Τσέχοφ σε νεοκλασικό αρχοντικό

Ο Άντον Τσέχoφ ξεκίνησε να γράφει τον Βυσσινόκηπο το 1901 και τον ολοκλήρωσε το 1903. Το έργο γράφτηκε κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη νήσο Γιάλτα, σε μια περίοδο που αναγκάστηκε να αποχωριστεί τη σύζυγό του, —ηθοποιό Όλγα Κνίπερ— και τους φίλους του. Η παραμονή του Τσέχoφ στη Γιάλτα ήταν επιβεβλημένη από τους γιατρούς του (καθώς έπασχε από φυματίωση), προκειμένου να ευεργετηθούν οι πνεύμονες του από το ήπιο μεσογειακό κλίμα.

Το έργο αυτό του Τσέχoφ —όπως και το σύνολο της εργογραφίας του— έχει σταθεί αφορμή για αναρίθμητες λογοτεχνικές μελέτες που προσπαθούν να αποκρυπτογραφήσουν τις λογοτεχνικές και φιλοσοφικές επιρροές του συγγραφέα και να εντοπίσουν το πώς αποτυπώνονται αυτές οι επιρροές στο κείμενό του. Υπάρχουν αναφορές στις φυσικές επιστήμες όπως για παράδειγμα στην Καταγωγή των ειδών του Δαρβίνου (που είχε δημοσιευτεί για πρώτη φορά, μόλις σαράντα χρόνια νωρίτερα), αλλά και στην μαρξιστική και σοσιαλιστική φιλοσοφία (αν και ο ίδιος ο Τσέχoφ δεν άνηκε σε κανένα κίνημα). Πολλά είναι και τα αυτοβιογραφικά στοιχεία που υπάρχουν στο έργο, όπως είναι για παράδειγμα ο κήπος με τις βυσσινιές. Το 1892, ο Τσέχoφ φύτεψε βυσσινιές στο κτήμα του στο Melikhovo. Όταν έχασε την περιουσία του, ο νέος ιδιοκτήτης του κτήματος ξερίζωσε αυτές τις βυσσινιές. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στην οικογένεια της Λιούμποβα Αντρέγιεβνα στο έργο.
Εξάλλου, ο Τσέχoφ γνώρισε τις βυσσινιές από την παιδική του ηλικία στο Ταγκαρόγκ. Η μάχη ενάντια στη λήθη και η εμμονή στην παιδικότητα είναι βασικά θεματικά μοτίβα του έργου.

Γράφοντας τον Βυσσινόκηπο ο Τσέχoφ, ήθελε να γράψει μια κωμωδία, ένα βωντβίλ. Για αυτό άλλωστε έδωσε και τον υπότιτλο: «μια κωμωδία σε τέσσερις πράξεις». Δυστυχώς για τον ίδιο, η πιο συχνή αντίδραση των θεατών —και της συζύγου του συμπεριλαμβανομένης— ήταν να ξεσπούν σε λυγμούς, ειδικότερα στην τέταρτη πράξη. Ο Στανισλάβσκι που σκηνοθέτησε το έργο στην πρώτη του παρουσίαση, αποφάσισε να το αντιμετωπίσει ως ένα δράμα. Ήταν μια απόφαση που δυσαρέστησε τον Τσέχoφ. Η συζήτηση για το αν το έργο είναι δράμα ή κωμωδία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.

Τώρα στη θεατρική σκηνή

Βυσσινόκηπος του Άντον Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Χριστίνας Χατζηβασιλείου.

Ένα νεοκλασικό αρχοντικό της Θεσσαλονίκης, από τα ελάχιστα σωζόμενα του τέλους του 19ου αιώνα στην πόλη, η Βίλα Καπαντζή στην Ανάληψη, όπου στεγαζόταν άλλοτε το ιστορικό Ε΄ Γυμνάσιο Αρρένων και σήμερα το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ), είναι ο επόμενος σταθμός της άστεγης και νομαδικής από φέτος Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης».
Η παράσταση δεν φιλοξενείται απλώς στη Βίλα Καπαντζή. Σχεδιάστηκε από την αρχή για να παιχτεί μέσα σ’ αυτό το παλιό αρχοντικό, συνομήλικο του έργου. Δηλαδή, ο χώρος της πραγματικότητας γίνεται το σκηνικό της μυθοπλασίας. Συνεχίζεται έτσι η πρόσφατη αναζήτηση της Πειραματικής Σκηνής για παραστάσεις σε μη θεατρικούς χώρους ιδιαίτερου χαρακτήρα, που ξεκίνησε το φθινόπωρο με τις παραστάσεις της Χρυσής Πόλης στην αποβάθρα του παλιού σιδηροδρομικού σταθμού.

info: Μετάφραση Χρύσα Προκοπάκη, διαμόρφωση χώρου και κοστούμια: Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα, Ράνια Υφαντίδου, βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Λαζαρίδου. 

Παίζουν:  Έφη Σταμούλη (Λιουμπόφ), Στάθης Μαυρόπουλος (Γκάγεφ), Σοφία Βούλγαρη (Βάρια), Κυριάκος Δανιηλίδης (Τροφίμοφ), Γιώργος Δημητριάδης (Επιχόντοφ), Άννα Ευθυμίου (Άνια), Μάριος Μεβουλιώτης (Πιστσίκ), Ηλίας Παπαδόπουλος (Γιάσα), Μιχάλης Συριόπουλος (Λοπάχιν), Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου (Ντουνιάσα) και Γιώργος Φράγκογλου (Φιρς).

Στη Βίλα Καπαντζή, (Βασ. Όλγας 108, Θεσσαλονίκη), από 8 Φεβρουαρίου.

Πέμπτη-Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 19:00.

Related Items ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ 2012-2013 ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΠΡΙΣΜΑ