλά δημιούργησε και δυνατές, φορτισμένες, συγκινητικές στιγμές, περιορίζοντας τις παύσεις. Οι σκηνές συνόλου και οι παράλληλες δράσεις στους προθαλάμους και στις σάλες του αρχοντικού, «περικυκλώνουν» τους θεατές και καταφέρνουν να τους κάνουν να νιώσουν πως βρίσκονται στο αρχοντικό, εντός του βυσσινόκηπου.
Το σκηνικό εγχείρημα ευτυχεί και στο επίπεδο των ερμηνειών. Η Έφη Σταμούλη δίνει μια διαφορετική εκδοχή του προσώπου της Αντρέγεβνα. Περνά αστραπιαία από το κλάμα στο γέλιο, πίνει, μεθάει, φλερτάρει, παίρνει χάπια. Είναι μια διαφορετική προσέγγιση του χαρακτήρα, που όμως συμπλέει με την συνολική σκηνοθετική ματιά της παράστασης. Αντίστοιχα, «υπερκινητικοί» και θορυβώδεις —κόντρα στην παρεξηγημένη τσεχοφική νωχελικότητα— είναι και οι υπόλοιποι χαρακτήρες. Με συνέπεια στους ρόλους τους σαρώνουν τον χώρο, ο Στάθης Μαυρόπουλος, ο Κυριάκος Δανιηλίδης, η Σοφία Βούλγαρη, η Άννα Ευθυμίου, ο Μιχάλης Συριόπουλος, ο Ηλίας Παπαδόπουλος, ο Μάριος Μεβουλιώτης, η Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου, ο Γιώργος Δημητριάδης.
Βρήκα επιτυχημένη δραματουργικά και συγκινητική, την διπλή σκηνική υπόσταση του Φιρς (Γιώργος Φράγκογλου) ως υπηρέτη και αφηγητή-Τσέχοφ, και πολύ δυνατή τη στιγμή του φινάλε με τον Φιρς-ασθενή Τσέχοφ να εισέρχεται στο άδειο σαλόνι και να νοσταλγεί τα χαμένα νιάτα, φωτισμένος από το λιγοστό φως που περνά από τη μισάνοιχτη πόρτα.
Κορνήλιος Ρουσάκης
0 comments: