[...]
'Εφτασε στο τέλος της γης
για να μαζέψει κομμάτια του παλιού φεγγαριού
που ένας γίγαντας σπάει κάθε τόσο
μ'ένα τεράστιο σφυρί και γίνονται άστρα.
[...]
(Κυριτσόπουλος Αλέξης, Βεγγαλικά/ ένα παραμύθι εμπνευσμένο από τα ποιήματα του Νίκου Εγγονόπουλου, Ίκαρος, Αθήνα, 2012)
Έφτασε λοιπόν η ώρα που ο γίγαντας θα έσπαγε το παλιό φεγγάρι. Είναι η ώρα που όλοι οι κάτοικοι του παλιού φεγγαριού, οι Φεγγαράνθρωποι, μαζεύονται στο κέντρο της πλατείας- στο κέντρο του πλανήτη τους, όπου τους έχει καλέσει ο γίγαντας με τη βροντερή φωνή του. Μπορείς να φανταστείς αυτόν τον γίγαντα σαν θεό που ισορροπεί στο σύμπαν μετέωρος για αιώνες ολόκληρους, χρόνια ή λεπτά -αλλιώς αντιλαμβάνεται ο καθένας το χρόνο- ακουμπώντας τα τεράστια πόδια του σε έναν άλλο πλανήτη.
Η αρμοδιότητα του γίγαντα λοιπόν είναι να σπάσει το φεγγάρι κάθε φορά που παλιώνει, μ'ένα τεράστιο σφυρί φτιαγμένο από αστερόσκονη που συνέλεγε από την μη-ατμόσφαιρα του σύμπαντος. Η αλήθεια να λέγεται, έχει ευθύνη ο γίγαντας. Είναι αυτός που πρώτος πρέπει να καταλάβει αν θα αρχίσει η σήψη του φεγγαριού και να γλιτώσει μια ώρα αρχύτερα από τα δεινά της τους Φεγγαρανθρώπους.
Οι Φεγγαράνθρωποι ζουν λέει "επί δημοκρατικού πολιτεύματος". Όταν μαζεύονται στο κέντρο της πλατείας, στο κέντρο του πλανήτη τους πρέπει να αποφασίζουν αν συμφωνούν ή όχι με το γίγαντα, να κάνουν δηλαδή σαν να λέμε δημοψήφισμα, τώρα που είναι και στη μόδα. Η πράξη τους για απόφαση, όπως καταλαβαίνετε, είναι γενναία. Μερικοί λένε πως το τέλος ήρθε, θα γίνουν άστρα και κάποια στιγμή αστερόσκονη, χρήσιμα υλικά για το επόμενο σφυρί. Τουλάχιστον.
Άλλοι λένε πιο πικραμένοι για τη μοίρα τους ότι κάθε άνθρωπος έρχεται η στιγμή που φαίνεται πως πρέπει να πει το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ, που είπε και ο ποιητής.
Γι'αυτό αγαπώ τους ποιητές, γιατί ζουν σε όλες τις διαστάσεις του χρόνου ταυτοχρόνως, σε όλους τους τόπους ταυτοχρόνως. Και σκορπίζονται στην έκτασή τους σαν
αστερόσκονη.
Etabel Niopa
0 comments: