Τα επόμενα σχέδια της Πειραματικής Σκηνής της "Τέχνης"

Συνεχίζουμε…

Έπειτα από είκοσι πέντε χρόνια αδιάλειπτης λειτουργίας στην ίδια στέγη, η Πειραματική Σκηνή της "Τέχνης" είναι αναγκασμένη, για ευνόητους οικονομικούς λόγους, να εγκαταλείψει το θέατρο "Αμαλία". Έναν χώρο από τον οποίο "πέρασαν" πάνω από εξήντα ηθοποιοί, πολλοί στην πρώτη τους επαγγελματική εμφάνιση, μια σκηνή όπου ανεβάστηκαν ενενήντα έργα, μια αίθουσα που δέχτηκε χιλιάδες θεατές κάθε ηλικίας.
Ωστόσο, ο θίασος, παρά τις αντίξοες συνθήκες, δεν θα πάψει να συμμετέχει στη θεατρική ζωή της πόλης. Γιατί όταν πριν από ένα χρόνο ανακοινώσαμε ότι, πνιγμένοι από τα χρέη, θα σταματήσουμε τη δράση μας, ο Δήμος Θεσσαλονίκης με ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου αποφάσισε, παρά τη δύσκολη οικονομική συγκυρία, να μας στηρίξει με μια έκτακτη εφάπαξ ενίσχυση. Τα οικονομικά μας προβλήματα δεν λύθηκαν, ούτε ήταν δυνατόν, αισθανθήκαμε ωστόσο την υποχρέωση να ανταποκριθούμε σ’ αυτή την εκδήλωση θεσμικής αναγνώρισης και εμπιστοσύνης, που ήρθε να προστεθεί σε αμέτρητες χειρονομίες αλληλεγγύης, γραπτές και προφορικές, δημόσιες και ιδιωτικές, από θεατές, φίλους, συναδέλφους, πολιτιστικούς φορείς, δημοσιογράφους. Έτσι, καταλήξαμε στην απόφαση να συνεχίσουμε και φέτος, έστω ανέστιοι, να παραμείνουμε παρόντες έστω με σποραδικές εμφανίσεις, με τη σκέψη ότι ακριβώς την εποχή της κρίσης και της γενικής αποκαρδίωσης η παραίτηση είναι η χειρότερη λύση.

Παρουσιάζουμε σήμερα το πρόγραμμα των (νομαδικών και αναγκαστικά σποραδικών) εμφανίσεών μας κατά τη χειμερινή θεατρική περίοδο 2012-2013.
Βασικό χαρακτηριστικό θα είναι στο εξής η ποικιλία των χώρων. Πράγματι, επιδιώκοντας να μετατρέψουμε την ένδεια σε καλλιτεχνική ευρηματικότητα, θα προσπαθήσουμε να αξιοποιήσουμε θεατρικά χώρους που δεν προορίζονται για το θέατρο, αλλά που για κάποιο λόγο εκλύουν μιαν απροσδόκητη θεατρικότητα, ενώ ταυτόχρονα ταιριάζουν με το κλίμα, το ύφος, και φυσικά τη σκηνοθετική σύλληψη ενός συγκεκριμένου έργου. Αυτό βέβαια δεν αποκλείει τη χρήση και "κανονικών" θεατρικών χώρων, όταν το καλλιτεχνικό εγχείρημα το απαιτεί.
Οι δύο παραστάσεις με τις οποίες άνοιξε η σαιζόν, στο πλαίσιο των "Δημητρίων", εικονογραφούν τους δύο παραπάνω δρόμους. Η σύνθεση κειμένων Με χτύπησε στις 2.45, μια παράσταση που είχε ανάγκη από τα πολύπλοκα ηχητικά και φωτιστικά μέσα της σκηνής προκειμένου να μετουσιώσει θεατρικά τη φρίκη της γυναικείας κακοποίησης, παίχτηκε στο θέατρο "Άνετον". Αντίθετα, για τη νέα εκδοχή της Χρυσής πόλης, του έργου της Δανάης Τανίδου που αφηγείται σαν μαύρο παραμύθι την ιστορία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης από το τέλος του 15ου αιώνα ως την αναχώρηση με το τραίνο για τα ναζιστικά στρατόπεδα, επιλέξαμε έναν υπαίθριο χώρο ιστορικής μνήμης, και συγκεκριμένα την αποβάθρα του παλαιού σιδηροδρομικού σταθμού.
Η ίδια εναλλαγή χώρων χαρακτηρίζει και τις προσεχείς εμφανίσεις μας.
Η αρχή θα γίνει τον Ιανουάριο με τις Ευτυχισμένες μέρες του Σάμουελ Μπέκετ. Αυτό το εμβληματικό έργο του ευρωπαϊκού μοντερνισμού, που εκτυλίσσσεται σε ένα θεατρικό no man’s land μακριά από κάθε ρεαλισμό, θα φιλοξενηθεί στη σκηνή του δημοτικού θεάτρου Άνετον, ειδικά διαμορφωμένη.
Σε μη θεατρικό χώρο θα παρουσιαστεί τον Φεβρουάριο το επόμενο έργο, ο Βυσσινόκηπος. Για το αρυτίδωτο έργο του Τσέχοφ, κωμωδία (σύμφωνα με τον δικό του χαρακτηρισμό) της ξεπεσμένης αρχοντιάς, της χρεοκοπίας, του τέλους εποχής, αναζητήσαμε ένα παλιό νεοκλασικό αρχοντικό, που θα λειτουργούσε σαν πλαίσιο και σαν σκηνικό για τον κόσμο των ανεύθυνων τσεχοφικών ηρώων. Έπειτα από έρευνα στη συνοικία των Εξοχών, καταλήξαμε στη βίλα Καπαντζή, στην Ανάληψη, αρχοντικό του τέλους του 19ου αιώνα, περίπου συνομήλικο του έργου, σήμερα πολιτιστικό κέντρο του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης.
Χώρος κυρίως καλλιτεχνικών και ιστορικών εκθέσεων (αυτόν τον καιρό λειτουργεί εκεί η εξαιρετική έκθεση Η δύση της Ανατολής, με σπάνιες φωτογραφίες και καρτ-ποστάλ από τη Θεσσαλονίκη πριν το 1912), η βίλα Καπαντζή θα δεχθεί στη σάλα της για πρώτη φορά μια θεατρική παράσταση, χάρη στη γενναιόδωρη φιλοξενία του ΜΙΕΤ.
Τέλος, η έξοδος από τον θεατρικό χώρο ισχύει και για την παράστασή μας που προορίζεται για μεγάλα παιδιά και εφήβους. Πρόκειται για την Ιστορία του Βίκτωρα και της Μαρίας, συμπαραγωγή με την ομάδα Παπαλάγκι, ένα δρώμενο τριάντα πέντε λεπτών με θέμα την ενδοσχολική βία (bullying), που θα παίζεται μόνο μέσα σε σχολικές αίθουσες, για τους μαθητές ενός τμήματος κάθε φορά.
Θα πρέπει επίσης να επισημάνουμε ότι ένα ακόμα χαρακτηριστικό του φετινού προγραμματισμού είναι το άνοιγμα στη νέα γενιά σκηνοθετών. Πράγματι, και τα πέντε έργα της περιόδου υπογράφονται από νέους σκηνοθέτες: την Ελένη Ευθυμίου για το Με χτύπησε στις 2.45, τον Τάσο Αγγελόπουλο για τη Χρυσή Πόλη και την Ιστορία του Βίκτωρα και της Μαρίας, τη Δήμητρα Χουμέτη για τις Ευτυχισμένες μέρες και τη Χριστίνα Χατζηβασιλείου για τον Βυσσινόκηπο.

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΥΟ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ

Σάμουελ Μπέκετ, Ευτυχισμένες μέρες.
Μετάφραση Διονύση Καψάλη, σκηνοθεσία Δήμητρας Χουμέτη, σκηνικά και κοστούμια Μαρίας Καβαλιώτη. Παίζει η Ελένη Δημοπούλου.
Πρεμιέρα στις 9 Ιανουαρίου 2013.

Άντον Τσέχοφ, Ο βυσσινόκηπος.
Μετάφραση Χρύσας Προκοπάκη, σκηνοθεσία Χριστίνας Χατζηβασιλείου, οργάνωση σκηνικού χώρου Αλεξάνδρας Μπουσουλέγκα και Ράνιας Υφαντίδου, φωτισμοί Μαρίας Λαζαρίδου.
Στη διανομή παλαιοί και νέοι ηθοποιοί της Πειραματικής Σκηνής: Έφη Σταμούλη, Μένη Κυριάκογλου, Στάθης Μαυρόπουλος, Γιώργος Φράγκογλου, Σοφία Βούλγαρη, Κυριάκος Δανιηλίδης, Γιώργος Δημητριάδης, Άννα Ευθυμίου, Μάριος Μεβουλιώτης, Ηλίας Παπαδόπουλος, Μιχάλης Συριόπουλος, Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου.
Πρεμιέρα την 1η Φεβρουαρίου 2013.

http://www.piramatikiskini.gr/

Νέα εποχή για τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου

O Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου απέκτησε νέα στέγη. Το νέο κρατικό θέατρο βρίσκεται στην καρδιά της Λευκωσίας, κοντά στον χώρο όπου σύντομα θα αρχίσει να αναγείρεται το Μέγαρο Πολιτισμού. Το κτίριο στεγάζει την Κεντρική Σκηνή, τη Νέα Σκηνή και τη Σκηνή 018, που αποτελεί συγχώνευση της παιδικής και εφηβικής σκηνής. Η κεντρική σκηνή είναι ιταλικού τύπου με τις συνολικά 500 θέσεις των θεατών να βρίσκονται σε τρία επίπεδα, την πλατεία και στους δύο εξώστες. H Νέα Σκηνή βρίσκεται κοντά στον χώρο του αιθρίου, έχει χωρητικότητα 210 θέσεων, σε πλατεία και εξώστη. Στο θέατρο υπάρχουν εστιατόριο, βιβλιοπωλείο και εκθεσιακός χώρος.
Το νέο θέατρο περιλαμβάνεται στη λίστα με τα εννέα καλύτερα σχεδιασμένα κτίρια Δημόσιας Χρήσης Διεθνώς, που δημοσιεύει το βρετανικό περιοδικό Estates Gazette.

Το ρεπερτόριο για τη θεατρική περίοδο 2012/2013

Η αρχή έγινε με το έργο του Τζόρντι Γκαλθεράν Μέθοδος Γκρόνχολμ, σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου. Είναι μια παραγωγή της Νέας Σκηνής όπως και ο Όσκαρ του Έρικ Εμμάνουελ Σμιτ, σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Λάρκου, που παίζεται παράλληλα σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο.
Επίσημη πρώτη για την Κεντρική Σκηνή του νέου κτιρίου το Σάββατο 27 Οκτωβρίου με τη Σαμία του Μενάνδρου, σε σκηνοθεσία Εύη Γαβριηλίδη.
Την Κυριακή 4 Νοεμβρίου ξεκινά η θεατρική παραγωγή για παιδιά. Πρόκειται για το έργο Οικογένεια Νώε των Ξένιας Καλογεροπούλου και Θωμά Μοσχόπουλου, σε σκηνοθεσία Αλεξίας Παπαλαζάρου. Η Δέσποινα Γκάτζιου σκηνοθετεί την Αντιγόνη του Σοφοκλή για εφηβικό κοινό.
Στους εξωτερικούς χώρους του θεάτρου θα παρουσιαστεί το έργο του Βασίλη Κατσικονούρη, Το μπουφάν της Χάρλεϊ... ή πάλι καλά, σε σκηνοθεσία Γιώργου Μουαΐμη, με την Αννίτα Σαντοριναίου.
Το 2013 έρχονται οι παραγωγές Μαμά που πας; του Άντριου Μπέργκμαν, σε σκηνοθεσία Μιμής Ντενίση, Ματωμένος γάμος του Λόρκα, σε σκηνοθεσία Νεόφυτου Ταλιώτη. Ο Δημήτρης Λιγνάδης θα σκηνοθετήσει το Ξύπνημα της Άνοιξης του Βέντεκιτ και ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης τη Φιλονικία του Μαριβώ.

http://www.thoc.org.cy/eng/index.htm

Ένα ενδιαφέρον θεατρικό ρίσκο

Η θεατρική ομάδα Ρίσκο ιδρύθηκε το Νοέμβριο του 2009 από τους Έφη Δραμαλή, Λίλη Λαμπούδη, Χρήστο Μαυρίδη, Νάντια Ρωμανίδου και Γιώργο Σαββίδη. Είναι μια ανεξάρτητη ομάδα, αυτοχρηματοδοτούμενη, χωρίς μόνιμη έδρα, η οποία εμπνέεται και επιμένει να λειτουργεί σε όλα της τα επίπεδα με το πνεύμα της συλλογικότητας. Η επιθυμία της πρακτικής ενασχόλησης με το θέατρο καθώς και η εμπειρία των μελών της, από διάφορα εργαστήρια και ομάδες της πόλης, οδήγησαν στη δημιουργία αυτής της ομάδας. Εμψυχωτής αυτής της προσπάθειας είναι ο σκηνοθέτης-εμψυχωτής θεάτρου Βαγγέλης Οικονόμου.

Πρώτη παράσταση της ομάδας υπήρξε Η δολοφονία της οδού Αποντάκα,  μια δουλειά πάνω στο κείμενο του Χοσέ Τριάνα Η νύχτα των δολοφόνων. Μια παραγωγή που πραγματοποιήθηκε με την εποπτεία–εμψύχωση του σκηνοθέτη της παράστασης Βαγγέλη Οικονόμου και παρουσιάστηκε στο Χώρο Δράσης της Πειραματικής Σκηνής της Μονής Λαζαριστών, το 2010, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων που διοργάνωσε το Κ.Θ.Β.Ε. με τίτλο: To act or not to act?.

Ένας άστεγος θίασος, πέντε νέων ηθοποιών στην προσπάθειά τους να ανεβάσουν το θεατρικό έργο Η νύχτα των δολοφόνων, βρίσκουν έναν υπόγειο "εγκαταλελειμμένο" χώρο και τον χρησιμοποιούν για τις τελευταίες πριν την παράσταση πρόβες τους. Χωρίς δικά τους σκηνικά, κοστούμια και φροντιστήριο, προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν, αυτοσχεδιαστικά, ό,τι βρίσκουν μέσα σε αυτόν τον χώρο. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν ως θίασος, τα διαφορετικά τους κίνητρα, καθώς και το ίδιο το κείμενο έχουν ως αποτέλεσμα να αναπτύσσονται συγκρούσεις μεταξύ τους, οι οποίες θέτουν ανά πάσα στιγμή σε κίνδυνο την ύπαρξη της ίδιας της πρόβας-παράστασης.
Η υπόθεση του έργου που ετοιμάζουν, αφορά σε τρία ενήλικα άτομα τα οποία είναι "παγιδευμένα" στο υπόγειο του πατρικού τους σπιτιού. Εκεί, μέσα σε ένα περιβάλλον γεμάτο προσωπικές μνήμες, οδηγούνται σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι, με διάσταση ψυχοδράματος για τους τρεις "χαρακτήρες" του κειμένου, αλλά και για τους ηθοποιούς του θιάσου που τους υπερασπίζονται. Το θέμα του: "Η δολοφονία των γονιών". Η παράσταση επαναλήφθηκε τον Φεβρουάριο του 2011 στο Studio Κοιτώνες του πρώην στρατοπέδου Κόδρα.

Στον ίδιο χώρο παρουσιάστηκε και η επόμενη δουλειά της ομάδας, το έργο Τα εργαζόμενα κορίτσια δε γερνούν ποτέ, που βασιζόταν στο κείμενο του Φρανκ ΜακΓκίνες Factory Girls. Η παράσταση πραγματευόταν τις σχέσεις πέντε εργαζόμενων γυναικών που ζουν το πολιτικοοικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο της Ιρλανδίας των αρχών της δεκαετίας του ‘80. Πέντε εργαζόμενες γυναίκες που ούτε μεγαλώνουν ούτε γερνούν ποτέ αλλά παραμένουν πάντα, σύμφωνα με τον συγγραφέα του έργου, εργαζόμενα… κορίτσια!

Τον προσεχή Νοέμβριο η ομάδα επιστρέφει στον ίδιο χώρο με το έργο του Έντουαρντ Μποντ, Τίποτα δικό μου. Το έργο διαδραματίζεται στο μέλλον, στο έτος 2077, σε μια απροσδιόριστη χώρα του δυτικού κόσμου. Η επιχείρηση "αναμόρφωσης" των προαστίων έχει φέρει τέλος στις εξάρσεις των ανεξέλεγκτων αυτοκτονιών που είχαν παρατηρηθεί. Η τάξη και η πειθαρχία είναι πλέον εξασφαλισμένες μέχρι θανάτου. Η οποιαδήποτε επίδειξη συναισθηματικής αδυναμίας εξαλείφεται στιγμιαία. Σε αυτό το περιβάλλον, που θυμίζει έντονα το 1984 του Τζώρτζ Όργουελ, ένα ζευγάρι συμβιώνει σε ένα άδειο, σαν κελί, δωμάτιο. Δεν έχουν τίποτα δικό τους. Δεν τους ανήκει ούτε η ζωή τους. Στο χώρο αυτό και στη "στείρα" ζωή του ζευγαριού, στερημένη από τα πάντα, ακόμα και τη στοιχειώδη επικοινωνία, εισβάλλει ξαφνικά ένας "άγνωστος". Ο παράξενος αυτός επισκέπτης αποτελεί τεράστιο κίνδυνο ως φορέας αυτού ακριβώς που είναι παράνομο να υφίσταται: της μνήμης του παρελθόντος. Η ωρολογιακή βόμβα που περιέχει τη νοσταλγία, την ανάγκη για επαφή και επικοινωνία, την ανθρώπινη φύση, είναι έτοιμη να εκραγεί ανά πάσα στιγμή…Το Τίποτα δικό μου (Have I none, 2000) αναφέρεται, με πολύ χιούμορ, σε μια εφιαλτική κοινωνία του μέλλοντος που θα μπορούσε να είναι η λογική συνέχεια αυτής που ζούμε σήμερα.

Βιβλιοπαρουσίαση: Impro: ο αυτοσχεδιασμός στο θέατρο

Keith Johnstone, Impro: ο αυτοσχεδιασμός στο θέατρο, μετ. Άννα Γαρεφαλάκη, Οκτώ, Αθήνα 2011.

Χωρισμένο σε τέσσερα μέρη: "Στάτους", "Αυθορμητισμός", "Αφηγηματικές δεξιότητες", "Μάσκες και έκσταση", που παρουσιάζονται περίπου στη σειρά με την οποία θα μπορούσε να τα προσεγγίσει μια θεατρική ομάδα, το βιβλίο εκθέτει τις τεχνικές και τις ασκήσεις που ο ίδιος ο Keith Johnstone θεώρησε ως τις πιο χρήσιμες και ενδιαφέρουσες. Το αποτέλεσμα είναι ένα βιβλίο ιδεών και συγχρόνως μια συναρπαστική εξερεύνηση της φύσης της αυθόρμητης δημιουργίας.
Το βιβλίο είναι καρπός είκοσι χρόνων υπομονετικής και πρωτότυπης εργασίας. Πρόκειται για ένα σοφό, πρακτικό και ξεκαρδιστικό οδηγό για την επιβίωση της φαντασίας. Αποτελεί αναγκαίο ανάγνωσμα για κάθε άνθρωπο με "καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία" που είχε την ίδια εμπειρία με το συγγραφέα: να δει το χάρισμά του φαινομενικά να συρρικνώνεται και να σβήνει. [...] Ανακαλύπτοντας εκ νέου τον φαντασιακό κόσμο της παιδικής ηλικίας επανεξετάζει τα δομικά στοιχεία που τον συγκροτούν.
Σε τι συνίσταται μια ιστορία; Τι κάνει τους ανθρώπους να γελάνε; Ποιες σχέσεις αιχμαλωτίζουν την προσοχή του κοινού και γιατί; Πώς σκέφτεται ο αυτοσχεδιαστής το επόμενο βήμα; Είναι απαραίτητη δραματουργικά η σύγκρουση; [...]
Σε αυτά και σε άλλα θεμελιώδη ερωτήματα το βιβλίο δίνει αναπάντεχες και πάντα χρήσιμες απαντήσεις οι οποίες επεκτείνουν τα όρια του θεάτρου στις δοσοληψίες της καθημερινής ζωής. Η πρώτη σκέψη που κάνει κανείς διαβάζοντας αυτά τα παιχνίδια για ηθοποιούς είναι να τα δοκιμάσει στα παιδιά του ή στον εαυτό του. [...] Όπως όλοι οι μεγάλοι υπέρμαχοι του ασυνείδητου, ο Johnstone  είναι ένας σθεναρός ορθολογιστής. Θέτει έναν κοφτερό νου, καλλιεργημένο με ανθρωπολογία και ψυχολογία, στην υπηρεσία της κατεδάφισης του διανοουμενισμού στο θέατρο. Εκεί όπου δεν υπάρχει τεχνική ορολογία, αναπτύσσει τους δικούς του πρακτικούς όρους προκειμένου να δώσει όνομα στο απερίγραπτο.

Από τη μια καταστροφή στην επόμενη

Αν κάποιος προσπαθήσει να προσεγγίσει τον Τόμας Μπέρνχαρντ μέσω του αρχειακού υλικού, έρχεται αντιμέτωπος με μια περίπλοκη συνθήκη. Ο αναγνώστης βρίσκει μπροστά του "διαφορετικούς Τόμας Μπέρνχαρντ". Είναι ο "σπουδαίος μοναχικός πεισματάρης", ο "τραγωδός με το άπλετο χιούμορ", ο μακάβριος χιουμορίστας", ο "εχθρός του κατεστημένου", ο "επαναστάτης που υποφέρει", ο "βιρτουόζος της απελπισίας", "ο κωμικός που ξετρελαίνεται με την κατήφεια".
Ο Τόμας Μπέρνχαρντ γεννήθηκε το 1931 στο Χέερλεν της Ολλανδίας και πέθανε το 1989 στο Γκμούντεν της άνω Αυστρίας. Ήταν ο νόθος γιος της Χέρτα Μπέρνχαρντ και του μαραγκού Αλόις Τσουκερστέτερ, ο οποίος δεν τον αναγνώρισε. Με τον πατέρα του δεν συναντήθηκε ποτέ. Ο Αλόις αυτοκτόνησε το 1940 αν και ο Μπέρνχαρντ δήλωνε ότι ο πατέρας του πέθανε το 1943. Η μητέρα του παντρεύτηκε ξανά το 1938 και απέκτησε άλλα δύο παιδιά. Οι δυο τους δεν τα πήγαν ποτέ καλά. Όπως αναφέρει ο Μπέρνχαρντ στην αυτοβιογραφία του, η μητέρα του έβλεπε πάντα στο πρόσωπό του τον πατέρα του και το λάθος της.Στην συνέντευξη που παραχώρησε ο Μπερνχαρντ στην Asta Scheib, το 1986, και δημοσιεύτηκε με τον τίτλο Από την μια καταστροφή στην επόμενη, ο συγγραφέας μοιράζεται στιγμές από τη ζωή και την δημιουργική του πορεία.
Η πρώτη ερώτηση που καλείται να απαντήσει είναι να δώσει μια εικόνα για το ποιος είναι πραγματικά ο Τόμας Μπέρνχαρντ. Εκείνος απαντά: "Κανείς δεν γνωρίζει ποιος πραγματικά είναι. Οι άλλοι μπορούν να το πουν. Ζεις μια γεμάτη ζωή και στο τέλος δεν γνωρίζεις καθόλου ποιος είσαι. Ακόμη και από τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί να πιστεύεις κάτι διαφορετικό".
Αναφέρεται στην απώλεια, μέσα από την δική του προσωπική ιστορία απώλειας μετά το θάνατο της Χέντβικ Σταβιάνιτσεκ, —τη "θεία", όπως την αποκαλούσε— που ήταν τριάντα χρόνια μεγαλύτερή του και τον πήρε στο σπίτι της στη Βιέννη υπό την προστασία της, στο ρόλο που έχει η μουσική στα έργα του και στη σχέση του με τον θάνατο. Λίγο αργότερα η συζήτηση περνά στον "επιθετικό" τρόπο με τον οποίο σκιαγραφεί τα γυναικεία πορτραίτα στα έργα του. Ο ίδιος αρνείται αυτόν τον προσδιορισμό, αναφέροντας πως η συναναστροφή του με τις γυναίκες ήταν πάντα χρήσιμη και πολύτιμη για εκείνον. Μια συζήτηση με άνδρες είναι ικανή να τον οδηγήσει στην τρέλα. Μετά τον θάνατο του παππού του έψαχνε πάντα την προστασία των γυναικών, που σε πολλά πράγματα ήταν ανώτερες από αυτόν.
Στο κλείσιμο της συνομιλίας αναφέρεται στην σπουδαιότητα της απώλειας και στο πως είναι η ζωή μετά από ένα τέτοιο οδυνηρό γεγονός. "Είναι μεγάλο πλεονέκτημα η αναμέτρηση σου με κάτι τέτοιο. Τίποτα δεν είναι ικανό να σε επηρεάσει μετά από αυτό. Δεν σε αγχώνει ούτε η επιτυχία, ούτε η αποτυχία, ούτε το θέατρο και οι κριτικοί".
[...] "Μετά το θάνατο της "θείας" δεν εντυπωσιαζόμουν πια από τίποτα, ό,τι έγραφα ήταν πάντα μια καταστροφή. Αυτό είναι θλιβερό όταν συμβαίνει σε έναν συγγραφέα. Δεν μπορεί να αποτυπωθεί στο χαρτί αυτό που σκέφτηκε ή φαντάστηκε. Το μόνο που προσφέρει είναι ένα κακό, γελοίο αντίγραφο αυτού που είχε φανταστεί. Είναι ακόμη πιο επώδυνο να εκφραστείς στην γερμανική γλώσσα, μια γλώσσα "ξύλινη" και "άχρωμη" που σκοτώνει καθετί φωτεινό και όμορφο. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να μπολιάσεις αυτή τη γλώσσα με ρυθμό που θα της προσδώσει μουσικότητα. Αυτό που προκύπτει στο τέλος της διαδικασίας συγγραφής ποτέ δεν συμβαδίζει με αυτό που είχα σκεφτεί. Το έργο που παρουσιάζεται στην θεατρική σκηνή έχει ελάχιστη σχέση με αυτό που δημιούργησε ο συγγραφέας. Η σκηνή και τα σκηνικά είναι πεδία που καταστρέφουν τα πάντα. Κάθε φορά συντελείται μια καταστροφή". Και όταν η δημοσιογράφος παρατηρεί: "Όμως εξακολουθείτε να γράφετε έργα. Από την μια καταστροφή στην επόμενη, ο Μπέρνχαρντ απαντά μονολεκτικά: "Ναι".

Ολόκληρη η συνέντευξη: http://www.thomasbernhard.org/interviews/1986intas.shtml

Τώρα στη Θεσσαλονίκη
Ρίττερ, Ντένε, Φος του Τόμας Μπέρνχαρντ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καταλειφού, Άννας Κοκκίνου, Ράνιας Οικονομίδου, Πάνου Παπαδόπουλου.
To έργο γράφτηκε το 1984. Από τα σημαντικότερα έργα του Τόμας Μπέρνχαρντ - είναι βαθύτατα πολιτικό. Με κοφτερή ματιά και εξ ίσου κοφτερή γλώσσα, κριτικάρει με σφοδρότητα και πρωτοφανή διαύγεια πνευματική, τα βαθιά κοινωνικά προβλήματα που δρουν καταλυτικά στην ψυχή και το πνεύμα του ανθρώπου. Θέμα του η οικογένεια σαν μια μικρογραφία της κοινωνίας, της χώρας. Mια κόλαση εκμηδένισης και ακύρωσης των παιδιών της.
Πώς τα θύματα γίνονται με τη σειρά τους θύτες σε μια πορεία που δεν έχει τέλος.
Πώς η παντοδυναμία του χρήματος παραμορφώνει όλα τα φυσικά χαρίσματα τους και τα μετατρέπει σε τραυματισμένα τέρατα. Ο ανελέητος πόλεμος, το φοβερό αλληλοφάγωμα για την επικράτηση του εγώ. Σε αυτό που φαινομενικά μοιάζει φυσικό και αποδεκτό ο Μπέρνχαρντ βάζει ένα μεγεθυντικό φακό, παρατηρεί και φανερώνει την μέθοδο αλληλεξόντωσης ο ένας του άλλου.
Το έργο διαδραματίζεται στο αρχοντικό της βαθύπλουτης οικογένειας Βόρρινγκερ σε ένα προάστιο της Βιέννης στη διάρκεια μιάς μέρας. Τα πρόσωπα είναι τρία αδέρφια —δύο αδερφές— Ρίττερ και Ντένε και ο αδερφός τους Λούντβιχ. Είναι η μέρα που η μεγάλη αδερφή έχει φέρει για μόνιμη εγκατάσταση στο σπίτι τον φιλόσοφο αδερφό της Λούντβιχ, ύστερα από την παραμονή του επί είκοσι χρόνια στο ψυχιατρείο. Η Ντένε ένα πρόσωπο απόλυτα προσκολλημένο στις αρχές και το πνεύμα της οικογένειας Βόρρινγκερ προσδοκά να εντάξει και πάλι τον αδερφό της στο σπίτι και στα ιδανικά του.
Η Ρίττερ είναι πρόσωπο εντελώς αδιάφορο για τα ιδανικά αυτά αλλά και για οτιδήποτε άλλο- είναι τελείως αντίθετη με τη πρωτοβουλία αυτή της αδερφής της να φέρει στο σπίτι τον αδερφό τους τον οποίο θεωρεί τέρας εγωισμού και καταπιεστή τους. Ο Λούντβιχ είναι πρόσωπο βασανιστικά απορροφημένο από τη σκέψη του και βασανιστικά εξαρτώμενο από την οικογένεια αυτή και το σπίτι τη "κόλαση των Βόρρινγκερ" όπως το ονομάζει. Ο αγώνας του να εξουσιάσει την σκέψη του είναι εξουθενωτικός για τον ίδιο και για τους άλλους. Η σύγκρουση μεταξύ των τριών είναι βίαιη και ανελέητη.

infο: Μετάφραση Ιωάννα Μεϊτάνη, σκηνικά Εύα Μανιδάκη, κοστούμια Μάγδα Καλορίτη, φωτισμοί Αλέκος Γιάνναρος, κίνηση Πέρσα Σταματοπούλου, ηχητικός σχεδιασμός Ορέστης Καμπερίδης μακιγιάζ Κυριακή Μελίδου.

Τους ρόλους ερμηνεύουν: Ράνια Οικονομίδου, Άννα Κοκκίνου, Δημήτρης Καταλειφός.

Στο Δημοτικό θέατρο Καλαμαριάς, από 26 Οκτωβρίου.

Εταιρεία Θεάτρου Sforaris

Η Εταιρεία Θεάτρου Sforaris, δημιουργήθηκε το 2006 από την Άννα Ελεφάντη, τον Χρήστο Θεοδωρίδη, τον Γιάννη Καλαβριανό, τη Μαρία Κοσκινά και την Αναστασία Μποζοπούλου. Όλοι τους είναι απόφοιτοι του Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Κατευθύνσεις Υποκριτικής, Σκηνοθεσίας, Θεατρολογίας).
Όλοι οι παραπάνω έχοντας δουλέψει επαγγελματικά σαν ηθοποιοί και σκηνοθέτες σε διάφορα θέατρα όπως τα : Πειραματική Σκηνή της Τέχνης, Ακτίς Αελίου, Θεατρικός Οργανισμός Νέες Μορφές (Θεσσαλονίκη), Εθνικό Θέατρο, Θέατρο του Νέου Κόσμου, Θέατρο Εμπρός, Θέατρο Τόπος Αλλού, Επί Κολωνώ, συνέστησαν την Εταιρεία με σκοπό την έμφαση στο νεοελληνικό έργο, την ανίχνευση νέων εκφραστικών τρόπων και τη συνεργασία με άλλους θιάσους, μέσα στα πλαίσια της συλλογικής, ελεύθερης, ισότιμης και πολυφωνικής καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Η πρώτη δουλειά των Sforaris, παρουσιάστηκε το χειμώνα του 2006 στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου με τον τίτλο: Εγώ είμαι το Θείο Βρέφος!. Η παράσταση μας μεταφέρει στη Βηθλεέμ, το έτος Μηδέν. Η γέννηση του Χριστού είναι γεγονός. Όλοι σπεύδουν να προσκυνήσουν και να θαυμάσουν το Θείο Βρέφος. Ωστόσο, ο Αντώνης, γεννημένος την ίδια μέρα με τον Χριστό σε "διπλανή φάτνη", είναι πεπεισμένος πως έχει γίνει λάθος και πως είναι ο ίδιος το Θείο Βρέφος! Μάταια οι γονείς του και ο φύλακας-άγγελός του προσπαθούν να τον πείσουν ότι δεν είναι ο γιος του Θεού, γιατί απλά ο ταλαίπωρος πατέρας του δεν είναι ο Θεός! Ο Αντώνης όμως δεν πτοείται. Μεγαλώνει παράλληλα με τον Χριστό και μιμείται κάθε του ενέργεια. Θα προσπαθήσει αποτυχημένα να διδάξει στο Ναό, να βρει μαθητές, και ότι άλλο προκύψει προκειμένου να πείσει για την Θεία Φύση του. Στο μεταξύ οι γονείς του, από οικονομική ανάγκη, αναγκάζονται να πουλήσουν τα πράγματά του ως φυλαχτά, κρυφά από τον Αντώνη... Και ξαφνικά αρχίζουν τα θαύματα και όλα ανατρέπονται!

Η παράσταση έτυχε πολύ μεγάλης ανταπόκρισης, γεγονός που οδήγησε σε ένα καινούργιο ανέβασμά της την επόμενη χρονιά, με ξαναγραμμένο από τον συγγραφέα κείμενο, σε νέο μεγαλύτερο χώρο και με προσθήκη νέων ηθοποιών. Ο τίτλος της δεύτερης παράστασης ήταν Εγώ είμαι το Θείο Βρέφος!2, και παρουσιάστηκε στο χώρο του Club 22 . Ολόκληρος ο χώρος του club χρησιμοποιήθηκε σαν σκηνικό και δημιουργήθηκε ένα site-specific θέαμα.

Μια δύσκολη στιγμή για την ομάδα ήταν τα επεισόδια που δημιουργήθηκαν από μερίδα θρησκόληπτων, οι οποίοι μήνυσαν όλους τους συντελεστές για καθύβριση θρησκεύματος και απαίτησαν το άμεσο σταμάτημα της παράστασης. Τα δικαστήρια δικαίωσαν τους συντελεστές, οι Sforaris αθωώθηκαν και οι παραστάσεις ολοκληρώθηκαν με μεγάλη επιτυχία, έχοντας μέση πληρότητα 92%.

Την επόμενη χρονιά ανέβηκε η τρίτη παραγωγή με τίτλο Οι Πρακτόρισσες. Ήταν μια παρωδία των κινηματογραφικών ταινιών δράσης και κατασκοπίας. Παρουσιάστηκε στο θέατρο του Ήλιου στην Αθήνα, στην Πειραματική Σκηνή της Τέχνης στη Θεσσαλονίκη, αλλά και στα Χανιά. 

Αμέσως μετά ακολούθησαν οι Παραλογές ή Μικρές καθημερινές τραγωδίες. Πρόκειται για μία σπονδυλωτή παράσταση, το κείμενο της οποίας στήθηκε πάνω στις ιστορίες τριών δημοτικών τραγουδιών —τριών παραλογών— και σε εικόνες ποιημάτων του Τάσου Λειβαδίτη. Οι παραλογές αυτές είναι οι: Της σκοτωμένης, Τα αγαπημένα αδέρφια και η κακή γυναίκα, και Η μάνα η φόνισσα.
Η Εταιρεία συμμετέχοντας στο πρόγραμμα ArtLocus του Εθνικού Κέντρου Θεάτρου και Χορού, παρουσίασε τις Παραλογές ή Μικρές Καθημερινές Τραγωδίες στο παλιό Σαπωνοποιείο-Eλαιουργείο Χαριλάου στην Ελευσίνα και στον Ρώσικο Ναύσταθμο στον Πόρο. Ακολούθησαν παραστάσεις στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη.

Μια δεύτερη εκδοχή της παράστασης παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών το 2010. Σε αυτή την εκδοχή προστέθηκε και η παραλογή Η γυναίκα βοσκός. Μετά την Αθήνα ακολούθησαν παραστάσεις σε 21 διαφορετικούς χώρους σε όλη την Ελλάδα, στο Bios στην Αθήνα, αλλά και στο Bob Theatre Festival του 2011. Η Χριστίνα Μαξούρη που παίζει στην παράσταση είναι υποψήφια για το βραβείο Μελίνα Μερκούρη 2011. Την θεατρική περίοδο 2011-2012 η παράσταση εντάχθηκε στο ρεπερτόριο του θεάτρου Πορεία.

Στις αρχές του 2012 οι Sforaris συνεργάζονται με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κομοτηνής και προτείνουν μια παράσταση για την αναζήτηση της ευτυχίας. Η παράσταση Γιοι και κόρες βασίζεται στη σκηνική μεταφορά των συνεντεύξεων που πήραν νέοι ηθοποιοί από παππούδες και γιαγιάδες, στους οποίους ζήτησαν να αφηγηθούν την ιστορία που σημάδεψε τη ζωή τους. Ο ηθοποιός που πήρε τη συνέντευξη, γίνεται ο παππούς ή η γιαγιά στη νεότερη ηλικία της ιστορίας, ενώ οι πραγματικοί ήρωές της, παρεμβάλλονται στη δράση με μαγνητοσκοπημένα αποσπάσματα των συνεντεύξεων. Το αποτέλεσμα αποτελεί ουσιαστικά ένα οδοιπορικό των μικρών άγραφων ιστοριών της ζωής, οι οποίες εκτυλίσσονται παράλληλα με τα καταγεγραμμένα γεγονότα που σημάδεψαν την επίσημη Ιστορία της χώρας.

Η παράσταση παρουσιάστηκε στην Κομοτηνή, ενώ μια δεύτερη εκδοχή της εντάχθηκε στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών 2012 και παρουσιάστηκε τον Ιούνιο στους χώρους της Πειραιώς 260. Το επόμενο βήμα της ομάδας θα γίνει τον Νοέμβριο, στο Bios, με έναν νέο κύκλο παραστάσεων αυτής της παραγωγής.

http://sforaris.blogspot.gr/

Βροχή προτάσεων από το θέατρο του Νέου Κόσμου

Ένα πλούσιο πρόγραμμα έχει ετοιμάσει και για φέτος το θέατρο του Νέου Κόσμου. Αρκετές συμπαραγωγές με άλλες θεατρικές ομάδες, βήμα στους νέους, θέατρο για παιδιά στα νοσοκομεία, στην παλέτα του ετήσιου προγραμματισμού.

Αναλυτικά:

To βραβευμένο, στο φεστιβάλ του Εδιμβούργου, έργο Η ρομαντική μου ιστορία του D. C. Jackson, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου αποτελεί την κύρια παραγωγή του θεάτρου. Η παράσταση —που θα κάνει πρεμιέρα τον Νοέμβριο στο θέατρο Αυλαία της Θεσσαλονίκης— θα παίζεται από τον Δεκέμβριο στον Πάνω Χώρο του θεάτρου του Νέου Κόσμου.
Νωρίτερα ξεκινούν οι παραστάσεις: Σσς Κάποιος έρχεται!, από τις ομάδες 4Frontal και ω2, σε σκηνοθεσία Αμαλίας Νίνου και Θανάση Ζερίτη, Πυξίδες από την ομάδα ΟΨ, σε σκηνική σύνθεση και σκηνοθεσία Κατερίνας Παπαϊακώβου και Σβήσε το πρόσωπό μου και ξαναρχίζουμε από την ομάδα amour-amour, μια παράσταση εμπνευσμένη από την Μάτση Χατζηλαζάρου, μια από τις πιο ενδιαφέρουσες όσο και αφανείς γυναικείες φιγούρες των ελληνικών γραμμάτων.
Η Γιώτα Φέστα υποδύεται μια γυναίκα που βρίσκεται μπροστά στο πτώμα ενός άνδρα, προσπαθώντας να γεφυρώσει την απόσταση ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο, στον μονόλογο του Άκη Δήμου, Η αναγνώριση.
Ο Παντελής Δεντάκης παρουσιάζει τη δική του σκηνοθετική ματιά πάνω στον Βυσσινόκηπο του Τσέχωφ, ενώ τα Άγρια αγόρια παρουσιάζουν τα εξωφρενικά νούμερά τους ακροβατώντας μεταξύ απειλής και γελοιότητας, σε μια απρόβλεπτη, φουτουριστική, compact επιθεώρηση βασισμένη σε κείμενα του Ουίλλιαμ Μπάροουζ, αλλά και των Άλεν Γκίνσμπεργκ, Αρτύρ Ρεμπώ, Μπερνάρ-Μαρί Κολτές κ.ά.
Η ομάδα Grasshopper επιστρέφει με τις Βάκχες του Ευριπίδη, σε διασκευή και σκηνοθεσία Έκτορα Λυγίζου, ενώ η ομάδα Faus Fluss παρουσιάζει το Νιου Γουόρλντ, μια παράσταση βασισμένη στο 1984 του Τζορτζ Όργουελ.
Παράλληλα, συνεχίζονται για δεύτερη χρονιά οι παραστάσεις: Το χέρι του Τιμ Κράουτς, σε σκηνοθεσία Έλενας Πέγκα και Ψυχολογία συριανού συζύγου του Εμμανουήλ Ροΐδη, σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη.
Το θέατρο του Νέου Κόσμου επισκέπτεται καθημερινά νοσοκομεία και ιδρύματα με την παράσταση Το μεγάλο μπλουμ του Μπρίλη του Βασίλη Ρίσβα και της Ρεγγίνας Καπετανάκη και παρουσιάζει τον Γιαννάκη μια παράσταση βασισμένη σε λαϊκό παραμύθι, από την καλλιτεχνική εταιρεία art, αλλά και τους Όρνιθες του Αριστοφάνη και το Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας του Σαίξπηρ, ειδικά διασκευασμένα για εφήβους (και οι δύο παραστάσεις σκηνοθετημένες από την Τζωρτζίνα Κακουδάκη).

Πληροφορίες: http://www.theatroneoukosmou.gr/periodos2012-2013

Ο μυστηριώδης Έντγκαρ Άλλαν Πόε

Ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε γεννήθηκε το 1809 στη Βοστώνη και οι γονείς του ήταν ηθοποιοί. Ο πατέρας του, Ντέηβιντ Πόε, εγκατέλειψε την οικογένεια του τον Ιούλιο του 1811 ενώ πέθανε πέντε μήνες αργότερα, στις 11 Δεκεμβρίου. Η μητέρα του, Ελίζαμπεθ Άρνολντ Χόπκινς, υπέφερε από φυματίωση και πέθανε στις 8 Δεκεμβρίου του 1811, ενώ ο Πόε ήταν μόλις δύο ετών. Μετά το θάνατο της μητέρας του, έζησε στο σπίτι του επιτυχημένου εμπόρου καπνού Τζον Άλλαν και μεγάλωσε στην πόλη Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια.

[...] Για τη ζωή και την προσωπικότητα του Πόε υπάρχουν αρκετές πληροφορίες, συχνά αντιφατικές, ωστόσο ελάχιστα γεγονότα μπορούν να επιβεβαιωθούν ή να επαληθευτούν μέσα από επίσημες πρωτογενείς πηγές ή έγγραφα. Πολλά βιογραφικά στοιχεία για τον Πόε βρίσκονταν ή και παραμένουν υπό καθεστώς αμφισβήτησης, όπως η ημερομηνία γέννησής του, τα αίτια του θανάτου του, η ημέρα ταφής του, οι θρησκευτικές του πεποιθήσεις καθώς και άλλες σκοτεινές πλευρές της ζωής του, όπως η σχέση του με το ποτό ή άλλες ναρκωτικές ουσίες.
Μέχρι το 1875, η κύρια βιογραφία του Πόε ήταν έργο του εκδότη Ρούφους Ουίλμοτ Γκρίζγουολντ. Επίκεντρο της γνωριμίας τους υπήρξε αρχικά η έκδοση μίας ανθολογίας του Γκρίζγουολντ, The Poets and Poetry of America (1842) για την οποία ο Πόε έγραψε μία —μάλλον αρνητική— κριτική κατά παραγγελία του ίδιου του Γκρίζγουολντ, την οποία ο Πόε εξέλαβε ως μορφή δωροδοκίας. Η σχέση τους ψυχράνθηκε ακόμα περισσότερο λίγους μήνες αργότερα, όταν δημοσιεύτηκε μία νέα αρνητική κριτική, στις 28 Ιανουαρίου του 1843, σε τεύχος της Saturday Museum. Η κριτική αυτή περιείχε προσωπικές επιθέσεις κατά του Γκρίζγουολντ, ο οποίος θεώρησε πως αποτελούν έργο του Πόε, αν και στην πραγματικότητα είχαν γραφτεί από τον φίλο του Πόε, Χένρυ Χιρστ. Το 1845, ο Γκρίζγουολντ ξεκίνησε μία νέα ανθολογία πεζών κειμένων (The Poets and Poetry of America), στην οποία θα χρησιμοποιούσε και έργα του Πόε, γεγονός που συνδυάστηκε με μία προσωρινή βελτίωση στις σχέσεις τους. Ωστόσο, η αρνητική κριτική του Γκρίζγουολντ στην παρουσίαση του έργου του Πόε μέσα στην ανθολογία, προκάλεσε την αντίδραση του τελευταίου, ο οποίος δημοσίευσε μία ανάλογη αρνητική κριτική για το σύνολο της ανθολογίας.

Μετά το θάνατό του Πόε, η εχθρική σχέση τους έγινε εμφανής μέσα από τη νεκρολογία που έγραψε ο Γκρίζγουολντ την ημέρα της ταφής του. Επιπλέον, ο Γκρίζγουολντ ανέλαβε το ρόλο του εκτελεστή της λογοτεχνικής κληρονομιάς του, αν και δεν υπάρχει απόδειξη πως κάτι τέτοιο ήταν επιθυμία του ίδιου του συγγραφέα. Ο Γκρίζγουολντ έπεισε την Μαρία Κλεμ να του παραδώσει τις επιστολές και τα χειρόγραφα του Πόε, προκειμένου να επιμεληθεί την έκδοση μίας συλλογής έργων του. Παράλληλα, έγραψε μία σύντομη βιογραφία του Πόε, την οποία περιέλαβε σε μεταγενέστερο τόμο της συλλογής αυτής, και μέσα από την οποία περιέγραφε τον Πόε ως αλκοολικό, διεφθαρμένο και συστηματικό χρήστη ναρκωτικών ουσιών. Η πρώτη αυτή βιογραφία περιείχε μία αισθητά διαφορετική εικόνα για τον Πόε, σε σύγκριση με ανάλογα βιογραφικά κείμενα της ίδιας περιόδου, καθώς και στοιχεία που σήμερα θεωρούνται ανακριβή. Ένας κύκλος φίλων του Πόε αντέδρασε στην δημοσίευση της βιογραφίας του Γκρίζγουολντ, ωστόσο αυτή διαδόθηκε και αναδημοσιεύτηκε ευρέως, αποτελώντας την βάση για μεταγενέστερες βιογραφίες. Θεωρείται πως μέχρι σήμερα, ορισμένες ανακριβείς ή υπερβολικές αναφορές του Γκρίσγουολντ γύρω από την προσωπικότητα του Πόε, έχουν επικρατήσει. Η βιογραφία του Τζον Χένρυ Ίνγκραμ το 1875, υπήρξε πιο ισορροπημένη και με μεγαλύτερη συμπάθεια απέναντι στον Πόε, επισημαίνοντας παράλληλα τις ανακρίβειες του Γκρίζγουολντ. Αργότερα, με τη βοήθεια της Σάρα Έλεν Ουίτμαν και άλλων φίλων του Πόε, ο Ίνγκραμ επέκτεινε τη βιογραφία του εκδίδοντας ένα δίτομο έργο.
Το έργο του Έντγκαρ Άλλαν Πόε είχε σημαντική επιρροή τόσο στην αμερικανική όσο και στην παγκόσμια λογοτεχνία, αποτελώντας το θεμέλιο λίθο για σύγχρονα είδη όπως η αστυνομική λογοτεχνία και οι ιστορίες τρόμου ή φαντασίας. Θεωρείται πρωτοπόρος στο είδος του αστυνομικού μυθιστορήματος, το οποίο ανέπτυξε μέσα από τις τρεις ιστορίες του με ήρωα τον Ογκύστ Ντυπέν (Auguste Dupin), μεταξύ αυτών Οι Δολοφονίες της Οδού Νεκροτομίου. Τα έργα αυτά αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για τις μεταγενέστερες ιστορίες του Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, με κεντρικό ήρωα τον Σέρλοκ Χολμς.
Η φήμη του Πόε υπήρξε αρκετά μεγάλη τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη. Αμερικανοί λογοτέχνες που εκτιμούσαν το έργο του και επηρεάστηκαν από αυτό, ήταν ο Ουώλτ Ουίτμαν, ο Χ. Φ. Λάβκραφτ, ο Γουίλιαμ Φώκνερ καθώς και ο Χέρμαν Μέλβιλ. Αντιθέτως, ο Μαρκ Τουαίην υπήρξε αυστηρός κριτής του, όπως και ο ποιητής Τ.Σ. Έλιοτ, ο οποίος ωστόσο εκτιμούσε το κριτικό του έργο.
Ιδιαίτερα σημαντική επίδραση είχε το έργο του Πόε στη γαλλική λογοτεχνία και ειδικότερα στον γαλλικό συμβολισμό. Ο Σαρλ Μπωντλαίρ μετέφρασε σχεδόν το σύνολο των πεζών του κειμένων, καθώς και αρκετά ποιήματα του. Σε επαφή με το έργο του ήρθε και ο ποιητής Στεφάν Μαλλαρμέ, ο οποίος επίσης μετέφρασε έργα του, ενώ αφιέρωσε δικά του ποιήματα στον Πόε. Επηρέασε σημαντικά και τον Ιούλιο Βερν, ο οποίος έγραψε ένα δοκίμιο για το έργο του, Poe et ses oeuvres (Ο Πόε και τα έργα του), ενώ το μυθιστόρημα του Η Σφίγγα των Πάγων (Le Sphinx des glaces), αποτελούσε συνέχεια της Αφήγησης του Άρθρουρ Γκόρντον Πυμ του Πόε. Ενδεικτικό της επίδρασης του Πόε στη Γαλλία, είναι επιπλέον το γεγονός πως οι ζωγράφοι Έντουαρντ Μανέ και Γκουστάβ Ντορέ φιλοτέχνησαν αναπαραστάσεις έργων του. Σε μεταγενέστερη περίοδο, ο Πωλ Βαλερύ και ο Μαρσέλ Προυστ υπήρξαν επίσης θαυμαστές του. Με αφετηρία τη Γαλλία, έργα του μεταφέρθηκαν στην υπόλοιπη Ευρώπη. Στην Αγγλία, μεταξύ των λογοτεχνών που τα εκτίμησαν, υπήρξαν ο Άλγκερνον Σουίνμπουρν και ο Όσκαρ Ουάιλντ.

http://el.wikipedia.org/wiki/Έντγκαρ_Άλλαν_Πόε

Τώρα στη Θεσσαλονίκη

Στο θέατρο Έξω από τα Τείχη η φετινή θεατρική περίοδος ανοίγει με ένα αφιέρωμα στον Πόε. Μια προσέγγιση στον ποιητή —που ήταν πέρα από την εποχή του— με δύο από τις ιστορίες του. Η μάσκα του κόκκινου θανάτου και Βερενίκη. Δυο δραματοποιημένα διηγήματα που αφορούν τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας. 

info: Σκηνοθεσία–μουσική επιμέλεια Καίτη Σαμαρά, σκηνικά-φωτισμοί Απόστολος Αποστολίδης,
φωτογραφία Σοφία Ζωντανού, μακιγιάζ:Αγγελική Στουρνάρα.

Παίζουν: Θοδωρής Μαυροειδής, Κίτη Χαραλαμπίδου, Αναστασία Θεοδωρίδου, Έλενα Σταφυλίδου, Μαίρη Πραξιγά, Νατάσσα Αγγελοπούλου και Λία Κοψαχείλη.

Θέατρο Έξω από τα τείχη, (Πανεπιστημίου 2, Ευαγγελίστρια). 19-26 Οκτωβρίου.

Η Barbara Weber και το Neumarkt Theater

Η Barbara Weber γεννήθηκε το 1975 και μεγάλωσε στο Wattwil. Σπούδασε σκηνοθεσία στο Ινστιτούτο θεάτρου, μιούζικαλ και κινηματογράφου στο Αμβούργο.
Ο κλασικός θεατρικός κανόνας δεν την απασχόλησε ποτέ. "Το συμβατικό φινάλε στα θεατρικά έργα είναι κάτι που με απωθεί. Τα πράγματα αποκτούν ενδιαφέρον όταν νέες ιστορίες μπορούν να γεννηθούν εκ νέου από αυτά", αναφέρει η ίδια σε συνεντεύξεις της. Τα μυθιστορήματα, οι κινηματογραφικές ταινίες, οι βιογραφίες αλλά και η αλληλογραφία αποτελούν πάντα την αφετηρία της σκηνοθετικής της προσέγγισης. Είναι διαρκώς έτοιμη να αντιμετωπίσει πράγματα που μοιάζουν αδύνατα. Όπως η θεατρική διασκευή της Άννας Καρένινα, του πολυσέλιδου μυθιστορήματος του Λέοντος Τολστόι, για το Neumarkt το 2009. Σε μια μαγική σκηνή η Άννα έκανε πατίνια στην ξύλινη σκηνή του θεάτρου, μαζί με τον εραστή της Vronsky, αδιαφορώντας για τα επικριτικά σχόλια των άλλων χαρακτήρων που τους παρακολουθούσαν. Λίγο αργότερα σύννεφα ατμού γέμιζαν τη σκηνή, καθώς οι δύο εραστές αποχαιρετούσαν ο ένας τον άλλον στον σιδηροδρομικό σταθμό. Η θεατρική σκηνή είχε μετατραπεί για αυτή την παραγωγή σε ένα "κινηματογραφικό" στούντιο, με διάφορους χώρους δράσης, θυμίζοντας κινηματογραφικό γύρισμα.
Αμέσως μετά τις σπουδές της η Weber παρουσίασε στη Ζυρίχη και στο Αμβούργο την παράσταση Hollywood Unplugged. Ήταν μια απογύμνωση της βιομηχανίας ονείρων —όπως είναι το Hollywood— από την αίγλη της. Η παράσταση ανταποκρίνονταν ακριβώς σε αυτό που υποδηλώνει ο όρος "unplugged". Στήθηκε με ελάχιστα τεχνικά μέσα, σε ελάχιστο χρόνο, με σκηνικά που μεταφέρονταν μέσα σε δύο σακούλες.
Στα χρόνια που ακολούθησαν η Weber ανέπτυξε περαιτέρω την θεατρική αυτή μορφή σε συνεργασία με τον ηθοποιό και συγγραφέα Mike Muller, τον δραματουργό Haiko Pfost και την σκηνογράφο Sara Grancane, μελετώντας φαινόμενα των media όπως η Britney Spears. Οι "unplugged" βραδιές συνεχίστηκαν μέχρι το 2007. To 2005 τιμήθηκε με το βραβείο Berlin Performing Arts Fund.
H πορεία της διαγράφεται ανάμεσα σε δύο θεατρικούς κόσμους: την ανεξάρτητη σκηνή και τους μεγάλους θεατρικούς οργανισμούς. Σκηνοθέτησε σε ελβετικά θέατρα όπως το luzernertheater και το Stadttheater Bern και έκανε το ντεμπούτο της στο Münchner Kammerspiele το 2005. Συνεργάστηκε με το Volkstheater της Βιέννης αλλά και το Maxim Gorki Theater του Βερολίνου και συμμετείχε στο  στο τμήμα νέων σκηνοθετών του φεστιβάλ του Σαλτσμπουργκ.[1] 
Η πορεία της μπήκε σε νέα τροχιά όταν το 2008 ανέλαβε μαζί με τον Rafael Sanchez την καλλιτεχνική διεύθυνση του Neumarkt Theater. Ήταν ένα μεγάλο στοίχημα παρά το γεγονός ότι το θέατρο είχε βρει τη θέση του στο θεατρικό τοπίο της Ζυρίχης.  Οι δυο τους ανέδειξαν την πειραματική, σύγχρονη ματιά του Neumarkt και γιγάντωσαν την φήμη του σε όλη την Ευρώπη.

Το θέατρο Neumarkt δημιουργήθηκε το 1966, στην καρδιά της παλιάς πόλης της Ζυρίχης. Στις αρχές της δεκαετίας του 60 παρατηρήθηκε στην Ελβετία ένα αυξανόμενο ενδιαφέρον για νέες και πειραματικές μορφές θεάτρου.  Στεγάζεται στους χώρους ενός παλιού αρχοντικού στην οδό Neumarkt 5. Σήμερα το θέατρο έχει μια σκηνή που μπορεί να φιλοξενήσει 160 με 200 θεατές και μια δεύτερη αίθουσα, την σκηνή Chorgasse, με 40 θέσεις που διαμορφώνονται ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε παραγωγής.
Το Neumarkt έχει συνεργαστεί με σκηνοθέτες από γερμανόφωνες χώρες όπως ο Martin Kusef, ο Stefan Pucher, ο Sebastian Baumgarten. O ετήσιος προγραμματισμός του θεάτρου περιλαμβάνει δέκα παραγωγές καθώς επίσης και λογοτεχνικές εκδηλώσεις που προσπαθούν να φωτίσουν τα σημαντικά ερωτήματα της ζωής.
Αξίζει να αναφέρουμε ενδεικτικά κάποιες από τις παραστάσεις που σκηνοθέτησε η Weber στο Neumarkt: Hair Story το 2008, τη θεατρική μεταφορά της βιογραφίας του Max Frisch, το Brief an den Vater: Franz Kafka (Γράμμα στον πατέρα του: Φραντς Κάφκα), το Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ του Έντουαρντ Άλμπυ, το Να ντύσουμε τους γυμνούς του Πιραντέλο και τον Καλό άνθρωπο του Σετσουάν του Μπρεχτ.[2]
Φέτος, η Weber έρχεται στην Ελλάδα και σκηνοθετεί στο Εθνικό Θέατρο το έργο Ο Ορφέας στον Άδη του Τεννεσή Ουίλλιαμς.

[1] http://www.goethe.de/kue/the/reg/reg/sz/webe/enindex.htm
[2] http://www.swissre.com/corporate_responsibility/neumarkt.html

Η εξουσία σε φόντο ασπρόμαυρο στο θέατρο Αγγέλων Βήμα

Με επτά θεατρικές παραστάσεις και έξι σκηνοθετημένα θεατρικά αναλόγια σε ρυθμό παράστασης, το Αγγέλων Βήμα (Σατωβριάνδου 36, Αθήνα) αγγίζει και ψηλαφίζει την Εξουσία όπως τη βλέπουν δώδεκα θεατρικοί συγγραφείς και αναρίθμητοι παραμυθάδες από Ανατολή και Δύση. Για αυτή τη χρονιά στο μικροσκόπιο μπαίνει η θεματική ενότητα "Η εξουσία σε φόντα ασπρόμαυρο" και το πρόγραμμα του θεάτρου περιλαμβάνει: 

Το πολιτικό δράμα του Nilo Cruz, Cuba Libre, σε σκηνοθεσία Αναστασίας Ρεβή, που παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά με τους Παναγιώτα Βλαντή, Αργύρη Γκαγκάνη, Αντιγόνη Δρακουλάκη και Αντώνη Καρυστινό.

Την καυστική σάτιρα του Ντάριο Φο, Γυναίκα από σύμπτωση: Ελισάβετ, σε σκηνοθεσία Γιώργου Καραμίχου, που μας μεταφέρει στα άδυτα του παλατιού στο Λονδίνο του 17ου αιώνα. Με την παράσταση αυτή επανεμφανίζεται στο θέατρο η Μάρω Κοντού.

Ακολουθεί τον Ιανουάριο το έργο του Yukio Mishima, Ο φίλος μου ο Χίτλερ, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Άσπας Τομπούλη με τον Νίκο Νίκα στο ρόλο του Χίτλερ και τους Γιάννη Ροζάκη, Κώστα Καζανά, Βασίλη Ρίσβα. Το έργο μας μεταφέρει στο 1934, στη νύχτα που με διαταγή του Χίτλερ οι τετρακόσιοι πιο κοντινοί του άνθρωποι και στηρίγματα του στην εξουσία θανατώνονται για να ολοκληρωθεί η οικοδόμηση της μονοκρατορίας του.

Το έργο Γουάιλντ Τσε των Θανάση Νιάρχου και Έλενας Τσαγκαράκη σκηνοθετεί ο Γιώργος Οικονόμου. Πρόκειται για την φανταστική συνάντηση του Όσκαρ Ουάιλντ και του Τσε Γκεβάρα. Οι δυο τους μετρούν με χιούμορ και μελαγχολία τα σωστά και τα λάθη. Στο ρόλο του Ουάιλντ ο Μάνος Καρατζογιάννης και του Τσε ο... Χιθ Λέτζερ (Φεβρουάριος).

Τον ίδιο μήνα θα παρουσιαστεί το έργο της Bryony Lavery Frozen, σε σκηνοθεσία Πάνου Κοκκινόπουλου. Μια αλληγορία πάνω στο παραμύθι της κοκκινοσκουφίτσας με την μητέρα που χάνει το παιδί της και τον κακό λύκο που είναι serial killer. Παίζουν: Βλαντή, Καρυστινός, Καλλιμάνη, Καπενής.

Η μέλισσα του Hideki Noda μας μεταφέρει στο σύγχρονο Τόκιο αναδεικνύοντας την εξουσία των δυνάμεων καταστολής και των media στη ζωή των ανθρώπων. Σκηνοθετεί η Αναστασία Ρεβή. 

Τη σαιζόν κλείνει, τον Μάιο, το έργο του Mark St. Germain, John Lennon: το σκαθάρι και τα μάτια σας,  σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου. Μέσα από τα αρχεία του FBI και τον φάκελο του Λέννον, το έργο φωτίζει την τραυματική σύγχρονη ιστορία των Η.Π.Α., τον εξουσιαστικό ρόλο των μυστικών υπηρεσιών και τους μηχανισμούς ενορχηστρωμένης παραπληροφόρησης.

Παράλληλα το πρόγραμμα του θεάτρου Αγγέλων Βήμα περιλαμβάνει βραδιές με θεατρικά αναλόγια και αφηγήσεις παραμυθιών, παιδική σκηνή με το έργο Σςςς! Η φύση ξυπνά! του Γιώργου Μενδρινού, αλλά και μουσικοθεατρική σκηνή με αφιερώματα στην Εντίθ Πιαφ, τον Αλέκο Σακελλάριο, που επιμελείται ο Δημήτρης Μαλισσόβας. Πλούσιο είναι το πρόγραμμα και στο κομμάτι των εικαστικών εκθέσεων σε όλη τη διάρκεια της θεατρικής περιόδου.

Αναλυτικά το πρόγραμμα http://www.aggelonvima.gr/aggelonvima-home.html

Ο Αλ Πατσίνο μεσίτης και η Φιόνα Σω ζωγράφος

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ

Οικόπεδα με θέα του Ντέιβιντ Μάμετ, σε σκηνοθεσία Daniel Sullivan.

Ο Αλ Πατσίνο επιστρέφει στο Broadway για να πρωταγωνιστήσει στο, βραβευμένο με Πούλιτζερ, έργο του Μάμετ. Ο Πατσίνο —που ήταν υποψήφιος για Όσκαρ για τον ρόλο του Ricky Roma που έπαιξε στην κινηματογραφική μεταφορά του έργου— θα υποδυθεί τον ρόλο του Shelly Levene. 

Το έργο "εισβάλλει" στον πυρήνα του αμερικανικού ονείρου και εκθέτει όσα πράττουν οι άνθρωποι προκείμενου να παραμείνουν στην κορυφή, καταβάλλοντας οποιοδήποτε τίμημα.

Στο Gerald Schoenfeld Theatre, από 16 Οκτωβρίου.

ΛΟΝΔΙΝΟ

Scenes from an Execution του Χάουαρντ Μπαρκερ, σε σκηνοθεσία Tom Cairns.

H ζωγράφος Galactia αναλαμβάνει να δημιουργήσει έναν τεράστιο πίνακα που θα απεικονίζει τον θρίαμβο της ναυμαχίας της Ναυπάκτου. Η ζωγράφος αντί να αποτυπώσει μια σκηνή νίκης, δημιουργεί μια εικόνα ενός μακελειού. Αποφασίζοντας να μείνει πιστή στην αλήθεια της και στα ιδανικά της, έρχεται αντιμέτωπη με την ποινή της φυλάκισης. Ο νεότερος εραστής της Corpeta αναλαμβάνει μια επικίνδυνη αποστολή με στόχο να την προστατέψει.

Το έργο του Μπάρκερ, τοποθετημένο στη Βενετία του 16ου αιώνα, λειτουργεί ως ένα πεδίο διερεύνησης των ερωτικών διαπλοκών της εξουσίας αλλά και της διαχρονικής διάστασης που υπάρχει ανάμεσα στην προσωπική φιλοδοξία και στην ηθική ευθύνη, ανάμεσα στις απαιτήσεις αυτού που πατρονάρει και στην αυτονομία του καλλιτέχνη.

Στον ρόλο της Galactia η Φιόνα Σω. 

Στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας, μέχρι 9 Δεκεμβρίου.

ΔΟΥΒΛΙΝΟ

Shibari του Gary Duggan, σε σκηνοθεσία Tom Creed.

Οι ζωές έξι ανθρώπων μπλέκονται στο σύγχρονο Δουβλίνο. Τι ενώνει μια υπάλληλο βιβλιοπωλείου, έναν μάνατζερ εστιατορίου, έναν βρετανό σταρ του σινεμά, έναν υπεύθυνο πωλήσεων, μια δημοσιογράφο και μια γιαπωνέζα που εργάζεται σε ανθοπωλείο; Το έργο ρίχνει μια ματιά στις τεταμένες ανθρώπινες σχέσεις που θρυμματίζονται σε ένα πολυπολιτισμικό Δουβλίνο.

Στη σκηνή Peacock του Abbey Theatre. Μέχρι 3 Νοεμβρίου.

ΕΛΣΙΝΚΙ

To 2012 συμπληρώθηκαν 140 χρόνια από την γέννηση του φινλανδικού θεάτρου. Με αφορμή αυτή την επέτειο το Εθνικό Θέατρο της Φινλανδίας παρουσιάζει έργα νέων φινλανδών δραματουργών. Το έργο του Juha Jokela, Patriarchy, άνοιξε τη σαιζόν στην κεντρική σκηνή του θεάτρου. Το έργο πραγματεύεται την αντιπαράθεση και την σύγκρουση που υπάρχει ανάμεσα στις γενιές και την προσπάθεια που κάνει η αγάπη για να επιβιώσει σε ένα τέτοιο περιβάλλον. 

Ακολουθούν άλλες τρεις πρεμιέρες. Διαποτισμένο με συγκίνηση και χιούμορ το έργο του Michael Barein, Intention, αντιμετωπίζει το αμφιλεγόμενο θέμα της ευθανασίας. Τον Νοέμβριο θα παρουσιαστεί το έργο Soviet Union του Jussi Moila που βασίζεται σε μαρτυρίες ηλικιωμένων φινλανδών από τη ζωή τους κάτω από την επιρροή των ισχυρών "γειτόνων" τους, την εποχή της παντοκρατορίας της Σοβιετικής Ένωσης. Το έργο θα παρουσιαστεί και σε μια προσαρμοσμένη εκδοχή στα σπίτια των ηλικιωμένων (θέατρο κατ' οίκων). Επίσης, τον ίδιο μήνα θα ανέβει μια θεατρική μεταφορά του βραβευμένου μυθιστορήματος Red Nose Day του Mikko Rimminen.

Η θεατρική ατζέντα της εβδομάδας

(τελευταία ενημέρωση: 21 Ιουλίου)

Το Εθνικό θέατρο της Πολωνίας

Στις 19 Νοεμβρίου 1765 παρουσιάστηκε από τον θίασο Operatic Players, η κωμωδία του Jozef Bielawski, The Interlopers (Οι παρείσακτοι), που βασίζεται σε κωμωδία του Μολιέρου. Οι Operatic Players ήταν η πρώτη επαγγελματική θεατρική ομάδα που έπαιξε στα πολωνικά και για αυτό η ημερομηνία αυτή θεωρείται η ημέρα γέννησης του πολωνικού εθνικού θεάτρου. Δύο χρόνια αργότερα, η δραστηριότητα του θιάσου διακόπηκε εξαιτίας των πολιτικών αναταραχών, που οδήγησαν  στην πρώτη διαίρεση της Πολωνίας (που είχε σαν αποτέλεσμα τμήματα των εδαφών της να προσαρτηθούν στους τρεις ισχυρούς γείτονες της: Ρωσία, Αυστρία, Πρωσία). Ο νόμος που ψηφίστηκε το 1774 επέτρεπε στον θίασο να συνεχίσει τις δραστηριότητες του. Οι παραστάσεις δίνονταν στο Radziwill Palace, την σημερινή κατοικία του προέδρου της Πολωνίας. Τότε έκανε το ντεμπούτο του o ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας και θεατρικός παραγωγός Wojciech Boguslawski, που θεωρείται ο "πατέρας" του πολωνικού θεάτρου.
Το 1779 ο θίασος απέκτησε στέγη, την έδρα του για τα επόμενα τριάντα χρόνια. Το 1825 και καθώς οι φθορές στο κτίριο αυξάνονταν, ελήφθη η απόφαση να κατασκευαστεί ένα νέο θέατρο σε σχέδια του Antonio Corazzi. Εγκαινιάστηκε στις 24 Φεβρουαρίου 1833 και ονομάστηκε Grand Theatre (μετά τις διαδοχικές διαιρέσεις της Πολωνίας, το ανατολικό κομμάτι, —και η πόλη της Βαρσοβίας— ενσωματώθηκε στη Ρωσία. Οι ρώσοι κυβερνήτες ήταν απρόθυμοι να δεχτούν την ονομασία "Εθνικό θέατρο").
Την περίοδο 1829-1833 έκανε την εμφάνιση του το Variety Theatre που παρουσίαζε "ελαφρότερα" θεάματα στην αίθουσα του κτιρίου του φιλανθρωπικού σωματείου. Το 1833 το Variety βρήκε "καταφύγιο" στην δεξιά πτέρυγα του Grand Theatre. Μέχρι το 1916 το σύνολο των θιάσων που αποτελούσαν το θέατρο της Βαρσοβίας, επιχορηγούνταν από ρώσους αξιωματούχους.
Τα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα σημαδεύονται από την θριαμβευτική επέλαση γαλλικών έργων, τις εμφανίσεις της Helena Modrzejewska, τις πρώτες παρουσιάσεις έργων πολωνών συγγραφέων, τις μεγάλες πατριωτικές εκδηλώσεις, τη φωτιά που κατέστρεψε ένα τμήμα του Variety και την επαναστατική ανατροπή του 1905.
Μετά την αποχώρηση των ρώσων τον Ιούλιο του 1915, η διαχείριση του θεάτρου πέρασε στην "ένωση κωμικών και δραματικών ηθοποιών" και έγινε μια διεύρυνση του ρεπερτορίου με έργα του Ρομαντισμού αλλά και Ίψεν, Γκόγκολ, Σω. Το 1919 —ένα χρόνο μετά την πολωνική ανεξαρτησία— το Variety καθιερώθηκε σαν δημοτικό θέατρο, λίγο πριν καταστραφεί από φωτιά λίγους μήνες αργότερα. Ο θίασος μεταφέρθηκε στο γειτονικό Summer Theatre και έπειτα στο Boguslawski Theatre. Το 1924 το Variety μετονομάστηκε σε εθνικό θέατρο και τη διαχείριση του μέχρι το 1934 ανέλαβε η "Εταιρεία για τη διάδοση της τέχνης του θεάτρου". Λειτούργησε μέχρι το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου πολέμου το 1939.
Μετά τον "κατακλυσμό" του πολέμου —κατά τη διάρκεια του το θέατρο καταστράφηκε δύο φορές— το ανακαινισμένο θέατρο άνοιξε και πάλι το 1949. Η πορεία του τα επόμενα χρόνια συνδέεται με τα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα που σημαδεύουν την Πολωνία: την "τρέλα" του αποκαλούμενου σοσιαλιστικού ρεαλισμού, τη βραχύβια περίοδο μιας σχετικής πνευματικής ελευθερίας μετά τον θάνατο του Στάλιν το 1953, την παράδοξη συμμετοχή του εθνικού θεάτρου στα γεγονότα του 1968 (όταν οι κομμουνιστές ηγέτες αποφάσισαν να απαγορεύσουν τη συνέχιση των παραστάσεων του έργου του Adam Mickiewicz, The Forefathers Eve, ένα γεγονός που πυροδότησε μια εξέγερση των φοιτητών) και τα ζοφερά χρόνια του στρατιωτικού νόμου στις αρχές της δεκαετίας του 80.
Το 1985 το θέατρο κάηκε για μια ακόμη φορά. Χρειάστηκαν δώδεκα χρόνια για την ανακατασκευή του, η οποία ολοκληρώθηκε μετά την ανατροπή του κομμουνιστικού καθεστώτος της Πολωνίας.

Το 1997 το εθνικό θέατρο άνοιξε και πάλι τις πύλες του, με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Jerzy Grzegorzewski. To θέατρο κέρδισε την σημαντική του θέση στην πολωνική καλλιτεχνική ζωή. Μετά την παραίτηση του Grzegorzewski το 2003, την καλλιτεχνική διεύθυνση ανέλαβε ο Jan Englert.
Σήμερα, το θέατρο έχει τρεις αίθουσες: την Boguslawski Hall, με σκηνή 390 τετραγωνικών μέτρων και χωρητικότητα 625 θεατών, την Wierzbowa Street Hall, που στεγάζεται σε έναν χώρο που σχεδιάστηκε για να φιλοξενήσει ένα εστιατόριο. Η σκηνή και η πλατεία του θεάτρου βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο και η χωρητικότητα του είναι 183 θέσεις. Η τρίτη αίθουσα είναι το Studio Stage που έχει 84 καθίσματα.
http://www.narodowy.pl/en/about_us/theatre_history/

Θέατρο για παιδιά και νέους στη Θεσσαλονίκη

Πλούσια η βεντάλια των επιλογών και για τους μικρούς θεατρόφιλους αυτόν τον χειμώνα.
Στο θέατρο Ταξίδι ονείρου παίζεται ήδη το έργο της Αλίκης Ροβέρτου και της Μαίρης Μυλωνά Μαγική απειλή στο Τρουφοχώρι, ενώ στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο το  νέο έργο της Λένας Πετροπούλου, Ο Ποιητιτής και το μυστικό της Εντροπίας, με τον γνωστό παραμυθά και μέγα ταξιδευτή Ποιητιτή που είναι περίεργος πολύ και όλα θέλει να τα μαθαίνει. Ρωτάει όλο «Τι;» και με τη βοήθεια των παιδιών, μας διηγείται την ιστορία της νεαρής κόμισσας Ρουτίνια και του υπηρέτη της Αλφόνσο που ζουν κλεισμένοι σε ένα σπίτι, στην πόλη της Εντροπίας.
Στο θέατρο Σοφούλη έχουν ξεκινήσει οι παραστάσεις για το Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας του Σαίξπηρ που παρουσιάζεται διασκευασμένο ειδικά για παιδιά, σε σκηνοθεσία Παυλίνας Χαρέλα.
Στο θέατρο Εγνατία από τις 7 Οκτωβρίου έρχονται οι Άθλοι του Ηρακλή, σε κείμενο και σκηνοθεσία Κάρμεν Ρουγγέρη. Την ίδια μέρα στο Βασιλικό θέατρο καταφθάνουν ο Πήτερ Παν, η Τίνκερμπελ, ο Κάπτεν Χουκ, η Γουέντι στην παράσταση του Κρατικού Θεάτρου που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Καλατζόπουλος και επιστρέφει για δεύτερη χρονιά. Στις αρχές του 2013 στον ίδιο χώρο θα ανέβει το παραμύθι Χίλιες και μία νύχτες, —η γνωστή ιστορία της Σεχραζάτ και του Αλλαντίν— σκηνοθετημένο επίσης από τον Καλατζόπουλο.
Ένα ενδιαφέρον εγχείρημα επιχειρεί φέτος η Μικρή Πόρτα της Ξένιας Καλογεροπούλου. Η φετινή παραγωγή θα παίζεται ταυτόχρονα στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη, με διαφορετική διανομή. Πρόκειται για τη Μικρή γοργόνα του Μάικ Κένι. Την παράσταση σκηνοθετεί ο Θωμάς Μοσχόπουλος και θα παίζεται στο θέατρο Αυλαία. Κάτι αντίστοιχο θα συμβεί και με την Τύχη της Μαρούλας του Δημητρίου Κορομηλά, που διασκευάζει και σκηνοθετεί για την παιδική-εφηβική σκηνή του Ράδιο Σίτυ η Άννα Βαγενά, και γράφει μουσική ο Λουκιανός Κηλαηδόνης. Η παράσταση θα ταξιδεύει και στο θέατρο Μεταξουργείο της Αθήνας.
Ένα μιούζικαλ βασισμένο στον Εγωιστή γίγαντα του Όσκαρ Ουάιλντ θα απολαύσουν όσοι κατέβουν τα σκαλιά του θεάτρου Αριστοτέλειον από τις 14 Οκτωβρίου, ενώ το Όνειρο του σκιάχτρου του Ευγένιου Τριβιζά επιλέγει για φέτος το Νέο Θέατρο που στεγάζεται στο Ολύμπιον (επίσης από τις 14/10).
Κλείνοντας, η Νεανική Σκηνή του Κρατικού θεάτρου, φέτος, θα ταξιδέψει τους νεαρούς —και όχι μόνο— θεατές στις περιπέτειες του Γιώργου Θαλάσση, μέσα από τις ιστορίες του Μικρού Ήρωα.

Εταιρεία Θεάτρου Χώρος

Η Εταιρεία Θεάτρου Χώρος δημιουργήθηκε το 2004 από τον Σίμο Κακάλα, τον Θοδωρή Οικονομίδη, την Έλενα Μαυρίδου και στη συνέχεια προστέθηκε και η Δήμητρα Κούζα. Η πρώτη τους γνωριμία έγινε στη Θεσσαλονίκη —καθώς και οι τέσσερις έχουν σπουδάσει στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος— και εκεί παρουσιάστηκε και η πρώτη παραγωγή της ομάδας, η Γκόλφω του Σπυρίδωνος Περεσιάδη, σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα. Αμέσως μετά ακολούθησε μια αναθεωρημένη εκδοχή της παράστασης, η Golfω 2.3 beta. H κλασική ιστορία του Περεσιάδη, το θέατρο σκιών και τα κόμικς συνυπάρχουν στην εκδοχή του Σίμου Kακάλα. Με ιδιαίτερη κινησιολογία, μάσκες, και αισθητικές επιρροές από το ιαπωνικό κόμικς και τα κινούμενα σχέδια manga, η Golfω! δημιουργήθηκε από το πάντρεμα δυο πολύ ισχυρών αναμνήσεων της παιδικής ηλικίας. Από τη μια η ελληνική παράδοση, έτσι όπως μας δόθηκε στο σχολικό περιβάλλον και από την άλλη η κουλτούρα που αποκτήσαμε μέσα από τα "παιδικά" της τηλεόρασης. Το έργο παρουσιάστηκε σε περιοδεία σε πόλεις της Ελλάδας και στην Αθήνα.
Ο Απόκοπος του Μπεργαδή σηματοδοτεί την αρχή της ενασχόλησης με την κρητική λογοτεχνία, κάτι που η ομάδα συνεχίζει μέχρι σήμερα. Το κρητικό ποίημα των αρχών του 16ου αιώνα παρουσιάζεται εξαιρετικά ευρηματικά από ένα αφηγητή, δύο μάσκες και ένα μουσικό σχήμα επί σκηνής. Σκηνοθετικά, επιχειρείται η σύνθεση μιας πρωτότυπης "οπτικής" γλώσσας μέσω των μασκών σε συνδυασμό με το θέατρο χαρτιού και την συνεχή ισχυρή παρουσία του αφηγηματικού λόγου και της ζωντανής μουσικής. Ο Απόκοπος πρωτοπαρουσιάστηκε στα Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου το 2007. Μέχρι σήμερα σημειώνει τρεις εκδοχές και πάνω από 85 παραστάσεις στην ελληνική περιφέρεια, ενώ το 2009-2010 παρουσιάστηκε σε Διεθνή Φεστιβάλ, στην Πολωνία και τη Φινλανδία.
Η Εταιρεία Θεάτρου Χώρος βραβεύτηκε για την παράσταση του Απόκοπου και το σύνολο της καλλιτεχνικής της δραστηριότητας από την Ένωση Ελλήνων Κριτικών.

Το 2008 έγινε η πρώτη επαφή του θιάσου με το έργο της Ερωφίλης. Δημιουργήθηκε ένα σχεδίασμα παράστασης επικεντρωμένο στη ρυθμική κατανόηση του δεκαπεντασύλαβου, με όχημα συγκεκριμένους χορούς και μουσική της Κρήτης. Η εκδοχή εκείνη, Ερωφίλη – άσκηση 1, πραγματοποίησε την πρεμιέρα της στα Ζωνιανά και παρουσιάστηκε σε χωριά του Ρεθύμνου. Η δεύτερη εκδοχή της παράστασης, πιο ελεύθερη και ανοιχτή στην αφηγηματικότητα, Ερωφίλη – άσκηση 2, φιλοξενήθηκε το καλοκαίρι του 2010 στην μικρή Επίδαυρο στα πλαίσια του Φεστιβάλ Επιδαύρου (ακολούθησε μετά τις παραστάσεις κρητικό γλέντι με θέμα τον Ερωτόκριτο) ενώ στην συνέχεια πραγματοποίησε περιοδεία κυρίως σε αρχαιολογικούς χώρους (πρεμιέρα παράστασης στο Ηράκλειο, Κηποθέατρο Καζαντζάκη).

Το "διάλειμμα" στην ενασχόληση με τον πλούτο της κρητικής λογοτεχνίας γίνεται με το Λιωμένο βούτυρο του Σάκη Σερέφα. Το θεατρικό έργο βασίζεται σε πραγματική ιστορία, από αυτές που είναι γραμμένες με ψιλά γράμματα στις τοπικές εφημερίδες. Στη Θεσσαλονίκη του 60 συνέβη ένα φονικό και ο Σάκης Σερέφας το θεώρησε ενδιαφέρον ως υλικό για το θέατρο για διάφορους λόγους. Όπως ότι το έγκλημα συνδέεται με δύο κοινόχρηστους χώρους, μια ταβέρνα και ένα ξενοδοχείο. Η παράσταση ανέβηκε στο θέατρο Χώρα σε συμπαραγωγή με το Εθνικό θέατρο και σημείωσε τεράστια επιτυχία. Το 2009 "ανηφορίζει" στη Θεσσαλονίκη και στις Προτάσεις της Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης. 

Το 2010 παρουσιάστηκε και πάλι στο Εθνικό Θέατρο το έργο Recycle. Το κείμενο της παράστασης προέκυψε μέσα από τη διαδικασία των προβών.

Πιστή στην τρόπο εργασία της η ομάδα επιστρέφει στο κείμενο του Σερέφα την θεατρική περίοδο 2010-2011 και παρουσιάζει μια αναθεωρημένη εκδοχή του, το Λιωμένο βούτυρο - Revisited, με παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο και στο θέατρο Θησείον στην Αθήνα. Στη νέα εκδοχή φωτίζονται τα κωμικά στοιχεία της τραγωδίας και αναθερμαίνεται η σχέση του θεατή με τα επί σκηνής τεκταινόμενα. 

Με την παράσταση Εrofili synopsis ο θίασος ολοκληρώνει την ερευνητική του δουλειά στην Κρητική Αναγέννηση (2007 – 2012). H παράσταση έκανε πρεμιέρα στο φετινό φεστιβάλ Αθηνών. Αυτή τη φορά επιχειρείται μία καθαρά θεατρική προσέγγιση. Το κείμενο διασκευάζεται με μεγαλύτερη διάθεση ελευθερίας φωτίζοντας επιλεγμένες εικόνες από το εκπληκτικό έργο του Χορτάτση. Επί σκηνής, τρεις γυναίκες, με τη μάσκα να λειτουργεί ως το κύριο ερμηνευτικό μέσο σε ένα πάντα επίκαιρο έργο. Στο αμέσως επόμενο διάστημα η παράσταση θα φιλοξενηθεί στη Θεσσαλονίκη στο πλαίσιο των Δημητρίων (29,30 Οκτωβρίου), ενώ προηγούνται και ακολουθούν παραστάσεις στην ελληνική επικράτεια. Η πορεία, εξάλλου αυτής της καλλιτεχνικής ομάδας αναδεικνύει ευκρινώς τους δύο άξονες του τρόπου εργασίας της. Από τη μία πλευρά είναι η προσήλωση σε ένα ερευνητικό θέατρο, καθόλου απρόσιτο στον απλό θεατή και από την άλλη είναι η λειτουργία σαν ένα είδος ευέλικτου σύγχρονου μπουλουκιού, που μπορεί να βρεθεί με την ίδια άνεση από ένα ορεινό χωριό της Κρήτης ή της Δράμας, σε μια σκηνή της Αθήνας.

Μηνολόγιο Οκτωβρίου

Πλούσιος ο θεατρικός Οκτώβρης, ο μήνας που σηματοδοτεί ουσιαστικά την έναρξη της χειμερινής θεατρική περιόδου. Ας δούμε τι μας φέρνει:

ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

"Βροχή" από μονολόγους
Η αρχή γίνεται την πρώτη μέρα του Οκτώβρη με το έργο Μια φορά στο Μεξικό, που βασίζεται στο μυθιστόρημα του Χουάν Ρούλφο, Πέδρο Πάραμο, σε σκηνοθεσία και δραματουργική επεξεργασία Νίκου Σακαλίδη. Παίζει ο Θωμάς Βελισσάρης. (Κάθε Δευτέρα βράδυ στο θέατρο Ακτίς Αελίου).
Στις 2 Οκτωβρίου ο Αντονέν Αρτώ "επισκέπτεται" το θέατρο Σοφούλη. Το έργο Ο Αρτώ θυμάται τον Χίτλερ και το Καφέ Ρομάν του Tom Peuckert, μεταφέρει στη σκηνή το γράμμα που έγραψε ο Αρτώ στον Χίτλερ θυμίζοντας του τη συνάντηση που είχε μαζί του στο Καφέ Ρομάν. Η παράσταση ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καντιώτη και με ερμηνευτή τον Νίκο Παντελίδη (2 μέχρι 7 Οκτωβρίου).
Δύο σημαντικές παραστάσεις, με δύο εξαιρετικές ερμηνείες επιστρέφουν στην πόλη. Η Ελένη Κοκκίδου με τη Γυναίκα της Πάτρας του Γιώργου Χρονά, σε σκηνοθεσία Λένας Κιτσοπούλου (από 10 του μήνα στο θέατρο Αυλαία) και η Νένα Μεντή με την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια (από 11 Οκτωβρίου στο θέατρο Εγνατία), δίνουν και πάλι ραντεβού με το κοινό της πόλης.
Λίγες μέρες αργότερα (και συγκεκριμένα από τις 24 του μήνα) στο θέατρο Αυλαία έρχεται το Παρτάλι του Θεόδωρου Γρηγοριάδη. Μια παράσταση που συζητήθηκε στην Αθήνα, με πρωταγωνιστή τον Χρήστο Στέργιογλου. Ο ήρωας της παράστασης, είναι ένα περίεργο και περιθωριακό ον. Γεννημένος λίγο πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το Παρτάλι (που στα τούρκικα σημαίνει κουρελιασμένο ρούχο) υποχρεώθηκε από τη μητέρα του να ντύνεται και να μεγαλώνει σαν κορίτσι, για να γλιτώσει από τη μανία της βουλγάρικης κατοχής. Βιώνοντας μία έντονη κρίση ταυτότητας και φέροντας βαθιά τραύματα, μοιραία καταλήγει να ζει σε ένα περιβάλλον ηθικού ξεπεσμού, περιθωριακό και ψυχοφθόρο. Σκηνοθετεί ο Στέλιος Κρασανάκης.

Θέατρο από τις ομάδες της πόλης
Έργα του Δημήτρη Δημητριάδη βλέπουμε συχνά στις σκηνές της πόλης. Δύο έργα του θα δούμε αυτόν τον μήνα στη Θεσσαλονίκη. Στα μέσα του μήνα η ομάδα Angelus novus παρουσιάζει στο θέατρο Όρα, το έργο Insenso σε σκηνοθεσία Δαμιανού Κωνσταντινίδη, με τον Αναστάση Παπαδόπουλο. Το έργο Διαδικασίες διακανονισμού διαφορών (που πρωτοείδαμε πριν κάποια χρόνια στο υπόγειο του θεάτρου Ακτίς Αελίου), θα παρουσιάζεται στο studio Vis Motrix, σε σκηνοθεσία Αθανάσιου Τόμμυ Σκλάβου. (Από 19 Οκτωβρίου).
Την ίδια μέρα κάνει πρεμιέρα η παράσταση της ομάδας Passatempo, στο θέατρο Αθήναιον. Πρόκειται για την Όπερα του ζητιάνου, του Τζον Γκαίη, σε διασκευή-μετάφραση και σκηνοθεσία Γλυκερίας Καλαϊτζή.
Το Θέατρο έξω από τα τείχη επιχειρεί ένα αφιέρωμα στον Έντγκαρ Άλλαν Πόε. Μια προσέγγιση στον ποιητή που ήταν πέρα από την εποχή του με δύο από τις ιστορίες του, Η μάσκα του κόκκινου θανάτου και Βερενίκη. Δυο δραματοποιημένα διηγήματα που αφορούν τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας. Σκηνοθετεί η Καίτη Σαμαρά (από 19 του μήνα στο θέατρο Έξω από τα τείχη).

Θέατρο στο πλαίσιο των Δημητρίων

Ρόουζ του Μάρτιν Σέρμαν, σε σκηνοθεσία Άντολφ Σαπίρο, με τη Ζωή Λάσκαρη. (5,6,7 στο θέατρο Ε.Μ.Σ.)

Ραχήλ;! του Γρηγορίου Ξενόπουλου, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζηβανού. (11,12,13,14 στο Άνετον).

Οι δύο αυτές παραστάσεις εντάσσονται στο αφιέρωμα για τα 100 χρόνια εβραϊκής παρουσίας στη Θεσσαλονίκη.

Dance me to the end of Greece #2, σε σκηνική σύνθεση και σκηνοθεσία Κυριακής Σπανού.

Η παράσταση είναι η συνέχεια του Dance me to the end of Greece #1 που ήταν μια σκηνική σύνθεση κειμένων ξένων περιηγητών-ταξιδιωτών, που εστιάζουν στην ανακάλυψη της Ελλάδας από τους Ρομαντικούς, κατά την κρίσιμη περίοδο κατασκευής της εθνικής μας ταυτότητας, και στο θέμα της αρχαιολατρίας και της αρχαιοκαπηλίας η οποία κυριαρχούσε το 19ο αιώνα. Η νέα εκδοχή της παράστασης αφορά τις εντυπώσεις των ξένων ταξιδιωτών από την περιήγηση τους στην βόρεια Ελλάδα και τη Θεσσαλονίκη. (Στο Γενί Τζαμί 12,13,14 του μήνα).
Testament, από τον γερμανικό θίασο She She Pop.

Εμπνευσμένο από τον Βασιλιά Ληρ του Σαίξπηρ, το Testament ανιχνεύει τις σχέσεις μεταξύ των γενεών. Τρεις γυναίκες έχουν προσκληθεί από τους πατέρες τους. Το κείμενο συνυφαίνει προσωπικές σκέψεις με κοινωνικές και οικονομικές θεωρίες για το γήρας και την κληρονομικότητα. Η παράσταση —στην οποία κυριαρχούν οι video προβολές και τα live τραγούδια— είναι ένας ειλικρινής διάλογος πάνω σε μια προβληματική συμφιλίωση.

(Στο θέατρο της Ε.Μ.Σ. 19,20 Οκτωβρίου).

Με χτύπησε στις 2.45 βασισμένο στο βιβλίο της Ελεονόρ Μερσιέ Je suis completement battue (Με χτύπησε πολύ άσχημα), σε σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου. Το έργο αυτό δεν είναι αφήγηση, ντοκουμέντο ή μανιφέστο. Είναι ένα χορικό, με αποκαλυπτικές φωνές που μιλούν για τη βία εντός ή εκτός γάμου, αλλά επίσης για την ντροπή, το φόβο και την αγάπη. Πρόκειται για μια παράσταση για την κακοποίηση των γυναικών και την ενδοοικογενειακή βία. (Στο Άνετον 23, 24 και 25).

Επισκέπτες στην πόλη
Για μια ακόμη φορά έρχεται στην πόλη η Κατσαρίδα των Βασίλη Μαυρογεωργίου και Κώστα Γάκη, αυτή τη φορά στο θέατρο Σοφούλη για τρεις παραστάσεις. (5,6,7 Οκτωβρίου).
Στις 26 του μήνα στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς παρουσιάζεται το εμβληματικό έργο του Τόμας Μπέρνχαρντ, Ρίττε Ντένε Φος, με τρεις από τους σημαντικότερους ηθοποιούς του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου, τον Δημήτρη Καταλειφό, την Ράνια Οικονομίδου και την Άννα Κοκκίνου.

Συνεχίζονται και αυτόν τον μήνα
Στη σκηνή του Βασιλικού θεάτρου μεταφέρθηκε η καλοκαιρινή επιθεώρηση του Κρατικού θεάτρου, Έλα απόψε... στου Μελά, σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαντζόπουλου, ενώ για λίγες παραστάσεις συνεχίζονται δύο παραστάσεις που άρεσαν στο κοινό της πόλης, η Άγρια μοναξιά του Μάρτιν ΜακΝτόνα, από την ομάδα Perros, στο θέατρο Όρα (μέχρι 14/10) και το Όταν έκλαψε ο Νίτσε, του Ίρβιν Γιάλομ με τον Ακύλα Καραζήση, τον Νίκο Χατζόπουλο και τον Χάρη Φραγκούλη να ξετυλίγουν στη σκηνή του θεάτρου Αυλαία το νήμα των απαρχών της ψυχανάλυσης. (μέχρι 7/10).

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Από τις δεκάδες πρεμιέρες των αθηναϊκών θεατρικών σκηνών, ξεχωρίζουμε και προτείνουμε:
Στο Ιδιόμελο, στο Μαρούσι, μπορούμε να δούμε τον πρώτο και τον τελευταίο μονόλογο που έγραψε ο Ιάκωβος Καμπανέλλης (Αυτός και το παντελόνι του και Οι δύσκολες νύχτες του κυρίου Θωμά, αντίστοιχα) στην παράσταση που σκηνοθετεί ο Μανώλης Γιούργος. (μέχρι αρχές Νοέμβρη).
Στο Θέατρο Τέχνης επιστρέφει η πιο cult παράσταση της περσινής σαιζόν. Πρόκειται για την τολμηρή ματιά της Λένας Κιτσοπούλου πάνω στο έργο του Ξενόπουλου, Χαίρε νύμφη (από 3/10 για λίγες παραστάσεις στην Φρυνίχου).
Από τις υπόλοιπες επαναλήψεις να αναφέρουμε τις Ψευδαισθήσεις του Ιβάν Βιριπάγιεφ, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου στο Θέατρο της οδού Κυκλάδων (10/10), το συγκινητικό Συναξάρι του Ανδρέα Κορδοπάτη με θέμα την μετανάστευση, με τον Αντώνη Αντωνίου. (Θεατρική Σκηνή, 5/10), την Υρώ Μανέ να μας ταξιδεύει στη ζωή της καταπιεσμένης χήρας Ερασμίας, στον Συμβολαιογράφο του Νίκου Βασιλειάδη, που επιστρέφει για ακόμη μια φορά, αυτή τη φορά στο θέατρο Εν Αθήναις (Δευτερότριτα από 15/10), αλλά και το Χέρι του Τιμ Κράουτς, με τη Θεοδώρα Τζήμου στο Δώμα του Νέου Κόσμου (18/10).
Αυτό το μήνα ξεκινά και η πολυαναμενόμενη Οδύσσεια, σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Γουίλσον, στο Εθνικό Θέατρο (από 26/10), αλλά και το Κίεβο του Σέρχιο Μπλάνκο με τις Φιλαρέτη Κομνηνού και Καρυοφυλλιά Καραμπέτη σε εναλλάξ διανομή, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, στο θέατρο Επί Κολωνώ. (3/10).

Επιμέλεια: Κορνήλιος Ρουσάκης