(16-5-2017)
-Παράλληλα έχεις δουλέψει ως ηθοποιός και στο θέατρο και στην τηλεόραση…
Ναι, γιατί τότε το Stand up σου πρόσφερε κάποια λεφτά αλλά δεν μπορούσες να ζήσεις από αυτό. Δεν γνωρίζαμε κιόλας πόσο θα αναπτυχθεί και πότε. Εγώ μπορώ να διακρίνω δύο μπουμ. Το ένα ήταν τότε με τη Λουκία Ρικάκη που είχε φτάσει σε ένα pick και μετά έκατσε και το δεύτερο έγινε πριν 3-4 χρόνια που ξαναφούντωσε με νέα παιδιά και πήρε τα πάνω του.
-Τι σου αρέσει στο συγκεκριμένο είδος;
Ναι, γιατί τότε το Stand up σου πρόσφερε κάποια λεφτά αλλά δεν μπορούσες να ζήσεις από αυτό. Δεν γνωρίζαμε κιόλας πόσο θα αναπτυχθεί και πότε. Εγώ μπορώ να διακρίνω δύο μπουμ. Το ένα ήταν τότε με τη Λουκία Ρικάκη που είχε φτάσει σε ένα pick και μετά έκατσε και το δεύτερο έγινε πριν 3-4 χρόνια που ξαναφούντωσε με νέα παιδιά και πήρε τα πάνω του.
-Τι σου αρέσει στο συγκεκριμένο είδος;
Μου πηγαίνει. Στην αρχή ήταν Terra Incognita, υπήρχε πολύ περιθώριο για να αναπτυχθείς και δεν είχε "νταβατζήδες", με την έννοια ότι δεν υπήρχαν φτασμένοι, ή θίασοι στους οποίους έπρεπε να δώσεις οντισιόν, δεν υπήρχαν κλειστά κυκλώματα. Είναι αυτό που λέει ο Antonio Machado "Οδοιπόρε, δεν υπάρχει δρόμος. Τον δρόμο τον φτιάχνεις προχωρώντας". Σε αυτόν τον χώρο, τον δρόμο τον φτιάξαμε εμείς προχωρώντας και είναι πολύ σημαντικό. Ως εκ τούτου τα περιθώρια είναι μεγάλα γιατί η δουλειά που κάνεις σαν δημιουργός είναι πολυποίκιλη· είσαι συγγραφέας, σκηνοθέτης, ηθοποιός. Κολακεύει το εγώ σου πολύ περισσότερο απ΄ ότι αν είσαι ένα απλό γρανάζι μιας μηχανής που δουλεύει, όπως σε μια θεατρική παράσταση όπου συνεργάζονται πολλοί άνθρωποι για το ίδιο αποτέλεσμα. Το Stand up σου προσφέρει δημιουργικό χώρο για να αναπτυχθείς.
-Ποιοι παράγοντες συντελούν στην τόσο γρήγορη εξέλιξη του Stand up;
Πρώτον, η απ' έξω παράδοση δείχνει ότι είναι ένα δυνατό καλλιτεχνικό προϊόν γιατί ο πυρήνας του είναι η σάτιρα, το γέλιο και δεν υπάρχει κοινωνία που να μην θέλει να γελάει. Έπειτα είναι μια πολύ εύκολη τεχνικά παράσταση. Χρειάζεται μόνο ένα μικρόφωνο κι έναν προβολέα. Έναν θεατρικό παραγωγό, τον συμφέρει πολύ περισσότερο να ανεβάσει μια παράσταση Stand up, παρά να έχει να πληρώσει ηθοποιούς, ΙΚΑ, σκηνικά, κοστούμια κτλ. είναι πολλά τα έξοδα, ενώ στο Stand up δεν υπάρχει περίπτωση να χάσει. Παλιά όταν φύγαμε από τη Ρικάκη, μαζί με τον Γιώργο Χατζηπαύλου, κάναμε ένα δίδυμο και πηγαίναμε να βρούμε χώρους κτλ και μας ρωτούσαν τι είναι το Stand up. Τώρα πια όχι μόνο ξέρουν, αλλά έχουν καταλάβει ότι συμφέρει πολύ περισσότερο από μία παράσταση.
-Όποιος έχει χιούμορ, μπορεί να γίνει κωμικός; Ποια είναι τα απαραίτητα προσόντα που πρέπει να έχει ένας επαγγελματίας του Stand up;
Μια γυναίκα είχε ρωτήσει τον Μπαλζάκ "Είναι εύκολο να γίνει κανείς συγγραφέας"; Και της απαντάει "Πανεύκολο κυρία μου. Παίρνεις ένα χαρτί κι ένα μολύβι κι αρχίζεις και γράφεις". Γενικά, πρέπει να συνδυάζεται το ταλέντο με την εργατικότητα. Πολλοί άνθρωποι έχουν χιούμορ, κάποιοι γίνονται πολιτικοί ας πούμε. Η Χρυσοβελώνη είχε πει "Δεν έχουμε μνημόνιο. Κάναμε απλώς μια συμφωνία και τηρούμε τις υπογραφές μας", ε, είναι προφανές ότι κάνει κωμωδία χωρίς να το ξέρει. Κι εγώ δεν είμαι παντρεμένος, απλώς έβαλα κάτι υπογραφές στο Δημαρχείο, αλλά άμα το ακούσει η Λίλα θα μου σπάσει το κεφάλι. Μας έχουν κλέψει τις καλύτερες ατάκες. Η Stand up σκηνή μόνο από την πολιτική απειλείται. Πάντως, σε αυτό το είδος πας μπροστά μόνο με την αξία σου, δεν μπορείς να κρυφτείς, δε μπορείς να κοροϊδέψεις. Και η Ντενίση έχει κόσμο στις παραστάσεις της, αλλά όπως όλοι ξέρουμε, σε μια θεατρική παράσταση πας για να δεις και κοστούμια και σκηνικά και τη φίρμα κτλ. Αν βάλουνε έναν από το Survivor τώρα σε μια θεατρική παράσταση, θα πάει κόσμος για να τον δει. Στο Stand up όμως, έρχονται για σένα και μόνο. Ούτε για να δουν τι καλό μικρόφωνο έχεις, ούτε τι μπλούζα φοράς. Γιατί κάτι άλλο, εκτός απ τον λόγο σου, δεν έχεις να επιδείξεις...
-Γιατί είναι λιγότερες οι γυναίκες;
Γενικά στην κωμωδία είναι λιγότερες, όχι μόνο στο Stand up. Και στο εξωτερικό. Το γνωστό κλισέ είναι ότι οι γυναίκες δεν τσαλακώνονται. Ναι, αλλά όταν παίζουν τραγωδία δεν τσαλακώνονται; Όταν παίζεις τη Μήδεια ή την Κλυταιμνήστρα, δεν εκτίθεσαι; Άρα η απάντηση μου είναι "δεν ξέρω".
-Ποια είναι η διαδικασία που ακολουθείς για να γράψεις ένα κείμενο;
Κρατάω σημειώσεις από πράγματα που μου έρχονται, που φαντάζομαι κτλ. Μεγάλο μέρος του κειμένου γράφεται την ώρα που λέω τα λόγια μου και πάνω στην παράσταση, μου βγαίνουν κι άλλα πράγματα. Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη τεχνική στο πώς να πεις ένα αστείο. Υπάρχουν μάλλον κάποιοι τρόποι, που τους καταλάβαμε στην πράξη. Ο τρόπος που θα διατυπώσεις αυτό που θα πεις το κάνει να φαίνεται αστείο. Αν πω πχ "Όλοι θα πεθάνουμε", οκ, είναι κάτι γνωστό, δε γελάει κανείς. Αν πω όμως "Κανείς δεν ξέρει τι γίνεται μετά το θάνατο, αλλά σας έχω καλά νέα! Θα το μάθουμε. Όλοι μας!", δε λέω κάτι που δε γνωρίζουμε, αλλά η διατύπωσή του, σου δημιουργεί την έκπληξη και χάρη σ' αυτή γελάς. Ο Κέσλερ λέει για το χιούμορ ότι είναι η πάταξη της έξης από την πρωτοτυπία. Οδηγείς τον συνομιλητή σου σε μια κατεύθυνση και ξαφνικά αλλάζεις πορεία και αυτή η έκπληξη δημιουργεί το αστείο. Αυτή είναι η σύλληψη. Να βρεις πού μπορεί να αλλάξει η πορεία αυτών που λες, για να δημιουργήσεις έκπληξη σε αυτόν που σε ακούει.
-Ποια είναι η θεματολογία των κειμένων σου;
-Ποιο είναι το πιο τολμηρό θέμα για το οποίο έχεις μιλήσει σε παράστασή σου;
Τα θρησκευτικά θέματα, γιατί δεν σατιρίζω μόνο τους παπάδες. Σατιρίζω κυρίως την πίστη, αυτή καθαυτή. Και απ΄ ό,τι ξέρω είμαι ο μόνος. Ούτε ο Πανούσης σατίριζε μόνο την πίστη· τους παπάδες σατίριζε. Π.χ. μου φαίνεται πολύ αστείο όταν ο άλλος ανεβαίνει στο αεροπλάνο και κάνει το σταυρό του. Καλά κάνει αν αισθάνεται καλά, αλλά αν νομίζει ότι το να κάνεις το σταυρό σου, είναι ο τεχνικός έλεγχος για το αεροπλάνο, ε είναι παράλογο. Είτε καύσιμα δεν έχει, είτε έχει βόμβες, αν κάνεις το σταυρό σου θα είναι εντάξει. Οπότε λογικά, όταν πέφτει ένα αεροπλάνο, κανείς δε θα 'κανε το σταυρό του. Ύστερα, δεν υποτίθεται ότι ο Θεός, είναι πανταχού παρών; Ακόμη και μαλακία δεν μπορείς να τραβήξεις γιατί δεν είσαι ποτέ μόνος. Άρα όταν κινδυνεύεις, γιατί προσεύχεσαι; Πέφτει το αεροπλάνο; Ο Θεός, όχι μόνο είναι εκεί αλλά είναι ο ίδιος που κανόνισε να πέσει . Εκτός βέβαια, κι αν απουσιάζει και δεν είναι πανταχού παρών και δε βλέπει εκείνη την ώρα, οπότε είναι ευκαιρία να κάνεις μία αμαρτία. Πέφτει το αεροπλάνο; Τράβα μια μαλακία. Πήδα την αεροσυνοδό! Δε θέλει; Βίασέ την, αφού απουσιάζει, δεν είναι αμαρτία! Και πρόσεξε τώρα. Αν όντως απουσιάζει όταν κινδυνεύουμε και δεν είναι αμαρτία, τότε αν θες να κάνεις μια αμαρτία, φρόντισε να κινδυνεύεις, ώστε να απουσιάζει! Θες να πηδήξεις τη γυναίκα του κολλητού σου; Στο γκρεμό, πιάσου από ένα θάμνο στο χείλος και πήδα την. 50-50% αλλά δεν είναι αμαρτία, ... απουσιάζει. Κινδυνεύεις. Δεν τελειώνει ο παραλογισμός, είναι σκοινί κορδόνι.
-Καμιά αντίδραση περίεργη είχες;
Μια φορά στην Πάτρα, σηκώθηκε ένας κι έφυγε γιατί έλεγε "Εγώ είμαι μαχητής του φωτός, δε μπορώ να ακούω τέτοια!". Ένας άλλος, στο Εγνατία έπαιζα τότε, βγήκε έξω και ξαναμπήκε μετά. Αλλά γενικώς δεν έχω ακραίες αντιδράσεις γιατί είμαι ξεκάθαρος. Εγώ απλώς σχολιάζω αυτά που πιστεύω. Δεν είναι ότι θα έρθεις στην παράσταση πιστός και θρησκευόμενος και θα φύγεις άθεος. Εγώ δεν προσηλυτίζω κανέναν στην αθεΐα. Το άθεος δεν το χρησιμοποιώ. Δεν θέλω να προσδιορίζομαι σε σχέση με μία μη-θέση. Προσδιορίζεσαι με βάση μία θέση. Επίσης δεν πιστεύω και σε άλλα πράγματα, δεν πιστεύω στα ζώδια. Δεν μπορώ να προσδιορίζομαι βάσει του τι δεν πιστεύω, αλλά του τι πιστεύω.
-Ποια είναι η πιο αστεία σου στιγμή πάνω στη σκηνή;
Λοιπόν… Στο θέατρο υπάρχουν αυτοί που γελούν και αυτοί που δε γελούν πάνω στη σκηνή. Εγώ δε γελάω. Στην αρχή της καριέρας μου, μια σεζόν έπαιζα με το Βουτσά στον οποίο αρέσει να κάνει τους άλλους να γελούν. Ο μόνος που δεν είχε καταφέρει να τον κάνει να γελάσει, ήμουν εγώ. Σε μια σκηνή -εγώ ήθελα να παντρευτώ την κόρη του-, έπρεπε να φωνάξω "Πατέρα", να διασχίσω τη σκηνή και να πέσω στην αγκαλιά του. Και σε εκείνο το σημείο, προσπαθούσε να βρει διάφορα για να με κάνει να γελάσω. Οπότε ενώ παίζαμε τη σκηνή, λέω εγώ "πατέρα", τρέχω να τον αγκαλιάσω κι εκείνος πήγε πίσω από μια μπερζέρα. Τον πλησιάζω και τρέχει πίσω από ένα μεγάλο καναπέ. Συνεχίζω να τον κυνηγάω και αυτός εξακολουθεί να τρέχει κωμικά, φορώντας μια ρόμπα και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι είμαι ένας νέος, τριαντάρης, ωραίος γκόμενος και είμαι πάνω στη σκηνή και κυνηγάω έναν χοντρό μεσήλικα να τον αγκαλιάσω κι αυτός δε θέλει και φεύγει! Να μου πεις ότι ήταν μια γκόμενα να το καταλάβω, αλλά αυτό ήταν μια εντελώς γελοία κατάσταση, που η συνειδητοποίηση της μ' έκανε να σκάσω στα γέλια. Και αυτός τώρα, είναι ο Βουτσάς, με τον οποίο έχω μεγαλώσει μαζί του, τον θαυμάζω κτλ. Μου φάνηκε πάρα πολύ αστείο όλο αυτό! Ε τότε άρχισα να γελάω! Δε θα το ξεχάσω ποτέ!
-Πώς νιώθεις όταν ένα αστείο, που το θεωρούσες πολύ καλό, στην πράξη δε λειτουργεί και το κοινό δε γελά;
Εκείνη την ώρα πας στο επόμενο για να το σώσεις, μην κάνεις κοιλιά και μετά προβληματίζεσαι τι δεν πήγε καλά. Αν θες να κρατήσεις το αστείο στην παράσταση το επαναδιατυπώνεις, το ξαναλές κτλ. Αλλά εγώ έχω και ατάκες που δε με ενδιαφέρει αν θα γελάσουν. Είναι ένα λεπτό στην παράσταση που ξέρω ότι δε θα γελάσουν, αλλά όταν το πω, θα κάνουν "ααα" - με ενδιαφέρει αυτό. Δηλαδή αν σε μία παράσταση που είναι μία ώρα κι ένα τέταρτο και πρέπει να γελάσουν για παράδειγμα 100 φορές και γελάσουν 98 αλλά ακούσουν και κάτι που θα κάνουν "ααα", με ενδιαφέρει γιατί θέλω και να προβληματίζονται στις παραστάσεις μου. Δεν κάνω φιλοσοφικό έργο να καθόμαστε μία ώρα να σπάμε το κεφάλι μας, αλλά το να περάσει και μια σκέψη που πέρα απ' την πλάκα θα σε προβληματίσει και λίγο καλό είναι.
-Η σχέση σου με το Internet;
Άριστη.
-Η σχέση σου με το χρήμα;
Υπό την έννοια της οικονομικής διαχείρισης νομίζω ότι είναι πολύ καλή. Θέλω τόσα ώστε να έχω τις στοιχειώδεις παροχές, φαγητό, σπίτι, αυτοκίνητο… Κότερα, καράβια και πισίνες θα ήθελα έτσι ακαδημαϊκά, στο επίπεδο της επιθυμίας του συλλογικού ασυνείδητου.
-Πώς κρίνεις την πολιτική διακυβέρνηση της Ελλάδας τα τελευταία έτη;
-Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου Έλληνες κωμικοί;
-Κι από ξένους κωμικούς;
Στην κορυφή έχω τον Bill Hicks γιατί έχει πολιτικό και ανατρεπτικό χιούμορ, μετά τον George Carlin, τον Louis C.K. που τώρα είναι στα πάνω του, ο Jerry Seinfeld που είναι πιο κλασικός κ.α.
-Τι αντιπαθείς και τι λατρεύεις στους ανθρώπους;
Εκτιμώ την αξιοπρέπεια και την καθαρότητα. Με ενοχλεί η αναξιοπρέπεια.
-3 πλεονεκτήματα και 3 μειονεκτήματά σου.
Υπάρχουν κάποια στοιχεία στον χαρακτήρα κάθε ανθρώπου, που ανάλογα την περίπτωση είναι προτέρημα ή όχι. Δηλαδή η ισχυρογνωμοσύνη είναι προτέρημα αν είσαι έξυπνος, είναι μειονέκτημα αν είσαι βλαξ. Οπότε αν εγώ πω τώρα ότι είμαι ισχυρογνώμων, αυτός που το διαβάζει, θα πρέπει να σκεφτεί "Είναι έξυπνος ώστε να είναι προτέρημα ή είναι βλαξ ώστε να είναι μειονέκτημα;". Αλλά ναι, είμαι ισχυρογνώμων, εγωιστής, παλιά ήμουν και καλοπερασάκιας -τώρα δεν έχω το περιθώριο-, κάποιες φορές είμαι επιπόλαιος, απότομος και κυνηγάω το μέτρο στο κάθε τι.
-Περίγραψε τα 5 λεπτά πριν βγεις στη σκηνή. Τι κάνεις και πώς νιώθεις;
Ανάλογα την περίσταση. Αλλά πάντοτε υπάρχει ένα τρακ. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και βγαίνω.
-Τι θα παρουσιάσεις στο Athens Comedy Festival;
Θα παρουσιάσω την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, αλλιώς. Η ιστορία μας είναι δραματική και επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Κι αυτό γίνεται γιατί οι άνθρωποι γεννιούνται, μεγαλώνουν και δεν την μαθαίνουν απαραίτητα, οπότε όταν δεν την ξέρεις, μοιραία θα την επαναλάβεις. Αυτό που λένε τώρα τελευταία οι χρυσαυγίτες ας πούμε, ότι επί Χούντας κοιμόμασταν με τα παράθυρα ανοιχτά, πάει να πει ότι δε θυμόμαστε ή ότι δεν ξέρουμε καν τι γινόταν τότε. Κοιμόσουν με ανοιχτά παράθυρα γιατί είχε πολλή ασφάλεια. Είχε τόση ασφάλεια που σε μπουζούριαζαν ανά πάσα στιγμή και θα σε έστελναν στα ξερονήσια, οπότε δεν είχε νόημα να κλείσεις τα παράθυρα. Με την ίδια λογική και οι Βούλγαροι στην κατοχή, έφτιαξαν δρόμους στη Θράκη. Ας ξαναπάρουν λοιπόν τη Θράκη για να φτιάξουν δρόμους. Κατάλαβες; Δεν είναι επιχείρημα το "ήταν ανοιχτά τα παράθυρα". Βλέπεις όμως, ότι αυτό είναι ψήφος και ξαφνικά η Χρυσή Αυγή έχει βουλευτές στο Κοινοβούλιο. Η ιστορία λοιπόν διδάσκει ότι οι άνθρωποι δε διδάσκονται από την ιστορία. Ο μόνος τρόπος για να μην γίνουν λάθη, είναι αυτό που έλεγε ο Μπίσμαρκ "Αυτοί που μαθαίνουν από τα λάθη τους είναι ηλίθιοι, εγώ μαθαίνω από τα λάθη των άλλων". Αν καλλιεργούσαμε τους πολίτες στοιχειωδώς, θα είχαμε μια καλύτερη κοινωνία, μια καλύτερη Δημοκρατία. Εγώ λοιπόν παρουσιάζω την Ελληνική Ιστορία ιδωμένη με μια κωμική ματιά, αλλά τα γεγονότα είναι πραγματικά, ιστορικά, δεν είναι από το μυαλό μου. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει, η ιστορία σε stand up παράσταση και μάλιστα δεν έχει δοκιμαστεί , δεν την έχω παίξει κάπου. Μπορεί να κάθομαι μία ώρα κι ένα τέταρτο και να μη γελάει κανένας. Είναι ρίσκο. Αλλά σκέφτομαι μετά ότι τον Καποδίστρια τον σκότωσαν, τον Τρικούπη δεν τον ξαναέβγαλαν βουλευτή, τον Βενιζέλο, τον μέχρι πριν 3 μήνες εθνικό ήρωα, αποπειράθηκαν να τον δολοφονήσουν και πάνω στον κολοφώνα της δόξας του, στη Συνθήκη των Σεβρών που μεγάλωσε την Ελλάδα όσο δεν παίρνει, δεν ξαναβγαίνει ούτε βουλευτής. Και λέω, αυτός έπαθε όλα αυτά. Εντάξει... Μπορώ να παίξω μία ώρα κι ένα τέταρτο κι ας είναι αποτυχία, δε με νοιάζει. Όπως έλεγε και ο Βουτσάς, οι αποτυχίες είναι για τους πετυχημένους.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου