6ο Φεστιβάλ "Τα 12 κουπέ" στο Τρένο στο Ρουφ

To Φεστιβάλ Νέων Καλλιτεχνών "Τα 12 κουπέ", που εμπνεύστηκε και καθιέρωσε η Τατιάνα Λύγαρη, με στόχο την προώθηση των νεανικών καλλιτεχνικών δυνάμεων του τόπου, ανοίγει τις πόρτες του για έκτη συνεχή χρονιά, από την Παρασκευή 27 Μαΐου έως την Κυριακή 5 Ιουνίου 2016 στην Αμαξοστοιχία-Θέατρο, Το Τρένο στο Ρουφ.

Τo Φεστιβάλ φιλοξενεί συνολικά 18 ομάδες από νέους ηθοποιούς, χορευτές, εικαστικούς, performers, σκηνοθέτες, χορογράφους, μουσικούς, video artists, που εμπνέονται από τα αυθεντικά, πατιναρισμένα από τον χρόνο 12 Κουπέ του New Wagon της Αμαξοστοιχίας, δημιουργούν και παρουσιάζουν πρωτοποριακά projects σύντομης διάρκειας για μικρές ομάδες θεατών.

Οι εκδηλώσεις που θα φιλοξενηθούν αυτή τη χρονιά είναι:

"Broken Rails", σε σύλληψη και δημιουργία Βέρας Καρτάλου.
εικαστική εγκατάσταση στο Νέο Βαγόνι

Το "Broken Rails" τοποθετεί τον θεατή αντιμέτωπο με την αθέατη πλευρά της κοινωνίας και το συγκλονιστικό φαινόμενο της ραγδαίας αύξησης των αυτοκτονιών στην χώρα. Ταυτόχρονα καταδικάζει την συστηματική απόκρυψη της αλήθειας από τα μέσα ενημέρωσης και τους δημόσιους φορείς. Για να εξυπηρετήσει αυτόν τον σκοπό, το έργο έχει διττή μορφή: μία με φως ημέρας και μία νυχτερινή, υπό το φως του black light. Μία για την ψευδαίσθηση και μία για την πραγματικότητα.

"Inner Travel"
έκθεση φωτογραφίας στο Wagon Bar και στο Νέο Βαγόνι, από τον Βασίλη Παπασπυρόπουλο.

Κίνηση μέσα σε όχημα εν κινήσει, από βαγόνι σε βαγόνι. Ένα ταξίδι μέσα στο ταξίδι. Η αναζήτηση μιας αλήθειας. Μιας αλήθειας για τον εσώτερο εαυτό αλλά και για το τι πραγματικά δύναται να υπάρχει. Το "Inner Travel" αναζητά μια αλήθεια με τη σιγουριά πως δεν είναι η μοναδική. Αντανακλά την πορεία ενός προσωπικού προβληματισμού. Είναι η απόπειρα αποτύπωσης ενός εσωτερικού συναισθηματικού τοπίου. Μέσα από την πορεία του επιχειρεί να διεγείρει αλλά και να λειτουργήσει ως ερέθισμα που ωθεί προς αναζήτηση.

"In-Out", σε σύλληψη και δημιουργία Μαρίας Οικονόμου.
εικαστική εγκατάσταση στο Μουσικό Βαγόνι Orient Express

Ένα σύνολο από σχέδια και χαρακτικά σε γιαπωνέζικο χαρτί αποτελούν την αφορμή για μια σειρά ρούχων τοποθετημένων με τη μορφή εγκατάστασης. Το ρούχο από μόνο του καλύπτει και αποκαλύπτει, είναι το περίβλημα του μέσα με το έξω. Ο άνθρωπος ως ον, ως ύπαρξη, καλύπτεται από τα στοιχεία που τον περιβάλλουν και τις μνήμες που φέρει και μεταφέρει μέσα από την αλληλεπίδρασή του με το περιβάλλον που βιώνει. Ως αποδέκτης, ο θεατής δίνει τη δική του ερμηνεία σύμφωνα με τις εμπειρίες του, που εντείνονται από το υποβλητικό δίπολο κίνηση-ακινησία του βαγονιού.

"Pink is the new punk", σε σύλληψη και δημιουργία Δημήτρη Γκέτσι.
εγκατάσταση στο Νέο Βαγόνι 

"Το ροζ δωμάτιο" δημιουργεί έναν "ερωτικό θάλαμο", μια μονόχρωμη εγκατάσταση με ροζ κεραμικά χρηστικά ή και μη αντικείμενα, σχολιάζοντας με σαρκασμό την αναπαραγωγή, το φύλο και τη σχέση θρησκείας-ταυτότητας υπό το πρίσμα της νέο-ποπ κουλτούρας.

"Sacramento", σε κείμενο και σκηνοθεσία Ερασμίας Τσίπρα.
θεατρική performance-site specific στο Θεατρικό Βαγόνι, βασισμένη σε ανθρωπολογική μελέτη πάνω στις συνθήκες ομηρίας.

Sacramento. Η πόλη του αμερικάνικου ονείρου, του ανθρώπινου πόθου. Η ιερή ("sacred") πόλη. Η πόλη της θυσίας ("sacrifice"). Ώρα 21:31. Μία κοπέλα επιβιβάζεται στο βαγόνι με προορισμό το Sacramento. Η γνωριμία της με έναν άλλο κόσμο ελευθερίας. Οι επιβάτες του τρένου, η διαδρομή, η διαδικασία, η λύτρωση. Ώρα 21:41. Δέκα λεπτά πριν την κατάληψη του τρένου από πολιτικούς δράστες. Ο χρόνος σταματάει. Δέκα λεπτά πριν την εκδήλωση του Lima syndrome (σχέση εξάρτησης μεταξύ θύτη-θύματος). Το ταξίδι τελειώνει. Ή μήπως… μόλις άρχισε;

"Should I stay or Should I go?", από την θεατρική ομάδα Συμμορία του Ήλιου, σε σκηνοθετική επιμέλεια Μελίνας Σκούφου.
θεατρική performance στην Αποβάθρα

Τρεις γυναίκες από διαφορετικές ηλικιακές δεκαετίες (20, 30, 40) παρουσιάζουν επί σκηνής ερωτήματα που τις απασχολούν, ερωτήματα που αφορούν τόσο στην καθημερινότητα ενός ταξιδιού, όσο και του ταξιδιού με τη συμβολική έννοια μιας εσωτερικής πορείας. Αφορμή για τη σκηνική σύνθεση, η οποία έχει στοιχεία σωματικού θεάτρου, αποτελούν κείμενα και τραγούδια γνωστών δημιουργών με θέμα την "αναχώρηση" και την "επιστροφή" (Καβάφης, Καλογερόπουλος, Τρύπες, The Clash κ.α.).

"Show me how to move | Δείξε μου πώς να κινηθώ", σε δημιουργίας Χριστίνας Γαζή.
διαδραστική performance στο Νέο Βαγόνι

Θα ήθελες να είσαι ο "δημιουργός" της καλλιτεχνικής δράσης που εκτυλίσσεται μπροστά σου; Αν η απάντησή σου είναι θετική, τότε μπορείς να παρακολουθήσεις και να λάβεις μέρος στη διαδραστική παράσταση "Show me how to move". Μέσω καθοδήγησης της performer, έχεις τη δυνατότητα να μορφοποιήσεις (σχεδιάσεις ή γράψεις) την επιθυμία σου σ’ ένα κομμάτι χαρτί και να προσθέσεις έτσι το δημιουργικό σου "λιθαράκι" στην ιστορία που θα προκύψει σε συνεργασία με όλους τους θεατές της παράστασης, που βρίσκονται μεταξύ τους σε απόσταση αναπνοής, στο ιδιωτικό κουπέ του βαγονιού.

"The Wagon" από την ομάδα Vacuum, σε σύλληψη και σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Παπαντωνάτου.
video dance στην Αποβάθρα

O θεατής γίνεται μάρτυρας ενός εσωτερικού διαλόγου. Μια μορφή εμφανίζεται και με την αγωνία του πρωτόγονου ανθρώπου ξεκινά η σχεδίαση ενός άτυπου χάρτη, όπου δημιουργούνται σταθμοί, προορισμοί και παγίδες που θέλει να αποφύγει, όπως κάθε ταξιδιώτης. Όσο η διαδικασία προχωράει, η αναπαράσταση του χάρτη επεκτείνεται στο ίδιο το σώμα και η μορφή βρίσκεται μέσα στα σχέδια της, γίνεται ένα με τις ιδέες της. Φτάνοντας στο τέλος, η μορφή έχοντας εξαντλήσει τα όρια του χώρου και της σκέψης, είναι έτοιμη να βγει από τον προστατευτικό αυτό περιβάλλον στον κόσμο. Ο ήχος μας ενημερώνει ότι έφτασε στον προορισμό της. Ή… στο σημείο έναρξης.

"40.20.10." από την ομάδα Αήρ, σε σύλληψη, χορογραφία κι ερμηνεία Μαρίας Βάθη και Κατερίνας Κληροδέτη.

Το χοροθεατρικό έργο 40.20.10. διαδραματίζεται σε τρία κουπέ και παρουσιάζει μέσω δύο γυναικείων μορφών τις συμπεριφορές, τα "θέλω" και τις ανάγκες των αντίστοιχων ηλικιακών φασμάτων. Δύο ώριμες γυναίκες συνυπάρχουν, κουβαλώντας η καθεμία τα δικά της πάθη, μνήμες και παραξενιές.

"Αέναο ταξίδι", σε σύλληψη και δημιουργία Κέλλυ Βαρδάκα.
video art στο Wagon Bar 

Μέσα από τη διαδικασία μιας εικόνας σε λούπα δημιουργείται η εντύπωση στον θεατή ότι βρίσκεται σε μια αμαξοστοιχία, που συνεχίζει το αέναο ταξίδι της μέσα στον χρόνο. Ο θεατής μπορεί να γίνει μέρος και παρατηρητής αυτού του ταξιδιού, που μοιάζει να μην έχει αρχή, μέση και τέλος, κι αυτό γιατί απλώς ο χρόνος έχει "παγώσει" στο ίδιο "ρυθμικό μοτίβο".

"Ενδιάμεσα" της Μαρίζας Παρασύρη, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Παρασύρη.
θεατρική performance στο Νέο Βαγόνι

"Η διάκριση ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον είναι μόνο μία ψευδαίσθηση, ακόμα κι αν είναι τόσο επίμονη". Α. Αϊνστάιν. 

Αν το παρελθόν ήταν ένα τρένο που κινείται προς τα πίσω, αλλά το μέλλον το ίδιο τρένο όταν κινείται μπροστά, και τα δυο ταυτόχρονα με ένα παρόν που εκτυλίσσεται σ’ ένα κουπέ, πως θα διαμορφωνόταν ο βίος του φερόμενου ως επιβάτη;
Η Σπέισι είχε μπει στο τρένο κάποτε, αλλά έχει ξεχάσει να κατέβει. Το αέναο ταξίδι της μεταμορφώνεται σ’ έναν στοχασμό για τη συμβατική αντίληψη του χώρου και του χρόνου, για την απουσία αντίληψης του χωροχρόνου, για τις καταστάσεις που μας καθιστούν μέρος τους.

"Η τελευταία παράσταση" από την ομάδα Αιρετικές Ουσίες, σε σκηνοθεσία Άγη Εμμανουήλ.
θεατρική performance στο Νέο Βαγόνι

Στα παρασκήνια ενός θεάτρου μια ηθοποιός προβάρει τον ρόλο της, που μπλέκεται με τις μνήμες της ζωής της. Με τη φθορά του χρόνου ορατή, οι αναμνήσεις από τους περασμένους ρόλους της της υπενθυμίζουν την ανάγκη της να "ανασαίνει" μέσα στο θέατρο, ενώ ταυτόχρονα κάτι τη σπρώχνει να το εγκαταλείψει και να ανοιχτεί στη ζωή. Οι αντίρροπες δυνάμεις ζωντανεύουν και την υποχρεώνουν να παλινδρομεί ανάμεσα στην αληθινή ζωή, στο θέατρο που την τρέφει ή στο ανικανοποίητο που τη διεκδικεί. Τι θα επιλέξει;

"Κληρονομιά να σου τύχει!" του Μάνου Φιλιππόπουλου, από την ομάδα Εναλλάξ, σε σκηνοθεσία Εύας Στυλάντερ.
θεατρική performance στο Wagon Restaurant

Μέχρι τα Καλάβρυτα ταξίδεψαν οι κληρονόμοι του γνωστού μεγαλοεργολάβου, Χαράλαμπου Πανσέληνου, για να παρευρεθούν στο άνοιγμα της διαθήκης του. Η διαθήκη όμως επεφύλασσε εκπλήξεις, που σε συνδυασμό με τις ανεξιχνίαστες συνθήκες εξαφάνισης του Πανσέληνου θα οδηγήσουν σε απρόσμενες εξελίξεις... Ανάμεσα στους επιβάτες στο τρένο της επιστροφής, είναι η σπαγγοραμένη πρώην σύζυγος, η ακτιβίστρια κόρη και ο φωτογράφος φίλος της, η σπάταλη σύζυγος, η σχολαστική γραμματέας, η φιλάργυρη ερωμένη, ο κομπιναδόρος συνεργάτης και ο αμφιλεγόμενος συμβολαιογράφος –όλοι τους γεμάτοι υποψίες και σχέδια για την κληρονομιά.

"Λιόσποροι" της Αντιγόνης Κατσαδήμα, σε σκηνοθεσία κι ερμηνεία Σέργιου Κομπόγιωργα και Χριστίνας Παπαδημητρίου.  

Οι "Λιόσποροι" συνοψίζουν τη συγκυρία της μετανάστευσης, όταν οι άνθρωποι αφήνουν πίσω αγαπημένες πατρίδες και συνέχειες, για να κυνηγήσουν ένα όνειρο. Μπροστά στο πείσμα για την εκπλήρωση του σκοπού τους, ωστόσο, είναι επόμενο να αναμετρηθούν με απρόσμενα γεγονότα, που μετατοπίζουν τα αρχικά "θέλω" τους. Το ταξίδι αυτό εγκυμονεί νέα συναισθήματα, εμπειρίες, καταστάσεις. Εκεί που οι ηλιόσποροι συμβολίζουν τη σπορά, δίνουν και παίρνουν την πρώτη αφορμή ως ύστατη δράση και συνθέτουν τον δυναμικό προσωπικό αγώνα της σωματικής έκφρασης.

"Παράρτημα¹", σε σύλληψη και δημιουργία Όλγας Μπρούμα και Λουκιανής Παπαδάκη.
εικαστική performance στο Νέο Βαγόνι

H πιθανότητα της κίνησης μιας στατικής εικόνας. Mε έναυσμα τα 37 addenda που παρατίθενται στο τέλος της νουβέλας του Μπέκετ "Watt", επιδιώκεται ένας διάλογος κατά τον οποίο το σώμα, η προβολή και ο ήχος συνομιλούν σε μία ζωντανή εγκατάσταση.

"Πλημμυρίδα και άμπωτη", από την Αλεξάνδρα Νάκου
εικαστική video–εγκατάσταση στο Νέο Βαγόνι 

Ευμάρεια και ανέχεια. Η εικαστικός, βομβαρδιζόμενη καθημερινά από εικόνες ξεριζωμού και θλίψης, ενώνει για λίγα λεπτά "τα θραύσματα" και αισιόδοξα μεταφέρεται στην αίγλη μιας άλλης πολυπόθητης εποχής. Το τρένο, ως μέσο μεταφοράς, είτε για αναψυχή, είτε για εργασία, είτε για βίαιη μετανάστευση, λειτουργεί ως ένας υποδοχέας ατέρμονης χαρμολύπης. 

"Χωρίς αποσκευές" από την ομάδα under constr[a]ction, σε  γενική επιμέλεια σύνθεσης, διασκευή, δραματουργία Μαρίνας Κακουλλή.
θεατρική performance στο Νέο Βαγόνι,

Τι θα γινόταν εάν τρεις θεατρικοί ήρωες από διαφορετικές εποχές ταξίδευαν στο ίδιο βαγόνι σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής τους; Ο Άμλετ, η Ιφιγένεια και η Νόρα αναζητούν το πρόσημο του προορισμού τους σ’ ένα ταξίδι που καθορίζει την πορεία τους. Τι μπορεί να περιμένει ο καθένας απ' αυτή την προσωρινή συνύπαρξη; Συνοδεία σ’ αυτή τη διαδρομή τους ένας μουσικός, που φαίνεται να γνωρίζει την πλοκή των μύθων, όπως ο συγγραφέας γνωρίζει τα θεατρικά του πρόσωπα.

"Χωρίς Τίτλο", από τον Βασίλη Αλεξάνδρου
εικαστική εγκατάσταση στο Νέο Βαγόνι

Ως πρώτη ύλη χρησιμοποιούνται αντικείμενα που έχουν απορριφθεί από το σύγχρονο αστικό περιβάλλον. Η παλαιότητα και η φθορά χρησιμοποιημένων αντικειμένων ενέχει μια ιδιαίτερη ποιητική. Στη συγκεκριμένη εγκατάσταση παρατίθεται ένα αρχείο από αχρησιμοποίητα σαπούνια σε διάλογο με ένα αστικό απόρριμμα, το οποίο έχει μετατραπεί σε βουλωμένο δοχείο υγρού. Δημιουργώντας μια ροή χρόνου (κλεψύδρα) στο πάνω μέρος εναποτίθεται το βουλωμένο μολυσματικό σήμερα σε σχέση με το αρχείο των σαπουνιών, που λειτουργεί ως εργαλείο καταγραφής και διασφάλισης ιστορίας, μνήμης.

Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ (Σιδηροδρομικός και Προαστιακός Σταθμός Ρουφ, επί της Λεωφόρου Κωνσταντινουπόλεως, Αθήνα, τηλ. 210 5298922)

27 Μαΐου έως 5 Ιουνίου 2016, από τις 20:00 έως τις 24:00

Εισιτήρια: 4 ευρώ για 2 performances ανά ημέρα (βάσει διαθεσιμότητας θέσεων)

Ελεύθερη είσοδος σε όλες τις εικαστικές εγκαταστάσεις