Αναζητώντας την ευτυχία

Μπορείτε να θυμηθείτε την ιστορία που στιγμάτισε τη ζωή σας;
Το ερώτημα τέθηκε από τους 5 νέους ηθοποιούς της παράστασης σε 80 νέους του παρελθόντος, παππούδες και γιαγιάδες δηλαδή, από όλη την Ελλάδα και την Κύπρο.

Οι ηλικιωμένοι πρωταγωνιστές των ιστοριών, θυμήθηκαν πως υπήρξαν πρωταθλητές κολύμβησης, δήμαρχοι, χορευτές tango στην Κοζάνη του Μεσοπολέμου, διάσημοι ποδοσφαιριστές, δολοφόνοι, δίγαμοι, πλούσιοι έμποροι του Βελιγραδίου, πάμπτωχοι φοιτητές και εργάτες στη Γερμανία, ενώ μια κυρία έγινε δασκάλα γιόγκα αμέσως μετά την απελευθέρωσή της από το στρατόπεδο συγκέντρωσης!

Προσπερνώντας το ξάφνιασμα των ειδικών περιπτώσεων, επελέγησαν εκείνες οι προσωπικές ιστορίες που διαδραματίστηκαν παράλληλα με γνωστά ιστορικά γεγονότα και εκτείνονται από το 1920 έως την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, με τον κάθε ηθοποιό να ενσαρκώνει τον ηλικιωμένο/η με τον/ην οποίο/α συνομίλησε. Η παράσταση δηλαδή είναι ένα μωσαϊκό των άγνωστων ιστοριών που έγραψε η ζωή παράλληλα με την επίσημη Ιστορία της χώρας.

Η πρώτη μετανάστευση στην Αμερική, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Εμφύλιος, η ανέγερση του Τείχους στο Βερολίνο, οι σεισμοί στα Επτάνησα, η Χούντα, η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας, πέρα από κεφάλαια της καταγεγραμμένης ιστορίας των σχολικών βιβλίων, αποτέλεσαν γεγονότα που άλλαξαν τις ζωές των ανθρώπων, που όμως συνέχισαν να αναζητούν ότι αναζητούμε όλοι και σε κάθε εποχή. Την ευτυχία…

Τώρα στη θεατρική σκηνή
Γιοι και κόρες, της εταιρείας θεάτρου Sforaris, σε κείμενο και σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού.

Σκηνικά-κοστούμια: Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα, Ράνια Υφαντίδου
Μουσική: Χρύσανθος Χριστοδούλου
Τραγούδι: Γιώργος Γλάστρας, Χριστίνα Μαξούρη
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Επιμέλεια κίνησης: Αλεξία Μπεζίκη
Φωτογραφίες: Εύη Φυλακτού

Παίζουν: Άννα Ελεφάντη, Μαρία Κοσκινά, Αλεξία Μπεζίκη, Κωνσταντίνος Ντέλλας, Γιώργος Παπαπαύλου.

Στο θέατρο Αυλαία, (πλατεία Χ.Α.Ν.Θ., Θεσσαλονίκη), από 3 μέχρι 14 Απριλίου.
Κάθε Τετάρτη-Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 20:00.



 

Μαλλιαροπούλειο θέατρο Τρίπολης

Το θέατρο θεμελιώθηκε το 1905, στον χώρο που στεγαζόταν ένα από τα πρώτα αλληλοδιδακτικά σχολεία που ίδρυσε ο Ιωάννης Καποδίστριας. Εγκαινιάστηκε πέντε χρόνια αργότερα. Είναι ευγενική προσφορά του Ιωάννη Μαλλιαρόπουλου, ο οποίος ήταν φιλότεχνος γιατρός.
Το έργο φιλοτέχνησε ο αρχιτέκτονας Αναστάσιος Μεταξάς και για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκαν άριστοι τεχνίτες. Στη διακόσμηση εργάστηκε ο διάσημος γάλλος αρχιτέκτονας Ζολί. Την πλατεία του θεάτρου κοσμούσαν βαθυκόκκινα βελούδινα καθίσματα και πολυτελή θεωρία, ενώ στη σκηνή υπήρχαν δερμάτινες κουίντες και δώδεκα καμαρίνια.

Η πρώτη παράσταση δόθηκε από το θίασο της θρυλικής κυρίας του θεάτρου, Ροζαλίας Βονασέρα με το έργο Μικρή Σοκολατιέρα του Γκαβό. Από τη σκηνή του πέρασαν η Μαρίκα Κοτοπούλη, η Κατίνα Παξινού, ο Αλέξης Μινωτής, ο Αιμίλιος Βεάκης, ο Κώστας Μουσούρης, ο Γιώργος Παπάς, η αφρόκρεμα της θεατρικής τέχνης. Επίσης φιλοξένησε σπουδαίες μουσικές βραδιές.

Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή ξεκινά η φθίνουσα πορεία του θεάτρου, ενώ οι παραστάσεις είναι ελάχιστες. Το 1940 λεηλατήθηκε βάναυσα από τους Ιταλούς και διακόπηκε η λειτουργία του. Τα επόμενα χρόνια οι εμφανίσεις θιάσων ήταν σπάνιες. Κάποιες παραστάσεις έδωσαν οι θιάσοι του Τζαβαλά Καρούσου και της Δάφνης Σκούρα καθώς και του Μίμη Φωτόπουλου, το 1952-53.

Από κει και μετά το θέατρο λειτουργεί ως κινηματογράφος ενώ οι ζημιές είναι συνεχείς λόγω των μισθωτών επιχειρηματιών, των πυρκαγιών και άλλων φυσικών καταστροφών, ενώ το σημαντικότερο όλων είναι η αδιαφορία των αρμοδίων.
Η Χούντα θέλησε να κατεδαφίσει το κτίριο του θεάτρου αλλά υπήρξαν κάποιοι άνθρωποι που δεν άφησαν να υλοποιηθεί η απόφαση αυτή και έτσι το Μάιο του 1976 εκπονείται από τον Σόλωνα Κυδωνιάτη μελέτη συντήρησης και ανακαίνισης του θεάτρου.
Το 1977 άρχισε σταδιακά η αποκατάστασή του που πια έχει ολοκληρωθεί. Η Θεατρική Ομάδα Τρίπολης και το Κέντρο Καλλιτεχνικής Πράξης, δύο φίλεργοι οργανισμοί με προσφορά στον πολιτισμό δίνουν παραστάσεις και οργανώνουν εκδηλώσεις. Το Μαλλιαροπούλειο είναι ένα αυθεντικό κομμάτι της λαμπερής πολιτιστικής ζωής της Τρίπολης.

Η νέα πορεία του θεάτρου ξεκίνησε στις 22 Μαρτίου του 2013 με την παρουσίαση του έργου του Νϊκου Βασιλειάδη, Ο συμβολαιογράφος με την Υρώ Μανέ. Μια σειρά μουσικών και θεατρικών εκδηλώσεων έχουν προγραμματιστεί για την άνοιξη, με αποκορύφωμα την παρουσίαση της δουλειάς της Θεατρικής Ομάδας Τριπόλης, με το έργο του Φρ. Ντίρενματ, Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας τον προσεχή Μάιο, αλλά και της παράστασης Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, με την Νένα Μεντή.

Hotel Lola's Project

Σας έχει τύχει ποτέ να πιάσετε τον εαυτό σας να κρυφακούει τη συζήτηση του διπλανού τραπεζιού; Έχετε πιάσει ποτέ τους άλλους να κρυφακούνε τις δικές σας συζητήσεις; Ήρθε η ώρα να επέμβετε στις ζωές των άλλων, αλλά προσοχή. Έχουν το δικαίωμα να επέμβουν και οι άλλοι στις δικές σας.

Το café bar Lola μετατρέπεται σε ξενοδοχείο στις 29 Μαρτίου αλλά και στις 4 Απριλίου από τις 7 το απόγευμα μέχρι και αργά το βράδυ. Οι ηθοποιοί, ως πελάτες και ως προσωπικό του εν λόγω ξενοδοχείου περιμένουν το κοινό, πελάτες κι αυτοί πια του ξενοδοχείου τους, για να περάσουν άλλη μια συνηθισμένη βραδιά. Ή μήπως όχι; Η πραγματικότητα μπλέκεται με την μυθοπλασία και τότε όλα ανατρέπονται…

Μυστικοί χαρακτήρες σε μια συνάντηση–πρόκληση πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις.
Μην είσαι παρατηρητής. Μίλα! Ή.. συνέχισε να πίνεις το ποτό σου!


Σύλληψη ιδέας-υπεύθυνη performance: Ελίνα Καλαϊτζόγλου
Σκηνικά: Ηλέκτρα Τζώρτσου
Οργάνωση παραγωγής: Ελένη Αναστασίου

Ηθοποιοί: Κωνσταντίνος Καυκάσιος, Μαριλού Βόμβολου, Θέμης Θεοχάρογλου, Κατερίνα Σισίννι, Δαναή Κλάδη, Δήμητρα Μεσιμερλή, Κωνσταντής Ντίσιος, Αναστασία Σιωπίδου, Γιώργος Σοφικίτης, Δημήτρης Τσάκας, Γεωργία Χουχούμη, Buba Gabedava.


Στο Café bar Lola (Αιγύπτου 16, Λαδάδικα, Θεσσαλονίκη)
Τηλ. επικοινωνίας: 6996984578
Δεν υπάρχει εισιτήριο, αλλά ελεύθερη συνεισφορά θεατών.

Γιορτή για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα θεάτρου το Θέατρο Τέχνης "Ακτίς Αελίου" και το café-bar Manifesto οργανώνουν μια βραδιά που περιλαμβάνει θεατρικές αναγνώσεις, αποσπάσματα από θεατρικά έργα, μουσική και τραγούδια από το θέατρο αλλά και πολλές εκπλήξεις για το κοινό.

Στις 8 το βράδυ, στον χώρο του Θεάτρου Τέχνης "Ακτίς Αελίου" θα παρουσιαστεί το θεατρικό αναλόγιο για τον Thomas Bernhard Ξύλευση- ένας ερεθισμός, σε σκηνοθετική επιμέλεια του Νίκου Σακαλίδη, με ελεύθερη είσοδο για το κοινό.
Διαβάζει ο Θωμάς Βελισσάρης.

Στις 10 το βράδυ στο café-bar Manifesto θα παρουσιαστούν αποσπάσματα από το έργο του Thomas Bernhard Ο Θεατροποιός, σε σκηνοθετική επιμέλεια του Τζίμη Κούρτη. 

Συμμετέχουν οι ηθοποιοί Τζίμης Κούρτης και Αλεξάνδρα Κασιούμη.

Τα μεσάνυχτα, στο Manifesto ο θίασος του Θεάτρου Τέχνης "Ακτίς Αελίου" θα παρουσιάσει θεατρικά τραγούδια από τις κατά καιρούς θεατρικές του παραστάσεις καθώς και αγαπημένες μελωδίες συνθετών που έγραψαν μουσική για το θέατρο.

Με αφορμή την γιορτή αυτή το Θέατρο Τέχνης "Ακτίς Αελίου" ανοίγει το αρχείο του και στη διάρκεια της βραδιάς θα χαρίσει στους θεατές του, αλλά και σε όλους όσους θα βρίσκονται στο Manifesto αφίσες, θεατρικά κείμενα, προγράμματα από παραστάσεις του, λευκώματα, μπλουζάκια, CD κ.ά.

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Θέατρο Τέχνης Ακτίς Αελίου, (Χριστοπούλου 12, Θεσσαλονίκη, τηλ. 2310 229249).

Cafe bar Manifesto, (Δημητρίου Γούναρη 51, Θεσσαλονίκη)

Μήνυμα παγκόσμιας ημέρας θεάτρου από τον Ντάριο Φο

Το μήνυμα για την παγκόσμια μέρα θεάτρου 2013 (27 Μαρτίου) από τον ιταλό κωμικό, συγγραφέα, θεατρικό σκηνοθέτη, συνθέτη και βραβευμένο με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, Ντάριο Φο.

"Πριν πολλά χρόνια, η εξουσία επίλυσε το πρόβλημα της ανοχής της απέναντι στους ηθοποιούς της Commedia dell’ Arte διώχνοντας τους από την χώρα.
Σήμερα, ηθοποιοί και θίασοι έχουν πρόβλημα ανεύρεσης δημόσιων σκηνών, θεάτρων και θεατών, εξαιτίας της κρίσης.

Επομένως, οι κυβερνώντες, δεν έχουν πρόβλημα να ελέγχουν αυτούς που εκφράζονται μέσω της ειρωνείας και του σαρκασμού, μιας και δεν υπάρχει κανένας χώρος για τους ηθοποιούς, αλλά ούτε και κοινό στο οποίο να μπορούν να απευθυνθούν.

Τουναντίον, κατά την διάρκεια της Αναγέννησης, στην Ιταλία, οι κυβερνώντες έπρεπε να προσπαθήσουν αρκετά για να φέρουν τους κωμικούς σε δύσκολή θέση μιας και τους απολάμβανε μεγάλη μερίδα του κοινού.

Είναι γνωστό ότι η μεγάλη έξοδος των ηθοποιών της Commedia dell’ Arte πραγματοποιήθηκε στον αιώνα της Αντιμεταρρύθμισης, με τη θεσμοθέτηση της κατάργησης όλων των θεατρικών χώρων, ιδιαιτέρως στην Ρώμη, όπου κατηγορήθηκαν ότι πρόσβαλλαν την Άγια Πόλη. Το 1967, ο Πάπας Ιννοκέντιος ΙΒ΄, κάτω από την συνεχόμενη πίεση της συντηρητικής πλευράς της αστικής τάξης και του κλήρου, διέταξε την κατεδάφιση του Θεάτρου Tordonina, το οποίο σύμφωνα με τους ηθικολόγους, είχε παρουσιάσει τον μεγαλύτερο αριθμό άσεμνων σκηνών.

Την εποχή της Αντιμεταρρύθμισης, ο Καρδινάλιος Κάρλο Μπορομέο, ο οποίος δρούσε στον βορά της Ιταλίας, είχε αφιερώσει τον εαυτό του στην λύτρωση «των παιδιών του Μιλάνου», θέτοντας για την τέχνη έναν σαφή διαχωρισμό, ως την υψηλότερη μορφή πνευματικής εκπαίδευσης, και το θέατρο ως την έκφραση της αισχρολογίας και της ματαιοδοξίας. Σε ένα γράμμα που απεύθυνε στους συνεργάτες του, το οποίο παραθέτω σχεδόν αυτούσιο, εξέφρασε τις πεποιθήσεις του περίπου ως εξής: "ανησυχώ για την εξάλειψη του κακού σπόρου, έχουμε καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να κάψουμε τα κείμενα που περιέχουν μιαρούς λόγους, για να τους εξαλείψουμε από την μνήμη των αντρών, και την ίδια στιγμή να διώξουμε αυτούς που κυκλοφορούν αυτά τα κείμενα σε έντυπη μορφή. Προφανώς όμως ενώ κοιμόμασταν, ο διάβολος δούλευε με ανανεωμένο ζήλο. Αυτό που μπορούν να δουν τα μάτια μπορεί να είναι πιο διεισδυτικό για την ψυχή απ’ αυτό που μπορούν να διαβάσουν σε τέτοια βιβλία! Πόσο καταστροφικός μπορεί να είναι για το μυαλό των νεαρών αντρών και κοριτσιών ο προφορικός λόγος και οι απρεπείς κινήσεις, παρά μία άψυχη λέξη τυπωμένη σε βιβλία. Γι’ αυτό είναι επείγον να απαλλάξουμε τις πόλεις μας από αυτούς που κάνουν θέατρο, όπως κάνουμε και με τις ανεπιθύμητες ψυχές".

Επομένως η μοναδική λύση για την κρίση είναι να ελπίζουμε ότι το μεγάλο κυνήγι μαγισσών οργανώνεται εναντίον μας και ιδιαίτερα ενάντια στους νέους ανθρώπους που επιθυμούν να διδαχθούν την τέχνη του θεάτρου: μια νέα διασπορά Κωμικών, δημιουργών του θεάτρου, οι οποίοι μέσα από αυτό τον περιορισμό θα δημιουργήσουν αφάνταστα οφέλη για μια νέα εκπροσώπηση".

Οικογενειακές νευρώσεις

Mια μικρή οικογενειακή ομάδα υπό διάλυση. Είναι πέντε, και έχουν βαρεθεί το οικογενειακό τελετουργικό το οποίο και ακολουθούν ευλαβικά από τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά μέχρι τις μουσικές συγκεντρώσεις και το συζυγικό σεξ. Βρίσκονται στα πρόθυρα της μοιραίας πτώσης, της απογοήτευσης, της ζωώδους σύγκρουσης. Είναι Χριστούγεννα, αλλά αυτά τα Χριστούγεννα η γιαγιά εξαφανίζεται. Την ξαναβρίσκουνε: ήταν κάτω από το τραπέζι.

Το έργο του Γάλλου Pierre Notte, Χριστούγεννα, που να πάρει! Η γιαγιά είναι κάτω από το τραπέζι, γράφτηκε το 2011 και παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Το Μάιο του 2012 ο Ηλίας Κουντής προετοίμασε και παρουσίασε αποσπάσματα του έργου στο Γαλλικό Ινστιτούτο στο πλαίσιο του φόρουμ σύγχρονου θεάτρου, με την παρουσία του ίδιου του συγγραφέα, ο οποίος και συνομίλησε με τον σκηνοθέτη και το κοινό.

Ο Pierre Notte είναι συγγραφέας, συνθέτης, σκηνοθέτης και ηθοποιός. Έργα του παρουσιάζονται σε πολλές χώρες, ειδικότερα στην Ιαπωνία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Έχει εκδώσει ποιητικές και φωτογραφικές συλλογές, καθώς και μυθιστορήματα όπως τα La Chanson de Madame Rosenfelt (1993) και La Nuit irrésolue (1998). Το 2006 διορίστηκε Γενικός γραμματέας της Comédie-Française από την οποία αποχώρησε το 2009 για να γίνει ειδικός συνεργάτης, συγγραφέας και σύμβουλος του Theatre du Rond-Point. Δημοσιογράφος στα έντυπα Le Nouvel Observateur, L’ Evénement du Jeudi, Paris-Photο καθώς επίσης και στο περιοδικό Théâtres, συντονίζει παράλληλα σχολικά εργαστήρια γραφής για μαθητές. Ο Pierre Notte απέσπασε το Βραβείο Molière du Theatre prive το 2006 και υπήρξε δύο φορές υποψήφιος για το Βραβείο Molière στην κατηγορία Γαλλόφωνοι Συγγραφείς.
Τον Ιανουάριο 2013 ανέβηκαν δύο του έργα (Sortir de sa mere και LaCair des tristes culs) στο ιστορικό θέατρο Rond Point, στο Παρίσι.

Το θέατρο του Notte ξαφνιάζει. Για τον μπαρόκ ποιητή, όλα μιλάνε, όλα είναι μουσική: ένα ρέκβιεμ. Η γραφή του είναι παιχνιδιάρα και μαγευτική: ποίηση, τρέλα, λυρισμός συγκρούονται. Η αιχμηρή πένα του διερευνά τα τελευταία οικογενειακά πάθη, τα απομεινάρια των κοινωνικών θεσμών.
Στο Χριστούγεννα, που να πάρει! Η γιαγιά είναι κάτω από το τραπέζι ο καταιγιστικός ρυθμός των διαλόγων εναλλάσσεται με τραγούδια που αντανακλούν τον ψυχισμό των ηρώων και λειτουργούν σαν μια ανάσα κατά τη διάρκεια της ελεύθερης πτώσης τους στην άβυσσο των διαπροσωπικών σχέσεων.

Τώρα στη θεατρική σκηνή

Χριστούγεννα, που να πάρει! Η γιαγιά είναι κάτω από το τραπέζι του Pierre Notte, σε σκηνοθεσία Ηλία Κουντή.

Μετάφραση: Ιωάννα Μαμακούκα,

Μουσική: Κίμων Μαραγκουδάκης,

Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη,

Παίζουν: Στέβη Φόρτωμα, Ανδρέας Κουτσουρέλης, Νίκος Παντελίδης, Γιώργος Ντούσης, Χριστίνα Ζήκου.

Παραγωγή: Εταιρεία θεάτρου ΛΕΞΕΙΣ

Στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, (Πειραιώς 206, Ταύρος, Αθήνα), από 22 Μαρτίου

Παρασκευή, Σάββατο στις 21:30, Κυριακή στις 20:30.

Ο θυμός σε σταθμό του ΚΤΕΛ

Με άξονα τα 5 βασικά συναισθήματα Φόβος-Θυμός-Χαρά-Θλίψη-Αγωνία, οι [nomáδes artcore] δημιουργούν πέντε παραστάσεις, σε πέντε διαφορετικούς, μη θεατρικούς χώρους, σε πέντε διαφορετικές πόλεις της Ελλάδας.

Μετά το [project 1] Φόβος που παρουσιάστηκε στις εγκαταστάσεις του παλιού αεροδρομίου Αθηνών, επιστρέφουν με το [project 2] Θυμός. Χώρος δράσης αυτή τη φορά ο παλιός σταθμός του ΚΤΕΛ Αθηνών, στην πόλη των Ιωαννίνων.

Μέσα από την έκφραση διαφορετικών τεχνών στόχος είναι το κοινό να ξεκινήσει ως θεατής και να εξελιχθεί στη διάρκεια της παράστασης ως πρωταγωνιστής, λαμβάνοντας πληροφορίες για το συναίσθημα του Θυμού. Μέσα σε ένα τριήμερο, οι αντιδράσεις των θεατών και τα δρώμενα θα κινηματογραφηθούν για την ολοκλήρωση της έρευνας και θα ενταχθούν στο τελικό ντοκιμαντέρ [Από το Εγώ στο Εμένα και από το Εμείς στο Μαζί].

Καλλιτέχνες διαφορετικών πεδίων (ηθοποιοί, εικαστικοί, χορευτές, κινηματογραφιστές, φωτογράφοι) καλούν το κοινό να συμπορευθεί μαζί τους σε μία δίωρη βιωματική διαδρομή δράσης και αντίδρασης, μία διαδρομή όπου το κοινό ξεκινά ως θεατής κερδίζοντας σιγά-σιγά το ρόλο του πρωταγωνιστή.

Οι κάτοικοι των πόλεων-προορισμών μοιράζονται τα συναισθήματά τους και διηγούνται τις ιστορίες τους, οι οποίες τελικά εντάσσονται και ενισχύουν δημιουργικά τα καλλιτεχνικά δρώμενα που στοιχειοθετούν τη βιωματική αυτή διαδρομή. Πώς επηρεάζει το κοινωνικό περιβάλλον τη μορφή και την ένταση των συναισθημάτων; Πώς εκφράζονται τα συναισθήματα στο άτομο και ποιες οι αντιδράσεις του; Αν αναγνωρίσουμε τα συναισθήματά μας, μπορούμε να τα διαχειριστούμε;
Στο παλιό ΚΤΕΛ Αθηνών, στα Ιωάννινα.
5, 6, 7 Απριλίου 2013
Δρομολόγια-Παραστάσεις: Παρ.16.00, Σαβ. και Κυρ. 12.00 και 16.00
Είσοδος ελεύθερη - απαραίτητη τηλεφωνική κράτηση 6943637456



 

Έρχεται το Live Manual

Το BIOS σε συνεργασία με την αναγνωρισμένη κοινότητα καλλιτεχνών Forest Fringe της Μεγάλης Βρετανίας και το Βρετανικό Συμβούλιο παρουσιάζει το διεθνές φεστιβάλ παραστατικών τεχνών Live Manual, στην Αθήνα, τις δύο πρώτες εβδομάδες του Απριλίου στο Ρομάντσο (Αναξαγόρα 3-5) και στο κτήριο της οδού Πειραιώς 84, προτείνοντας μερικές από τις πιο πρωτοποριακές μορφές των σύγχρονων παραστατικών δράσεων.
Με βασική θεματική τις instruction based performances, δράσεων, δηλαδή, που εξερευνούν όλο το φάσμα των οδηγιών (οδηγίες περφόρμερ προς το κοινό, κοινού προς περφόρμερ, συγγραφέα/ σκηνοθέτη προς περφόρμερ κοκ), το Live Manual επιχειρεί να διερευνήσει τη νέα δραματουργία που έχουν εισάγει οι περφόρμανς αυτές.

Θα παρουσιαστούν σε ένα ενιαίο πρόγραμμα, έξι από τις πιο επιδραστικές και πολυσυζητημένες παραστάσεις που έχουν περιοδεύσει ανά τον κόσμο τα τελευταία χρόνια.

Το πρόγραμμα αναλυτικά: 

4, 5 & 7 Απριλίου

Berlin, Nevada, Still Night - Athens (UK/ IT)

Το Still Night, εμπνευσμένο από τις Αόρατες Πόλεις του Italo Calvino, διαλέγει την Αθήνα ως τον βασικό του ηθοποιό. H περφόρμανς ξεκινά ως μια διάλεξη για την πόλη μέσα από τα μάτια ενός ξένου, δοσμένη σε μία υβριδική διάλεκτο. Είναι η πόλη της Αθήνας, ιδωμένη μέσα από εκατομμύρια πρίσματα, μπερδεύοντας πραγματικά μέρη με μυθικές οπτικές μέχρι που κάτι αλλάζει και το δωμάτιο εξαφανίζεται.

5, 6 & 7 Απριλίου
Tania El Khoury, Jarideh (LB)

Μια μυστική συνάντηση και μία πολύ ύποπτη ένας-προς-έναν περφόρμανς, στην οποία ο περφόρμερ και ένα μέλος του κοινού είναι συνεργοί στο έγκλημα.
Εμπνευσμένη από ταινίες μυστηρίου και εγκλήματος, την καλλιέργεια της τρομοκρατίας από τη Μητροπολιτική Αστυνομία της Αγγλίας και από τις επιχειρήσεις που έγιναν στο παρελθόν από γυναίκες στρατιωτικούς στην Λιβανέζικη αντίσταση.

6 Απριλίου

Forced Entertainment, Quizoola! (UK)

Οι Forced Entertainment επιστρέφουν στο BIOS για τέταρτη —συνεχόμενη— χρονιά παρουσιάζοντας ξανά το Quizoola!
«Ποια είναι η πρωτεύουσα της Ισπανίας; Που πηγαίνουν οι άνθρωποι όταν πεθάνουν; Τι είναι δέντρο; Είσαι φυσική ξανθιά;» Το Quizoola! βασίζεται σε ένα κείμενο 2.000 ερωτήσεων του Tim Etchells, καλλιτεχνικού διευθυντή της ομάδας και η χρονική διάρκεια της περφόρμανς φθάνει τις έξι ώρες, κατά τη διάρκεια της οποίας το κοινό είναι ελεύθερο να φύγει και να επιστρέψει όποτε και όσες φορές θέλει. Οι τρεις περφόμερς, με μουτζουρωμένα πρόσωπα κλόουν, διαλέγοντας από τις ερωτήσεις του κειμένου, ρωτούν ο ένας τον άλλον. Κάθε περφόρμερ δίνει την δική του απάντηση, δημιουργώντας έτσι διαφορετική και ξεχωριστή ενέργεια.

10, 11, 12, 13, 14 Απριλίου

Nassim Soleimanpour, White Rabbit Red Rabbit (IR)
Χωρίς σκηνοθέτη και σκηνικό, ένας διαφορετικός κάθε βράδυ ηθοποιός καλείται να διαβάσει το κείμενο του Nassim Soleimanpour, ενός Ιρανού συγγραφέα που επειδή αρνήθηκε να υπηρετήσει στο στρατό, του απαγορεύτηκε η έξοδος από τη χώρα. Μια από τις πιο πολυσυζητημένες παραστάσεις του Φεστιβάλ Εδιμβούργου 2011, το White Rabbit, Red Rabbit είναι μια παράσταση της οποίας η ιστορία και η έκβαση είναι έκπληξη τόσο για το κοινό, όσο και για τον ίδιο τον ηθοποιό.
Κανένας ηθοποιός δεν έχει διαβάσει το κείμενο πριν από την στιγμή που βρίσκεται μπροστά στο κοινό. Αυτή είναι η πρώτη από μια σειρά εκπλήξεων που επιφυλάσσεται για το κοινό στην ιδιοφυή παραβολή του Ιρανού συγγραφέα. Η απουσία του συγγραφέα συμβολικά καλύπτεται από μια άδεια καρέκλα που κρατείται για αυτόν σε κάθε παράσταση. Η παρουσία του, όμως, είναι αισθητή καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου.

11, 12, 13 Απριλίου

Andy Field, Motor Vehicle Sundown (UK)

Το Motor Vehicle Sundown είναι μια διαδραστική ακουστική εμπειρία για δύο ανθρώπους μέσα σε ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο εν μέσω μιας πολύβουης πόλης. Μια κούρσα με φόντο ένα ιστορικό θεματικό πάρκο σε παρακμή, σε κάποιο αδιευκρίνιστο σημείο στο μέλλον, όπου τα αυτοκίνητα έχουν από καιρό εκλείψει.
Η περφόρμανς μας προσκαλεί σε ένα ταξίδι στην ιστορία της σχέσης μας με το αυτοκίνητο και την Αμερική. Ακούγοντας οδηγίες από ακουστικά, οι δύο κάθε φορά θεατές/ συμμετέχοντες διασχίζουν απέραντα χωράφια και ατελείωτες λεωφόρους, χαζεύοντας από το παράθυρο έναν κόσμο της προσωπικής τους φαντασίας.

12 Απριλίου

Chris Thorpe & Hannah Jane Walker, I wish I was lonely (UK)

Το I wish I was lonely είναι μια συμμετοχική περφόρμανς για την συνδεσιμότητα. Μια περφόρμανς στην οποία το κοινό δεσμεύεται να αφήσει τα κινητά του τηλέφωνα ανοιχτά. Μια περφόρμανς που διερευνά τι σημαίνει να συμμετέχει κανείς στην επικοινωνία-ή όχι. Θα υπάρξουν ποιήματα, θα υπάρξουν ιστορίες και θα υπάρξει συζήτηση.
Το I wish I was lonely είναι η καινούρια παράσταση των νικητών του Fringe First, Hannah Jane Walker και Chris Thorpe, (διαδεχόμενη το The Oh Fuck Moment του 2011) που θέτει το ερώτημα αν τα αόρατα κύματα στα οποία είμαστε δεμένοι μπορεί να πνίγουν το ποιοι πραγματικά είμαστε.

http://www.bios.gr/events/943/

Η επιστροφή του Αγαμέμνονα

Ένας Μεγάλος Αρχιστράτηγος, ένας σκληρός πολεμιστής, ένας αδίστακτος λάτρης της εξουσίας, γυρίζει νικητής και τροπαιούχος από έναν σχεδόν παγκόσμιο πόλεμο.
Έναν πόλεμο, που υμνήθηκε όσο κανένας άλλος στην Ιστορία της ανθρωπότητας.
Γυρίζει λοιπόν μετά από δέκα χρόνια απουσίας, άλλος άνθρωπος. Ένας άνδρας γεμάτος ρωγμές, γεμάτος εφιάλτες και γνώστης του "παραδείσου" που έχει απολέσει…
Ο πόλεμος, το αίμα που χύθηκε —για βροντερά και κίβδηλα νομίσματα—, οι φίλοι που "έπεσαν, σωστά παλικάρια, όμως ποιος ξέρει με πόση πίκρα, πόσο φόβο κι αυτοί". Ακόμα οι μικρές ανθρώπινες χαρές που άφησε να κυλήσουν μέσα από τα δάχτυλα του και να χαθούν, τώρα του αποκαλύπτονται σε όλο τους το μεγαλείο…
Ξέρει πως είναι αργά πια.
Ξέρει πως γυρίζει για να πεθάνει…..
Μα πριν πεθάνει, ανοίγει την καρδιά του στο "θύτη" του για να μπορέσει καθάριος πια να ανέλθει δια του θανάτου του "στο γαλανότατο Όρος".

...Tα λάφυρα όλα κρατήστε ή μοιράστε τα – τίποτα δε θέλω.
Kαι τη γυναίκα αυτή που ουρλιάζει στα σκαλιά, πάρ' τη για δούλα σου
ή για τροφό του γιου μας (–πού 'ναι, αλήθεια;– δεν τον είδα) – όχι στην
κλίνη μου, όχι,
μια κλίνη ολότελα άδεια μου χρειάζεται τώρα, να βουλιάζω, να χάνομαι, [...]
και το βαρύ, αδαμαντοποίκιλτο σκήπτρο
–προπάντων αυτό– δεν μου χρειάζεται· ασήκωτο. Σήμερα νιώθω
το θυμό του Aχιλλέα· –όχι καθόλου αντιδικία μαζί μου– κούραση ήταν,
μια κούραση προδρομική που εξίσωνε τη νίκη με την ήττα,
τη ζωή με το θάνατο...

Γιάννης Pίτσος, "Aγαμέμνων", Tέταρτη Διάσταση, εκδ. Kέδρος, Aθήνα, 2001.

Τώρα στη θεατρική σκηνή

Αγαμέμνων του Γιάννη Ρίτσου, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Βάγια.

Σκηνικά- Κοστούμια: Φίλιππος Παπαγεωργίου

Μουσική Επιμέλεια: Αίγλη Χαβά- Βάγια
Σχεδιασμός Φωτισμών: Φίλιππος Παπαγεωργίου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Αλέξανδρος Ζαφειριάδης
Εκτέλεση Φωτισμών: Τάσος Σγουρομάλλης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τεκτονίδης.

Παίζουν: Δημήτρης Βάγιας, Αμαλία Στρινοπούλου, Βασίλης Ισσόπουλος, Άννυ Ντουμούζη (φωνή Κασσάνδρας).

Στο Studio Όρα (Αντωνίου Καμάρα 3, Θεσσαλονίκη), από 22 Μαρτίου.

Κάθε Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα στις 21:15.

Μια αδυσώπητη μάχη επί σκηνής

Μυαλό ανήσυχο, ψυχή ταραγμένη, τρικυμισμένη ο Αύγουστος Στρίντμπεργκ γεφυρώνει τον 19ο αιώνα με τον 20ό δραματικά, με ένα ακροβατικό, θανάσιμο άλμα. Η ζωή του είναι άρρυθμη, αλλοπρόσαλλη, η τέχνη του κράμα μεγαλοφυΐας και τρέλας. 

Έχει γράψει θεατρικά έργα κάθε "σχολής". Νατουραλισμός, συμβολισμός, φαντασιοκοπία του ονειροδράματος, εξπρεσιονισμός, ιστορικό δράμα, όλα τον έχουν συγκρατήσει. Για λίγο. Μόλις δοκιμάζει κάτι το παρατάει, πηγαίνει στο αντίθετό του, ξαναγυρίζει, το τελειοποιεί, το βαθαίνει στο έπακρο. Όλα αυτά δεν είναι αναζητήσεις ενός ντιλετάντε, που αναβρύνεται με το ερευνητικό του πνεύμα. Είναι αναβρασμός ψυχής που ψάχνει με πάθος να ενσαρκωθεί, να λυτρωθεί. Δεν το κατορθώνει, δεν θα το κατορθώσει ποτέ, όπως δεν κατόρθωσε να απαλλαγεί από τα πληγωμένα βιώματα της παιδικής του ηλικίας, αυτός ο "γιος μιας δούλας", όπως είχε πει για τον εαυτό του σε ένα αυτοβιογραφικό ξέσπασμα, το παιδί που άρχισε να κυοφορείται προτού νομιμοποιηθεί ο γάμος των γονιών του.

Η γυναίκα θα ασκήσει πάνω στη ζωή του Στρίντμπεργκ μια αλλόκοτη και αντιφατικά μαγνητική έλξη. Τον λένε μισογύνη. Είναι. Όχι όμως με τον απλοποιημένο μισογυνισμό της ανεπάρκειας. Ο Στρίντμπεργκ —που παντρεύτηκε τρεις φορές— έχει συνειδητοποιήσει όσο κανένας άλλος το δραματικό, το σχεδόν μοιραίο βάρος του θηλυκού στοιχείου μέσα στη ζωή. Έβλεπε στην πάλη άνδρα-γυναίκας μια στοιχειακή αναμέτρηση, που παίρνει διαστάσεις φυσικού νόμου. 

Στον Πατέρα, ένα από τα έργα της νατουραλιστικής του περιόδου, το δράμα προσεγγίζεται με καίριο τρόπο. Ένας ίλαρχος ζει παντρεμένος για είκοσι χρόνια με μια γυναίκα σκληρή, εγκεφαλική, τη Λάουρα. Στην αρχή ο ίλαρχος και η Λάουρα αγαπήθηκαν ή τουλάχιστον εκείνος την αγάπησε. Αυτό φανερώνουν τα ξεθαμμένα από ένα συρτάρι —στη δραματικότερη στιγμή του έργου—, παλιά ενθύμια που ο ίλαρχος είχε φυλάξει με νοσταλγική τρυφερότητα. Όσο για εκείνη, αν αγάπησε τον άνδρα της κάποτε, ήταν με την εγωιστική στοργή της ιδιοκτησίας, το κράμα απρόσωπου μητρικού φίλτρου και πόθου για εξουσία. 

Με τον καιρό η σχέση του ανδρόγυνου έχει ξεπέσει. Δεν πρόκειται εδώ όμως για τη συνηθισμένη φθορά, τη μετάπτωση του νεανικού ενθουσιασμού σε ώριμη στοργή ή σε απλή συνήθεια. Ένα τρίτο στοιχείο μπήκε ανάμεσα στον ίλαρχο και στη Λάουρα που έκανε τη σχέση τους να μετατραπεί σε βουβή αντιδικία, θανάσιμη αναμέτρηση. Είναι η κόρη τους, η δεκαεπτάχρονη Βέρθα. Την κόρη αυτή ο καθένας τη θέλει δική του, μόνο δική του, να την κατευθύνει, να την ποδηγετεί, να την διαθέτει, να την εξουσιάζει. Η νεαρή Βέρθα έχει γίνει κάτι σαν ένα αντικείμενο, σύμβολο κυριαρχίας που όποιος το κερδίσει τελικά, αυτός θα διατρανώσει και τον θρίαμβο του. 

[...] Όλο το έργο είναι η ψυχρή αδυσώπητη, μέχρι θανάτου μονομαχία των δύο συζύγων. Διάλογος γυμνός, κοφτερός - λεπίδα. Ο ίδιος ο Στρίντμπεργκ έχει γράψει για αυτό του το έργο: "Ο Πατέρας είναι η πραγματοποίηση του μοντέρνου δράματος. Η σύγκρουση γίνεται ανάμεσα σε ψυχές. Είναι πάλη εγκεφάλων, όχι μονομαχία με μαχαίρια".

Άγγελος Τερζάκης, "Ο Στρίνμπεργκ και ο Πατέρας", πρόγραμμα  παράστασης: Αύγουστος Στρίνμπεργκ, Ο Πατέρας, Εθνικό θέατρο, Αθήνα 1988.

Τώρα στη θεατρική σκηνή

Ο Πατέρας του Αύγουστου Στρίντμπεργκ, σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ.

Στον Πατέρα, ο Στρίντμπεργκ, δεινός ανατόμος της ανθρώπινης συμπεριφοράς και των μυστηρίων του υποσυνείδητου, αποτυπώνει έναν αδυσώπητο αγώνα εξουσίας μέχρι τελικής πτώσεως, έναν αγώνα ανάμεσα στο αρχέγονο θηλυκό ένστικτο και την κατασκευασμένη ανδρική λογική. Η σύγκρουση ανάμεσα στον Ίλαρχο και τη γυναίκα του Λάουρα, με αφορμή το μέλλον της κόρης τους Βέρθας, ξεπερνά τα όρια της απλής συζυγικής διαμάχης, ακόμα και της προαιώνιας και αρχετυπικής διαμάχης των δύο φύλων. Εξελίσσεται σε έναν σκληρό και ανελέητο αγώνα εξουσίας ανάμεσα σε δύο ισχυρότατους αντιπάλους. Μια απελπισμένη μονομαχία, που εξαρθρώνει τα θεμέλια της οικογενειακής εστίας και προκαλεί τριγμούς σε ολόκληρη τη σαθρή κοινωνία που την περιβάλλει, η οποία όντας ανίκανη να αντιδράσει συντάσσεται ανενδοίαστα με την πλευρά του νικητή. Είναι προφανές πως στον εξοντωτικό αυτό πόλεμο, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον θάνατο, ένας μόνο νικητής μπορεί να υπάρξει: και αυτός θα είναι ο πιο ισχυρός.

Μετάφραση: Νίκος Γκάτσος,

Σκηνικά-κοστούμια: Ελένη Δουνδουλάκη,

Μουσική: Μαρίνα Χρονοπούλου,

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου,

Βοηθός σκηνοθέτη: Ελβίνα Μποτονάκη,

Βοηθός σκηνογράφου: Μαρία Γίτσα.

Παίζουν: Γιάννης Φέρτης, Μαρίνα Ψάλτη, Έρση Μαλικένζου, Φαίδων Καστρής, Δημήτρης Μυλωνάς, Ιουλία Γεωργίου, Παναγιώτης Νάτσης. 

Συμπαραγωγή του θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν και του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Ρούμελης.

Στο θέατρο Αθήναιον (Βασ. Όλγας 35, Θεσσαλονίκη), από 20 Μαρτίου

Τετάρτη και Κυριακή στις 20:00, Πέμπτη και Παρασκευή στις 21:15, Σάββατο στις 18:00 και στις 21:15.

Ο γύρος του θανάτου στη θεατρική σκηνή

Ο γύρος του θανάτου του Θωμά Κοροβίνη, που τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος το 2011, μέσα από την ιστορία του "Δράκου", μας μεταφέρει στις φτωχογειτονιές και τις αλάνες, στα άδυτα του λιμανιού, στα μικρομάγαζα και τα μπουζουξίδικα της παλιάς Θεσσαλονίκης, αναδεικνύοντας έναν κόσμο περιθωριακό, ταπεινωμένο και φοβισμένο και κατορθώνει με αριστοτεχνικό τρόπο να θίξει ευαίσθητες χορδές της ελληνικής κοινωνίας και να φέρει στο φως το ηθικό κατρακύλισμα μιας εποχής που αναζητούσε τρόπους για να ξεπλύνει τις δικές της πληγές, που ακόμη και σήμερα καλά κρατούν.

 

Eίναι ένα δυναμικό δραματικό μυθιστόρημα (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγρα) που αναφέρεται στην πολυτάραχη ζωή του Αριστείδη Παγκρατίδη (1940-1968), ο οποίος συνελήφθη και εκτελέστηκε ως ο Δράκος του Σέιχ Σου. Μέσα από τις χειμαρρώδεις, υποβλητικές αφηγήσεις εννέα χαρακτηριστικών προσώπων που μιλούν διαφορετικές γλώσσες ανάλογα με τα βιώματα, το χαρακτήρα και το ρόλο που διαδραματίζουν, η αφηγηματική δράση παρακολουθεί το σκηνικό που διαμορφώθηκε στη Θεσσαλονίκη μετά την Κατοχή και τον Εμφύλιο. Οι συγκλονιστικές, ωμές καταθέσεις των αφηγητών σκιαγραφούν την ψυχολογία των ανθρώπων και συσχετιζόμενες συνθέτουν το κοινωνικοπολιτικό κλίμα της εποχής ενώ παράλληλα ο μυθιστορηματικός χρόνος παρακολουθεί τον κεντρικό ήρωα φωτίζοντας τις σκοτεινές πτυχές της τραγικής προσωπικότητας του νεαρού Αριστείδη.

 

Τώρα στη θεατρική σκηνή

Ο γύρος του θανάτου του Θωμά Κοροβίνη, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη.

 

Εννέα πρόσωπα που συνδέονται με τον Παγκρατίδη, εξομολογούνται τη ζωή τους: ο συμμαθητής και φίλος του, η πλύστρα φίλη της μητέρας του, ο παρακρατικός γείτονας, ένας χωροφύλακας δημοκρατικών φρονημάτων, ο δοσίλογος περιπτεράς, ένας συντηρητικός αστός της παραλίας, το αφεντικό του στον "Γύρο του θανάτου" και δύο περιστασιακοί του έρωτες, η τραβεστί Λολό και μία λαϊκή τραγουδίστρια, καταθέτοντας τη θέση και τη στάση τους για τη δική τους ζωή, φωτίζουν τις σκοτεινές πτυχές της τραγικής προσωπικότητας του νεαρού Αριστείδη και μεταφέρουν την κοινωνικοπολιτική ατμόσφαιρα που διαμορφώθηκε στη Θεσσαλονίκη μετά την κατοχή και τον εμφύλιο.

 

Σκηνικά-κοστούμια: Νίκος Μαστοράκης

Φωτισμοί: Στέλιος Τζολόπουλος

Βοηθός σκηνοθέτη: Δημήτρης Διακοσάββας

Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Κατερίνα Παπαγεωργίου

 

Παίζουν: Βασίλης Ευταξόπουλος, Ρούλα Παντελίδου, Κατερίνα Γιαμαλή, Αννέτα Κορτσαρίδου, Βασίλης Σπυρόπουλος, Δημήτρης Κολοβός, Βασίλης Σεϊμένης, Κώστας Ίτσιος, Γιάννης Σαμσιάρης, Φωτεινή Μπαξεβάνη.

Στο πιάνο ο Παναγιώτης Μπάρλας.

 

Μια παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.

 

Στο Βασιλικό Θέατρο (Πλατεία Λευκού Πύργου, Θεσσαλονίκη), από 22 Μαρτίου.

Τετάρτη & Κυριακή στις 19:00, Πέμπτη, Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο στις 18:00 & 21:00.

 

 

 

 

 

Μυστικά κι απωθημένα πίσω από τις κλειστές πόρτες

Ένας διάσημος σκηνοθέτης του κινηματογράφου, διοργανώνει, στο Παρίσι, μία διήμερη οντισιόν για νέες κοπέλες, ψάχνοντας να βρει την πρωταγωνίστρια για την νέα του ταινία. Ο ίδιος, όμως, βρίσκεται σε προσωπική και δημιουργική κρίση. Μέσα από αυτή την διαδικασία και απρόσμενα, θα έρθει αντιμέτωπος με το παρελθόν του και με καλά απωθημένα μυστικά, που τον στοιχειώνουν. Το τέλος απρόβλεπτο κι ανατρεπτικό. Με το έργο δίνεται η δυνατότητα στους θεατές να παρακολουθήσουν εκ των έσω τον κόσμο του θεάματος και τους μηχανισμούς του, άλλοτε με ευτράπελο τρόπο και άλλοτε με δραματικό.

 

Το θέατρο Αναζήτηση Θεσσαλονίκης παρουσιάζει το έργο των Αχιλλέα Ψαλτόπουλου και Νατάσας Κοντελετζίδου, Πίσω από τις κλειστές πόρτες, σε σκηνοθεσία Αχιλλέα Ψαλτόπουλου.

Σκηνικά: Αχιλλέας Ψαλτόπουλος (με τη βοήθεια της n-orasis),
Κοστούμια–Μακιγιάζ: Χριστίνα Καραγρηγορίου,
Πρωτότυπη Μουσική : Kostika Çollaku,
Φωτισμοί: Γιάννης Μπενεβάς,
Βοηθός Σκηνοθέτη: Νατάσα Κοντελετζίδου,
Γραφιστικά : Ελίζα Ζαρίφη-trebanal,
Φωτογραφίες: Γιάννης Φραγκούλης.

Στο θέατρο Όρα, (Αντωνίου Καμάρα 3, Θεσσαλονίκη), από 21 Μαρτίου.
Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στις 21:00.



 

Βιβλιοπαρουσίαση: Θέατρο και παγκοσμιοποίηση, αναζητώντας τη χαμένη πραγματικότητα

Σάββας Πατσαλίδης, Θέατρο και παγκοσμιοποίηση, αναζητώντας τη χαμένη πραγματικότητα, Παπαζήση, Αθήνα 2012.

Η πραγματικότητα ήταν πάντα θέμα φιλοσοφικών, ιστοριογραφικών και αισθητικών συζητήσεων. Όμως ποτέ άλλοτε με τέτοια ένταση. Και η εξήγηση είναι απλή, σύμφωνα με τον συγγραφέα του βιβλίου. Όσο θα βελτιώνονται οι αναπαραγωγικές δυνατότητες της τεχνολογίας άλλο τόσο θα δυσκολεύει και ο εντοπισμός και ο σχολιασμός της πραγματικότητας. Με τη βοήθεια εργαλείων παρμένων από τις σύγχρονες θεωρίες του πολιτισμού, το βιβλίο αυτό εξετάζει τις επιπτώσεις που έχουν οι αλλαγές που παρατηρούνται στον ευρύτερο κοινωνικό-οικονομικό και πολιτικό χώρο στη μελέτη, τη θέση, τη λειτουργία και αποστολή του θεάτρου. Το ερώτημα που απασχολεί είναι κατά πόσο, σε ένα κόσμο όπου οι υβριδικές συνθήκες ζωής και επικοινωνίας τείνουν να μετατρέψουν τις ταυτότητες και τις εθνικές κουλτούρες σε έννοιες ρευστές, σχεδόν νομαδικές, το θέατρο θα μετατραπεί σε κάτι ανάλογο, δηλαδή, σε ένα καλλιτεχνικό σώμα χωρίς σταθερά σημεία αναφοράς, χωρίς ρίζες. Αλλά και το διαμετρικά αντίθετο. Μήπως, τελικά, όλη αυτή η ακύρωση των συνόρων (μεταφορικών και κυριολεκτικών) οδηγήσει σε μια ακόμη πιο δυναμική επιστροφή τους, σε μια βαθιά αμφισβήτηση της άποψης που λέει ότι ένας κόσμος χωρίς σύνορα είναι ένας ευτυχισμένος κόσμος;

Καθώς δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, ποια κατεύθυνση θα πάρουν, ποια νέα πραγματικότητα θα ανακαλύψουν και ποια νέα υποκείμενα, το μόνο σίγουρο είναι ότι, ανεξάρτητα από τον τρόπο που θα επιλέξει κάποιος να προσεγγίσει την ιστορία του θεάτρου σήμερα, δεν μπορεί να το επιχειρήσει ερήμην των υποσχέσεων, των αντιφάσεων και των αδιεξόδων της νέας τάξης πραγμάτων που επιβάλλει ο απόλυτος (για την ώρα τουλάχιστον) ρυθμιστής, η παγκοσμιοποίηση. Που σημαίνει πως πρέπει να αναζητήσει μοντέλα ανάγνωσης και ταξινόμησης που δεν θα οδηγούν σε συμπεράσματα με βάση την αποκλειστική λογική του "εμείς" και "αυτοί", αλλά θα οδηγούν κάπου αλλού, σε έναν "άλλον" τόπο που όλοι τον επιθυμούν, ωστόσο ουδείς είναι απόλυτα βέβαιος πού και πώς να το πετύχει. Μέσα σε αυτή τη θάλασσα των (α)πιθανοτήτων, καταλήγει η μελέτη, το βέβαιο είναι ότι, είτε συζητούμε για ένα θέατρο αφαίρεσης και μυθοπλασίας, είτε για ένα θέατρο ντοκουμέντων και δεδομένων (docudrama, ad verbatim, site specific), το διακύβευμα παραμένει το ίδιο και δεν είναι άλλο από κάποια χαμένη (ή κατά φαντασία) πραγματικότητα.

Σκιές και φωνές στο πρώτο φως της μέρας

Η ομάδα ΑΣΙΠΚΑ και ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μπίτος επιστρέφουν στο υλικό-ντοκουμέντο με ιστορικές μαρτυρίες όλου του 20ού αιώνα στην Ελλάδα, που περιλαμβάνεται στο βιβλίο της Μαρούλας Κλιάφα με τίτλο Σιωπηλές φωνές.
Η παράσταση αποτελεί εξέλιξη της περσινής δουλειάς, που παρουσιάστηκε με πολύ μεγάλη επιτυχία στις 6.00 το πρωί στο Βυρσοδεψείο.
Η ΑΣΙΠΚΑ αναμετράται ξανά με κείμενο-ντοκουμέντο, όπου δεν έχει τίποτα επινοηθεί: άνδρες και γυναίκες, πέρα από σκοπιμότητες και εξωραϊσμούς καταθέτουν ο καθένας τη δική του μαρτυρία, συνθέτοντας μία μοναδική εικόνα του 20ού αιώνα. Μέσα από τα προσωπικά τους βιώματα, τις εμπειρίες τους, τα πάθη και τις περιπέτειές τους, με λόγο λιτό και ταυτόχρονα μεστό, αποτυπώνουν όχι μόνο την καθημερινότητα αλλά και γεγονότα που σημάδεψαν τον τόπο μας.
Κρυφός πόθος της ομάδας και του σκηνοθέτη μέσα από τη δουλειά αυτή παραμένει η συνάντηση στο φως της αυγής, του θεατή με την ιστορία του, μετατοπίζοντας τον από απλό θεατή σε συμμέτοχο και συνένοχο σ' ένα έργο που γράφτηκε και γράφεται απ' τον ίδιο.

Ο Δημήτρης Μπίτος τοποθετεί τους ηθοποιούς του, σ’ ένα κτίριο που κυκλοφορούν ακόμη ζωντανοί οι ίσκιοι του περασμένου αιώνα και δια στόματός τους προσδοκά να ζωντανέψει τις Σιωπηλές Φωνές: μαρτυρίες που φέρνουν στο προσκήνιο την αθέατη πλευρά των πραγμάτων, αυτήν που η επίσημη ιστορία αποσιωπά.

Αυτή τη φορά η παράσταση ανεβαίνει σε συμπαραγωγή με την εταιρεία θεάτρου Λυκόφως.

Τώρα στη θεατρική σκηνή

Σιωπηλές φωνές της Μαρούλα Κλιάφα, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μπίτου.

Σκηνικά-κοστούμια: Αλεξάνδρα Σιάφκου
Μουσική: Λάμπρος Πηγούνης
Φωτισμοί: Νύσος Βασιλόπουλος

Ερμηνεύουν: Ειρήνη Δράκου, Ελένη Ζαραφίδου, Ιωακείμ Πανάγος, Ρηνιώ Κυριαζή, Αντώνης Τσίλλερ.

Στο Θησείον, ένα θέατρο για τις τέχνες, (Τουρναβίτου 7, Ψυρρή, Αθήνα)

Από 16 Μαρτίου μέχρι 7 Απριλίου

Κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 6 το πρωί

Διάρκεια παράστασης: 65 λεπτά.

Κριτική θεάτρου: Ο βυσσινόκηπος του Άντον Τσέχοφ

Σκηνική ευφορία στην καρδιά του χειμώνα!

Ο βυσσινόκηπος του Άντον Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Χριστίνας Χατζηβασιλείου στη Βίλα Καπαντζή.

Φτάνοντας στο επιβλητικό αρχοντικό ο θεατής συναντά την επιγραφή «Πωλείται», που στέκει στην είσοδο και αποτελεί μια εισαγωγή στην ατμόσφαιρα του site specific θεάματος που δημιούργησε η «άστεγη», για φέτος, Πειραματική Σκηνή της Τέχνης.
Το έργο παρουσιάζεται σε μια καλοδουλεμένη, διαφορετική σκηνική ανάγνωση που εκτυλίσσεται στο σαλόνι του αρχοντικού της οικογένειας Καπαντζή. Ένας ατμοσφαιρικός χώρος, φυσικό σκηνικό για το έργο. Η πορεία ζωής της εύπορης οικογένειας Καπαντζή που έχασε την περιουσία της στη Θεσσαλονίκη των αρχών του 20ου αιώνα και μετοίκησε στην Κωνσταντινούπολη εμφανίζει ομοιότητες με την οικονομική πτώση της Λιουμπόφ Αντρέγιεβνα και την πώληση του βυσσινόκηπου.
Ο λόγος του Τσέχοφ, στην καίρια μετάφραση της Χρύσας Προκοπάκη, ιδιαίτερα επίκαιρος στις ισχύουσες οικονομικοκοινωνικές συνθήκες γεμίζει τον χώρο. Η Χατζηβασιλείου ανέδειξε τα κωμικά, σχεδόν φαρσικά, στοιχεία που συχνά «αποσιωπούνται» στα τσεχοφικά ανεβάσματα, αλλά δημιούργησε και δυνατές, φορτισμένες, συγκινητικές στιγμές, περιορίζοντας τις παύσεις. Οι σκηνές συνόλου και οι παράλληλες δράσεις στους προθαλάμους και στις σάλες του αρχοντικού, «περικυκλώνουν» τους θεατές και καταφέρνουν να τους κάνουν να νιώσουν πως βρίσκονται στο αρχοντικό, εντός του βυσσινόκηπου.

Το σκηνικό εγχείρημα ευτυχεί και στο επίπεδο των ερμηνειών. Η Έφη Σταμούλη δίνει μια διαφορετική εκδοχή του προσώπου της Αντρέγεβνα. Περνά αστραπιαία από το κλάμα στο γέλιο, πίνει, μεθάει, φλερτάρει, παίρνει χάπια. Είναι μια διαφορετική προσέγγιση του χαρακτήρα, που όμως συμπλέει με την συνολική σκηνοθετική ματιά της παράστασης. Αντίστοιχα, «υπερκινητικοί» και θορυβώδεις —κόντρα στην παρεξηγημένη τσεχοφική νωχελικότητα— είναι και οι υπόλοιποι χαρακτήρες. Με συνέπεια στους ρόλους τους σαρώνουν τον χώρο, ο Στάθης Μαυρόπουλος, ο Κυριάκος Δανιηλίδης, η Σοφία Βούλγαρη, η Άννα Ευθυμίου, ο Μιχάλης Συριόπουλος, ο Ηλίας Παπαδόπουλος, ο Μάριος Μεβουλιώτης, η Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου, ο Γιώργος Δημητριάδης.

Βρήκα επιτυχημένη δραματουργικά και συγκινητική, την διπλή σκηνική υπόσταση του Φιρς (Γιώργος Φράγκογλου) ως υπηρέτη και αφηγητή-Τσέχοφ, και πολύ δυνατή τη στιγμή του φινάλε με τον Φιρς-ασθενή Τσέχοφ να εισέρχεται στο άδειο σαλόνι και να νοσταλγεί τα χαμένα νιάτα, φωτισμένος από το λιγοστό φως που περνά από τη μισάνοιχτη πόρτα.

Κορνήλιος Ρουσάκης

Μια Γκόλφω με ελληνική υπογραφή στο Παρίσι

ΠΑΡΙΣΙ

Golfo, l'histoire d'un amour version grecque, μια διασκευή της Γκόλφως του Σπυρίδωνος Περεσιάδη, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Γιάννου και Ελένης Αποστολοπούλου.

Μια παραγωγή της θεατρικής ομάδας "Les Hypocrites" που δημιουργήθηκε το 2012 και έχει την έδρα της στο Παρίσι. Οι καλλιτέχνες που την απαρτίζουν έχουν ελληνική ή ελληνογαλλική καταγωγή. Στην παράσταση διατηρείται το βουκολικό περιβάλλον του 19ου αιώνα στην Ελλάδα. Χρησιμοποιώντας τη γλώσσα του κειμένου του Περεσιάδη αλλά και παραδοσιακά τραγούδια, αφηγούνται την ιστορία της Γκόλφως και του Τάσου, μέσα από το δικό τους πρίσμα. Με μια σύγχρονη ματιά, μπλέκουν το παρελθόν με το παρόν, τα ελληνικά και τα γαλλικά, ξεπερνώντας τα γεωγραφικά πλαίσια και θέλοντας να επισημάνουν τη πολύπλευρη χωροχρονική διάσταση του έργου.

Στο Theatre de Verre, 9, 10, 16, 17 Μαρτίου.

Ακόμη...

ΛΟΝΔΙΝΟ

The audience του Peter Morgan, σε σκηνοθεσία Stephen Daldry.

Εδώ και εξήντα χρόνια η βασίλισσα Ελισάβετ ΙΙ, συναντά τους δώδεκα βρετανούς πρωθυπουργούς σε μια εβδομαδιαία ακρόαση στο παλάτι του Buckingham. Μια συνάντηση που είναι αυστηρά ιδιωτική. Και οι δύο πλευρές έχουν μια άτυπη δέσμευση να μην αποκαλύψουν σε κανέναν όσα έχουν ειπωθεί σε αυτές τις συναντήσεις. Ούτε και στους συντρόφους τους. Το έργο του Morgan "σπάει" αυτό το συμβόλαιο σιωπής και δημιουργεί ένα πλέγμα φανταστικών συναντήσεων ανάμεσα στους πρωθυπουργούς και τη βασίλισσα. Από τον Τσώρτσιλ μέχρι τον Κάμερον, στο έργο κάθε πρωθυπουργός χρησιμοποιεί αυτές τις συναντήσεις ως ένα χώρο εξομολόγησης. 

Στον ρόλο της Ελισάβετ η Έλεν Μίρεν.

Στο Gielgud Theatre, από 5 Μαρτίου.

ΤΙΡΑΝΑ

Οιδίπους τύραννος του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Ilir Bokshi.

Αυτή η σκηνική εκδοχή της τραγωδίας του Σοφοκλή ξεκινά από το σημείο που ο Οιδίποδας προσπαθεί να απαλλάξει την πόλη του από την πανούκλα. Ο Οιδίποδα στέλνει τον Κρέοντα στους Δελφούς για να βρεθεί μια λύση για τα δεινά της πόλης. Επιστρέφοντας ο Κρέοντας, συνοδευόμενος από τον τυφλό μάντη Τειρεσία, αποκαλύπτει τους χρησμούς: η πανούκλα θα τελειώσει μόνο όταν βρεθεί ο δολοφόνος του βασιλιά Λάιου. Καθώς προχωρά το έργο, αποκαλύπτεται πως ο δολοφόνος είναι ο ίδιος ο Οιδίποδας.

Στο Εθνικό Θέατρο Τιράνων.

Μηνολόγιο Μαρτίου 2013

Πλήθος θεατρικών προτάσεων φέρνει η άνοιξη σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Την πρώτη μέρα του μήνα το έργο του Καρλ Στέρνχαϊμ, Το βρακί, ήρθε στο θέατρο Έξω από τα Τείχη. Μια διασκεδαστική κωμωδία που με κοφτερή γλώσσα και αστραφτερό χιούμορ, χτυπάει την πλαστή ευπρέπεια και σεμνοτυφία των αστών της εποχής, που κάτω από το μανδύα της κοσμιότητας και του ιδεαλισμού, έκρυβαν ανομολόγητες ορέξεις και ιδιοτελή συμφέροντα. Σκηνοθετεί ο Βαγγέλης Οικονόμου.

Μια εκ βαθέων εξομολόγηση του Tennessee Williams σε Α’ πρόσωπο, μπορούμε να δούμε στο Cafe Bar Enola. O Williams, γίνεται για πρώτη φορά θεατρικό πρόσωπο. Σε μια απρόσμενη επίσκεψή του στη θεατρική σκηνή, καταθέτει ενώπιον του κοινού, όλα τα προσωπεία της ζωής και της Τέχνης του, με την ειλικρίνεια που διακρίνει όσους δεν έχουν να κρύψουν τίποτα, επειδή έζησαν πολύ φανερά σε ένα τρομαγμένο κόσμο. Ένας αυτοσαρκαστικός ροκ μονόλογος με μορφή τραγουδιού. Η ιδέα και η σκηνοθεσία της performance ανήκει στη Χρύσα Καψούλη. (7-10 Μαρτίου).

Μια εκδοχή του Άμλετ προτείνει το Σχήμα εκτός Άξονα σε ελεύθερη απόδοση και σκηνοθεσία Νίκου  Βουδούρη. Ο Άμλετ δεν είναι πια ο Άμλετ. Είναι η σιωπή. Αλλά αν είναι έτσι... τότε... τι είναι η σιωπή; είναι ενοχική... δημιουργική... δηλώνει άγνοια... αναμονή... προκαλεί φόβο... τρομοκρατεί τον συνομιλητή ... διεγείρει τη σκέψη αλλά ταυτόχρονα την αδρανοποιεί... αφήνει χώρο στον συνδιαλεγόμενο η τον πνίγει... ακόμη κατά περίπτωση τρελαίνει το υποκείμενο ή σε κάποιες άλλες περιπτώσεις το οδηγεί στην αυτοκτονία... όμως περίεργο... κάποιες άλλες φορές προκαλεί φόνους η ακόμη γεννά επαναστάσεις. (Από 05/03)

Στη Θήβα του 5ου αιώνα π.Χ. μας μεταφέρει το έργο των Μιχάλη Δαρνάκη και Μαρίας Λαφτσίδου, Η Ειλύθια. Μια βασίλισσα, άγνωστη μέχρι σήμερα, θα κάνει το παν για να γίνει η ζωή της το επόμενο σουξέ της Επιδαύρου. (Στο θέατρο Αυλαία, Δευτερότριτα από 11/03).

Το θέατρο Τέχνης σε συμπαραγωγή με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ρούμελης παρουσιάζει τον Πατέρα του Αύγουστου Στρίντμπεργκ, σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ. Η σύγκρουση ανάμεσα στον Ίλαρχο και τη γυναίκα του Λάουρα, με αφορμή το μέλλον της κόρης τους Βέρθας, ξεπερνά τα όρια της απλής συζυγικής διαμάχης, ακόμα και της προαιώνιας και αρχετυπικής διαμάχης των δύο φύλων. Με τον Γιάννη Φέρτη και τη Μαρίνα Ψάλτη. (Θέατρο Αθήναιον, από 20/03)

Την επόμενη μέρα καταφθάνει στο θέατρο Εγνατία η σπαρταριστή κωμωδία Να ζει κανείς ή να μη ζει με την Κάτια Δανδουλάκη και τον Παύλο Χαϊκάλη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Το έργο του Nick Whitby, που διασκεύασαν ο Μιχάλης Ρέππας και ο Θανάσης Παπαθανασίου, είναι μια ερωτική φάρσα που στήνεται στα παρασκήνια ενός θιάσου του μουσικού θεάτρου. (Από 21/03).

Ο επιθεωρητής έρχεται... στη Θεσσαλονίκη. Ο Γρηγόρης Βαλτινός σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο αστυνομικό δράμα του Τζον Πρίσλεϋ. Ο συγγραφέας επιλέγει να μιλήσει για το θέμα της "ατομικής ευθύνης". Μια μεγαλοαστική οικογένεια, γιορτάζει τους αρραβώνες της κόρης και ο πατέρας Άρθουρ Μπέρλινγκ, βρίσκει την ευκαιρία να επιχειρηματολογήσει υπέρ της βεβαιότητας του πως "κάθε άνθρωπος πρέπει να κοιτάζει τη δουλειά του και τον εαυτό του", αλλά ο ερχομός ενός επιθεωρητή της αστυνομίας που ερευνά για τον θάνατο μιας φτωχής κοπέλας, θα ανατρέψει κάθε βεβαιότητα, εκθέτοντας την ενοχή κάθε μέλους της οικογένειας απέναντι στην ίδια την κοινωνία. (Θέατρο Αριστοτέλειον, από 22/03).

Συνεχίζουν τις παραστάσεις τους
Ο βυσσινόκηπος του Άντον Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Χριστίνας Χατζηβασιλείου (Βίλα Καπαντζή).
Γυάλινος κόσμος του Τένεσι Ουίλλιαμς, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου (Θέατρο Αυλαία).
Το κύμα του Ρον Τζόουνς, σε σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα (Νέο Υπερώο Ε.Μ.Σ).

ΑΘΗΝΑ

Μια σφοδρή αντιπαράθεση ανάμεσα σε έναν καθηγητή πανεπιστημίου και μια φοιτήτρια συμβαίνει στην Ολεάννα του Ντέιβιντ Μάμετ. Η ανάγκη και των δύο για Εξουσία και Ασφάλεια καθιστά αδύνατη την επικοινωνία και την κατανόηση. Σκηνοθετεί η Ελένη Σκότη και παίζουν ο Δημήτρης Καταλειφός και η Λουκία Μιχαλοπούλου. (Θέατρο Εμπορικόν, από 04/03)

Η Μήδεια και ο Ιάσονας δεν είναι πια γόνοι βασιλιάδων ή απόγονοι θεών που ζουν στην Κόρινθο αλλά λαθρομετανάστες που έχουν αναγκαστεί να φύγουν από την Ευρώπη. Εχουν αφήσει πίσω την πατρίδα τους στις φλόγες, αναζητώντας το Νέο Κόσμο, προσδοκώντας να χτίσουν εκεί τη ζωή τους απ΄ την αρχή. Και θα κάνουν τα πάντα για να επιβιώσουν και να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή. Στο έργο Manhattan Medea της Ντεά Λόερ, που σκηνοθετεί η Έφη Θεοδώρου, η Μήδεια περιπλανιέται στην 5η λεωφόρο της Νέας Υόρκης! (Από Μηχανής Θέατρο, από 04/03)

Η Γκόλφω του Σπυρίδωνος Περεσιάδη επιστρέφει στη θεατρική σκηνή, σε μια νέα εκδοχή που σκηνοθετεί ο Νίκος Καραθάνος για το Εθνικό Θέατρο. (Σκηνή Κοτοπούλη-Ρεξ, από 06/03)

Το θέατρο Τέχνης παρουσιάζει το έργο του Γκιλιέμ Κλούα, Δέρμα στις φλόγες, σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου. Ο Αμερικανός φωτογράφος Φρέντερικ Σάλομον επισκέπτεται τη χώρα όπου πριν από 20 χρόνια, στη διάρκεια του πολέμου, είχε τραβήξει την πιο διάσημη φωτογραφία στην ιστορία: Ενα μικρό κορίτσι τυλιγμένο στις φλόγες, μετά από έκρηξη βόμβας. (Θέατρο Τέχνης-Υπόγειο, από 07/03).