Μια κριτική... αλλιώς
Ο Torquato Tasso έγραψε το έργο Aminta κι ο Μόρμορης ο ιατροφιλόσοφος, σε ελεύθερη απόδοση το βάφτισε… Αμύντα.
Στο Επτανησιακό Θέατρο ειδολογικά ανήκει - από τα Κύθηρα ο συγγραφέας, γεωγραφικά λες, δεν προσήκει.
Την εποχή, φαντάσου την παλιά - κάπου 18ο αιώνα, τον συγγραφέα δεν τον ξέραμε, τον μάθαμε πριν χρόνια.
Ο Σπύρος ο Ευαγγελάτος το σκηνοθέτησε στο Ηρώδειο, κι η γλώσσα η παλιά δε στάθηκε εμπόδιο.
Με ομοιοκαταληξία ήτανε όλοι του οι στίχοι, και στο θέμα του μπλεκόντουσαν έρωτας, πόνος, τύχη.
Σίγουρα η πλοκή δεν ήταν το δυνατό χαρτί του, απλό το θεματάκι του, γνωστή η κατάληξή του.
Ενδιαφέρουσα η γλώσσα του, με χιούμορ οι χαρακτήρες, μα δραματουργικά δε λεν πολλά, κι ανατροπές πολλές δεν είδες.
Παρόλ' αυτά στην παράσταση του Ευαγγελάτου εγώ θα εστιάσω, αυτή πολύ μου άρεσε, πήγα για να γελάσω.
Έτσι κι έγινε λοιπόν, το έργο είχε πλάκα, ο σκηνοθέτης του απογείωσε τα κωμικά, όπως κάνει πάντα.
Μια απλή ποιμενική κωμωδία ήτανε λένε, μα ο σκηνογράφος του επέλεξε κοστούμια με δαντέλε!
Καμιά εικοσαριά κούκλες φορούσαν κρινολίνο, περισκελίδα ευρωπαϊκή, κι ενίοτε καπελίνο.
Σε κάνα δύο κούκλες του 'ρθε βολικό, να βάλει κεφάλι ζώου, και καλά βουκολικό.
Αυτό ήταν το σκηνικό, το λες εκλεπτυσμένο, κι ο φωτιστής το ανεδείκνυε με τρόπο εμπνευσμένο.
Η σκηνοθεσία είχε ρυθμό, νεύρο και μεράκι, κανένας δε βαρέθηκε, άντε, στη μέση λιγάκι…
Γι' αυτό σίγουρα έφταιγε η κακή ακουστική, στους πάνω θεατές έφτανε μια οχλοβοή.
Από τις 2 λέξεις πιάναμε τη 1, μα δε βαριέσαι λες, οι ηθοποιοί κάνανε και παντομίμα.
Το να μην ακούς είναι εκνευριστικό, αλλά κάπως το έσωζε το παίξιμο το εξπρεσιονιστικό.
Ώρες ώρες έτεινε λίγο προς το γκροτέσκο, μα σίγουρα απ' το σύνολο, βγήκε κάτι φρέσκο.
Ο Οδυσσέας ο Παπασπηλιόπουλος έκανε τον Αμύντα, απ' τις καλύτερες ερμηνείες που στην παράσταση αυτή είδα.
Η στάση του σώματός του που ήταν όλο χάρη, καμιά φορά μου θύμιζε έντονα τον Τζιμ Κάρεϊ.
Οι τούμπες, οι θεατρινισμοί και το τρέξιμο εκείνο, παρέπεμπε πολύ συχνά και στο γνωστό Αρλεκίνο.
Μια παρουσία απολαυστική που έδωσε ρεσιτάλ, λυπόσουν που θα 'ρχοτανε κάποτε το φινάλ!
Ο Θανάσης ο Κουρλαμπάς, του Αμύντα τον φίλο, που ήταν ήρωας υποστηρικτικός, τον έπαιξε με ζήλο.
Δυνατός ηθοποιός στο θέατρο και όχι μόνο, έχει αποδείξει πολλές φορές πως το ταλέντο του αντέχει πια στο χρόνο.
Όσο για τις πρωταγωνίστριες Φαίη Ξυλά και Βίκυ Βολιώτη, δύο κοπέλες κάνανε, στην πρώτη τους τη νιότη.
Υποκριτικά ήταν καλές και εμφανισιακά χαριτωμένες, μα οι φωνές τους δε φτάνανε καλά στις πάνω πάνω εξέδρες.
Το ίδιο ισχύει και για τον μπασοβαρύτονο Μάριο Σαραντίδη, που στα τραγούδια του τα όμορφα δεν ακούγονταν οι στίχοι.
Άλλο δε θέλω να κουράσω, μια αποτίμηση θα κάνω, αν και νομίζω καταλάβατε το κλίμα πάνω κάτω.
Παράσταση με μπρίο, έξυπνη και νεανική, παρά την παλαιότητα του κειμένου μένει διαχρονική.
Στην τελευταία τη σκηνή, βγήκανε ροκ ντυμένοι, φόρεσαν μαύρα κολλητά κι ήταν αφηνιασμένοι.
Είπανε λίγο κι από το Grease να κάνουνε μια βόλτα και νόμιζα πως είδα στη σκηνή τον Τζον Τρα… δε θυμάμαι το υπόλοιπο.
Ο Torquato Tasso έγραψε το έργο Aminta κι ο Μόρμορης ο ιατροφιλόσοφος, σε ελεύθερη απόδοση το βάφτισε… Αμύντα.
Στο Επτανησιακό Θέατρο ειδολογικά ανήκει - από τα Κύθηρα ο συγγραφέας, γεωγραφικά λες, δεν προσήκει.
Την εποχή, φαντάσου την παλιά - κάπου 18ο αιώνα, τον συγγραφέα δεν τον ξέραμε, τον μάθαμε πριν χρόνια.
Ο Σπύρος ο Ευαγγελάτος το σκηνοθέτησε στο Ηρώδειο, κι η γλώσσα η παλιά δε στάθηκε εμπόδιο.
Με ομοιοκαταληξία ήτανε όλοι του οι στίχοι, και στο θέμα του μπλεκόντουσαν έρωτας, πόνος, τύχη.
Σίγουρα η πλοκή δεν ήταν το δυνατό χαρτί του, απλό το θεματάκι του, γνωστή η κατάληξή του.
Ενδιαφέρουσα η γλώσσα του, με χιούμορ οι χαρακτήρες, μα δραματουργικά δε λεν πολλά, κι ανατροπές πολλές δεν είδες.
Παρόλ' αυτά στην παράσταση του Ευαγγελάτου εγώ θα εστιάσω, αυτή πολύ μου άρεσε, πήγα για να γελάσω.
Έτσι κι έγινε λοιπόν, το έργο είχε πλάκα, ο σκηνοθέτης του απογείωσε τα κωμικά, όπως κάνει πάντα.
Μια απλή ποιμενική κωμωδία ήτανε λένε, μα ο σκηνογράφος του επέλεξε κοστούμια με δαντέλε!
Καμιά εικοσαριά κούκλες φορούσαν κρινολίνο, περισκελίδα ευρωπαϊκή, κι ενίοτε καπελίνο.
Σε κάνα δύο κούκλες του 'ρθε βολικό, να βάλει κεφάλι ζώου, και καλά βουκολικό.
Αυτό ήταν το σκηνικό, το λες εκλεπτυσμένο, κι ο φωτιστής το ανεδείκνυε με τρόπο εμπνευσμένο.
Η σκηνοθεσία είχε ρυθμό, νεύρο και μεράκι, κανένας δε βαρέθηκε, άντε, στη μέση λιγάκι…
Γι' αυτό σίγουρα έφταιγε η κακή ακουστική, στους πάνω θεατές έφτανε μια οχλοβοή.
Από τις 2 λέξεις πιάναμε τη 1, μα δε βαριέσαι λες, οι ηθοποιοί κάνανε και παντομίμα.
Το να μην ακούς είναι εκνευριστικό, αλλά κάπως το έσωζε το παίξιμο το εξπρεσιονιστικό.
Ώρες ώρες έτεινε λίγο προς το γκροτέσκο, μα σίγουρα απ' το σύνολο, βγήκε κάτι φρέσκο.
Ο Οδυσσέας ο Παπασπηλιόπουλος έκανε τον Αμύντα, απ' τις καλύτερες ερμηνείες που στην παράσταση αυτή είδα.
Η στάση του σώματός του που ήταν όλο χάρη, καμιά φορά μου θύμιζε έντονα τον Τζιμ Κάρεϊ.
Οι τούμπες, οι θεατρινισμοί και το τρέξιμο εκείνο, παρέπεμπε πολύ συχνά και στο γνωστό Αρλεκίνο.
Μια παρουσία απολαυστική που έδωσε ρεσιτάλ, λυπόσουν που θα 'ρχοτανε κάποτε το φινάλ!
Ο Θανάσης ο Κουρλαμπάς, του Αμύντα τον φίλο, που ήταν ήρωας υποστηρικτικός, τον έπαιξε με ζήλο.
Δυνατός ηθοποιός στο θέατρο και όχι μόνο, έχει αποδείξει πολλές φορές πως το ταλέντο του αντέχει πια στο χρόνο.
Όσο για τις πρωταγωνίστριες Φαίη Ξυλά και Βίκυ Βολιώτη, δύο κοπέλες κάνανε, στην πρώτη τους τη νιότη.
Υποκριτικά ήταν καλές και εμφανισιακά χαριτωμένες, μα οι φωνές τους δε φτάνανε καλά στις πάνω πάνω εξέδρες.
Το ίδιο ισχύει και για τον μπασοβαρύτονο Μάριο Σαραντίδη, που στα τραγούδια του τα όμορφα δεν ακούγονταν οι στίχοι.
Άλλο δε θέλω να κουράσω, μια αποτίμηση θα κάνω, αν και νομίζω καταλάβατε το κλίμα πάνω κάτω.
Παράσταση με μπρίο, έξυπνη και νεανική, παρά την παλαιότητα του κειμένου μένει διαχρονική.
Στην τελευταία τη σκηνή, βγήκανε ροκ ντυμένοι, φόρεσαν μαύρα κολλητά κι ήταν αφηνιασμένοι.
Είπανε λίγο κι από το Grease να κάνουνε μια βόλτα και νόμιζα πως είδα στη σκηνή τον Τζον Τρα… δε θυμάμαι το υπόλοιπο.
Τέλειο!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικη κριτική με χιούμορ,αμεση τοποθέτηση και απόλυτα κατατοπιστική...
ΑπάντησηΔιαγραφή