Ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν συναντιούνται σε έναν χώρο οικείο αλλά όχι συγκεκριμένο, κοντά σ’ ένα δέντρο. Συζητώντας ανακαλύπτουν και αποκαλύπτουν ότι βρίσκονται εκεί γιατί περιμένουν απλώς έναν άντρα, τον Γκοντό. Στη διάρκεια της αναμονής τους, έρχεται ο Πότζο, που έχει δεμένο με σκοινί τον Λάκυ, το δούλο του, τον οποίο πηγαίνει να πουλήσει στην αγορά.
Ο Πότζο συζητάει με τον Βλαντιμίρ και τον Εστραγκόν για διάφορα θέματα βάζοντας τον Λάκυ να τους διασκεδάζει, διατάζοντάς τον να χορέψει, να σερβίρει, ακόμα και να... σκεφτεί! Οι δύο τους φεύγουν, αφήνοντας τους άλλους δύο να περιμένουν. Να περιμένουν τον Γκοντό. Ένα νεαρό αγόρι, αναγγέλλει ότι ο Γκοντό δεν θα έρθει, ανανεώνοντας το ραντεβού για την επομένη. Οι δύο άντρες αποφασίζουν να φύγουν. Αλλά όχι. Την επόμενη μέρα, την ίδια ώρα, ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν συναντιούνται στο ίδιο μέρος, κοντά στο ίδιο δέντρο, μόνο που αυτή τη φορά το δέντρο έχει βγάλει τρία φύλλα. Εμφανίζονται και πάλι ο Πότζο και ο Λάκυ, μόνο που αυτή τη φορά ο ένας είναι μουγκός και ο άλλος τυφλός. Περιμένουν και πάλι τον Γκοντό, μόνο που αυτή τη φορά δε διασκεδάζουν. Και, κυρίως, δεν θυμούνται καν την προηγούμενη συνάντηση.
"Περιμένοντας τον Godot" του Σάμουελ Μπέκετ, σε σκηνοθεσία Νατάσας Τριανταφύλλη.
Ως "Lieu Vague" (κενό τόπο) περιγράφει ο Μπέκετ τον τόπο που διαδραματίζονται τα γεγονότα, οι συναντήσεις, που εμπνέονται οι ήρωες τις αναζητήσεις τους και τις σκέψεις τους. Ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν βρίσκονται κάπου, που δεν έχει σχέση με τον κόσμο. Εκεί, που ο κόσμος δεν μπορεί πια να απαιτήσει από αυτούς. Εκεί που εκείνοι δεν μπορούν πια να απαιτήσουν από τον κόσμο. Ένας τόπος άδειος, που δεν καρποφορείται καμία σύγκρουση. Ένας μη-κόσμος, που απομακρύνεται από οτιδήποτε κοσμικό. Ένας τόπος με τη δική του, ξεκάθαρη οντότητα.
Θέτοντας ως στόχο την άφιξη του Γκοντό, η συμβίωση αυτή αυτοτροφοδοτείται από την ελπίδα και την προσμονή που αυτή η προσδοκώμενη άφιξη επιφυλάσσει. Η μη άφιξη, συντηρεί την Πίστη. Η επανάληψη κρατά το χρόνο σε κίνηση. Σε μια κίνηση που αποτελείται άλλοτε από λεπτά αφόρητης πλήξης, άλλοτε από λεπτά παιγνιώδους διασκέδασης, από χρόνους σκέψης και φιλοσοφικών αναζητήσεων, άλλοτε από δευτερόλεπτα απόλυτης παραίτησης. Ο Χρόνος του έργου καταφέρνει να συμπεριλάβει όλα εκείνα τα στάδια από τα οποία περνάει ο άνθρωπος όταν καλείται να συνυπάρξει με τον συνάνθρωπο. Τα πράγματα και οι σκέψεις βρίσκονται μακριά από την απολυτότητα και την μονοσήμαντη τοποθέτηση . Ο Πότζο με τον Λάκυ είναι αυτοί που ταράζουν τους δύο "απο- ηρημένους", αποτραβηγμένους από τον κόσμο άντρες. Είναι αυτοί που είτε τραβώντας είτε σέρνοντας, βρίσκονται σε κίνηση και επανεκκινούν και την πραγματικότητα των δύο αντρών. Μετατρέπουν τη "φωτογραφία" σε "κινηματογραφικό έργο". Σε αυτόν τον παραβολικό μύθο του Μπέκετ, όπου η ζωή φαίνεται να μην κινείται προς τα μπρος, αλλά να συντηρεί όλες εκείνες τις συνήθειες που την τροχοδρομούν σε μια επαναληπτικότητα χωρίς διέξοδο, εμφανίζεται στο τέλος κάθε πράξης αυτό το αγόρι, για να ανακοινώσει εν πλήρη ηρεμία ότι ο Γκοντό δεν θα έρθει. Τουλάχιστον, ως αύριο. Εν αναμονή, λοιπόν".
Μουσική: Μονικα
Σκηνογραφία: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Φωτισμοί: Scott Bolman
Δραματολόγος: Δήμητρα Γκούγκλια
Βοηθός σκηνοθέτη: Βασιλική Σουρή
Βοηθός σκηνογράφου: Φιλάνθη Μπουγάτσου
Οργάνωση παραγωγής: Μανόλης Σάρδης - PRO 4
Παίζουν: Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Δημήτρης Μπίτος, Αντώνης Αντωνόπουλος, Αινείας Τσαμάτης.
"The Boy" voice over: Λένα Παπαληγούρα.
Αίθριο Μουσείου Μπενάκη (Πειραιώς 138 και Ανδρονίκου, Αθήνα, τηλ. 210 3255444)
Τρίτη έως Κυριακή στις 21:30, από 14 έως 31 Ιουλίου 2016
Εισιτήρια: 20, 15 (φοιτητικό, ανέργων, ΑμεΑ, άνω των 65 ετών)
0 comments: