(4-11-2016)
Γράφει ο Κορνήλιος Ρουσάκης
"Εμπρός, λοιπόν, όλοι μαζί" του Ευγένιου Τριβιζά, σε σύλληψη και σκηνοθετική επιμέλεια Αναστάση Ροϊλού και Κωστή Βοζίκη, στο Θέατρο Αμαλία (Θεσσαλονίκη)
Ποδαρικό στη νέα εποχή του ιστορικού θεάτρου Αμαλία —το θέατρο που έχει σφραγιστεί από την σημαντική πολυετή παρουσία της Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης, επαναλειτουργεί, υπό νέα καλλιτεχνική διεύθυνση, τέσσερα χρόνια μετά το κλείσιμο του— έκανε μια θεατρική παράσταση για παιδιά.
Ο νεαρός ηθοποιός Αναστάσης Ροϊλός και ο μουσικός —με μακρόχρονη εμπειρία στη σύνθεση μουσικών για το θέατρο— Κωστής Βοζίκης συνεργάζονται στην παράσταση "Εμπρός, λοιπόν, όλοι μαζί". Εκ πρώτης όψεως το όλο εγχείρημα μοιάζει με ακόμη μια δραματοποιημένη αφήγηση ιστοριών∙ κάτι που απαντάται συχνά στις θεατρικές σκηνές. Κι όμως η παράσταση των Ροϊλού-Βοζίκη καταφέρνει να δημιουργήσει έναν σκηνικό φανταστικό κόσμο και να ζωντανέψει ένα πληθωρικό παραμυθικό σκηνικό σύμπαν, χρησιμοποιώντας μόνο τη δύναμη και τη μαγεία των λέξεων και των κινήσεων και ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα.
Ο Ροϊλός αξιοποιώντας μια ευρεία γκάμα υποκριτικών κωδίκων (από παντομίμα έως κάποια μορφή "stand up comedy" και διάδραση με τους ανήλικους και ενήλικους θεατές) αλλά και τη θεατρολογική του κατάρτιση —έχει σπουδάσει στο Τμήμα Θεάτρου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, μια σχολή που διαθέτει σημαντικό κύκλο μαθημάτων για το θέατρο για παιδιά και νέους— δημιουργεί μια παράσταση ουσιαστικά (και όχι επιφανειακά) ψυχαγωγική και καθόλου στείρα διδακτική. Με αφετηρία τις δύο ιστορίες του Ευγένιου Τριβιζά (τον ερωτοχτυπημένο Άβυ το κουνάβι και την περιπέτεια της Κούλας της Κατσικούλας), ο ηθοποιός, με σύμμαχο τα εύστοχα μουσικά σχόλια που κάνει επί σκηνής ο Βοζίκης, κινείται επιδέξια ανάμεσα στη φρενήρη αφήγηση και στον αυτοσχεδιασμό και βρίσκεται σε μια διαρκή ετοιμότητα, μην αφήνοντας ανεκμετάλλευτη καμία ερώτηση και αντίδραση των θεατών.
Η ζωντάνια της γρήγορης αφήγησης, η εμμονή στη λεπτομέρεια, η ευρηματικότητα στα αυτοσχεδιαστικά και παντομιμικά στοιχεία που εμπλουτίζουν την αφήγηση (χαρακτηριστικό παράδειγμα οι πολλαπλοί διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους παρουσιάζεται με παντομίμα η απόρριψη της αγάπης και της ερωτοχτυπημένης καρδιάς), οι μουσικές και τα τραγούδια, το ανατρεπτικό και συμμετοχικό φινάλε που μετατρέπει για λίγα λεπτά τη θεατρική πλατεία σε ιδιότυπο "παιδότοπο" όπου μικροί και μεγάλοι σηκώνονται από τις θέσεις τους και χοροπηδούν ανέμελα χτυπώντας παλαμάκια και φωνάζοντας τη λέξη "αισιοδοξία" (!), αλλά και τα έξυπνα σχόλια και γκαγκς που είναι εξίσου ή και περισσότερο εύληπτα από τους συνοδούς των παιδιών, κάνουν το "Εμπρός, λοιπόν, όλοι μαζί" μια παράσταση που απολαμβάνουν εξίσου μικροί και μεγαλύτεροι θεατές. Το θέατρο, εξάλλου, απευθύνεται σε όλους κι όπως υποστηρίζει ο Πήτερ Μπρουκ, η μόνη διάκριση που πρέπει να υπάρχει στο θέατρο, είναι αυτή που το χωρίζει σε βαρετό και μη βαρετό.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε μπροστά μας μια προσεγμένη φωτεινή κι αισιόδοξη παράσταση, που αν αποτελέσει την πρώτη επαφή των ανήλικων θεατών με το θέατρο, θα τους κάνει να θέλουν να ξαναβρεθούν και πάλι στη θεατρική πλατεία.
Ο νεαρός ηθοποιός Αναστάσης Ροϊλός και ο μουσικός —με μακρόχρονη εμπειρία στη σύνθεση μουσικών για το θέατρο— Κωστής Βοζίκης συνεργάζονται στην παράσταση "Εμπρός, λοιπόν, όλοι μαζί". Εκ πρώτης όψεως το όλο εγχείρημα μοιάζει με ακόμη μια δραματοποιημένη αφήγηση ιστοριών∙ κάτι που απαντάται συχνά στις θεατρικές σκηνές. Κι όμως η παράσταση των Ροϊλού-Βοζίκη καταφέρνει να δημιουργήσει έναν σκηνικό φανταστικό κόσμο και να ζωντανέψει ένα πληθωρικό παραμυθικό σκηνικό σύμπαν, χρησιμοποιώντας μόνο τη δύναμη και τη μαγεία των λέξεων και των κινήσεων και ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα.
Ο Ροϊλός αξιοποιώντας μια ευρεία γκάμα υποκριτικών κωδίκων (από παντομίμα έως κάποια μορφή "stand up comedy" και διάδραση με τους ανήλικους και ενήλικους θεατές) αλλά και τη θεατρολογική του κατάρτιση —έχει σπουδάσει στο Τμήμα Θεάτρου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, μια σχολή που διαθέτει σημαντικό κύκλο μαθημάτων για το θέατρο για παιδιά και νέους— δημιουργεί μια παράσταση ουσιαστικά (και όχι επιφανειακά) ψυχαγωγική και καθόλου στείρα διδακτική. Με αφετηρία τις δύο ιστορίες του Ευγένιου Τριβιζά (τον ερωτοχτυπημένο Άβυ το κουνάβι και την περιπέτεια της Κούλας της Κατσικούλας), ο ηθοποιός, με σύμμαχο τα εύστοχα μουσικά σχόλια που κάνει επί σκηνής ο Βοζίκης, κινείται επιδέξια ανάμεσα στη φρενήρη αφήγηση και στον αυτοσχεδιασμό και βρίσκεται σε μια διαρκή ετοιμότητα, μην αφήνοντας ανεκμετάλλευτη καμία ερώτηση και αντίδραση των θεατών.
Η ζωντάνια της γρήγορης αφήγησης, η εμμονή στη λεπτομέρεια, η ευρηματικότητα στα αυτοσχεδιαστικά και παντομιμικά στοιχεία που εμπλουτίζουν την αφήγηση (χαρακτηριστικό παράδειγμα οι πολλαπλοί διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους παρουσιάζεται με παντομίμα η απόρριψη της αγάπης και της ερωτοχτυπημένης καρδιάς), οι μουσικές και τα τραγούδια, το ανατρεπτικό και συμμετοχικό φινάλε που μετατρέπει για λίγα λεπτά τη θεατρική πλατεία σε ιδιότυπο "παιδότοπο" όπου μικροί και μεγάλοι σηκώνονται από τις θέσεις τους και χοροπηδούν ανέμελα χτυπώντας παλαμάκια και φωνάζοντας τη λέξη "αισιοδοξία" (!), αλλά και τα έξυπνα σχόλια και γκαγκς που είναι εξίσου ή και περισσότερο εύληπτα από τους συνοδούς των παιδιών, κάνουν το "Εμπρός, λοιπόν, όλοι μαζί" μια παράσταση που απολαμβάνουν εξίσου μικροί και μεγαλύτεροι θεατές. Το θέατρο, εξάλλου, απευθύνεται σε όλους κι όπως υποστηρίζει ο Πήτερ Μπρουκ, η μόνη διάκριση που πρέπει να υπάρχει στο θέατρο, είναι αυτή που το χωρίζει σε βαρετό και μη βαρετό.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε μπροστά μας μια προσεγμένη φωτεινή κι αισιόδοξη παράσταση, που αν αποτελέσει την πρώτη επαφή των ανήλικων θεατών με το θέατρο, θα τους κάνει να θέλουν να ξαναβρεθούν και πάλι στη θεατρική πλατεία.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου